Réttur - 01.08.1976, Blaðsíða 26

að myrða verkalýð Parísar, — Berlín, þar
sem Karl Liebknecht og Rósa Luxemburg
létu lífið fyrir morðvörgum afmrhaldsins,
— Berlín, borgin þar sem ríkisþinghúsbrun-
inn 1933 varð táknið til tólf ára blóði drifn-
asta grimmdaræðis sögunnar, — borgin, sem
rauði herinn með sínum miklu fórnum og
ótrúlega hetjuskap frelsaði úr helgreipum
fasismans.
Og á þessum Berlínarfundi er ekki lengur
ráðgast um hvernig aðall og auðvald skuli
skipta þjóðum heims á milli sín til arðráns
og yfirdrottnunar. Nú er verkefnið í Berlín
að ráðgast um hvernig alþýða Evrópu skuli
taka við þrotabúi evrópskrar nýlendustefnu,
hvernig alþýða Evrópu skuli lifa af eigin
vinnu og eigin auðlindum en ekki annarra
— og hvernig hún megi best rétta þjóðum,
nýfrjálsum af nýlenduoki, hjálparhönd til
uppbyggingar frjálsra þjóðfélaga.
Og nú var það ekki eins og 1878 junk-
arinn, stórjarðeigandinn, járnkanslari aðals
og auðvalds, Bismarck, sem bauð fulltrúa
konunga og keisara velkomna til Berlínar,
höfuðborgar þýska keisaradæmisins. Það var
Erich Honecker, sonur námuverkamanns,
sem fæddur var á valdaskeiði Bismarcks og
fékk að reyna þá hungur og ofsóknir auð-
valdsins, — og sjálfur fékk Erich að kenna
á fangelsum fasismans, sat í fangabúðum
Hitlers í 10 ár sakir baráttu sinnar, — það
var nú hann sem aðalritari Sósíalistiska ein-
ingarflokksins, er bauð fulltrúa verkamanna
og annarrar alþýðu velkomna í höfuðborg
þýska alþýðulýðveldisins — DDR.
II.
EINING ÁN BANNFÆRINGAR
A Berlínarfundinum voru mættir fulltrú-
ar 20 kommúnista og annarra verkalýðs-
flokka úr öllum löndum Evrópu, nema
tveim, það eru: ísland og Albanía. Þarna
fluttu ræður frægustu foringjar þessara
flokka, jafnt valdaflokka sósíalistísku ríkj-
anna sem stórra og smárra kommúnista-
flokka auðvaldslandanna. Þar töluðu jafnt
Breshnew sem Tito, — hinn síðarnefndi í
fyrsta sinn á alþjóðlegri samkomu kommún-
istaflokka eftir stríð, — og svo Berlinguer,
Marchais og Santiago Carillo, svo nefndir
✓
séu umtöluðustu leiðtogar alþýðu á Italíu,
Frakklandi og Spáni. Og allir þessir for-
ingjar og flokkar urðu sammála fyrst og
fremst undir eftirfarandi höfuðmál:
Varðveislu friðarins, slökun á spennu og
útrýmingu kalda stríðsins; þeir slógu föstu
í ályktun fundarins hve vald imperíalismans,
heimsvaldastefnu auðvaldsins, hafði stór-
minnkað; þeir kröfðust minnkunar herbún-
aðar og upplausnar hernaðarbandalaga; þá
var lýst yfir stuðningi við frelsisbarátm ný-
lenduþjóðanna og uppbyggingu sjálfstæðra
ríkja Jpeirra og að lokum lögð áhersla á út-
rýmingu fasismans ekki aðeins í Evrópu held-
ur og allstaðar í heiminum.
Það hafði tekið nokkurn tíma að ná ein-
ingu um þessa ályktun, því ýmsar tilhneig-
ingar voru um tíma til þess að setja þar
ýmis atriði inn í, sem vitað var að eigi var
eining um. En það var fallið frá slíku, við-
urkennt í reynd að mismunandi skoðanir
væru uppi um ýmsa þætti í stjórnlist og
baráttuaðferðum án þess að heildin gerði
sig að dómara um réttmæti þeirra. Með öðr-
um orðum: það var algerlega fallið frá þeirri
bannfæringarstefnu, sem einkenni alþjóð-
legar samkomur kommúnista- og annarra
verklýðsflokka 1957 og 1960 og bitnuðu þá
fyrst og fremst á Kommúnistabandalagi
Júgóslavíu.
Fyrir okkur íslenska sósíalista er það sér-
staklega ánægjulegt að fallið hefur verið frá
þessari bannfæringarstefnu. Sósíalistaflokkur-
162