Morgunblaðið - 02.09.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2006 39
✝ Sigurður Sig-urðsson fæddist
á Hamraendum í
Stafholtstungum í
Mýrasýslu 5. desem-
ber 1931. Hann lést
á heimili sínu í Há-
túni 12 í Reykjavík
17. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólöf Ólafs-
dóttir húsmóðir, f. í
Kalmanstungu í
Mýrasýslu 13.7.
1894, d. 17.12. 1960,
og Sigurður Gísla-
son bóndi á Hamraendum, f. á
Hvammi í Dýrafirði 29.3. 1989, d.
12.3. 1982. Ólöf stundaði nám við
Kvennaskólann í Reykjavík fyrir
búskap og Sigurður hafði lokið bú-
fræðinámi frá Hvanneyri 1911.
Systkini Sigurðar: Sigríður, f.
1916, Sesselja, f. 1919, d. 2002,
Ólöf, f. 1920, Sveinbjörn Gísli, f.
1922, d. 1972, Þórunn, f. 1925, d.
1990, Bjarnfríður, f. 1929, og Ída,
f. 1934.
Hinn 26. júní 1954 kvæntist Sig-
urður Guðrúnu Birnu Hann-
esdóttur, f. 14.1. 1936, tónmennta-
og píanókennara. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Sigrún, starfar með-
al annars við óhefðbundnar lækn-
ingar, f. 31.3. 1955, börn hennar og
Helgu Halldórsdóttur, skrif-
stofustjóra Búnaðarsamtaka Vest-
urlands, f. 2.9. 1962. Móðir: Inga
Guðjónsdóttir, f. 26.6. 1943. Kjör-
faðir: Halldór Ásgrímsson, f. 3.8.
1931, d. 6.10. 1998. Maður Helgu
er Gunnar Jónsson, húsasmíða-
meistari og múrari, f. 2.5. 1960.
Börn Helgu og Gunnars eru: Haf-
þór Ingi, f. 1981, iðnnemi; Halldór
Óli, f. 1988, nemi; og Íris, f. 1990,
nemi.
Sigurður ólst upp á Hamraend-
um í Stafholtstungum og lauk
gagnfræðaprófi frá Héraðsskól-
anum á Laugarvatni. Foreldrar
hans hættu búskap þegar hann var
á unglingsárum og starfaði hann
þá meðal annars sem þjónn á far-
þegaskipinu Heklu. Á árunum
1950 til 1952 stundaði hann síðan
búfræðinám í Noregi. Eftir heim-
komuna vann hann í um tvö ár hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflugvelli
áður en hann kvæntist Guðrún
Birnu. Þau tóku við búinu á
Hamraendum og stunduðu búskap
þar í tæpan áratug. Eftir að þau
skildu brá Sigurður fljótlega búi
og fluttist til Reykjavíkur. Hann
starfaði síðan á ýmsum togurum
landsins í yfir tvo áratugi, eins og
Neptúnusi, Karlsefni, Sigurði og
Snorra Sturlusyni. Sigurður starf-
aði aðallega sem matsveinn á tog-
urunum.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11. Jarðsett verður
í Stafholti.
Hauks Ragnarssonar,
f. 5.6. 1961, veitinga-
manns, eru Sara. f.
1984, dreifing-
arfulltrúi, sonur
hennar og Bjarka
Long, f. 1977, veit-
ingamanns, er Gabrí-
el Frosti, f. 2005; Ólöf
Erla, f. 1986, nýstúd-
ent, og Ragnar Gauti,
f. 1988, framhalds-
skólanemi. 2) Jóhann,
leikari, f. 21.4. 1956,
kvæntur Guðrúnu
Sesselju Arnardóttur
lögmanni, f. 23.8. 1966. Börn
þeirra eru: Örn Gauti, f. 1995, og
Jóhann Ólafur, f. 1996. 3) Ólöf,
læknir, f. 23.7. 1958, í sambúð með
Stíg Snæssyni, f. 1.3. 1966. Sonur
þeirra er Steinn Logi, f. 1996. 4)
Þorsteinn Gauti, píanóleikari og
skólastjóri, f. 24.2. 1960, kvæntur
Halldóru Björk Friðjónsdóttur
söngkonu, f. 20.9. 1974. Barn
þeirra er Sóley, f. 2004. Sonur
Halldóru og Grétars Guðlaugs-
sonar er Matthías Hugi, f. 1997.
Sonur Þorsteins Gauta af fyrra
hjónabandi, búsettur í Florida er
Nicholas Jóhann Vincent, f. 1985,
háskólanemi. Móðir Nicholas: Jo-
Ann Calabrese, f. 10.2. 1955, flug-
stjóri. Auk þess var Sigurður faðir
Pabbi minn. Það var gaman að sjá
glampann í augum þínum þegar þú
hélst á langafabarninu í sumar.
Ég fékk líka kipp í hjartað þegar
ég sá smá tár laumast með.
Þú fórst alltof fljótt og við áttum
eftir að kynnast betur og spjalla
meira.
Við klárum það seinna.
Í grenndinni veit ég um vin sem ég á
í víðáttu stórborgarinnar.
En dagarnir æða mér óðfluga frá
og árin án vitundar minnar.
Og yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er
því viðtöl við áttum í símann.
.....
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess er að gröf hans ég gekk
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymd’ ekki, hvað sem á dynur.
Að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók.)
Hvíl í friði
Þín dóttir
Sigrún.
Eftir að börnin mín höfðu komið til
mín til að tilkynna mér um lát föður
síns, þá helltust minningarnar yfir
mig.
Við Sigurður kynntumst árið 1952,
þá var ég aðeins 16 ára og hann var
tvítugur.
Tveimur árum síðar gengum við í
hjónaband og hófum búskap á föður-
og móðurleifð hans, að Hamraendum
í Stafholtstungum í Borgarfirði.
Við vorum ung og ástfangin og
trúðum því að við ættum bjarta fram-
tíð fyrir okkur.
Viðbrigðin voru samt mikil fyrir
mig, borgarstúlkuna sem aldrei hafði
búið í sveit, en ég eignaðist brátt frá-
bærar nágrannakonur, sem leið-
beindu mér vel og dyggilega með
störf sveitahúsmóðurinnar. En fyrir
Sigurði var það jafn eðlilegt og sjálft
náttúrulögmálið að búa í sveit og
stunda búskap, því þarna var hann
fæddur og uppalinn og kunni því vel
til allra bústarfa.
Jörðin Hamraendar er mjög gjöf-
ul. Við rákum töluvert stórt kúabú og
túnin eru góð og stór, auk þess til-
heyra jörðinni grösugar engjar. Við
áttum vænt fjárbú og höfðum góðan
afrétt, áttum hóp af hrossum og jörð-
in er góð laxveiðijörð.
Sigurður hafði mjög margt til
brunns að bera því Skaparinn var af-
ar örlátur þegar hann færði honum
vöggugjafirnar. Hann var glæsi-
menni svo af bar, hreystin uppmáluð
og margþættur persónuleiki. Hann
var víkingur til allrar vinnu, var
skarpgreindur og mikill lestrarhest-
ur, auk þess var hann mikill völundur
í höndunum. Svo var hann mjög mús-
íkalskur og hafði afar fallega bary-
tonrödd. Eins blunduðu í honum leik-
listarhæfileikar, og þegar hann tók
sig til við að herma eftir hinum ýmsu
persónum, þá lá við að nærstaddir
grétu af hlátri, því kímnigáfa hans
var hreint óborganleg. Hann var
snjall spila- og skákmaður, einnig var
hann góður hestamaður og tamn-
ingamaður. Einnig var hann góður
íþróttamaður í frjálsum íþróttum,
fótbolta og sundi. Hann var mikill
frelsisdýrkandi og sannarlega mikið
náttúrunnar barn.
Hann annaðist bústofninn, heyjaði,
veiddi lax í net í Hvítá, fór í leitir og
smalamennsku eins og aðrir bændur,
fór stundum á rjúpnaskytterí og vann
fjöldamörg minkagreni. Það gerði
hann í samvinnu við skosku veiðitík-
ina okkar, en alltaf hafði hann samt
byssuhólkinn meðferðis ef á þyrfti að
halda. Að dýrunum drepnum, skar
hann af þeim skottin og geymdi, og
þegar hann var búinn að vinna nokk-
ur greni og safna slatta af skottum,
tók hann hnakk sinn og hest, þeysti
til oddvita sveitarinnar, skellti skott-
unum á skrifborðið hans og sagði:
„Ég ætla að borga þér skattana
núna.“ Í þá daga borguðu sveitar-
félögin drjúgan skilding fyrir hvern
unninn mink og skottin voru sönnun
þess að dýrið væri dautt. Ég minnist
þess ekki að Sigurður borgaði skatt-
ana nokkurn tíma á annan hátt en
með minkaskottum.
En sorgin gleymir engum. Og ekki
fara alltaf saman gæfa og gjörvileiki.
Þrátt fyrir mikil umsvif í búskapnum,
kærleikann sem var á milli okkar Sig-
urðar og mannvænlegu börnin okkar
fjögur, tókst illum vágesti að taka æ
oftar hús á Sigurði, eftir því sem árin
liðu, og sýndi ekki á sér neitt farar-
snið. Eftir sjö ára hjónaband flutti ég
með börnin til Reykjavíkur og við
Sigurður skildum. Skilnaðurinn var
okkur öllum mjög erfiður og sár, Sig-
urði, mér og börnunum.
Sigurður hélt samt áfram búskap í
nokkur ár í viðbót, en brá síðan búi og
fór til sjós. Hann vann á togurum sem
matsveinn, sem alltaf fór honum vel
úr hendi, og í rúm 20 ár stóð hetjan
vaktina, oft í snarvitlausum veðrum
lengst norður í ballarhafi.
Eftir þessa löngu útivist kom hann
í land og settist að í Reykjavík.
Undanfarin ár hefur Sigurður átt
við margvíslega vanheilsu að stríða
og 17. ágúst síðastliðinn lést hann á
heimili sínu. Hann verður jarðsettur í
Stafholtskirkjugarði við gömlu sókn-
arkirkjuna okkar í Borgarfirði og
mér finnst, að þá muni hann loksins
vera kominn heim.
Að leiðarlokum vil ég, kæri Sigurð-
ur minn, þakka þér fyrir góðu tíma-
bilin sem við áttum saman. Ég þakka
þér fyrir börnin sem þú gafst mér,
þau hafa svo sannarlega erft marga
af góðu eðliskostunum þínum.
Ég bið góðan Guð að veita þér við-
töku inn í eilíft dýrðarríki sitt, og að
þar megir þú una sæll og glaður.
Hinsta kveðja. Hvíldu í Guðs friði.
Guðrún Birna.
Hann Diddi frændi er dáinn. Hann
var móðurbróðir minn. Ég á yndis-
legar minningar um hann. Sigurður
afi og Ólöf amma byggðu og bjuggu á
Hamraendum í Stafholtstungum, þar
sem öll börn þeirra fæddust og ólust
upp, öll vel af Guði gerð. Ég átti einn-
ig því láni að fagna að fæðast á heimili
þeirra á Hamraendum og á því sterk-
ar taugar þangað.
Þegar afi og amma brugðu búi tók
Diddi frændi við jörðinni og hóf bú-
skap þar. Hann eignaðist góða og fal-
lega konu, sem ól honum mannvæn-
leg börn, sem honum þótti mjög vænt
um. Hann talaði oft við mig í síma og
leitaði frétta af frændfólki sínu og
sagði mér í leiðinni fréttir af börn-
unum sínum, sem hann var mjög
hreykinn af og hvað þau væru dugleg
í námi og starfi.
Alltaf mundi Diddi eftir afmælis-
degi mínum og hringdi þá í mig til
þess að óska mér til hamingju með
daginn. Þá var hann vanur að segja:
„Ólöf mín, þú varst nú fyrsta kaupa-
konan mín, ég gleymi því nú ekki.“
Mér fannst nú kaupakonutitillinn
varla hæfa mér, því meira fór í leiki
en vinnu.
Þegar hann brá búi á Hamraend-
um og flutti suður til Reykjavíkur,
stundaði hann sjómennsku í mörg ár.
Þá kom það ósjaldan fyrir, að hann
kom með nýjan fisk til okkar Hilm-
ars, sem var okkur alveg ómetanlegt
og vel þegið. Mér fannst þessi fiskur
miklu betri en annar fiskur, vegna
þess að Diddi kryddaði hann með um-
hyggju sinni.
Þegar ég kom í heimsókn til hans,
þá opnaði hann dyrnar, horfði á mig
og sagði: „Ólöf mín! og ég sem er ekki
búinn að taka til.“ Alltaf jafn léttur í
lund og með húmorinn í lagi.
Diddi var mjög fallegur og mynd-
arlegur maður, innst sem yst. Hann
átti við erfiðan sjúkdóm að stríða, síð-
ustu árin sem hann lifði, sem Guð hef-
ur nú leyst hann frá og kallað hann til
sín.
Ég óska fjölskyldu hans allri Guðs
blessunar.
Helen Keller sagði: „Horfðu mót
ljósinu, þá sérðu ekki skuggana.“
Ólöf Magnúsdóttir.
Sigurður Sigurðsson
✝ Margrét Karls-dóttir fæddist í
Efstadal í Laug-
ardal 10. nóvember
1936. Hún lést á
Kumbaravogi 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Karl Jónsson,
f. 1. júlí 1904, d. 4.
júní 1979, og Sig-
þrúður Guðnadótt-
ir, f. 8. október
1896, d. 29. apríl
1967. Systkini Mar-
grétar eru Helga, f.
1928, d. 1997, Jón, f. 1929, Guð-
rún, f. 1931, Ingimar, f. 1932, d.
1987, Guðni, f. 1933, Arnór, f.
1935, Gunnar, f. 1939, og Ólöf, f.
1943.
Margrét giftist 13. júní 1958
Guðmundi Stefánssyni, f. 3. mars
1931. Börn Margrétar og Guð-
mundar eru: 1) Sigrún, f. 4. apríl
1958, sonur hennar er Ásgeir, f.
1991, 2) Úlfar, f. 17. júlí 1964,
synir hans eru Guðmundur
Hrannar, f. 1988,
og Dagur, f. 2003,
3) Sigþrúður, f. 9.
maí 1967, dóttir
hennar er Ylfa, f.
1989, 4) Karl, f. 24.
janúar 1969, kona
hans er Valný Guð-
mundsdóttir, f. 31.
desember 1971,
börn þeirra eru
Flosi Þór, f. 1991,
Anna Marý, f. 1998,
Bjartur, f. 1999, og
Hjörný, f. 2003.
Margrét bjó
fyrstu árin í Efstadal en 1943
flutti hún með fjölskyldu sinni í
Gýgjarhólskot í Biskupstungum.
Margrét hóf búskap í Skipholti í
Hrunamannahreppi 1957 og bjó
þar á meðan heilsa leyfði. Síð-
ustu tvö árin dvaldi hún á dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Kumb-
aravogi.
Margrét verður jarðsungin frá
Hrunakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Eftir að amma mín veiktist hélt ég
alltaf að hún myndi ná sér og koma
heim til okkar aftur. En svo fór hún
frá okkur en ég held að henni líði
betur þar sem hún er núna. Vonandi
man hún eftir okkur. Vonandi
gleymir hún aldrei þegar hún tók á
móti mér þegar ég fæddist, þegar
hún hélt á mér undir skírn og hversu
hress og fín hún var í fermingunni
minni. Það var svo gott að sjá hana
brosa svona þótt hún væri berjast
við þennan hræðilega sjúkdóm. Ég á
aldrei eftir að gleyma svipnum á
ömmu þegar hún sat og prjónaði
vettlinga á okkur krakkana og ekki
heldur hvað henni varð alltaf kalt
þegar hún sá mig hlaupa úti, bara í
stuttbuxum og bol (og hún tók ekk-
ert mark á mér þegar ég sagði að
mér væri aldrei kalt af því að það
væri ,,ofnur inni í mér“). Ef ekki
væri fyrir ömmu myndi ég ábyggi-
lega ennþá nota snuð og pela því hún
lagði það á sig að venja mig af því.
Ég man þegar ég missti tönn og setti
hana undir koddann minn og vaknaði
morguninn eftir með 50 kr. undir
koddanum, ég labbaði rosalega glöð
fram til að sýna ömmu minni 50 kall-
inn, en einhverra hluta vegna fann
ég tönnina í skál uppi í eldhúshillu.
Amma saumaði og prjónaði ótal
flíkur á mig og núna vantar mig oft
einhvern til að stökkva til og sauma á
mig pils eða eitthvað annað sem mig
vantar. Amma var ótrúlega snjöll í
höndunum og hlutirnir sem hún bjó
til handa mér eru mér mjög dýrmæt-
ir.
Hún var líka flink í eldhúsinu og
bjó til bestu pönnukökur og besta
jólamat í heimi. Hún var alltaf dug-
leg að taka mig með sér í kirkju og
mér fannst gaman að fara með henni
og hlusta á afa syngja. Ég fékk eig-
inlega að fara með henni hvert sem
hún fór. Við fórum oft saman í fjósið,
hún í fjósagallanum og ég í pilsi og
prjónapeysu. Amma vildi að ég talaði
rétt og reyndi að fá mig til að segja
komdu sæl og vertu sæl í staðinn fyr-
ir hæ og bæ. Ég er heppin að hafa átt
svona góða ömmu.
Amma, ég á aldrei eftir að gleyma
þér, megi allir englar Guðs vaka yfir
þér. Vertu sæl amma mín.
Þín
Ylfa.
Bernskuminningar okkar systkin-
anna tengjast margar samskiptum
við Margréti móðursystur okkar í
Skipholti og fjölskyldu hennar. Vin-
fengi foreldra okkar og þeirra Skip-
holtshjóna hefur enda ávallt verið
mjög gott.
Á vorin var farið í Skipholt til að
reka fé á afrétt. Allir fengu að taka
þátt, háir sem lágir, ríðandi, hlaup-
andi eða bara í bílnum. Á sumrin var
gjarnan farið í heyskap, enda þá enn
þörf fyrir margar hendur við þau
störf til sveita. Þegar haustaði var
svo farið í Hrepparéttir með tilheyr-
andi gleði en umfram allt miklum
mat; smurðu og heimabökuðu í rétt-
unum og kjötsúpu er heim var kom-
ið. Víst er að Magga gætti þess alltaf
að allir fengju nóg að borða. Á haust-
in var líka farið í Skipholt í slátrun og
bjúgnagerð, en ,,Skipholtsbjúgu“
hafa alltaf verið uppáhaldsmatur í
okkar fjölskyldu.
Þegar litið er til baka virtist alltaf
vera pláss fyrir alla í Skipholti, jafn-
vel til lengri tíma. Og dagarnir voru
viðburðaríkir og skemmtilegir fyrir
kaupstaðarbörnin. En það var ekki
bara mannfólkið sem var velkomið í
Skipholt, því árum saman áttum við
vísa hagagöngu fyrir hrossin okkar
þar. Við minnumst líka skemmti-
legra stunda með Möggu, Guðmundi
og börnunum heima á Selfossi, en
oftast þegar Skipholtsfjölskyldan
átti leið í kaupstað leit hún við á
Hjarðarholtinu í hádeginu. Það er
góð hefð sem haldist hefur fram á
þennan dag og gerir vonandi lengi
enn.
Þó að Magga hefði alltaf nóg að
gera við búskapinn og oft hafi verið
heilmikill erill á heimilinu fékkst hún
gjarnan við hannyrðir, mest prjóna-
skap. Ótal ,,Möggupeysur“ og sokka-
buxur hafa verið og eru enn til í okk-
ar fjölskyldu. Þær eru uppáhald
allra, vekja hvarvetna athygli fyrir
útlit og notagildi og bera duglegri
handverkskonu fagurt vitni.
Nú hefur Magga fengið hvíldina,
líkn frá erfiðum veikindum. Að leið-
arlokum þökkum við henni liðnar
stundir og kveðjum með virðingu
kæra frænku. Fjölskyldunni frá
Skipholti biðjum við Guðs blessunar
á þessum erfiðu tímum.
Systkinin Hjarðarholti 8.
Margrét Karlsdóttir
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upp-
lýsingum.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU,
5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur
er virðingu sína án þess að það sé
gert með langri grein. Ekki er unnt
að tengja viðhengi við síðuna.
Undirskrift | Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um
annað. Ef nota á nýja mynd er ráð-
legt að senda hana á myndamóttöku:
pix@mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningargreinar