Morgunblaðið - 02.09.2006, Blaðsíða 52

Staðurstund
Á fjórða tug myndlistarmanna
sýnir í Kling og Bang undir
handleiðslu Snorra Ásmunds-
sonar. » 54
myndlist
Sæbjörn Valdimarsson hreifst
af Volver Almódóvars og gefur
henni fjórar stjörnur af fimm
mögulegum. » 55
kvikmynd
Brettafélag Reykjavíkur hefur
vetrarstarfsemi sína í dag með
frumsýningu nýrrar íslenskrar
brettamyndar. » 54
hjólabretti
Poppsöngkonan
Gwen Stefani
hefur fest kaup á
glæsivillu. »56
PARIS je t’aime (París, ég elska
þig) hefur verið tekin til sýningar
á kvikmyndahátíðinni Iceland Film
Festival. Myndin er nokkurs kon-
ar tilraunaverkefni sem hefur ver-
ið í undirbúningi um margra ára
skeið og var útkomunnar beðið
með nokkurri eftirvæntingu. Um
er að ræða safn átján stuttmynda
en leikstjórar þeirra fengu fyr-
irmæli um að segja sögu á innan
við fimm mínútum, sem fjallaði á
einn eða annan hátt um ástina í
því hverfi Parísarborgar sem þeir
fengu úthlutað. Afraksturinn er
safn sagna þar sem efnistökin
spanna allt frá ástarþrá og ást við
fyrstu sýn til endurlífgunar í
gömlum glæðum, frá móðurást og
ástvinamissi til átaka í sam-
böndum. Meðal leikstjóra eru Joel
og Ethan Coen, Alexander Payne,
Gurinder Chadha, Sylvain Chom-
et, Wes Craven, Gerard Dep-
ardieu, Gus van Sant og Walter
Salles.
Í framlagi Coen-bræðra fer
Steve Buscemi með broslegt hlut-
verk einmana túrista á neðanjarð-
arlestarstöð í borginni sem
græskulaus flækist inn í ástríðu-
þrungið tilhugalíf ungs pars. Þá
fjallar Walter Salles um fátæka
einstæða móður sem á ekki ann-
arra kosta völ en að geyma ung-
barn sitt langa daga á vöggustofu
á meðan hún annast ungbarn
vinnuveitenda sinna. Alexander
Payne segir vel heppnaða sögu af
miðaldra amerískri konu, sem
Margo Martindale leikur, sem seg-
ir í ritgerðarstíl ferðasögu sína um
París, á lélegri frönsku með þykk-
um amerískum hreim. Þess má
geta að Payne leikur aukahlutverk
í sögu leikstjórans Wes Craven.
Ástæðan: Craven lenti í vandræð-
um með leikara og Payne var nær-
tækasti maðurinn með sítt hár.
Fjöldi þekktra leikara kemur
við sögu víðs vegar í Paris je
t’aime. Þannig eiga Gena Row-
lands og Ben Gazzarra, í leikstjórn
Gerard Depardieu, magnaða stund
saman á kaffihúsi í Latínuhverfinu
til að ganga frá skilnaði sínum.
Nick Nolte bögglast við, á frönsku,
að gera bragarbót á samskiptum
sínum við franska snót. Og Jul-
iette Binoche er við það að bugast
af sorg eftir að hafa misst ungan
son sinn. Elijah Wood, Bob Hosk-
ins, Fanny Ardant, Willem Dafoe,
Maggie Gyllenhaal, Natalie Port-
man og Marianne Faithfull eru
einnig meðal leikara í myndasafn-
inu.
Efnistök í sögunum átján eru
jafn mismunandi og sögurnar eru
margar, þarna er jafnvel að finna
vampýrur, látbragðsleikara og kú-
reka. Árangurinn af þessari til-
raun er áhugaverður þó svo að
sögurnar séu ef til vill helst til
margar. Paris je t’aime var valin
opnunarmynd í flokki 25 kvik-
mynda sem kvikmyndahátíðin í
Cannes vildi vekja sérstaka at-
hygli á („Un Certain Regard“-
flokknum) í vor. Á fundi með
blaðamönnum í Cannes voru leik-
stjórarnir nokkuð sammála um
ágæti stuttmyndaformsins. Stund-
um væri hægt að koma sögu mun
betur til skila í stuttmynd en
mynd í fullri lengd enda krefðist
formið mikils aga af mönnum. Ná-
lægðin við hina leikstjórana hafi
auk þess gefið mönnum kost á að
læra hver af öðrum.
Ástin í mörgum myndum
Stjörnufans Nokkrir af aðstandendum myndarinnar Paris, je t’aime.
Eftir Soffíu Haraldsdóttur
soffia@islandia.is
Hafliði Hallgrímsson opnar í dag myndlist-arsýningu í anddyri Hallgrímskirkju þar semsýnd verða 12 málverk sem hann málaði í vet-ur. Hafliði er trúlega þekktari fyrir tón-
smíðar og sellóleik, en hann hefur þó lengi fengist við
myndlist meðfram tónlistinni. „Ég hef verið í tímum í
listaskólanum í Edinborg og þess vegna unnið meira í
myndlistinni en nokkru sinni áður,“ segir Hafliði, en
hann er búsettur í Edinborg. „Þessi sýning á að passa við
andrúmsloftið í kirkjunni, hún er ekki beint trúarlegs
eðlis, en það er mikil kyrrð og yfirvegun yfir myndunum.
Þær hafa yfir sér draumkenndan, kyrran blæ sem á að
passa við þetta fordyri kirkjunnar.“
Að sögn Hafliða er það engin tilviljun að Hallgríms-
kirkja varð fyrir valinu sem sýningarstaður.
„Ég hef haft svolítið með kirkjuna að gera því árið
2000 pöntuðu þeir hjá mér stórt og mikið kórverk sem
var flutt skömmu seinna. Svo er ég alltaf mjög hrifinn af
kirkjum og fer inn í kirkjur hvar sem ég er, og mér finnst
alltaf gott að koma inn í Hallgrímskirkju.“
Nýtur skilningarvitanna
Aðspurður segist Hafliði ekki ætla að snúa sér meira
að myndlist en tónlist.
„Nei nei, síður en svo. Ég er hins vegar búinn að semja
sleitulaust í ein 23 ár og hef ekki tekið mér frí sem heitið
getur. En núna er eitthvað að gerjast í mér sem kemur til
með að beina mér í svolítið aðra átt í tónsmíðunum, þann-
ig að það er mjög gott að gefa þeim hluta undirmeðvit-
undarinnar frið. En ég fer beint út að semja og það verð-
ur minna málað í vetur.“
Þegar Hafliði er spurður hvort eigi betur við hann,
tónsmíðarnar eða málaralistin, segir hann ekki hægt að
gera upp á milli. „Þetta er eins og að spyrja hvort sé
betra að hafa augu eða eyru. Þetta er tvennt sem er til í
okkur öllum en í misjafnlega ríkum mæli og menn skerpa
sjónina og heyrnina misjafnlega mikið. Ég er í því að
skerpa hvort tveggja mér til ánægju, til þess að njóta
þess að hafa þessi skilningarvit,“ segir hann.
„En þetta er ólíkt að því leyti til að þú hefur alltaf ár-
angurinn beint fyrir framan þig í myndlistinni, þú sérð
heildina eins og hún leggur sig og það er gífurlegur kost-
ur. Í tónlist verður þú að taka svolitla áhættu hvað formið
snertir, og það er erfitt að sjá heildina. Þegar maður er
að semja tónlist er hún aðeins dauf tákn á pappír og það
er svolítið erfitt að átta sig á hvað þú ert í raun og veru að
segja, þótt þú vitir það í stórum dráttum. Það liggur allt-
af ljóst fyrir í myndlistinni. Hins vegar er ekkert auð-
veldara að mála góða mynd en að semja gott tónverk, það
er jafnerfitt en á ólíkan hátt.“
Lætur sellóið vera
Hafliði þótti á árum áður einn besti sellóleikari í Evr-
ópu og spilaði hann mikið á Íslandi, Englandi, í Skotlandi
og víðar. Hann hefur hins vegar engan hug á því að spila
aftur á sellóið. „Nei, það verður aldrei tekið aftur fram,
ég seldi mitt selló þegar ég fór að semja tónlist og það
var auðvitað mikið skref. Svo er ég að selja mitt síð-
asta selló núna. Því miður höfum við bara eina ævi og
hún líður hratt,“ segir Hafliði, sem viðurkennir þó að
vissulega sakni hann sellósins.
„En það er mjög ljúfur og elskulegur söknuður og
það er gott að hafa sagt skilið við það að vissu leyti
því að með aldrinum verður það erfiðara eins og svo
margt annað þegar maður eldist, snerpa og lík-
amlegir eiginleikar dofna en maður verður kannski
betri tónlistarmaður en maður var. En það þarf lík-
ama til.“
Skerpir bæði sjón og heyrn
Eftir Jóhann Bjarna Kolbeinsson
jbk@mbl.is
Morgunblaðið/Eyþór
Yfirvegun Að sögn Hafliða hafa myndirnar yfir sér
kyrran blæ sem á að passa við fordyri kirkjunnar.
fólk
|laugardagur|2. 9. 2006| mbl.is