Réttur - 01.01.1993, Blaðsíða 47

JOÐVILJINN
Hju
j« umovn ji. KM mi
ómur alþýduiinar
ílæHÍlrgur sijjur Kunimúnisturioliksins
iinur Oljjeirsson kosiun ■ linlijuvík
OlblB brlmlar «amrtlblaKu
r*t4in*alurtlBaal «« r..r4»o»ir |<a »lostrifiirlnKJu sri
KrK» n»l«l»í al|>tð«Bi
Tll r« i(i.iu*i.»«i>»«
TZSrzrzrzL
*r.T,

z'úzzrl'iz:.

V.LZZZ.’ZtSZZ.

5
|£TT K

VrrkföUin IU.8.A. 1 lAHbtiH l a*»rr "
Blunts Irr Ir;
ein hlut að máli. Hún sagði að það væri
..meira af kurteisi þeirra kommúnista að
þeir leituðu eftir leyfi á nafni Þjóðviljans
e'i þeim beri nauðsyn til“. Hún kvaðst
ekki vita betur en nöfn á blöðum, tímarit-
u>n og heilum stjórnmálaflokkum hafi
óátalið verið hrifsuð og notuð í heimild-
nrleysi fyrr og síðar. Hún nefnir það til
óæmis, að þegar íhaldið „fór að gruna að
það nafn sem það valdi sér í upphafi og
fór því vel, myndi láta illa í eyrum kjós-
enda, þá dubbaði það sig upp með nafni
Sjálfstæðisflokksins gamla.“ Theódóru
v»r þá nóg boðið, en hún fékk að heyra
að engin lög væru til „að hindra þessa
óhæfu. Að lokum segir hún:
..Það er mín sannfæring, að mætti Skúli
1 horoddsen líta upp úr gröf sinni og sjá
hvernig horfir í íslenskri pólitík, myndi
honum falla mun þyngra að sjá nafn
hokks síns skreyta flíkur íhaldsins, held-
Ur en hitt að blað kommúnista bæri nafn
hjóðviljans."
★
Hér verður saga Þjóðviljans ekki rakin.
Hann kom út í rösklega 55 ár og átti alla
f>ð við sama óvininn að stríða, „auraleys-
eins og Árni Bergmann orðar það í
hókinni um Blaðið okkar. Á sama tíma
‘úti hann sjóð í velunnurum, sem Einar
fflgeirsson átti allra manna stærstan þátt í
íl(h stofna og margir hafa vafalaust trúað
;'ö óþrjótandi yrði. Þeir sem litu á Þjóð-
Vll)ann sem „sitt blað“, ómissandi tæki í
h'fsbaráttunni, sóknarvopn og skjöld
verkalýðs og þeirra sem minna máttu sín
veittu blaðinu af ótrúlegu örlæti. Með til-
styrk þessa fólks „eignaðist“ hreyfingin
IT1a. hús fyrir blaðið, og eigin prent-
smiðju.
Hér eru settar gæsalappir utan um
e'gnina, vegna þess að þegar grannt er
skoðað hefur Þjóðviljinn að líkindum
Þjóðviljinn slær upp kosningasigrinum í Reykja-
vík 1937.
sjaldnast átt neitt, mælt á fjármálalegan
mælikvarða nútímans. Rekstrartekjur
blaðsins dugðu aldrei fyrir raunveruleg-
um útgjöldum. Mismunurinn var jafnað-
ur á tvennan hátt allt þar til verðtrygging
var tekin upp: lesendur og aðstandendur
blaðsins gáfu blaðinu stórfé og verðbólg-
an sá um að greiða talsverðan part af því
sem á vantaði. Þegar verðtrygging fjár-
skuldbindinga var tekin upp fóru óðara
að hlaðast upp skuldir. Allar tekjur
blaðsins dugöu ekki til að greiða rekstrar-
gjöld og vexti af skuldum, hvað þá að
lækka höfuðstól þeirra. Þegar svo loks
var gripið til þess ráðs að lækka skuldir
með sölu eigna þá var orðin önnur breyt-
47