Morgunblaðið - 29.03.2006, Blaðsíða 38

38 MIÐVIKUDAGUR 29. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigurbjörn Stef-ánsson fæddist í
Landakoti í Sand-
gerði 12. mars 1932.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja 19. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jónína Sigur-
veig Eggertsdóttir
húsmóðir, f. 12.9.
1909, d. 13.6. 1965,
og Stefán Frið-
björnsson bóndi og
verslunarmaður, f.
12.7. 1907, d. 25.5. 1988, þau
bjuggu fyrst í Sandgerði og síðan í
Nesjum í Miðneshreppi.
Bræður Sigurbjörns eru: 1) Guð-
jón P. kaupfélagsstjóri, f. 26.8.
1943, kvæntur Ástu Ragnheiði
og í Nesjum. Hann fór ungur að
vinna við landbúnaðarstörf og
annaðist búrekstur í Nesjum fyrst
fyrir föður sinn, en síðustu 40 árin
var hann sjálfstæður bóndi í Nesj-
um. Hann var lengst af með kúabú
ásamt kartöflurækt. Sigurbjörn
var mjög félagslyndur og starfaði
mikið að félagsmálum.
Hann var mikill samvinnumaður
og hafði m.a. brennandi áhuga á
starfsemi Kaupfélags Suðurnesja
og tók virkan þátt í félagsstarfi á
þess vegum. Hann starfaði lengi
með Lionsklúbbi Sandgerðis og
var m.a. sæmdur Melvin Jones-við-
urkenningu hreyfingarinnar fyrir
störf sín. Hann átti sæti í sóknar-
nefnd Hvalsneskirkju, var um
langt árabil formaður jarðanefnd-
ar og einnig Búnaðarfélags Sand-
gerðis og Garðs. Sigurbjörn var
um áratugaskeið virkur í starfi
Framsóknarflokksins í Sandgerði
og síðar í Keflavík.
Útför Sigurbjörns verður gerð
frá Hvalsneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Margeirsdóttur hús-
móður, f. 31.7. 1945.
Börn þeirra eru: Jón-
ína, maki Kjartan
Már Kjartansson og
eiga þau þrjú börn,
Helga Valdís, maki
Kristinn Jónasson og
eiga þau tvö börn,
Stefán Ragnar, maki
Ásdís Ragna Einars-
dóttir og eiga þau tvö
börn. 2) Magnús V.
matreiðslumaður, f.
31.1. 1933, d. 12.11.
2005, kvæntur Jón-
ínu Bergmann sjúkraliða, f. 22.11.
1926. Dóttir Jónínu er Vigdís Pét-
ursdóttir, f. 31.7. 1951, maki Davíð
Jónatansson, f. 19.1. 1961. Vigdís á
þrjú börn og fimm barnabörn.
Sigurbjörn ólst upp í Sandgerði
Bróðir minn Sigurbjörn Stefáns-
son bóndi í Nesjum hefur kvatt þessa
jarðvist. Sigurbjörn fæddist í Sand-
gerði 12. mars 1932 og ólst upp í
Sandgerði og í Nesjum í Hvalsnes-
hverfi.
Það hefur verið skammt stórra
högga á milli í fjölskyldunni, báðir
bræður mínir hafa nú kvatt með að-
eins 4 mánaða millibili. Sjúkrahúsið
hefur því síðustu 6 mánuði verið okk-
ar samverustaður, staður þar sem við
höfum setið á kvöldin til þess að
rækta okkar samband. Síðustu mán-
uðir hafa þess vegna verið mikill til-
finningalegur átakatími. Margt hefur
verið rifjað upp og margar myndir
fortíðar runnið í gegnum hugann.
Samræður okkar bræðra voru þar
eðlilega nokkuð á aðra lund en áður.
Auðvitað var það líka svo að umræð-
urnar á sjúkrahúsinu á kvöldin voru
mjög gefandi og snertu oft merkileg
og mikilvæg mál liðinna tíma. Þar
voru oft ræddir löngu liðnir atburðir
sem tími hafði ekki reynst til að fara
yfir áður. En margt var því miður
órætt þegar skilnaðarstundin rann
upp. Eftir stendur að ýmiskonar
þekking og reynsla sem snerti sögu
fjölskyldunnar og heimahaganna,
horfna ættingja, vini og nágranna er
nú horfin. Þekking þeirra á öllum
slíkum málum var svo langt umfram
mína, bæði vegna aldursmunarins og
þess að ég flutti mjög ungur í burtu
frá heimahögunum.
Það var þannig að ég sem yngsti
bróðirinn naut alla tíð ýmissa forrétt-
inda sem því fylgja stundum að vera
yngstur. Áhugi þeirra bræðra og um-
hyggja beindist öll að mér framan af,
fyrst uppvextinum, síðar námi og svo
störfum mínum. Þessi áhugi og um-
hyggja færðist svo yfir á börnin okk-
ar og barnabörnin. Enginn dagur
leið, einkum í seinni tíð, án þess að
leitað væri fregna af gangi mála hjá
þeim, hvernig gengi í leikskólanum,
grunnskólanum, fjölbrautaskólanum
eða háskólanum. Þroski þeirra og vel-
ferð var þeim allt og þannig var það
til hinstu stundar. Og eins og börnin
litu á þá frændur sína eins og afa, þá
var það algjörlega gagnkvæmt að
þeir horfðu á þau sem sín eigin börn
og komu á allan hátt fram við þau sem
slík. Gagnkvæm væntumþykja var
einstök og áreiðanlega öllum augljós.
Fyrir þennan þátt í fari þeirra
bræðra getum við hjónin og fjölskyld-
an aldrei full þakkað.
Að missa þá bræður báða á svo
stuttum tíma er ótrúlega þungt högg
og ég finn fyrir miklu tómarúmi. Mér
finnst vanta eitthvað í sjálfan mig og
jafnvel finnst mér ég stundum ekki
vera ég sjálfur.
Diddi bróðir minn var um margt
mjög sérstakur maður, hann var al-
gjör öðlingur sem vildi allt fyrir alla
gera. Hann var greiðvikinn fram úr
hófi og hefur áreiðanlega aldrei neit-
að manni um aðstoð eða greiða, enda
líklega ekki ofnotað orðið „nei“.
Það væri þá frekast ef einhverjum
skyldi hafa dottið í hug að reyna að
hafa áhrif á skoðanir hans á stjórn-
málum eða afstöðu hans til græðgi og
óhóflegrar auðsöfnunar eða óhófs.
Hann var reiðubúinn til að gera jafnt
skyldum sem vandalausum alla þá
greiða sem hann gat og eru áreiðan-
lega margir sem þess hafa notið.
Frændrækinn var hann svo af bar.
Þekkti held ég alla sem á einhvern
hátt töldust okkur skyldir og marga
mjög vel og ræktaði vináttu og kunn-
ingsskap við mikinn fjölda fólks.
Diddi lagði ungur fyrir sig land-
búnaðarstörf, annaðist framan af bú-
rekstur fyrir föður okkar, en síðustu
40 árin var hann sjálfstæður bóndi í
Nesjum. Hann var lengst af með
kúabú og nokkra kartöflurækt. Hann
var mikill dýravinur og hændust allar
skepnur að honum enda hugsaði hann
ákaflega vel um skepnurnar sínar.
Búskapur eins og sá sem Diddi
stundaði var mjög bindandi, því ekki
gekk að láta kýrnar bíða eftir fóðrinu
sínu eða að hafa mjaltatíma óreglu-
lega.
Ég held því að ég fari rétt með,
þegar ég fullyrði að hann hafi ekki í
um 35 ár tekið sér frí í heilan dag,
hvorki vegna veikinda né ferðalaga.
Hans lengstu frí voru frá kl. 10 að
morgni og til kl. 18 að kvöldi allan
þennan tíma.
Þetta lýsir betur en margt annað
mörgum einkennandi þáttum í fari
bróður míns. Ég nefni sterkan sjálfs-
aga, samviskusemi, umhyggjusemi,
trygglyndi og að fórna sjálfum sér
fyrir bæði menn og skepnur var ein-
faldlega sjálfsagt mál.
Eitt dæmi um trygglyndi Didda og
umhyggjusemi sem ég vil nefna er
umhyggja hans fyrir öldruðum föður
okkar sem hann hugsaði alfarið um
síðustu æviár hans. Það var ekki lítið
atriði fyrir gamla manninn að hafa
tækifæri til þess að vera í sveitinni
sinni eins lengi og þess var nokkur
kostur. Þetta var sönn umhyggja og
staðfast trygglyndi.
Didda þótti ekki aðeins vænt um
skepnurnar sínar, honum þótti ákaf-
lega vænt um jörðina sína og gekk vel
um landið. Landið okkar, Ísland, var
honum líka alltaf ofarlega í huga og
mér fannst sérstakt, hversu mikla
þekkingu hann hafði á landinu og
virtist þekkja flesta staði landsins
mjög vel og þá ekki síst sveitabæi allt
í kringum landið. Þetta er einkum
sérstakt miðað við hvað hann var
stóran hluta ævinnar bundinn við
heimahagana og gat lítið ferðast. Síð-
ar, eftir að hann hætti búskap, bætti
hann sér það upp og ferðaðist þá tals-
vert innanlands og hafði mjög gaman
af. Sjálfur fór ég einu sinni með hon-
um í bíl vestur á Snæfellsnes og alla
leiðina gat hann verið að segja mér
frá nöfnum á þessari og hinni jörðinni
og ýmsu öðru sem fyrir augu bar.
Hann fylgdist einfaldlega svo vel með
öllu og var stálminnugur. Eina utan-
landsferð fór Diddi og það með fé-
lögum sínum úr Sandgerði. Hann
vitnaði oft til þessarar ferðar og ekki
síst félagsskaparins sem hann mat
svo mikils. Diddi var mjög félagslynd-
ur og starfaði mikið að félagsmálum,
einkum í seinni tíð. Hann starfaði í
Lionsklúbbi Sandgerðis í mörg ár og
var m.a. sæmdur Melvin Jones-við-
urkenningu fyrir störf sín. Hann átti
um árabil sæti í sóknarnefnd Hvals-
neskirkju, var formaður jarðanefnd-
ar og einnig Búnaðarfélags Sand-
gerðis og Garðs. Hann var virkur í
starfi Framsóknarflokksins bæði í
Sandgerði og síðar einnig í Keflavík.
Samvinnumaður var Diddi mikill og
hafði feiknarlegan áhuga á starfi
Kaupfélags Suðurnesja og sat í deild-
arstjórn félagsins um langt árabil.
Kaupfélagshugsjónin var honum í
blóð borin, enda var hann alinn upp í
Pöntunarfélagi Sandgerðis sem var
um tíma til húsa á heimili foreldra
okkar.
Einhvern tíma nú á síðari árum
voru þeir bræður Diddi og Maggi á
leið út í Kaupfélag að kaupa eitthvert
magn af matvörum og ræddu þá
hvort þeir ættu að fara í Kasko. Það
fór svo að þeir töldu það ekki rétt því
að verðið þar væri svo lágt um þessar
mundir að félagið væri áreiðanlega að
tapa stórlega á þessu og vildu ekki
vera valdir að tapi hjá félaginu.
Diddi var mikill húmoristi og hafði
ákaflega gaman af sögum og kunni
margar góðar sögur og átti líka gott
með að sjá skoplegu hliðar lífsins.
Diddi ræktaði vel kunningsskap og
vináttu, ófáar ferðir gerði hann sér
með nokkrar nýjar kartöflur í poka til
kunningjanna, það var hans aðferð til
að láta vita hversu mikils virði kunn-
ingsskapurinn væri honum. Það var
undantekningarlítið, að ef hann fór
með manni út í kálgarð að sækja nýj-
ar kartöflur handa okkur, þá spurði
hann gjarnan hvort maður gæti ekki
tekið nokkrar kartöflur til hans vinar
síns í leiðinni. Þetta var Diddi.
Ég sakna þeirra bræðra minna
ákaflega sárt. Ég kveð þá með mikl-
um söknuði. Þeir voru einstakir
menn, að sumu leyti ólíkir, en samt
um margt líkir þegar vel er að gáð,
einkum hvað varðar trygglyndið við
allt og alla og hversu gegnheilir per-
sónuleikar þeir voru og alltaf reiðu-
búnir þegar á þurfti að halda.
Það er stórt skarð höggvið í litla
fjölskyldu.
Ég bið góðan Guð að blessa alla þá
sem þeim þótti svo vænt um.
Blessuð sé minning Didda og
Magga.
Guðjón Stefánsson.
Það er skammt stórra högga á milli
í litlu fjölskyldunni okkar. Tveir
bestu frændur í heimi hafa kvatt okk-
ur með fjögurra mánaða millibili,
Maggi í nóvember og nú Sigurbjörn
eða Diddi eins og við kölluðum hann
alltaf. Þeir frændur voru okkur
systkinunum alltaf sem auka feður
eða afar, slík var væntumþykja þeirra
í okkar garð og sú væntumþykja var
svo sannarlega gagnkvæm. Það var
ekki lítið ríkidæmi að alast upp við
þessar aðstæður.
Ég minnist þess sem lítil stúlka að
Diddi kom mikið heim til okkar í
Keflavík og oft hafði hann meðferðis
glaðning í vasanum, smápeninga í
baukinn eða sælgæti, mjög oft leynd-
ist þar Síríus súkkulaði með rúsínum
sem mér þótti mjög gott. Það er
skemmtilegt að nú meira en 30 árum
síðar kom enn Síríus súkkulaði upp
úr vasanum hjá Didda en nú var það
ætlað næstu kynslóð.
Margar góðar stundir átti ég í
Nesjum hjá afa og Didda. Þar upp-
lifði maður mörg ævintýri í fjörunni,
heyskapnum og í fjósinu. Þegar ég
eignaðist mann og börn tók Diddi
þeim fagnandi og meira að segja svo
SIGURBJÖRN
STEFÁNSSON
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför elskulegs föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SIGURBJÖRNS ÓLAFSSONAR
rafeindavirkjameistara,
Gullsmára 7,
Kópavogi.
Arnar Sigurbjörnsson, Sigrún Sverrisdóttir,
Rafn Sigurbjörnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæra
HERMANNS SIGURVINS ÞORGILSSONAR,
Hrísum, Fróðárhreppi,
Ólafsvík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks St. Fransiskus-
spítalans í Stykkishólmi og heimahjúkrunar í
Ólafsvík.
Una Þorgilsdóttir,
Anna Þorgilsdóttir, Sveinn B. Ólafsson
og aðrir aðstandendur.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi og
langalangafi,
HELGI SVEINSSON,
Hornbrekku,
Ólafsfirði,
áður til heimilis á
Ólafsvegi 11,
verður jarðsunignn frá Ólafsfjarðarkirkju laugar-
daginn 1. apríl kl. 14.00.
Hulda Helgadóttir,
Margrét Helgadóttir, Ragnar Guðmundsson,
Hanna Helgadóttir, Birgir Dagbjartsson,
Lóa Helgadóttir,
Helga Helgadóttir, Geir Thorsteinsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
föður okkar,
SÓLONS LÁRUSSONAR
járnsmiðs og kennara.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu Reykja-
vík.
Ragnar, Gísli Grétar, Nella, Einar og Theodór Sólonsbörn
og fjölskyldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns og
föður okkar,
SIGTRYGGS JÓSEFSSONAR,
Breiðumýri.
Björg Arnþórsdóttir,
Jósef Rúnar Sigtryggsson,
Friðgeir Sigtryggsson,
Gerður Sigtryggsdóttir,
Þórunn Sigtryggsdóttir,