Morgunblaðið - 02.09.2006, Blaðsíða 38

38 LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jóna GuðlaugÓskarsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 16.
febrúar 1930. Hún
lést á Heilsugæslu-
stöð Vestmannaeyja
15. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Krist-
ín Jónsdóttir frá
Hafnarnesi í Fá-
skrúðsfirði, f. 9. nóv-
ember 1911, d. 1.
nóvember 1992, og
Óskar Ólafsson frá
Torfastöðum í Fljótshlíð, f. 15.
ágúst 1905, d. 23. janúar 1986. Auk
Jónu áttu þau níu börn. Þau eru:
Adolf, f. 30. nóvember 1928, Að-
alheiður, f. 8. nóvember 1934, Guð-
munda Eygló, f. 1. desember 1937,
desember 1957, kvæntur Sigríði
Petru Hansen og eiga þau þrjú
börn. Barnabarnabörn Jónu Guð-
laugar eru nítján.
Jóna Guðlaug var í sambúð frá
árinu 1969 með Thyge Fog Brunz,
f. 8. maí 1924, d. 27. mars 1973.
Jóna Guðlaug stundaði nám við
Barnaskóla Vestmannaeyja og Iðn-
skólann í Vestmannaeyjum.
Hún vann á meðal annars við af-
greiðslustörf, netagerð og fisk-
vinnslu, en lengst af vann hún sem
matráðskona á leikskólunum Sóla
og Rauðagerði.
Á sínum yngri árum stundaði
Jóna handknattleik og frjálsar
íþróttir og keppti fyrir Knatt-
spyrnufélagið Tý.
Jóna Guðlaug verður jarðsungin
frá Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Kristín Ósk, f. 14.
október 1940, Ólafur,
f. 27. maí 1944, d. 9.
ágúst 1986, Albína El-
ísa, f. 25. júní 1945,
Hrefna, f. 30. apríl
1951, Örn, f. 18. febr-
úar 1953, og Guðrún,
f. 12. nóvember 1957.
Eiginmaður Jónu
Guðlaugar var Magn-
ús Kristleifur Magn-
ússon, f. 23. júlí 1929,
d. 8. október 1965.
Eignuðust þau þrjú
börn. Þau eru: 1) Þur-
íður Kristín, f. 24. júlí 1949, gift
Guðmundi Þorláki Bjarna og eiga
þau fjögur börn. 2) Þorvaldur, f. 18.
febrúar 1951, kvæntur Rakel Krist-
ínu Níelsdóttur og eiga þau fimm
börn. 3) Magnús Kristleifur, f. 27.
Mín kæra tengdamóðir, Jóna
Guðlaug Óskarsdóttir, eða Lilla eins
og hún var ávallt kölluð, lést á
Heilsugæslustöð Vestmannaeyja 15.
ágúst síðastliðinn, á 101 árs fæðing-
ardegi föður síns, eftir mikil og
langvarandi veikindi. Æskuheimili
Lillu var á Landagötu 18 í Vest-
mannaeyjum. Þar átti hún heima
allt þar til hún stofnaði sína eigin
fjölskyldu, en þá flutti hún í kjall-
arann á Hásteinsvegi 42, húsi sem
tengdaforeldrar hennar Þuríður og
Magnús áttu. Lilla og eiginmaður
hennar, Magnús Kristleifur Magn-
ússon, eða Kiddi eins og hann var
alltaf kallaður, byggðu svo sitt eigið
hús á Illugagötu 14 og átti Lilla sitt
heimili þar allt til dauðadags.
Þegar lífsskeið Lillu er skoðað
veltir maður því fyrir sér hvað mikið
hefur verið lagt á eina manneskju.
Hvert áfallið af öðru reið yfir á ævi
þessarar einstöku konu. Ung að ár-
um, aðeins 35 ára gömul, með þrjú
börn, missti hún eiginmann sinn.
Átta árum seinna missti hún sam-
býlismann sinn Thyge Fog Brunz í
slysi í álverinu í Straumsvík, en þar
bjó Lilla ásamt fjölskyldu sinni
fyrstu mánuðina á árinu 1973, þegar
eldgosið á Heimaey stóð sem hæst.
Árið 1986 missti hún bróður sinn
Ólaf, 42 ára. Mikil veikindi hrjáðu
Lillu seinni ár, líffæri hennar, hvert
af öðru, fóru að gefa sig. Þrátt fyrir
það var ekki annað að heyra á Lillu
en að lífið væri bara ágætt, ekkert
væl þar. Helst vildi hún vera heima
hjá sér, þar sem henni leið best og
það mátti ekki orða það að hún færi
á stofnun eins og elliheimili, það
bara kom ekki til greina og vei þeim
sem orðaði það oftar en einu sinni.
Heima var hún sjálfri sér næg og
meðan hún réð var engu að hagga í
þeim efnum.
Margs er að minnast frá þeim
rúmlega 40 árum frá því að ég
kynntist Lillu. Það má segja að í
upphafi þess tíma, hafi ég verið enn
eitt áfallið í lífi Lillu. Rétt fyrir and-
lát Kidda kynntist ég dóttur þeirra,
Þuríði Kristínu, með öllu því sem á
eftir fylgdi. Við eignuðumst okkar
fyrsta barn tæplega ári eftir andlát
Kidda, Þura þá nýorðin 17 ára og ég
tæplega 19. Ekki leit það vel út, við
bara krakkar. Við Þura stofnuðum
fljótlega heimili í Reykjavík þar sem
ég var við nám og má því segja að
Lilla hafi á þessum tíma að hluta til
misst einkadótturina frá sér fljót-
lega eftir að hún missti eiginmann-
inn. Við fluttum síðan til Eyja tæp-
lega þremur árum seinna og veit ég
að okkur tókst að vinna upp mín-
usana frá fyrstu kynnum. Þær
mæðgur voru mjög mikið saman og
leið ekki sá dagur að Þura liti ekki
inn hjá mömmu sinni, fór í útrétt-
ingar fyrir hana og sinnti því sem
sinna þurfti. Lilla sagði einhvern
tímann við mig: „Gummi, ef svo illa
fer að hún Þura deyr á undan mér,
þá dey ég strax á eftir. Þú getur þá
jarðað okkur báðar.“ Þegar heilsan
leyfði fór hún með okkur í ferðalög
og þá sennilega þá eftirminnilegustu
þegar við fórum hringinn og þrædd-
um Austfirðina. Fáskrúðsfjörður
var henni mjög kær en þar var móð-
ir hennar fædd og uppalin og Lilla
þar sumarlangt sem barn.
Það var oft fjör á Illugagötunni
hjá Lillu þegar fjölskyldan mætti.
Lilla var mjög orðheppin og á
stundum lét hún allt flakka, en
særði engan. Maður passaði sig
stundum að gefa ekki færi á sér, það
kom strax öflugt til baka. Það var
alltaf hægt að ræða málin í botn og
skemmdi ekki ef þau voru um póli-
tík. Sem betur fer fyrir mig þá er ég
krati eins og hún og því ekki teknar
miklar rispur í ágreiningi þar.
Já, það er margs að minnast, sem
ekki verður allt rakið hér. Kynni
mín af Lillu voru einstök. Ég tala
fyrir alla mína fjölskyldu þegar ég
þakka samfylgdina. Það er mikið
tómarúm sem myndast við fráfall
Lillu og barnabörnin og barna-
barnabörnin munu sakna ömmu
Lillu eins og við öll hin. Ekki verða
farnar fleiri heimsóknir á Illugagöt-
una. Amma Lilla er farin annað þar
sem tekið hefur verið vel á móti
henni. Hún sagði fyrir skömmu:
„Það er verst, Þura mín, að þegar ég
dey og Kiddi tekur á móti mér, þá
verður hann svo ungur og ég svo
gömul.“ Svona var hún, húmorinn í
lagi.
Elsku Lilla mín, hafðu þakkir fyr-
ir allt og allt. Guð blessi þig og varð-
veiti. Minningin um þig mun lifa.
Guðmundur Þ. B. Ólafsson.
Fyrsta minning mín um ömmu
Lillu er úr eldhúsinu á Rauðagerði,
leikskólanum mínum. Amma eldaði
handa okkur matinn og þegar ég
fékk að ýta matarvagninum, þá gat
amma séð hvað ég var dugleg að
hjálpa til.
Yfirleitt tók amma mig með sér
heim úr vinnunni þegar hún var bú-
in, en stundum settist hún og horfði
á okkur krakkana því að ekki vildi
hún trufla leikinn.
Við löbbuðum heim til ömmu og
þar hófst okkar vinskapur. Við not-
uðum tímann sem við höfðum saman
vel.
Amma kenndi okkur barnabörn-
unum ýmislegt. Hún var alltaf tilbú-
in að spila, kenndi okkur ófá spilin
og að leggja kapal. Oftar en ekki
sagði hún okkur sögur, aldrei þurfti
hún bók. Æðislegust fannst okkur
Búkollusagan hennar, sem endaði
yfirleitt með því að allir sem lögðu
við hlustir, voru komnir undir sæng
og alltaf urðum við jafn hrædd en
það breytti því ekki að við vildum
heyra hana aftur næst.
Hjá ömmu var alltaf gott að vera,
enda gistum við ósjaldan hjá henni,
sum hver langt fram á unglingsárin.
Þegar árin færðust yfir og fullorð-
insvitið varð til, fékk maður hana
ömmu til að spá í bolla. Þetta varð til
þess að maður þurfti að tæma svart
og sykurlaust reglulega í hennar við-
urvist, því annars væri spáin ómerk,
þó manni fyndist mjólkurblandið nú
betra.
Jólin verða undarleg í ár. Við höf-
um alltaf verið á Illugagötunni á
jóladag, þar sem allir hittast og
kyssast og þakka fyrir sig og sína.
Amma passaði alltaf upp á það að
enginn færi í jólaköttinn með full vel
útilátnum gjöfum. Og þegar barna-
barnabörnin voru komin líka og mað-
ur ætlaði eitthvað að fara að skipta
sér af pakkaflóðinu frá henni, fékk
maður bara pena ábendingu um að
þetta væru hennar peningar.
Með ömmu fer kjarnakona, bar-
áttukona og mikil vinkona.
Þú tókst á móti mér í þennan heim
og nú skiljast leiðir okkar, þangað til
næst. Takk fyrir spjallið yfir kaffi-
bollanum, hálfkláruðu setningarnar
sem við skildum og hlátrasköllin
þegar upp komst að við misskildum.
Takk fyrir vináttuna, bíómyndirnar,
umhyggjuna, bækurnar, gleðina,
ferðirnar, hamingjuna og allar hinar
minningarnar sem þú hefur gefið
mér.
Takk fyrir að hafa verið þú sjálf í
gegnum allt.
Takk fyrir að hafa verið til.
Þín
Sigþóra.
Mig langar til að minnast systur
minnar Jónu Guðlaugu Óskarsdótt-
ur. Þegar mér barst sú fregn að Lilla
væri látin eftir erfið veikindi leitaði
hugurinn til baka til allra ánægju–
og gleðistundanna sem við áttum
saman.
Þó er eins og yfir svífi
enn og hljóti að minna á þig
þættirnir úr þínu lífi
þeir sem kærast glöddu mig
Alla þína kæru kosti
kveð ég nú við dauðans hlið.
Man er lífsins leikur brosti
ljúfast okkar báðum við.
(Steinn Steinarr.)
Ég bið Guð að styrkja fjölskyldu
Lillu í sorg þeirra. Minning hennar
mun lifa um ókomin ár.
Kveðja.
Kristín Ósk Óskarsdóttir.
Ég vil minnast systur minnar
Jónu Guðlaugar Óskarsdóttur.
Það var svo margt sem fór gegn-
um hugann þegar ég fékk fréttir af
andláti þínu, margar minningar hlóð-
ust upp um þá góðu tíma sem við átt-
um saman. Þó að við höfum hist
sjaldnar síðustu ár, síðan ég flutti frá
Vestmannaeyjum, var hugur minn
ávallt hjá þér.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég og fjölskylda mín biðjum Guð
að styrkja Þuru Stínu, Þorvald,
Magnús og fjölskyldur í sorg þeirra.
Hrefna Óskarsdóttir
og fjölskylda.
Í dag kveðjum við þig, elsku syst-
ir, Jóna Guðlaug (Lilla), í hinsta sinn.
Þú varst elst okkar systranna og
alltaf tilbúin að ráðleggja og leið-
beina okkur hinum.
Lífið fór ekki mjúkum höndum um
þig og þurftir þú svo sannarlega að
hafa fyrir því, bæði vegna ástvina-
missis og seinna vegna veikinda.
En alltaf varst þú samt dugleg og
kát og kímnin var aldrei langt und-
an.
Þú áttir líka svo góða að í börn-
unum þínum og fjölskyldum þeirra.
Ég minnist sérstaklega þeirra tíu
ára þegar við unnum saman á leik-
skólanum Rauðagerði og reyndist
það mjög lærdómsríkur tími fyrir
mig.
Ég á eftir að sakna þín svo mikið,
elsku Lilla systir, sem ég leit alltaf
svo mikið upp til og þótti svo óend-
anlega vænt um.
Um leið og ég sendi fjölskyldu
þinni innilegustu samúðarkveðjur
langar mig að kveðja þig með þessu
ljóði:
Við þökkum Guði að þú ert komin heim
úr þessum þrönga og mæðusama geim.
Þín leidd er sál á lífsins æðra svið
og ljómar þar í unaðssætum frið.
Þú börn þín vafðir blítt að hjarta þér
og baðst til Guðs, sem allra þarfir sér,
að vernda þau í vöku og sætum blund
og vera þeirra hjálp á hverri stund.
Þú fólst allt Guði, friðsæl var þín lund,
svo frjáls og glöð þú lifðir hverja stund
og verk þín öll þú vannst með trú og
dyggð.
Þau voru ekki á léttum sandi byggð.
Nú varstu þreytt og þráðir hvíld og ró,
þín var gleði hér á lífsins sjó
að hlúa vel að hrelldum, veikum lýð.
Höndin þín var öllum mjúk og blíð.
Og nú er liðin þrauta tíðin þín
og þig við kveðjum, elsku systir mín,
og biðjum Guð nú blíðan sýna þér
þau blessuð ljós sem tendra náðir hér.
Tengdabörn og börnin líka þín
og börnin þeirra, elsku vina mín,
kveðja þig nú kært í hinsta sinn
og kærleik breiða yfir legstað þinn.
(Sigurlaug Cýrusdóttir.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Aðalheiður og fjölskylda.
Elsku Lilla frænka, nú er komið
að kveðjustund og svo margs er að
minnast. Þú varst mér svo miklu
meira en bara frænka. Þú kenndir
mér svo margt um lífið og tilveruna.
Þú komst reglulega til okkar í
Reykjavík og dvaldir hjá okkur og
þú komst með okkur til Bandaríkj-
anna í langt ferðalag og þú varst svo
fróð um margvísleg efni og þú vissir
allt um bíómyndir frá fjórða og
fimmta áratugnum og ég sat heill-
aður þegar þú sagðir mér frá þegar
ég var ungur drengur og alltaf sýnd-
ir þú mér þolinmæði og kærleika. Ef
það kom til að heimsækja Vest-
mannaeyjar þá var alltaf farið í
heimsókn til þín, elsku Lilla, og fyrir
fáeinum árum fór ég í dagsferð til
Eyja sem var vinnutengd en ég fékk
leyfi til að skjótast til þín í heimsókn
og þó heilsan væri farin að gefa sig
tókst þú alltaf vel á móti manni og
varst alltaf sama góða Lilla frænka.
Á lífsleiðinni þurftir þú á mæta ýms-
um erfiðum áföllum en þú tókst á
þeim með æðruleysi og trúðir alltaf á
það góða í öllum. Þú varst þeim eðl-
iskostum búin að öllum er kynntust
þér náið, var hlýtt til þín og virtu þig
mikils enda gerðir þú ekki upp á
milli manna.
Ég þakka almættinu fyrir að hafa
fengið að kynnast þér og minning
þín verður alltaf í hjarta mínu.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég fjölskyldu Lillu, börnum og
barnabörnum og öðrum aðstandend-
um. Far vel, fallega frænka.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sig. frá Hlöðum.)
Hrafn F. Friðbjörnsson.
Jóna Guðlaug Óskarsdóttir
Systir mín og mágkona,
MAGDALENA ALBERTSDÓTTIR,
fædd Stolpmann 12. maí 1928,
hjúkrunarfræðingur,
Hringbraut 23,
Hafnarfirði,
lést á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði sunnudaginn
27. ágúst.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu í Jósefskirkju í Hafnarfirði
föstudaginn 1. september.
Fyrir hönd systkina og annarra vandamanna,
María Albertsdóttir,
Árni Gunnlaugsson.
Elskuleg föðursystir okkar,
INGEBJÖRG HÖBERG-PETERSEN,
lést á Landspítalanum í Fossvogi mánudaginn
21. ágúst.
Minningarathöfn hefur farið fram í kyrrþey en
jarðsett verður í Danmörku.
Lise Thorup Jensen,
Sigrún Laxdal.
Móðir okkar, stjúpmóðir, tengdamóðir, amma,
langamma, langalangamma og systir,
HLÍN MAGNÚSDÓTTIR,
andaðist á LSH við Hringbraut sunnudaginn
27. ágúst. Jarðarförin verður auglýst síðar.

Margrét Hlín Sveinsdóttir, Hlín Leifsdóttir,
Alexander Hugi Leifsson, Carla A. Martorello,
Bergljót Svanhildur Sveinsdóttir, Kjartan Sigurjónsson,
Guðrún Arnhildur Sveinsdóttir, Valdimar Þorsteinsson,
Sigríður Hulda Sveinsdóttir, Tore Skjenstad,
Hrafnhildur Sveinsdóttir, Sigurður Magnússon,
fjölskyldur og systkini hinnar látnu.