Morgunblaðið - 02.09.2006, Blaðsíða 44

44 LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ DagbjörtTorfadóttir
fæddist á Drangs-
nesi í Strandasýslu
18. febrúar 1934.
Hún andaðist á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði
25. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar Dag-
bjartar voru Torfi
Guðmundsson,
verkstjóri frysti-
húss kaupfélagsins
á Drangsnesi, f.
1.1. 1906, d. 12.9.
1990, og kona hans, Ása Áskels-
dóttir húsmóðir, f. 14.1. 1915, d.
17.9. 1994. Systkini Dagbjartar
eru Guðmundur, f. 4.7. 1935,
Haukur, f. 2.2. 1937, Áslaug, f.
3.1. 1939, Gunnar, f. 3.9. 1941,
Guðjón, f. 30.4. 1944, Þórdís, f.
30.12. 1945, og Anna, f. 10.11.
1953.
Dagbjört giftist 7. ágúst 1959
Guðmundi Halldórssyni skip-
stjóra frá Ísafirði, f. 21.1. 1933.
Hann er sonur Halldórs Jóns-
sonar, sjómanns og verkamanns,
f. 28.4.1890, d. 5.11. 1981, og
konu hans, Kristínar Svanhildar
dóttir, f. 13.1. 1965. Börn þeirra
eru Sóley Dögg, f. 26.11. 1986,
Teitur, f. 5.2. 1992, og Lísa, f.
23.5. 2003. 5) Ólafur Bjarni, f.
27.3. 1966, kona hans er Sonja
Kristín Jakobsdóttir, f. 25.8.
1969. Börn þeirra eru Arnaldur,
f. 29.12. 1999, og Egill Hrafn, f.
13.10. 2002. 6) Halldóra, f. 29.4.
1975.
Dagbjört ólst upp á Drangsnesi
og lauk skyldunámi þar. Hún
starfaði á unglingsárunum lengst
af í frystihúsi staðarins en starf-
aði sem kokkur á fiskibát er
kynni hennar og Guðmundar hóf-
ust. Fyrsta hjúskaparárið bjuggu
þau í Reykjavík en fluttust þaðan
til Drangsness er togskipið Stein-
grímur Trölli kom nýtt til
Hólmavíkur. Árið 1962 fluttust
þau til Bolungarvíkur þar sem
þau bjuggu síðan að und-
anskildum árunum 1980–1985 er
þau bjuggu í Ólafsvík. Dagbjört
var lengst af húsmóðir en vann
um árabil hjá Íshúsfélagi Bolung-
arvíkur og öðrum sjávarútvegs-
fyrirtækjum í Bolungarvík.
Útför Dagbjartar verður gerð
frá Ísafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Guðfinnsdóttur hús-
móður, f. 6.12. 1907,
d. 16.5. 1982. Börn
Guðmundar og Dag-
bjartar eru: 1) Krist-
ín Svanhildur, f.
22.5. 1954. Maður
hennar er Björn
Kristjánsson, f. 3.5.
1950. Börn þeirra
eru: a) Guðmundur
Halldór, f. 3.9. 1974,
sambýliskona
Íris Huld Hall-
dórsdóttir, f. 2.10.
1979, dóttir þeirra
Tara Sól, f. 11.8. 2005. b) Dreng-
ur, f. 11.1. 1977, d. 19.1. 1977. c)
Guðný, f. 21.2. 1989. d) Jón Arn-
ar, f. 9.7. 1995. 2) Torfi, f. 11.3.
1957, sambýliskona var Elín Mar-
row Theódórsdóttir. Þau slitu
samvistum. Börn þeirra eru Dag-
björt, f. 12.12. 1987, og Kolbrún
Lilja, f. 8.6. 1989. 3) Ása María, f.
10.4. 1961, maður hennar Örn
Smári Gíslason, f. 9.2. 1964. Börn
þeirra eru Hildur Dagbjört, f.
1.5. 1987, Arna María, f. 29.10.
1994, og Aron Óli, f. 22.5. 1996.
4) Guðbjörn, f. 5.12. 1962, kona
hans er Fanney Ósk Hallgríms-
Elsku mamma, við minnumst
þín sem stöðugleika í lífi okkar.
Fyrir ári síðan veiktist þú af ill-
vígum sjúkdómi og þurftir þess
vegna að fara til Reykjavíkur til
meðferðar. Pabbi stóð við hlið þér
allan tímann og þú sagðir okkur
hvað það hafði verið mikils virði að
hafa hann eins og klett hjá þér.
Líkami þinn var orðinn mjög
lasburða þegar þetta uppgötvaðist.
Svo kom tíminn að þú varst flutt
á Fjórðungssjúkrahúsið á Ísafirði,
þegar þú varst búin að gangast
undir geislameðferð sem reyndi
mjög mikið á þinn veika líkama.
Þegar þú varst tilbúin komstu
heim á heimili þitt í Bolungarvík
og við hjálpuðumst að við að ann-
ast þig, þú varst ekki tilbúin að
gefa upp vonina þótt þú værir mik-
ið veik, tókst lífinu eins og það
kom fyrir.
Þótt þú þyrftir stuðning til að
ganga og aðstoð til sinna dagleg-
um þörfum, þá var ósjaldan gleði á
heimilinu og ekki að sjá að dauð-
inn væri á næsta leyti.
Mamma, hvað þú gafst okkur
mikið á þessum tíma, og hvað við
systurnar og þú glöddumst yfir
þessum litlu sigrum sem unnust á
þessum degi. Þessi tími sýndi lífs-
viljann og baráttuandann sem í
þér bjó.
Við vissum sannleikann, að ekki
væru nema mjög litlar líkur á að
þú myndir lifa af þetta illvíga
krabbamein.
En þegar allt virtist á uppleið og
miklir smásigrar unnust á hverjum
degi þá veiktist þú hastarlega.
Þú sem varst á uppleið fórst
hratt niður á við, þér hrakaði og
þú lagðist inn á sjúkrahúsið aftur,
og læknarnir sögðu að leiðin væri
á enda.
Þá tókst þú því með sama æðru-
leysinu og áður.
Við munum hvað þú varst þakk-
lát fyrir allar bænirnar og hlýhug-
inn sem margir sýndu þér, eins
hjúkrunarfólkið sem kom heim og
annaðist þig, hvað þú varst ánægð
og talaðir um hvað þær væru ynd-
islegar og hvað þú varst fegin að
hafa þegið þessa aðstoð, þótt þú
hefðir ekki verið viss í upphafi.
Þegar þú skildir við, mamma, þá
var það heilög stund.
Að lokum minnumst við þess hlý-
hugar sem mamma bar til lækna og
hjúkrunarfólks á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Kveðja,
Svanhildur
og Ása.
Elsku amma mín, ég er svo
þakklát fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman. Það var svo gott
að vera nálægt þér, þú varst alltaf
svo róleg og afslöppuð. Mér þykir
alltaf svo vænt um þegar mér er
sagt að ég líkist þér, bæði í hegðun
og útliti. Þú varst góð fyrirmynd.
Þú varst svo ánægð með að ég
væri með Halldóru, ég sá það á þér
í hvert skipti sem þú sást okkur
saman. Hafðu engar áhyggjur, ég
skal passa Halldóru vel.
Þú hefur alltaf kunnað að meta
allt sem ég geri, jafnvel föndur úr
leikskólanum, og geymdir allt eins
og gull. Þér fannst jafnvel gaman
að hlusta á mig æfa mig á gítarinn,
sagðir að það væri svo róandi.
Það var sorglegt að sjá þig fara
en ég veit að þér líður betur þar
sem þú ert nú. Það var yndislegt að
hafa þig og ég mun ylja mér við
minningarnar alla ævi.
Þitt barnabarn
Hildur Dagbjört Arnardóttir.
Það var föstudaginn 25. ágúst
sem íslenski fáninn blakti snemma
morguns við Valhöll í Tungudal, að
þessu sinni í hálfa stöng. Þetta var
í fyrsta skipti eftir endurreisn
þessa gamalfræga skátaskála sem
menn sáu íslenska fánann þar. Nú
blakti hann til heiðurs mágkonu
minni Dagbjörtu Torfadóttur frá
Drangsnesi í Steingrímsfirði, sem
kvaddi okkur laust eftir miðnætti
þennan dag eftir hetjulega en ofur
erfiða baráttu við þann sjúkdóm
sem háþróuð læknavísindi verða
því miður oft að lúta í lægra haldi
fyrir. Hver var svo þessi kona?
Fyrstu kynni okkar af henni var
bréf sem hún sendi foreldrum mín-
um frá Drangsnesi árið 1955 þar
sem hún kynnti sig og fjölskyldu
sína og fyrsta barn hennar og Guð-
mundar bróður míns, Kristínu
Svanhildi, sem ber nafn móður
okkur. Vafalaust hefur móðir okkar
svarað þessu bréfi hlýlega því
skömmu síðar barst svohljóðandi
skeyti frá Drangsnesi: „Kem í
næstu viku með Skjaldbreið með
Kristínu Svanhildi. Kær kveðja
Dagbjört.“ Þannig var Dæja eins
og hún var oftast kölluð. Engar
óþarfa málalengingar. Skjaldbreið
var þá eina tenging Ísafjarðar við
Strandasýslu og allir vissu hvenær
skipið var væntanlegt.
Það var gott að kynnast þeirri
konu sem átti eftir að verða lífs-
förunautur bróður míns Guðmund-
ar Halldórssonar í rösklega hálfa
öld. Dæja var af miklu sómafólki
komin, hjónunum Ásu Áskelsdóttur
og Torfa Guðmundssyni, sem
lengst af var verkstjóri í frystihús-
inu á Drangsnesi. Hún var elst í
hópi átta systkina og þurfti því
snemma að temja sér tillitssemi við
aðra. Stuttleg lýsing á henni væri
að hún var trygglynd svo af bar,
ekki margskiptin og því frekar
kona verka en orða. Það var hins
vegar sómi af hennar verkum eins
og þeir sem best til þekkja vita.
Heimili þeirra Guðmundar urðu
nokkur á sameiginlegri vegferð.
Þau bjuggu í Reykjavík, á Drangn-
esi, Ísafirði, Ólafsvík en lengst af
og síðustu áratugina í Bolungarvík.
Heimilið réðist einkum af heima-
höfn þeirra fiskiskipa þar sem Guð-
mundur var í skiprúmi. Dæju beið
því hlutverk sjómannskonunnar
sem er í raun uppeldi barna og
annast oftast ein rekstur heimilis
þegar heimilisfaðirinn er víðs
fjarri. Þessu til viðbótar voru
áhyggjur af sjómanninum þegar
veður voru válynd.
Þegar börnin uxu úr grasi fór
Dæja út á vinnumarkaðinn í Bol-
ungarvík og átti langan og farsæl-
an feril við verðmætasköpun sem
frá upphafi vega hefur verið öflug í
Bolungarvík, elstu verstöð lands-
ins. Dæja aðhafðist fleira. Hið fal-
Dagbjört Torfadóttir
✝ Jón Ólafur Her-mannsson fædd-
ist í Flatey á Skjálf-
anda 12. apríl 1918.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga 26. ágúst síð-
astliðinn. Hann var
sonur hjónanna Sig-
urveigar Ólafs-
dóttur ljósmóður, f.
12. júlí 1894, d. 24.
september 1986, og
Hermanns Jóns-
sonar, útvegsbónda
í Flatey, f. 11. ágúst
1895, d. 11. mars 1982. Systkini
Jóns eru Ragnar, Hildur, Ásta (lát-
in), Bára og Unnur.
Jón kvæntist hinn 1. júní 1947
Stefaníu Jóhannesdóttur, f. 8. nóv-
ember 1926, frá Kaðalstöðum í
Fjörðum, dóttur hjónanna Sig-
urbjargar Guðlaugsdóttur, f. 2.
október 1899, d. 11. mars 1993, og
Jóhannesar Kristinssonar, f. 10.
október 1898, d. 18. nóvember
1957. Þau bjuggu á Bergi í Flatey
til 1967. Þar stundaði Jón sjó-
mennsku. Árið 1967 fluttu þau til
1970. c) Heiða, f. 9. september
1977, gift Snorra Guðjóni Sigurðs-
syni, f. 6. maí 1969, sonur þeirra er
Styrmir Franz. d) Sigríður, f. 14.
júní 1984, í sambúð með Pétri B.
Árnasyni, f. 27. apríl 1983. e) Sig-
urður Óli, f. 5. júní 1987, í sambúð
með Audrey Freyju Clark, f. 13.
desember 1987. 3) Sölvi, f. 25. jan-
úar 1954, kvæntur Kristínu H.
Guðmundsdóttur, f. 21. september
1954. Börn þeirra eru: a) Arnhild-
ur Eyja, f. 15. janúar 1980, í sam-
búð með Ólafi Guðmundssyni, f. 25.
október 1979. b) Borghildur Ína, f.
7. mars 1984, gift Guðlaugi Rúnari
Jónssyni, f. 17. febrúar 1981. c)
Gunnar Óli, f. 1 nóvember 1986, í
sambúð með Írisi Hólm Jónsdóttur,
f. 2. júní 1989. 4) Eyþór, f. 22. apríl
1961, í sambúð með Brynju Sverr-
isdóttur, f. 5. október 1968. Börn
Eyþórs með fyrri konu sinni, Báru
Sævaldsdóttur, eru: a) Sævaldur
Þór, f. 11. október 1994, og b)
Ragnhildur Stefanía, f. 28. nóv.
1996.
Útför Jóns verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Húsavíkur. Þar
stundaði Jón sjó-
mennsku fyrstu árin
en síðan fiskvinnslu í
landi allt til sjötíu og
fjögurra ára aldurs.
Börn Jóns og Stef-
aníu eru: 1) Hermann
Jóhannes, f. 30. sept-
ember 1946, kvæntur
Hildi Gunnarsdóttur,
f. 15. júlí 1946. Börn
Hermanns Jóhann-
esar með fyrri konu
sinni, Ragnheiði
Torfadóttur, eru: a)
Katrín, f. 28. nóvember 1975, gift
Guðbrandi Þorkelssyni, f. 18. apríl
1976, dætur þeirra eru Magna Þór-
ey, Salka Fríður, Þula Glóð og
Ynja Mist. b) Jón Heiðar, f. 7. mars
1984. 2) Sigurveig, f. 30 janúar
1949, gift Guðmundi Sigurðssyni,
f. 22. maí 1939. Börn þeirra eru: a)
Guðný, f. 14. júní 1970, gift Gunn-
ari Þór Gestssyni, f. 11. febrúar
1971, dætur þeirra eru Pála Mar-
grét, Sigurveig Anna og Bryndís
Heiða. b) Stefanía, f. 20. júlí 1973,
gift Eggerti Thorlacius, f. 1. júlí
Haustið 1967 óku þrír jeppar
norður um Flateyjardalsheiði og að
sjó á Flateyjardal. Í þeim var fólk
sem bjó á eða nærri skólasetrinu á
Laugum í Suður-Þingeyjarsýslu.
Ætlun þess var að fara í kynnisferð
út í Flatey á Skjálfanda en vitað var
að þetta haust mundi ljúka fastri
búsetu fólks úti í eyjunni. Ungt fólk
þaðan hafði um áratugaskeið sótt
sér menntun í héraðsskólann og
húsmæðraskólann á Laugum og
kynni ferðalanganna af því voru
kveikjan að þessu ferðalagi.
Frá Flatey komu bátar með fólk
þaðan sem notaði tækifærið og nýtti
sér hin ágætu berjalönd á Flateyj-
ardal. Jón Hermannsson var einn
þeirra og við hjónin ásamt dætrum
okkar tveimur fengum far í báti
hans út í eyjuna. Hitt ferðafólkið
fékk á sama hátt far þangað með
öðrum bátum.
Í Bergi, íbúðarhúsi Jóns og Stef-
aníu, fengum við rausnarlegar mót-
tökur og að þeim loknum fór Her-
mann, faðir Jóns, með okkur í
gönguferð um eyjuna og kynnti
okkur bústaði fólks og örnefni.
Jafnframt hinum alúðlegu mót-
tökum fundum við greinilega fyrir
söknuði fólksins að hverfa frá átt-
högum sínum og láta þar eftir eignir
sem voru ávöxtur af ævistarfi þess.
Kom það sérstaklega fram hjá
Jóni sem fannst að með einhverju
móti hefði verið hægt að tryggja
veru fólksins áfram í heimahögum.
Á þessum tíma var aðgangur að
auðlindum sjávarins ennþá öllum
frjáls og þær höfðu eyjarskeggjar
notfært sér auk landbúnaðar. Al-
gengt var að á heimilum væri bæði
sauðfé – sem nýtti sumarhaga uppi á
fastalandinu – og kýr til að sjá heim-
ilisfólki fyrir matföngum.
Sjósóknin var þó eðlilega stórum
gjöfulli tekjulind og almennt var álit-
ið að efnahagur eyjarskeggja stæði
traustum fótum. Flestir þeirra kusu
sér Húsavík til búsetu og virtist svo
sem flestir kæmust vel frá því að
festa sér þar íbúðarhúsnæði þótt
ekkert hefðu þeir fengið fyrir fast-
eignir sínar í eyjunni.
Jón og Stefanía voru í þeim hópi
og um árabil stundaði hann áfram
sjóinn eftir bústaðaskiptin og nýtti
þá aðstöðu sem hann átti úti í eyju.
Sjálfur fékk ég fyrir einum þremur
áratugum að fljóta með honum einn
sumardag á handfæri úti á Skjálf-
anda. Veður var hið fegursta en afla-
brögðin, a.m.k. hvað mig varðaði, í
litlu samræmi við það.
Ferðin haustið 1967 kom á var-
anlegum tengslum milli fjölskyldna
okkar beggja hjónanna. Þarna sá
Sölvi Jónsson í fyrsta sinn jafnöldru
sína, Kristínu Hólmfríði, dóttur okk-
ar hjóna, og segist þá þegar hafa séð
þar verðandi eiginkonu sína sem og
gekk eftir. Þau fylgdust að í skóla-
göngu í Reykjavík eftir að skyldu-
námi lauk, hún í menntaskóla og
Tækniskólanum, hann í Vélskólan-
um. Að námi loknu stuðlaði áhrifa-
maður í bæjarstjórn Húsavíkur að
því að þau settust þar að, hann sem
vélfræðingur en hún sem meina-
tæknir, eða svo nýtt heiti sé notað,
lífeindafræðingur, við sjúkrahús og
heilsugæslu staðarins.
Af sjálfu leiðir að mikil samskipti
hafa verið milli fjölskyldnanna, okk-
ar eldri og þeirra yngri hjónanna. Á
vissan hátt var það hindrun í vegi
þess að við hefðum samskipti við þau
foreldra Sölva. Hugur okkar beind-
ist að dóttur og tengdasyni, að
leggja þeim lið ef þurfti, eiga með
þeim sameiginlegar stundir á ferða-
lögum og við hátíðir.
Nú er of seint um að fást. Að lok-
um skulu Jóni helgaðar þakkir fyrir
þær stundir sem við áttum með hon-
um og Stefaníu vottuð samúð á sorg-
arstundu.
Guðmundur Gunnarsson.
Hjörtu okkar eru full af góðum
minningum um þig, elsku afi. Þær
stundir sem við áttum með ykkur
ömmu í Flatey voru góðar. Eyjan
var paradísin þín og þar vildirðu
dvelja. Yfir vetrartímann bjugguð
þið amma á Húsavík en hugurinn
var alltaf í Flatey. Þú yngdist upp
um mörg ár um leið og þú komst nið-
ur á bryggju og ekki skemmdi fyrir
að veðrið var alltaf best í Flatey. Það
var gaman að fara með þér í göngu-
ferðir og fræðast um lífið í eynni.
Á Hjarðarhól var gott að koma.
Þú varst duglegur að leika við okkur
þegar við vorum lítil og gerðum við
margt skemmtilegt þó að boltaleik-
urinn í stiganum standi upp úr. Þú
varst svo kátur og ljúfur og dugleg-
ur að gantast við okkur. Þú heilsaðir
okkur og kvaddir ávallt með faðm-
lagi og þremur kossum á vangann.
Gaman var að fylgjast með þér
stríða ömmu og það gerðirðu ósjald-
an og blikkaðir okkur í leiðinni með
stríðnisblik í augum.
Margar notalegar stundir áttum
við í eldhúsinu. Veitingar voru góðar
og miklar og þið amma lögðuð hart
að okkur að við fengjum okkur
meira á diskana. Alltaf hlustaðir þú
á fréttirnar og þegar heyrnin dapr-
aðist fannst þér ástæðulaust að nota
heyrnartæki, hækkaðir bara í út-
varpinu.
Allt sem tilheyrði hafinu var þér
hjartfólgið og átti í þér sterk ítök.
Þú tókst það nærri þér þegar þú
þurftir sökum aldurs að hætta að
vinna. Þú sem hafðir frá blautu
barnsbeini unnið hörðum höndum.
Það átti ekki við þig og á þessum
erfiðu tímum var amma stoð þín og
stytta.
Þó sorgin sé þung og söknuðurinn
mikill þá er það huggun að nú líður
Jón Ólafur Hermannsson
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800