Morgunblaðið - 02.09.2006, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2006 43
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.350 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Kvaddur er traust-
ur og elskulegur
vinnufélagi til nokk-
urra ára og kær vinkona æ síðan;
María Þorgeirsdóttir.
Við vorum um tíma þríeykið sem
sá um alla vinnu við þann erfiða
málaflokk forsjár- og umgengnis-
deilur hjá Barnaverndarnefnd
Reykjavíkur. Ekki var laust við smá
kvíða hjá okkur sem vorum ríflega
tíu árum yngri að fara að vinna með
konu með svona mikla reynslu og
sem hafði þar á ofan kennt við Há-
skólann. En kvíðinn var strax fyrir
bí því ljúfari samstarfsmann var
vart hægt að hugsa sér. María var
góður og traustur fagmaður, víðsýn,
umburðarlynd og gefandi í öllu sam-
starfi. Hún var dugleg að lesa sér til
og fylgjast með nýjum hugmyndum
og var lagin við að lyfta umræðunum
á hærra og faglegra plan í amstri og
á stundum nokkurri þreytu hvers-
dagsins. Henni var lagið að ýta und-
ir sjálfstraust manns þannig að mað-
ur fór ævinlega ánægðari með sig af
hennar fundi. Svo var hún svo
skemmtileg. Margan fundinn héld-
um við á stéttinni sunnan við hús
þeirra Hannesar í Huldulandinu og
var þá oft lengi verið að, mikið gam-
an og umræðurnar gáfulegar. Á síð-
kvölda- og næturfundum í vikudvöl
á ráðstefnu í Glasgow urðu umræð-
urnar ekki minna en djúpvitrar og
hávísindalegar.
María var afar glæsileg kona, svo
glæsileg að þá tvítugur strákur ann-
arrar okkar hafði orð á því hvað hún
væri falleg, þó hún væri þá ríflega
fimmtug. Hún var lagleg, fremur há-
vaxin, grönn, með þetta þykka, fal-
lega, stuttklippta, liðaða hár og bar
sig alltaf eins og drottning, og í okk-
ar huga var hún aldrei annað en ein-
mitt drottning sem bar af öðrum.
Hún var fagurkeri, unnandi allra
lista og hafði fallega söngrödd. Hún
var mikil áhugamanneskja um garð-
rækt og bar litli garðurinn hennar
því fagurt vitni, þar var allt vand-
lega skipulagt með tilliti til blómg-
unartíma og lita.
Við breytingar á störfum fækkaði
samverustundum en við náðum þó
alltaf annað slagið að hittast, taka
stöðuna og hafa það skemmtilegt og
aldrei gleymdi María afmælisdögun-
um okkar – hvernig sem á stóð barst
alltaf afmæliskveðja frá Maríu.
Trygglyndi hennar og umhyggju-
semi var ofar eigin erfiðleikum þó á
stundum væri af meira en nógu að
taka, en sjálf barðist hún við
krabbamein í annað sinn og hjúkraði
síðan Hannesi dauðvona um lengri
tíma.
Við hefðum svo sannarlega viljað
eiga fleiri samverustundir með Mar-
íu okkar. Samtalinu var hvergi
nærri lokið, viskubrunnurinn sem
hún sat að ekki tæmdur og því erfitt
að sætta sig við orðinn hlut. En víst
er að hún gleymist okkur ekki sem
vorum svo heppnar að fá að eiga
hana að.
Göngunni löngu
er lokið.
Og við setjumst
upp í vagninn
og ökum
endalausa sléttuna.
Þannig kvað faðir Maríu í ljóðinu
„Að unnum sigri“ í ljóðabókinni Vís-
ur jarðarinnar. Þannig kjósum við
að sjá Maríu, – akandi um sléttuna
og Hannes heldur um taumana.
Bróður hennar, mágum og fjöl-
skyldum þeirra, sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hjördís H. Hjartardóttir,
Sigríður H. Hjörleifsdóttir.
María H. Þorgeirsdóttir
✝ María HalldóraÞorgeirsdóttir
fæddist á Laugum í
Reykjadal í Suður-
Þingeyjarsýslu 29.
júlí 1940. Hún lést á
heimili sínu 8. ágúst
síðastliðinn og var
jarðsungin frá
Laugarneskirkju í
kyrrþey 24. ágúst.
Einn af frumkvöðl-
um í félagsráðgjöf,
hún María Þorgeirs,
er látin og fyrir störf
hennar, já og líf henn-
ar allt ber að þakka.
Hún var faglega
sterk, jafnframt til-
finningarík og mjög
greind. Hún hafði eig-
inleika, sem okkur
langar öll til að hafa,
eins og kímnigáfu
góða, hlýju og einstak-
an hæfileika til að
sýna skilning. Hún
kenndi mörgum kolleganum hvað
virk hlustun er í raun og veru og það
gerði hún einungis með því að vera
virkur hlustandi sjálf.
Það er nú einhvern veginn svo, að
erfitt er að hugsa sér hvert leita
skal, þegar horfinn er fagmaður,
kollegi og vinur, horfinn á vit skap-
ara síns, sem hún trúði á. Það rædd-
um við á undanförnum hálfum öðr-
um áratug. Trú sína rækti hún með
því kyrrlæti, sem var einn af eðl-
isþáttum hennar. Hún starfaði í
kirkjukór, vildi ekki láta mikið á sér
bera. Hún hafði áhuga á að sam-
þætta jazz og kirkjutónlist. Fyrir
átta árum hafði hún samband við
undirritaða og færði þetta áhugamál
sitt í tal. Hana langaði að koma
þessari samþættingu að í sem flest-
um kirkjum. Undirrituð hafði ekki
ein forsvar fyrir þeirri kirkju, sem
hún starfaði í þá svo ekkert varð úr
samstarfi um þetta áhugamál Maríu.
Tvisvar sinnum naut sú er þetta
ritar þess að vera með þeim Hannesi
í útlöndum. Þá treystust böndin.
Þau voru skemmtilegir ferðafélagar.
Nú er vegferð Maríu lokið, hún lifir
ekki lengur í söknuði eftir kæran
eiginmann, bæði eru þau nú í hvíld-
inni hjá Guði sínum. Þeim góða Guði
vil ég þakka fyrir þau, þakka fyrir
kynnin, gleðistundir, ráðgjöf, stuðn-
ing og það ekki síst að fá að veita
stuðning, þegar það átti við. Í speki-
ritum Biblíunnar stendur skrifað
(Orðsk 15:33 og áfram):
Ótti Drottins er ögun til visku, og auð-
mýkt er undanfari virðingar. Fyrirætlanir
hjartans eru á mannsins valdi, en svar
tungunnar kemur frá Drottni. Manninum
þykja allir sínir vegir hreinir, en Drottinn
prófar hugarþelið. Fel þú Drottni verk
þín, þá mun áformum þínum framgengt
verða. Allt hefir Drottinn skapað til síns
ákveðna marks.– Með elsku og trúfesti er
friðþægt fyrir misgjörð, og fyrir ótta
Drottins forðast menn hið illa. Þegar
Drottinn hefir þóknun á breytni einhvers
manns, þá sættir hann –.
Með þessum orðum viljum við
Leif þakka fyrir kynnin og biðjum
góðan Guð að blessa og hugga syrgj-
endur.
Þórey Guðmundsdóttir.
Ekki hefði ég trúað því árið 1968
þegar ég kynntist Maríu að hún
myndi kveðja lífið svo snemma. Hún
stendur mér nú ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum þegar hún tók á móti
mér óreyndum nemanda frá erlend-
um háskóla þá um vorið í litla gang-
inum í húsakynnum Barnaverndar-
nefndar Reykjavíkur í
Traðarkotssundi. Hún bauð mér inn
á skrifstofuna til sín, horfði á mig
þessum fallegu, alvarlegu augum og
ábyrga svip og byrjaði að leiða mig í
sannleikann um óburðugt ástandið í
barnaverndarmálum á Íslandi. Sjálf
var hún þá nýkomin frá Danmörku
með próf í fræðunum og reynslu af
starfi þar, bjartsýn og kraftmikil.
Það var gott að njóta leiðsagnar
hennar og aldrei kvíðvænlegt að
bera upp óöryggi sitt og vangavelt-
ur, slík var viðurkenningin og stuðn-
ingurinn. Allt var skiljanlegt, en
þurfti einfaldlega íhugunar við í
hennar augum. Henni var afar lagið
að beita lögunum rétt og fagleg
nálgun var sömuleiðis sjálfsögð
þannig að þung og flókin barna-
verndarmál komust fljótt í heppileg-
asta farveg. Þegar kom að því að
vinna með dagála hafði hún einstakt
næmi fyrir siðfræðilegum atriðum
og virðingin fyrir skjólstæðingunum
var í fyrirrúmi. Stundum horfðum
við hvor á aðra og vissum ekki hvort
við áttum að hlæja eða gráta yfir
skelfilegum skrifum og tilþrifum
pólitískt skipaðra „barnaverndar-
kellinga“ sem vildu vera hvort
tveggja í senn, nefndarmenn og
sjálfskipaðir framkvæmdaaðilar,
sem áttu það jafnvel til að grípa inn
þvert á öll fagleg lögmál! Það var þá.
María var ein af frumkvöðlunum í
Stéttarfélagi íslenskra félagsráð-
gjafa og var gjarnan í framvarðar-
sveit um eflingu fagsins, löggjöf
okkar og aðferðaþróun. Þá var fjör í
félaginu og oft haldnir hálfgerðir
„saumaklúbbsfundir“, m.a. á heimili
þeirra Maríu og Hannesar. Þau hjón
voru náin og miklir félagar sem kom
til dæmis fram í því að hann sýndi
málefnum okkar áhuga og lagði oft
gott til mála. María var fyrsti fé-
lagsráðgjafinn sem starfaði í heilsu-
gæslu og ófáir samráðsfundir um
fjölskyldumeðferð, þýðingar, þróun
hópeflis o.s.frv. voru haldnir í hinni
fögru byggingu Heilsuverndar-
stöðvarinnar. Nú er hún Snorrabúð
stekkur.
Um alllangt skeið starfaði María á
Kvennadeild Landspítalans og próf-
uðum við okkur þá áfram með sam-
starf við geðdeildina um fjölskyldu-
fræðslu ásamt kollegum okkar
Nönnu K. Sigurðardóttur og Svövu
Stefánsdóttur. Einn liður í því var
samskiptanámskeið fyrir pör sem
áttu von á fyrsta barni. Kringum
1980 unnum við líka saman í nefnd
um undirbúning félagsráðgjafar-
náms við Háskóla Íslands. María var
frá upphafi meðal okkar bestu
stundakennara og leiðbeinenda á
vettvangi. Þar er nú skarð fyrir
skildi. Síðustu árin voru Maríu erfið,
heilsan þverrandi og skerandi sárt
að missa Hannes. Því var stutt í dep-
urð sem hún tjáði í ljóðum og öðrum
listrænum farvegi. Þegar við hitt-
umst, sem var of sjaldan síðustu ár,
var samt brugðið á glens og léttleik-
inn – kannski með ofurlitlum broddi
– var ekki langt undan. Þannig
minnist ég hennar.
Þorsteinn maðurinn minn var í
sama árgangi og Hannes og María í
menntaskóla og var við nám sam-
tímis þeim í Kaupmannahöfn. Hann
á einnig margar góðar minningar
um þau frá þessum árum mótunar-
innar. Við þökkum samfylgdina og
sendum aðstandendum samúðar-
kveðjur.
Sigrún Júlíusdóttir.
✝ Unnur Sam-úelsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 3.
des 1919. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi í
Fossvogi 9. ágúst
2006. Foreldrar
hennar voru Samúel
Ólafsson söðla-
smiður frá Efra-Seli
í Stokkseyr-
arhreppi, f. 16.8.
1859, d. 11.11. 1934,
og Sigríður Björns-
dóttir frá Skála-
brekku í Þingvallasveit, f. 11.4.
1885, d. 20.3. 1929. Systkini Unn-
ar voru Guðrún Svava Sam-
úelsdóttir, f. 6.9. 1921, d. 6.1.
2001. Hálfsystkini hennar eru:
Jónas Sverrir Samúelsson, f.
1906, d. 1989, Una Guðný Lára
Samúelsdóttir, f. 1894, d. 1988,
Svava Samúelsdóttir, f. 1897, d.
1913, og Ólöf Unnur Sam-
úelsdóttir, f. 1908, d. 1912.
Unnur giftist Erlingi Brynjúlfs-
syni fulltrúa hjá Eimskipafélagi
Íslands, f. 20.5. 1917, d. 3.11.
1995. Þau eignuðust þrjú börn.
Þau eru: 1) Sigríður Erlingsdóttir
Wilson, f. 17.2. 1943, maki Harold
Wilson 31.3. 1947, d. 11.8. 1996.
Börn þeirra eru Patrick Erlingur
Wilson, Kevin Björn Wilson. 2)
Samúel Örn Erlingsson f. 20.8.
1948 maki Guðbjörg
Ragna Ragn-
arsdóttir f. 6.6.
1951. Börn þeirra
eru Erlingur Örn
Samúelsson, Unnur
Samúelsdóttir, Silja
Magnúsdóttir
(stjúpdóttir). 3)
Brynjúlfur Erlings-
son f. 15.3. 1950,
maki Margrét
Björnsdóttir f.
21.12. 1952. Börn
þeirra eru Björn
Brynjúlfsson, maki
Hildur Björk Kristjánsdóttir,
börn þeirra eru Úlfur Örn Björns-
son, Birkir Hrafn Björnsson, Rán
Björnsdóttir; Erlingur Brynjúlfs-
son, sambýliskona Anna Lilja
Oddsdóttir; og Árni Brynjúlfsson.
Barnabörnin eru átta og lang-
ömmubörnin eru þrjú.
Unnur ólst upp í Reykjavík og
bjó þar til æviloka. Hún varð stúd-
ent frá Menntaskólanum í Reykja-
vík og starfaði á lögmanns-
skrifstofu þar til hún eignaðist
sitt fyrsta barn. Eftir það var hún
heimavinnandi húsmóðir. Árið
1947 dvaldi Unnur í Kaupmanna-
höfn þar sem eiginmaður hennar
var við störf fyrir Eimskipafélag
Íslands.
Útför Unnar var gerð í kyrr-
þey.
Ég hitti Unni tengdamóður mína
fyrst árið 1973 og næstu árin og
áratugina fékk ég að kynnast henni
betur og betur.
Unnur kom mér fyrir sjónir sem
falleg, stórbrotin, sterk kona með
ákveðnar skoðanir. Hún var ekki
allra, hafði yfirbragð heimskonu,
var vönd að virðingu sinni og hafði
sterka réttlætiskennd.
Unnur var aðeins níu ára þegar
hún missti móður sína og föður sinn
missti hún snemma á unglingsár-
um. Kröfur um ábyrgð og sjálf-
stæði hafa því eflaust verið meiri til
hennar en margra jafnaldra.
Unni gekk vel í skóla, hún tók
stúdentspróf úr M.R. á þeim tíma
þegar fáar stúlkur luku slíku prófi.
Hún byrjaði nám í H.Í., var alla tíð
þyrst í fróðleik og stundum var
hægt að merkja hjá henni trega yf-
ir því að hafa ekki fengið tækifæri
til að háskólamennta sig meira en
hún gerði. Unnur var ekki heilsu-
hraust og setti það henni nokkrar
skorður.
Unnur var spennandi kona, hafði
skarpa hugsun og minni, var óvenju
ættfróð og áhugasöm um menn og
málefni.
Á Þingvöllum, þar sem hún og
Erlingur byggðu sér og sínum fal-
legan bústað, var hún óþreytandi
við að segja börnum og barnabörn-
um nöfn á jurtum, fuglum og fjöll-
um.
Unnur elskaði að lesa og var
alæta á bókmenntir, það var mikið
tekið frá henni þegar hún missti
þann hæfileika. Sat hún þá stund-
um í Eskihlíðinni með stækkunar-
gler og las sig í gegn um greinar í
Mogganum sínum, vakandi fróð-
leiksfús, með brennandi áhuga á líf-
inu í kring um sig.
Unnur hafði fína kímnigáfu, hún
naut þess mjög að eiga mennta-
skólavinkonur sem hittust reglu-
lega og sagði: „Við heyrum kannski
ekki jafn vel og áður, þurfum að
hvá oftar og misskiljum ýmislegt,
en það er svo gaman hjá okkur.“
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að þekkja Unni og þakklát fyrir
að hafa átt hana fyrir ömmu
barnanna minna. Hvíl í friði.
Ragna.
Við fráfall Unnar Samúelsdóttur
er okkur skólasystkinum hennar úr
gagnfræða- og menntaskóla efst í
huga þakklæti fyrir áratuga vináttu
og tryggð. Með henni er gengin
mannkostamanneskja sem við mát-
um mikils og munum sakna.
Unnur var að eðlisfari fremur al-
vörugefin og dul, en kát og
skemmtileg í vinahópi. Hún var
glæsileg ung stúlka á götum
Reykjavíkur, dökkhærð og brú-
neyg og augun eilítið skásett.
Hún ólst upp við Laugaveginn,
þar sem mannlífið var fjörugt og
fátt markvert á þeim slóðum fór
framhjá henni.
Eins og við mátti búast um svo
fallega stúlku trúlofaðist hún strax
í menntaskóla og voru þau Erlingur
flott par á dansgólfinu á salnum,
með málverk genginna merkis-
manna á veggjum. Þau hófu búskap
í fjölskylduhúsinu við Laugaveg og
keyptu sér glæsileg stofuhúsgögn,
þar sem fór vel um gesti.
Erlingur hóf störf hjá Eimskipa-
félaginu og fór til Kaupmannahafn-
ar til að afla sér starfsmenntunar.
Unnur var þar með honum nokkra
mánuði og minntist oft þess tíma
með dálitlum söknuði.
Það hafa verið nokkur viðbrigði
fyrir Unni að setjast að við Eskihlíð
sem var nýtt hverfi, eftir uppvöxt-
inn við Laugaveg, en hún aðlagað-
ist fljótt og undi sér þar vel. Unnur
var heimavinnandi húsmóðir, eins
og flestar konur á þeim tíma og
annaðist heimili sitt af kostgæfni
og snyrtimennsku, þó hún gengi
ekki heil til skógar um árabil.
Að leiðarlokum viljum við þakka
gestrisni og gleðistundir á heimili
hennar. Börnum, barnabörnum og
öðrum aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Hildigunnur Hjálmarsdóttir.
Unnur Samúelsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil |Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda
efni til Morgunblaðsins – þá birt-
ist valkosturinn Minningargreinar
ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi). Ef útför hefur farið fram
eða grein berst ekki innan hins
tiltekna skilafrests er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Minningargreinar