Morgunblaðið - 27.05.2006, Blaðsíða 64

64 LAUGARDAGUR 27. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ María Ólafsdótt-ir fæddist í
Stekkadal á Rauða-
sandi 27. nóvember
1931. Hún lést á
Droplaugarstöðum
13. maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Anna Guðrún
Torfadóttir, f. 6.
desember 1894, d.
21. mars 1965, fædd
og uppalin í Kolls-
vík, og Ólafur Ein-
arsson, f. 27. sept-
ember 1891, d. 25.
maí 1936, fæddur og uppalinn í
Stekkadal á Rauðasandi. Systkini
Maríu eru Torfi, f. 26. maí 1919,
Guðbjörg, f. 28. desember 1921, d.
13. júlí 1998, Elín, f. 11. desember
1925, Halldóra Guðrún, f. 12. febr-
úar 1929, d. 3. nóvember 1997,
Kristín, f. 26. júní 1933, d. 21.
október 2005, og Valgerður, f. 21.
júní 1935.
María ólst upp við leik og störf
með systkinum sínum á Rauða-
sandi. Árið 1949 flutti hún ásamt
móður sinni og systrum til Reykja-
víkur. Þar starfaði hún einn vetur.
Vorið 1950 réð hún sig í kaupa-
mennsku að Vindhæli norður í
Húnavatnssýslu. Þar kynntist hún
eiginmanni sínum Guðmanni Ein-
ari Magnússyni. María stundaði
nám við Húsmæðraskólann á
Laugarvatni veturinn 1950–1951.
Vorið 1951 flutti hún alfarin norð-
ur í Húnaþing og bjó þar í tæp
Sigurður Jakob Halldórsson,
Anna á tvær dætur með Erni
Ragnarssyni. Þær eru: María Guð-
rún, f. 23.11. 1976, maki Bergþór
Ottósson, þau eiga tvö börn, en
fyrir á Bergþór tvö börn, og Ásdís
Ýr, f. 27.4. 1981, hún á eitt barn
með Jóni Thoraresen. Fyrir á Sig-
urður sex börn og fósturbörn. 3)
Einar Páll, f. 9.6. 1956, smiður
Sauðárkróki, maki Ingibjörg
Ragna Ragnarsdóttir, eiga þau
þrjár dætur. Þær eru: Lilja Guð-
rún, f. 14.4. 1979, maki Sverrir
Hákonarson, þau eiga eitt barn,
Margrét Huld, f. 7.3. 1983, og
Harpa Lind, f. 7.11. 1995. 4) Ólaf-
ur Bergmann, f. 8.1. 1959, starfs-
maður Optimar Ísland, Ólafur
eignaðist þrjú börn með Helgu
Káradóttur. Þau eru: Linda, f.
25.10. 1978, maki Andrea Volpe,
hún á eitt barn með Jóhannesi
Barkarsyni, Bjarki, f. 5.1. 1982, d.
16.6. 1982, Kolbrún Eva, f. 24.8.
1983, maki Hjörvar Sigurðsson,
þau eiga eitt barn. 5) Magnús
Bergmann, f. 27.7. 1961, starfs-
maður Fisk-Seafood h/f og bóndi
á Vindhæli, maki Erna Högnadótt-
ir, þau eiga fjögur börn. Þau eru:
Ragna Hrafnhildur, f. 28.10. 1981,
maki Jónas Þorvaldsson, eiga þau
þrjú börn. Anna María f. 5.11.
1985, Magnús Jens, f. 1.9. 1995,
Guðmann Einar, f. 22.8. 1998. 6)
Halldóra Sigrún, f. 8.11. 1972,
geislafræðingur í Reykjavík, maki
Ísleifur Jakobsson, þau eiga eitt
barn, Elísabeti Lilju, f. 1. mars
2003. Fyrir á Ísleifur tvö börn.
Útför Maríu verður gerð frá
Hólaneskirkju á Skagaströnd í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Höskuldsstaða-
kirkjugarði.
fimmtíu ár. Guð-
mann var fæddur á
Skúfi í Norðurárdal
9. desember 1913,
hann lést 22. nóvem-
ber 2000. Foreldrar
hans voru Magnús
Steingrímsson, f. 3.4.
1881, d. 25.7. 1951
frá Njálsstöðum á
Skagaströnd, og
Guðrún Einarsdóttir,
f. 10.8. 1877, d. 17.10.
1971, frá Hafurstaða-
koti á Skagaströnd.
Á Vindhæli bjuggu
þau María og Guðmann ásamt
Guðmundi og Páli bræðrum Guð-
manns og Guðrúnu móður þeirra
bræðra.
Frá árinu 1992 dvaldi Guðmann
á Heilbrigðisstofnun Austur-Hún-
vetninga á Blönduósi. María rak
Vindhælisbúið áfram með mágum
sínum, Guðmundi og Páli með
dyggri aðstoð Magnúsar sonar
síns. Magnús tók við búinu á Vind-
hæli 1998, en þá fluttist María til
Reykjavíkur.
Börn Maríu og Guðmanns eru:
1) Guðrún Karólína, f. 11.5. 1953,
viðskiptafræðingur Ísafirði, maki
Bjarni Jóhannsson, eiga þau tvær
dætur. Þær eru: Sigrún María, f.
8.10. 1975, maki Gísli EinarÁrna-
son, þau eiga tvö börn, og Jóhanna
Bryndís, f. 25.4. 1980, maki Jó-
hann Haukur Hafstein, þau eiga
eitt barn. 2) Anna Kristín, f. 17.4.
1955, sjúkraliði í Reykjavík, maki
Elsku mamma mín. Enn á ný er
höggvið skarð í systkinahópinn frá
Stakkadal. Þú fæddist og ólst upp í
einni af fegurstu sveitum landsins,
fyrir næstum sjötíu og fimm árum,
við bláan og blikandi Breiðafjörðinn
undir háum hamragarði, með rauðu
sandrifi svo langt sem augað eygir
meðfram sjónum.
Þar kúrði litli bærinn ykkar
Stakkadalur á Rauðasandi í gróð-
ursælum hvammi, með ilmandi blá-
gresi í brekkunni kringum trén sem
hún amma gróðursetti þar. Þarna ól
hún ykkur systkinin upp eftir að afi
dó úr berklum vorið 1936.
Þið fenguð dýrmætt veganesti
fyrir lífsgönguna í uppeldinu, þar
var ykkur kennt að elska og styðja
hvert annað. Þið lærðuð gildi þess
að hjálpast að í lífinu og það urðuð
þið systurnar svo sannarlega að
gera í uppvextinum.
Það varð síðan þitt aðalsmerki allt
þitt líf; umhyggja fyrir velferð ann-
arra hvort sem það var þín eigin fjöl-
skylda eða fjölskyldur systkina
þinna. Þú fylgdist alla tíð vel með
öllu, sem börnin og barnabörnin þín
og aðrir ættingjar voru að gera.
Þitt hlutskipti í lífinu var að vera
húsmóðir á mannmörgu sveitaheim-
ili, eiginkona og móðir sex barna,
þar af eru fimm fædd á átta árum og
þetta hlutskipti fórst þér einstak-
lega vel úr hendi, þú fékkst að vísu
aldrei sumarfrí eða fæðingarorlof.
Þitt ríkidæmi liggur í hópnum þín-
um, sem var þér svo endalaust kær,
að þú gerðir allt sem þér var fært
fyrir hann. Við systkinin fæddumst
öll heima á Vindhæli nema Dóra.
Það var ekki verið að eyða tímanum
í óþarfa sjúkrahúsvist á þessum ár-
um. Ég man aldrei eftir því frá
bernsku minni að tími hafi ekki ver-
ið til fyrir okkur krakkana.
Síðustu árin hafa verið þér erfið
sökum veikinda og missir þriggja
systra tók einnig sinn toll af heilsu
þinni. Þér féll aldrei vel að búa í
Reykjavík og þráðir alla tíð að kom-
ast norður að Vindhæli eftir að þú
varst flutt suður. Þínar bestu stund-
ir síðustu árin hafa verið þær sem
þú hefur dvalið á Vindhæli.
Vonandi erfa afkomendur þínir
eitthvað af kærleikanum þínum og
temja sér lífsgildin þín að hugsa
fyrst um alla aðra en sjálfa sig.
Elsku móðir mín kær,
ætíð varst þú mér nær.
Ég sakna þín, góða mamma mín.
Já, mild var þín hönd
er um vanga, þú straukst,
ef eitthvað mér, bjátaði á.
Við, minningu um þig geymum
og aldrei við gleymum,
hve trygg þú varst okkur og góð.
Við kveðjum þig, mamma,
og geymum í hjarta okkar
minningu um þig.
(G. V. Ó.)
Elsku mamma, ástarþakkir fyrir
allt sem þú gafst mér. Þú gafst mér
lífið og hjálpaðir mér að halda því
þar til ég hafði öðlast nægt vit til
geta bjargað mér sjálf.
Þín dóttir
Guðrún.
Elsku mamma mín, nú hafa leiðir
okkar skilið. Því fylgja blendnar til-
finningar af þaklæti og sorg. Þakk-
læti fyrir að hafa átt yndislega móð-
ur og ömmu fyrir dætur mínar,
þakklæti fyrir allar samverustund-
irnar með þér, þakklæti fyrir að þú
þurftir ekki lengur að þjást eða
hverfa lengra inn í heim heilabilunar
en það óttaðist þú mjög.
Sorg vegna þess að þú fékkst ekki
fleiri góð ár á þinni lífsleið, sorg yfir
að sjá þig hjálparvana og geta ekki
hjálpað þér og yfir skilningsleysi
sem þú mættir oft eftir að veikindin
höfðu breytt þínum persónuleika og
hegðun þín var misskilin.
Yfir land minna leiða,
liggja spor eftir þig.
Þau mér götuna greiða,
hvar sem geng ég um stig.
Eftir stormasaman vetur
standa sporin þín enn.
Ekkert grandað þeim getur
hvorki Guð eða menn.
Hvar sem ég fer til fjalla
fylgja sporin mér þar
yfir heiðar og hjalla
hvert sem hugur mig bar.
Þó að stormar þau strjúki
stöðugt birtast þar enn
þó að fenni og fjúki
mun ég finna þau senn.
Þó að feykist mér fætur
þegar ferð lýkur senn.
Mun ég gefa því gætur
hvort ég greini þau enn.
Sporin skýr við mér skína
skjótt ég fylgja þeim verð.
Þau um síðir mér sýna
mína síðustu ferð.
(Árni Jónsson.)
Eftir standa yndislegar minning-
ar um þig meðan þú varst heilbrigð,
þær minningar munu fylgja mér,
elsku mamma mín.
Þín dóttir
Anna.
Elsku amma mín. Það er svo
skrýtið að hugsa til þess að við eig-
um ekki eftir að sjá þig aftur. Ég var
alltaf svo mikil ömmustelpa og vildi
helst ekki vera annars staðar en hjá
þér og afa á Vindhæli. Hugur minn
er fullur að yndislegum minningum,
þú varst alltaf svo góð við okkur og
kenndir okkur margt eins og bænir
og vísur og fátt var skemmtilegra en
að kúra hjá þér og hlusta á sögur frá
því að þú varst lítil stelpa. Mér
fannst það svo gaman þegar þú
baðst mig um að fara út og sækja
eggin og skola þau fyrir þig. Á
morgnana var alltaf tilbúið heitt
kakó. Það var ekkert eins gott og
kakóið þitt. Svo dekraðir þú við okk-
ur stelpurnar þínar og þig virtist
ekkert muna um það þó við værum
kannski tíu talsins. Það var alltaf
nóg pláss og við fengum allar athygli
þína og ást og þú virtist hafa enda-
lausa þolinmæði. Það var alveg sama
hvað við gerðum, við vorum aldrei
skammaðar. Svo þótti mér svo gam-
an að fara með þér að versla á
Blönduósi, því oftast fékk ég smá
sætindi til að hafa með heim. Við Ás-
dís erum búnar að hlæja mikið að
því þegar við fórum upp í fjall að
sækja hann Bleik og ætluðum ald-
eilis að fara á hestbak en á leiðinni
uppeftir sáum við þetta svakalega
spennandi dý og þó við vissum vel að
við ættum ekki að koma nálægt því
þá langaði okkur aðeins að hoppa og
hossast á því og það fór eins og þú
hafðir sagt okkur, Ásdís sökk ofaní
og ég þurfti að bjarga henni upp úr
en það hafðist. Svo komum við heim
skítugar upp fyrir haus og þú tókst
okkur og við vorum settar beint í
baðið en við fengum engar skammir.
Þið afi voruð svo góð við mig, enda
var ég heimalningur hjá ykkur fram
að unglingsárunum en þá urðum við
amma mjög góðar vinkonur og þeg-
ar amma flutti suður töluðum við
saman á hverjum degi og þegar við
komum suður gistum við hjá þér. Ég
man hvað þú varst ánægð þegar ég
bað þig að halda á elstu dóttur minni
undir skírn og hún var þitt fyrsta
barnabarn og fékk að sjálfsögðu
nafnið María. Það var svo gott að
hringja í þig ef mig vantaði upp-
skrift því þú mundir allar þínar upp-
skriftir og þær eru í miklu uppáhaldi
hjá mér.
Síðustu jól baðstu mig um að gefa
þér mynd af stelpunum mínum. Þú
sagðist ekkert vilja annað og ég varð
við því. Svo hringdir þú í mig og
sagðist vera búinn að sýna öllum
konunum á Landakoti myndina af
þeim. Það gladdi mig svo mikið að
heyra hvað þessi mynd var þér mik-
ils virði.
Eftir jólin fórstu svo að veikjast
en ég vildi samt ekki trúa að þú gæt-
ir farið að kveðja okkur en þú varst
orðin þreytt og þú sagðist bara vilja
fá að deyja og hræddist það ekki.
Föstudaginn 12. maí ákvað ég að
koma suður og vera hjá þér og sat
hjá þér fram á nótt og kom svo aftur
morguninn eftir og þá um hádegi sat
ég hjá þér og strauk yfir hárið þitt
eins og þér þótti svo gott og þá sofn-
aðir þú, elsku amma mín, og ég vissi
að þá liði þér vel því afi tæki vel á
móti þér. Ég veit þú fylgist með okk-
ur öllum og ógleymanlegar minning-
ar geymi ég í hjarta mínu alla tíð.
Elsku amma, ég veit þú passar
litlu englana mína vel. Þakka þér
fyrir að vera amma mín þessi 25 ár.
Ég elska þig.
Þín
Ragna.
Elsku amma mín. Það var svo erf-
itt að kveðja þig síðasta kvöldið þitt,
ég vissi einhvern veginn að það væri
síðasta skiptið sem ég myndi hitta
þig á lífi. En ég er svo þakklát fyrir
að hafa átt þig að í öll þessi ár, án
þín væri ég ekki sú sem ég er. Allt
sem þú hefur gert fyrir mig, para-
dísin sem þú bjóst til í sveitinni.
Paradísin sem var svo gott að koma í
þegar erfiðleikarnir voru hvað mest-
ir, öryggið og hlýjan voru ómetan-
leg. Minningarnar sem ég á eru svo
dýrmætar, ég man hvað mér fannst
gaman að fá að baka og elda. Mat-
reiðslubókin sem þú gafst mér á eft-
ir að fylgja mér alla ævi. Ég man
hvað mér fannst hljóðið í astmapúst-
inu þínu flott, mig langaði svo oft að
prufa. Ég man eftir því hvað mér
fannst gaman að skúra forstofugólf-
ið í sveitinni, mér fannst flísarnar
svo fallegar þegar þær voru blautar.
Ég man að þér fannst þær stundum
of blautar hjá mér, en þá sagðir þú
mér bara að opna hurðina út. Ég
man líka eftir því þegar þú sauðst
spaghetti fyrir mig þegar eitthvað
var í matinn sem mér fannst vont, ég
man líka að mér fannst spaghettíið
alltaf best hjá þér. Ég man líka eftir
því hvað mér fannst gott að sofa upp
í hjá þér og afa, húðin þín var svo
mjúk og það var svo gott að halda í
höndina þar til ég sofnaði. Ég man
eftir nammikrúsinni sem við bjugg-
um til úr pappírnum af límbands-
rúllunni og pappírnum innan úr eld-
húsrúllunni. Krúsina geymdum við
svo uppi í hillu inn í Edduherbergi
og settum nammi þar ofan í. Ég man
líka hvað mér fannst gaman að sofa
inni í Edduherbergi, mér fannst svo
spennandi þegar þið afi sváfuð þar í
vondum veðrum. Ég man eftir ferð-
unum inn á Blönduós til að versla,
ég man eftir því þegar ég fékk að
bíða í þvottahúsdyrunum ef veðrið
var vont og þú stóðst upp við veg í
brúnu kápunni þinni að bíða eftir
Halli. Ég man eftir því þegar ég, þú,
mamma og Dóra systir þín keyrðum
á Laugarvatn og fengum okkur ís í
sjoppunni, ég man hvað veðrið var
gott og sögurnar skemmtilegar sem
þú sagðir okkur frá lífinu á Laug-
arvatni. Ég man líka eftir því þegar
við fengum okkur kjúkling saman í
Gnoðarvoginum, ég man hvað þér
fannst hann góður. Ég man hvað
það var notalegt að koma til þín í
Gnoðarvoginn og spjalla, og jafnvel
horfa með þér á Nágranna. Ég man
eftir því þegar þú hélst á Maríu Rún
undir skírn, þú varst í bláa kjólnum
þínum og hélst á litlu skottunni
minni.
Ég man eftir svo mörgu, en
stærsta minningin er hversu góð þú
hefur alltaf verið. Ég man aldrei eft-
ir því að þú hafir orðið reið, ég man
einu sinni eftir því að þú hafir verið
pirruð. Það var í Kaupfélaginu á
Skagaströnd, þá var ég sennilega
búin að biðja um allt dót sem fékkst
í búðinni. Ég man samt eftir því að
hafa fengið tússliti í þessari búðar-
ferð, einn var fagurbleikur og í sér-
stöku uppáhaldi. Góðvild og tak-
markalaus umhyggja einkenndu þig,
ég mun alltaf þakka fyrir það að
hafa átt þig fyrir ömmu. Engin orð
geta lýst því hversu þakklát ég er
fyrir að hafa átt þig að, elsku amma
mín. Ég mun alltaf minnast þín.
Bless, elsku amma.
Þín
Ásdís.
Elsku mamma, amma og
langamma, við erum þakklát fyrir
þann tíma sem við höfðum þig hjá
okkur, þrátt fyrir sorgina og eftir-
sjána erum við svo lánsöm að eftir
situr fullt af góðum minningum,
skemmtilegum uppákomum og bros-
legum atvikum sem verða til þess að
þú hverfur ekki úr lífi okkar þrátt
fyrir að þú sért ekki í líkamanum hjá
okkur.
Þú munt fylgja okkur allan þann
tíma sem við eigum eftir hér, við er-
um sannfærð um að þú sleppir ekki
hendinni af okkur. Sterkustu minn-
ingar okkar eru frá því að öll fjöl-
skyldan var samankomin í sveitinni
hjá ykkur afa í réttum eða við hey-
skap. Þá var oft fjölmennt og sofið í
öllum herbergjum og á göngunum
og hvern morgun vaknaði maður við
elsku ömmu að búa til morgunmat
fyrir allan fjöldann með bros á vör.
Hvíl í friði, elsku amma.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkaftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ólafur Bergmann, Linda,
Aníta Ósk, Kolbrún Eva
og Mikael Bergmann.
Við fæddumst og ólumst upp í
Stakkadal á Rauðasandi, sjö systk-
ini, sex systur og undirritaður. Fjór-
ar systurnar eru nú látnar og kvaddi
þennan heim síðust María 13. þ.m.
Fjölskylda uppi í sveit var þá með
allt öðrum hætti en nú tíðkast í
borgum. Hún stóð fast saman, börn-
in gátu ekki hlaupið hingað og þang-
að til að leita sér félagsskapar eins
og nú er í fjölmenni. Þá ríkti festa og
samheldni með fjölskyldunni sem
aldraðir á borð við mig sakna.
Ég minnist Maju sem yndislegrar
stúlku. Hún var brosmild, gaman-
söm og vingjarnleg við alla og okkur
systkinunum ákaflega kær. Ég fór
fyrst að heiman 1938 og var eftir það
aðeins heima að sumrinu og því
missti ég verulega af samvistum við
systur mínar, þangað til þær fluttust
til Reykjavíkur.
Maja réð sig í kaupavinnu að
Vindhæli í Norður-Húnavatnssýslu
vorið 1950 en stundaði nám við Hús-
mæðraskólann á Laugarvatni 1950
–51. Vorið 1951 fluttist hún svo al-
farin að Vindhæli, gerðist þar hús-
móðir og eignaðist sex börn með eig-
inmanni sínum, Guðmanni Einari
Magnússyni.
Ég heimsótti hana og fjölskyldu
hennar stöku sinnum og ræddi þá að
sjálfsögðu oft við Guðmann, sem var
greindur maður og vel að sér. Guð-
rún móðir hans var hjá þeim á heim-
ilinu, þá orðin gömul og blind og háð
hjálpsemi annarra, og sagði Guð-
mann mér hversu vel Maja reyndist
henni í hvívetna, það hefði enginn
getað gert betur. Sýndi það vel þann
kærleika og fórnfýsi sem hún sýndi
fjölskyldu sinni. Anna dóttir mín var
sumartíma á Vindhæli og sagði hún
mér hversu kær Guðrún gamla hefði
verið barnabörnum sínum. Þau sátu
hjá henni oft og tíðum og hún sagði
þeim sögur og fræddi þau. Sagðist
hún hafa öfundað börnin á Vindhæli
fyrir þennan stöðuga félagsskap við
ömmu, sem alltaf hafði nægan tíma
til að tala við þau. Og Maja var þeim
góð fyrirmynd í því efni.
Guðmann lést árið 2000. Eftir það
rak Maja búið með mágum sínum
tveim og börnunum þangað til
Magnús sonur hennar tók við því ár-
ið 1998, en þá fluttist Maja til
Reykjavíkur. Heilsa hennar var þá
tekin að bila og hnignaði henni
smám saman þangað til yfir lauk.
MARÍA
ÓLAFSDÓTTIR