Morgunblaðið - 27.05.2006, Blaðsíða 66

66 LAUGARDAGUR 27. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elsku Skúli, Alla, Dóra og
Árni, okkar innilegu samúð-
arkveðjur. Megi guð gefa
ykkur styrk á þessum erfiðu
tímum.
Hvíl í friði, elsku systir.
Hulda og Sigrún.
HINSTA KVEÐJA
✝ Þórdís Péturs-dóttir fæddist í
Reykjavík 30. júní
1963. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans við
Hringbraut föstu-
daginn 19. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar eru Þórunn
Árnadóttir og Pétur
Jónsson. Fósturfor-
eldrar hennar eru
Sigrún Guðmunds-
dóttir og Kristján
Sigtryggsson.
Systkini Þórdísar samfeðra eru:
Jón Geir, Hulda og Sigrún.
Þórdís giftist í Mosfellskirkju í
Grímsnesi 30. júní 1990 Skúla
Kristinssyni, f. í Reykjavík 20.
október 1961. Foreldrar hans eru
hjónin Kristinn Guðbergsson og
Ingibjörg Gunnars-
dóttir. Börn Þórdís-
ar og Skúla eru: Að-
albjörg, f. 13. apríl
1991, Halldóra Þór-
dís, f. 11. mars 1994,
og Árni Kristinn, f.
18. nóvember 1996.
Þórdís stundaði
grunnskólanám við
Hvassaleitisskóla,
lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólan-
um í Kópavogi og
kennarapófi frá
Kennaraháskóla Ís-
lands.
Hún kenndi í tvö ár á Kirkju-
bæjarklaustri og eitt ár í Kópa-
vogsskóla.
Útför Þórdísar verður gerð frá
Skálholtsdómkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Guð þig leiði sérhvert sinn
sólar vegi alla.
Verndar-engill varstu minn,
vissir mína galla.
Hvar sem ég um foldu fer,
finn ég návist þína.
Aldrei skal úr minni mér,
mamma, ég þér týna.
(Jón Sigfinnsson.)
Guð geymi elsku mömmu okkar.
Aðalbjörg, Halldóra Þórdís
og Árni Kristinn.
Það birtir að vori, hvert blómstur nú vaknar
og bráðum mun sólin reka myrkrið á flótta
en hjarta mitt grætur og hugurinn saknar
því hönd þín er köld og mín sál fyllist ótta.
Þá man ég hlýju orðin þín, mildina þína
og mannkærleikann, sem fyllti þitt hjarta.
Ég brosi gegnum tárin, brátt mun sorgin dvína
og bjartar nætur vorsins lýsa myrkrið svarta.
Við sjáumst ekki aftur, söngur þinn er hljóður
en sálir okkar mætast í ljósinu eins og fyrrum.
Tíminn sem við áttum var tær og hreinn og góð-
ur
tryggðaböndin ofin á ljúfum stundum kyrrum.
(Rut Gunnarsdóttir.)
Við felum Guði yndislegu, góðu
stúlkuna okkar.
Þórunn, Sigrún og Kristján.
Okkur er úthlutað mislöngum tíma
í þessu jarðlífi. Það að ganga úr hefð-
bundnum erli hversdagsins inn á
krabbameinsdeild Landspítalans fær
mann til að hugleiða gildin í lífinu,
hvað raunverulega skiptir máli.
Þórdís systir mín greindist með
krabbamein fyrir um ári síðan en náði
bata eftir erfiða aðgerð. Hún veiktist
síðan aftur fyrir skömmu og andaðist
nokkrum dögum eftir að hafa verið
lögð inn á Landspítalann, langt um
aldur fram.
Þórdís hafði á sinni alltof stuttu ævi
aflað sér góðrar menntunar og síðan
höfðu þau Skúli byggt upp fallegt
heimili austur í Seli í Grímsnesi þar
sem þau bjuggu ásamt börnum sínum
þremur. Þeirra er sorgin sárust nú.
Þórdís var elst okkar systkinanna
en ólst upp hjá móður sinni og þeim
Sigrúnu og Kristjáni. Hún var alltaf
heil og sönn í öllum samskiptum. Sú
minning sem eftir stendur er um
trausta, áreiðanlega, gegnheila mann-
eskju sem allt fram á síðasta dag barð-
ist hetjulega og af ótrúlegu æðruleysi
við þennan skelfilega sjúkdóm. Sú
minning verður ein til að sefa tregann
nú.
Kæru Skúli, Alla, Dóra og Árni, við
fjölskyldan sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning þín.
Jón Geir Pétursson.
Hugur leitar í himna rann,
hörð þegar reynslan mæðir,
til Hans, er í sorgum sigur vann,
sárin læknar og græðir.
Trúin dvelur í Drottins borg.
Dauðinn henni ei breytir.
Drottinn Guð alla sefar sorg,
sigur í Kristi veitir.
Huggast látið af harmi í dag.
Herrann mun veginn lýsa.
Eftir sorganna sólarlag
sælli dagur mun rísa.
Með innilegri vinsemd og djúpri
samúð.
Jón Hjörleifur Jónsson.
Kæra vinkona. Ég sit við rúmstokk-
inn þinn þar sem þú liggur og sefur.
Við vitum báðar að hverju stefnir. Þú
ert helsjúk og átt stutt eftir.
„Ertu kvíðin, Þórdís mín?“ spurði
ég þig í gær.
„Já, svolítið,“ svaraðir þú.
„Hverju kvíðirðu, vina mín?“
„Það er í lagi mín vegna að deyja, en
ekki barnanna minna vegna.“
Þú vissir að næsta dag myndu börn-
in þín koma til þín til að kveðja móður
sína. Það erfiðasta sem nokkur móðir
getur þurft að gera, kveðja börnin sín
fyrir fullt og allt. Og jafnframt nær
óyfirstíganlega erfitt fyrir börnin, að
þurfa að kveðja mömmu sína, vitandi
það að þau muni ekki sjá hana aftur
lifandi.
Þér var rórra í dag eftir að þessari
þungu þraut var lokið, eins og þú næð-
ir að hvílast betur. „Gott að sjá þig …
góða nótt,“ sagðirðu þegar við kvödd-
umst.
Einum og hálfum sólarhring síðar
yfirgafstu þetta jarðlíf.
Síðan hafa minningarnar streymt
framhjá hver af annarri. Vegna mikils
og trausts vinskapar milli fjölskyldna
okkar Þórdísar höfum við þekkst alla
ævi, fæddar með nokkurra vikna
millibili.
Og margs er að minnast.
Ferðirnar í Þórsmörk, gönguferð-
irnar og kvöldvökurnar.
Kerlingarfjallaferðirnar, Þórdís
eins og elding á skíðunum brunandi
niður brekkurnar. Allar ferðirnar upp
í Skálafell, reyna að vera mættar eins
snemma og mögulegt var, áður en bið-
raðirnar næðu að myndast við skíða-
lyfturnar.
Þórdís á Seli, í sveitinni hennar sem
var svo stór hluti af hennar uppvexti
og þar sem henni leið svo vel.
Þórdís eldri, búin að finna hann
Skúla sinn og börnin komin eitt af
öðru. Gimsteinarnir hennar þrír sem
hún átti svo erfitt með að yfirgefa
núna svona snemma í þeirra uppvexti.
Þórdís flutt að Seli, búin að búa fjöl-
skyldunni sinni hreiður í sinni heitt-
elskuðu sveit. Hennar heitasta ósk var
að þar fengju börnin hennar að vaxa
úr grasi í nánum tengslum við náttúr-
una og dýrin.
Þórdís svo stolt fyrir ári í fermingu
elsta barnsins síns. Og fermingar-
barnið í sama kjólnum og móðir henn-
ar hafði fermst í. Bjartur og fagur
dagur í Grímsnesinu.
Dýravinurinn Þórdís, bjargandi
hverri kisunni á eftir annarri úr Katt-
holti, nú síðast litlum kettlingi fyrir
nokkrum dögum.
Þórdís svo æðrulaus í gegnum öll
veikindi sín og fram á síðustu stundu,
hetja.
Ég er henni þakklát fyrir vináttuna
og samfylgdina í gegnum árin og votta
fjölskyldu hennar mína dýpstu samúð.
Börnin hennar þrjú hafa misst óend-
anlega mikið en þau eiga góða að;
elskandi föður og trausta og umvefj-
andi móðurfjölskyldu.
Hinstu orð Þórdísar til mín læt ég
verða lokaorðin mín til hennar hér.
Gott að sjá þig … góða nótt.
Hugrún Þorsteinsdóttir.
Mynd er minning og minningar eru
myndir. Eftir löng kynni eru mynd-
brotin tengd Þórdísi Pétursdóttur
orðin allmörg og fjölbreytt.
Elsta myndin í hugskoti mínu er af
hávaxinni stelpu með stór brún augu,
tvær fléttur og borða í hárinu. Hún
var okkur krökkunum í hverfinu í
Kópavogi að nokkru leyti framandi,
svona hávaxin, og svo var hún einbirni
með þremur foreldrum. Þar sem hún
gekk í Hvassaleitisskóla kynntumst
við henni ekki fyrr en hún var orðin
vel stálpuð.
Ýmsar myndir eru frá æskuárun-
um; boltaleikir á björtum vorkvöldum
og sleðaferðir á vetrum. Á sumrin
hvarf Þórdís okkur, þá fór hún í sveit-
ina sína á Seli í Grímsnesi. Þar átti
hún afa og fleira venslafólk. Á haustin
sagði hún okkur sögur af lífinu í sveit-
inni. Á Seli lágu rætur hennar.
Viðfangsefnin breyttust með aldr-
inum. Eitt sumarið vorum við starfs-
félagar á Hagstofunni. Þar var líka
Magga Júl. og urðum við þrjár góðar
vinkonur. Við áttum sömu áhugamál,
ferðuðumst saman og skemmtum
okkur saman. Mesta ævintýrið var
sex vikna Evrópuferð sumarið 1985.
Við fórum austur fyrir járntjald og
niður til Ítalíu, gengum á fjöll og skoð-
uðum borgir; drukkum í okkur menn-
inguna. Einna skýrasta myndin af
Þórdísi úr þeirri ferð er af henni bros-
andi út að eyrum, léttklæddri, á skíð-
um í Jungfraujoch. Þarna var Þórdís í
essinu sínu, hún var náttúruunnandi
og vandist snemma flakki með fóstur-
foreldrum sínum.
Svo var Þórdís komin í Kennarahá-
skólann og fetaði þar í fótspor móður
sinnar og fósturforeldra. Eitt sumarið
á námsárunum vann hún á hóteli á
Húsavík. Þá var hún iðin við bréfa-
skriftir þar sem hún lýsti lífi sínu og
störfum. Hún útskrifaðist síðan sem
kennari og réð sig til starfa að grunn-
skólanum á Kirkjubæjarklaustri einn
vetur. Ein fór hún austur en á
Klaustri kynntist Þórdís honum Skúla
sínum og þau urðu hjón og áttu börn
og buru eins og segir í ævintýrunum.
Þau voru gefin saman í kirkjunni á
Mosfelli í Grímsnesi. Ræturnar fyrir
austan voru sterkar. Svo fór að eftir
nokkurra ára búsetu í Kópavogi
byggðu þau Þórdís og Skúli hús á Seli
og fluttu þangað. Það var stolt hús-
freyja og móðir sem tók á móti gest-
um í sveitinni sinni.
Því miður naut Þórdís ekki góðrar
heilsu síðustu árin. Eftir nokkurra ára
veikindi og ýmsar tilraunir til lækn-
inga kom loks í ljós á síðasta ári hvað
að henni amaði. Það var ekki háttur
Þórdísar að barma sér eða kvarta.
Hún tók öllu sem að höndum bar með
æðruleysi og jafnaðargeði. Hún var
róleg í fyrra á leið í mikla aðgerð. Allt
virtist svo á réttri leið í vetur en mein-
ið tók sig upp og ljóst að ekki yrði við
það ráðið. Við áttum stund saman síð-
asta kvöldið hennar. Mjög var af henni
dregið en hún vildi kveðja. Við föðm-
uðumst. Hún kvaddi með æðruleysi
og það var reisn yfir henni.
Þórdís kveður okkur allt of
snemma. Eftir er hnípinn hópur. Sam-
úðarkveðjur til Skúla og barnanna,
móður og fósturforeldra og föður og
fjölskyldu hans. Í hjarta okkar geym-
um við fallegar minningar um Þórdísi.
Salbjörg Óskarsdóttir (Salla).
Þórdís vinkona er dáin aðeins 42
ára að aldri. Það er sárt að kveðja
góða vinkonu sem manni þótti svo
vænt um. Hún hafði lengi átt við
heilsuleysi að stríða en það var svo síð-
astliðið sumar sem hún greindist með
hinn illvíga sjúkdóm, krabbamein. Á
tímabili virtist sem hún væri að hafa
betur en svo dundi reiðarslagið yfir.
Þórdís tók veikindum sínum af æðru-
leysi, hún var róleg og yfirveguð og lét
ekki bugast þrátt fyrir áfallið. Hún
hélt reisn sinni allt til loka. Fjölskylda
hennar stóð við hlið hennar með aðdá-
unarverðri umhyggju og uppörvun.
Mín fyrstu kynni af Þórdísi urðu
fyrir rúmum 20 árum, þegar við hitt-
umst í gegnum sameiginlega vinkonu
okkar. Mér leist strax mjög vel á
þessa stelpu og áttum við eftir að gera
marga skemmtilega hluti saman.
Minnisstæð eru öll ferðalögin sem við
fórum saman í, svo sem áramótaferðir
í Þórsmörk, fjallgöngur og ekki síst
Interrailferð okkar um Evrópu ásamt
Söllu vinkonu okkar. Sú ferð var mjög
eftirminnileg, ekki síst vegna hinna
ýmsu uppátækja Þórdísar, sem var
mjög hress og skemmtileg í þessum
ferðum.
Þórdís var góð manneskja, ljúf og
þægileg í umgengni. Hún unni börn-
um sínum og fjölskyldu mjög mikið og
var einstaklega dugleg að kenna og
sinna börnum sínum sem nutu góðs af
kennaramenntun hennar. Það var
mikil gæfa fyrir Þórdísi að kynnast
Skúla og saman eignuðust þau þrjú
börn sem nú sjá á eftir móður sinni.
Minnisstæðar eru heimsóknir í
Trönuhjallann þar sem þau bjuggu
fyrst og síðan á æskuslóðir Þórdísar, á
Seli í Grímsnesi. Ævinlega var tekið
vel á móti okkur og eru gönguferðir,
berjatínsla, sauðburður og margt
fleira meðal þess sem við upplifðum í
þessum heimsóknum. Okkur er sér-
staklega minnisstæð heimsóknin á
þorranum í fyrra, en þá fengum við af-
not af sumarbústað á landi þeirra og
dvöldum þar ásamt börnum okkar í
góðu yfirlæti.
Allt lék í höndunum á Þórdísi og ber
heimilið á Seli þess merki. Hún hafði
mjög gaman af hannyrðum og var
listakokkur.
Þórdís skilur stórt skarð eftir sig,
sem ekki verður hægt að fylla, en
minningin um hana mun alltaf lifa.
Elsku Skúli, Alla, Dóra, Árni og aðrir
aðstandendur, við Ragnar sendum
ykkur innilegustu samúðarkveðjur
okkar og biðjum guð að styrkja ykkur
á þessum erfiðu tímum.
Margrét.
Mig langar í fáum orðum að kveðja
æskuvinkonu mína, Þórdísi Péturs-
dóttur.
Ég kynntist Þórdísi þegar ég var
fimm ára. Hún átti heima í næsta húsi,
á Álfhólsvegi 147, austast á Kópavogs-
hálsi.
Þessi hluti Kópavogs var nokkurs
konar sveit í þá daga, víðáttumiklir
móar í suðurátt og trönur í austri.
Svæðið var einn allsherjar leikvöllur
fyrir þá krakka sem þarna áttu heima.
Þórdís ólst upp á miklu kærleiks-
heimili. Mér fannst hún vera afar rík;
hún átti tvær yndislegar mömmur,
Rúnu og Þórunni, og góðan pabba
sem var skólastjóri í Hvassaleitis-
skóla. Mér var tekið mikið vel á því
góða heimili, enda sótti ég þangað
stíft.
Ég man sjálfan mig bíðandi með
óþreyju við austurgluggann á æsku-
heimili mínu eftir að Þórdís kæmi með
foreldrum sínum heim úr skólanum.
Það var í minningunni stundum mjög
langur tími. Þegar þau loksins komu
þá skaust ég yfir garðinn beina leið.
Ekki brást að þessum unga manni var
tekið opnum örmum af þessu góða
fólki.
Fjölskyldur okkar Þórdísar kynnt-
ust og það varð upphafið að ævilöng-
um tryggðaböndum og djúpri vináttu.
Þau hafa staðið þétt með okkur í
innsta hring, bæði í gleði og sorgum. Í
lífinu er fátt jafn dýrmætt.
Það situr alltaf í mér svolítil minn-
ing tengd því þegar við Þórdís vorum
að spá í tímann og framtíðina. Ég
fimm eða sex ára og Þórdís sjö eða
átta. Þórdís, sem þá var að byrja að
læra stærðfræði, reiknaði út aldur
okkar um árþúsundaskiptin. Þetta var
nokkuð sem ungur maður hafði litla
hugmynd um. Hún skýrði þetta samt
vel út fyrir vini sínum. Við veltum
mikið fyrir okkur hvað lífið myndi
færa okkur og í þá daga var dauðinn
óhugsandi.
Tími Þórdísar varð allt of stuttur.
Hún varð kennari eins og foreldrar
hennar, giftist góðum manni og settist
að á jörð afa síns á Seli í Grímsnesi.
Þórdís og Skúli, maðurinn hennar,
eignuðust þrjú mannvænleg börn sem
nú mega sjá á eftir móður sinni langt
fyrir aldur fram. Tími Þórdísar var
líka erfiður, hún barðist hetjulega við
mikið heilsuleysi um árabil. Seinustu
árin var það krabbamein sem lagði
hana að lokum að velli. Hún átti samt
mikinn styrk og tók sínum grimmu ör-
lögum af miklu æðruleysi.
Ég veit að orð mega sín lítils í mik-
illi sorg. Ég get ekki ímyndað mér
þann harm að missa mömmu sína svo
ung eins og börnin hennar Þórdísar
mega nú lifa. Harmur Skúla mannsins
hennar og foreldra hennar, Þórunnar,
Rúnu og Kristjáns, er djúpur og sár.
Að missa einkabarn sitt er tilfinning
sem fá orð ná að lýsa.
Ég votta þeim öllum mína dýpstu
samúð og bið um styrk og blessun
Guðs þeim til handa.
Mig langar að lokum að kveðja Þór-
dísi með ljóði Snorra Hjartarsonar
Kyrrð:
Kvöldar á himni, kvöldar í trjám,
kyrrðin stígur upp af vötnunum,
læðist í spor mín gegnum rökkrið
sveipuð léttri, drifhvítri slæðu,
tekur mig við hönd sér, hvíslar
máli laufs máli gáru við strönd
og löngu kulnaðs náttbáls á heiði:
ég er bið þín og leit, ég er laun
þeirrar leitar og þrár, ég er komin
Ég þakka Þórdísi langa vináttu.
Megi hún hvíla í friði.
Ferdinand.
Að heilsast og kveðja það er lífsins
saga. En að kveðja ungt fólk sem virð-
ist eiga framtíðina fyrir sér, það er
erfitt.
Þórdís var nemandi minn nokkur ár
í Hvassaleitisskóla. Ofarlega í minn-
ingunni eru ljúfar og góðar samveru-
stundir sem við áttum þar. Hún var
góður og samviskusamur nemandi.
Brosmild og elskuleg í alla staði.
Þórdís ólst upp hjá Þórunni móður
sinni. Þær mæðgur áttu því láni að
fagna að eiga heimili sitt hjá Kristjáni
og Sigrúnu systur Þórunnar. Þar átti
Þórdís alla tíð gott og öruggt skjól.
Þau hjón tóku henni af hlýju og alúð
og má segja að hún hafi þarna eignast
aðra foreldra. Það var allt gert til að líf
hennar yrði öruggt og hamingjuríkt.
Eftir árin í Hvassaleitisskóla stund-
aði Þórdís nám í Menntaskólanum í
Kópavogi og lá leið hennar þaðan í
Kennaraháskóla Íslands en þaðan
lauk hún kennaraprófi.
Hugur Þórdísar leitaði oft í sveitina
hennar. Á Seli í Grímsnesi dvaldi Þór-
dís sem lítil stelpa með móður sinni
flest sumur. Meðal dýranna undi hún
hag sínum vel. Naut þess að vera í
náttúrunni meðal blóma og dýra.
Það varð enginn hissa á því þegar
hún hafði eignast sína fjölskyldu að
hún vildi flytja í sveitina með eigin-
mann og þrjú lítil börn. Hún vildi leyfa
börnunum að njóta þess sem hún dáði
svo mikið. Henni leið vel í sveitinni.
Þarna var hún í nágrenni við móður
sína sem hafði tekið við búskapnum á
Seli.
Samband þeirra mæðgna var alltaf
gott og Þórunn lagði fram aðstoð sína
eins og hægt var í þeim miklu og
hörðu veikindum sem hrjáðu Þórdísi
síðastliðin ár.
Þegar ég hitti Þórdísi bar hún sig
alltaf vel, brosmild að vanda. Hún var
ekki sú manngerð sem kvartaði. Tók
öllu af æðruleysi, sterk, dugleg og
þakklát fyrir allt sem fyrir hana var
gert. Þegar ég heimsótti hana á Land-
spítalann fyrir tæpu ári dáðist ég að
hugrekki hennar og dugnaði eftir
mikla og erfiða skurðaðgerð. Hún ætl-
aði svo sannarlega að vera dugleg svo
hún fengi meiri tíma með börnunum
sínum. Það gerði hún líka þar til ekki
var lengur von. Hún tók því þá með
ótrúlegu æðruleysi eins og vænta
ÞÓRDÍS
PÉTURSDÓTTIR