Morgunblaðið - 30.09.2006, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 2006 35
MINNINGAR
✝ Hafsteinn Jóns-son fæddist á
Selbakka á Mýrum
í Austur-Skafta-
fellssýslu 25. jan-
úar 1919. Hann lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu á Höfn 23.
september síðast-
liðinn. Foreldrar
Hafsteins voru Jó-
hanna Kr. Guð-
mundsdóttir frá
Skálafelli í Suður-
sveit, f. 18.1. 1891,
d. 1.3. 1983 og Jón
Magnússon frá Eskey á Mýrum, f.
9.4. 1889, d. 21.10. 1962. Systkini
Hafsteins eru Brynhildur Kristín,
f. 28.4. 1914, d. 26.6. 1997, Guð-
mundur, f. 11.12. 1917, d.
1.4.2001, Sigurður, f. 16.11. 1921
Hafsteinn og Rósa stofnuðu sitt
fyrsta heimili á Breiðdalsvík
1942 og bjuggu þar til ársins
1958 er þau flytjast til Hafnar í
Hornafirði þar sem þau bjuggu
til æviloka. Framan af starfsævi
rak Hafsteinn bifreiðar til fólks-
og vöruflutninga, bifreiða-
verkstæði og vann við húsbygg-
ingar, brúarsmíði og vegaverk-
stjórn.
Frá 1961 til starfsloka var
hann rekstrarstjóri Vegagerðar
ríkisins á suðausturlandi.
Hafsteinn sat í hreppsnefnd
Breiðdalshrepps 1950 – 1958 og í
hreppsnefnd Hafnarhrepps 1970
– 1974. Hann var einn af stofn-
félögum Lionsklúbbs Horna-
fjarðar og Golfklúbbs Horna-
fjarðar, þar sem hann vann ötult
starf að uppbyggingu golfvall-
arins.
Útför Hafsteins verður gerð
frá Hafnarkirkju á Höfn í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
og Haukur Sig-
urður, f. 10.10. 1937.
Hinn 18. mars
1944 kvæntist Haf-
steinn Rósu Þor-
steinsdóttur, f.
29.12. 1918, d. 7.5.
2005. Hafsteinn og
Rósa eignuðust 2
börn, þau eru 1)
Bára, f. 7.8. 1945,
maki Bjarni Stef-
ánsson, f. 3.7. 1942,
synir þeirra eru
Stefán, f. 17.8. 1964
og Hafsteinn, f.
30.11. 1965. 2) Steinþór, f. 15.2.
1949, maki Sólveig Sveinbjörns-
dóttir, f. 16.9. 1949, börn þeirra
eru Sveinbjörn, f. 9.12. 1970 og
Rósa Júlía, f. 16.2. 1976. Barna-
barnabörnin eru 7.
Horfinn er á braut mikill sóma-
maður. Fyrstu kynni mín af Haf-
steini og Rósu eru um páska árið
1989 þegar okkur Sveinbirni, barna-
barni þeirra, er boðið í mat. Þá fékk
ég að kynnast þeirra miklu gestrisni
og hve samrýnd þau hjónin voru.
Mér varð fljótlega ljóst að Hafsteinn
var mjög ákveðinn maður, trúr sinni
sannfæringu og fylgdi vel eftir öllum
þeim málum sem hann tók að sér.
Dáði ég mjög þann eiginleika hans.
Oft minnist Sveinbjörn á afa og
ömmu sökum þess að hann var í
miklu uppáhaldi hjá þeim og hafði
mikið af þeim að segja í æsku sinni.
Held ég að oft hafi hann búið hjá
þeim meira og minna. Hafsteinn
sagði gjarnan að Sveinbjörn hefði
fengið að sofa uppí hjá ömmu sinni
og hefði verið passað að setja fjöl í
rúmið svo að hann dytti nú ekki fram
úr, hefði hann sjálfur bara flutt fram
í svalaherbergi. Sveinbjörn byrjaði
mjög ungur að vinna hjá afa og
ömmu í Vegagerðinni á sumrin og
voru það skemmtileg ár. Einnig lék
hann oft golf með þeim enda bæði
góðir kylfingar.
Við byrjuðum okkar búskap í lítilli
íbúð í húsi þeirra við Höfðaveg. Árið
1994 fæddist okkur frumburðurinn,
Sólveig, og það var dásamlegt að
vera þá í nálægð þeirra því þau voru
svo stolt og ánægð með hana. Á
þessum tíma vorum við að byggja yf-
ir okkur og nutum við þá ómældrar
hjálpar og ráða frá Hafsteini.
En lífið er ekki alltaf einfalt og það
fékk Hafsteinn að reyna er Rósa
greindist með Alzheimer-sjúkdóm-
inn árið 1995. Smám saman hvarf
hún okkur á braut í annan heim, er
við ekki skiljum sem erum fullfrísk.
Rósa lést 7. maí á síðast ári.
Síðustu árin dvaldi Hafsteinn á
Heilbrigðisstofnun Suðausturlands
sökum heilsubrests. Viljum við
Sveinbjörn færa starfsfólki þar sér-
stakar þakkir fyrir þá góðu aðhlynn-
ingu sem hann naut þar. Hafsteinn
var mikill vinur minn og verð ég hon-
um ávallt þakklát fyrir allt það góða
sem hann hefur gefið af sér í kring-
um mig. Hafðu hjartans þökk, vinur,
og hvíl í friði.
Sigurborg Helgadóttir.
Hæfileikamaðurinn, þúsundþjala-
smiðurinn og geðprýðismaðurinn
Hafsteinn Jónsson er horfinn yfir
„móðuna miklu“. Hann var sam-
sveitungur minn og nábúi, bæði í
Breiðdal og síðar á Hornafirði. Um
tíma bjuggum við undir sama þaki á
Selnesi þar sem hann og Rósa höfðu
eitt herbergi sem nýttist bæði sem
svefnherbergi, eldhús og stofa.
Hann var um það leyti að yfirgefa
föðurhúsin á Höskuldsstöðum og
gerast „landnemi“ í litla kauptúninu
Breiðdalsvík. Þar byggðu hjónin sér
íbúðarhús sem þau nefndu Bjarma-
land.
Það er ekki út í bláinn að ég titla
hann m.a. þúsundþjalasmið. Strax
frá unga aldri fékkst hann við af-
skaplega fjölbreytt störf: Bóndason-
urinn fór á vertíð á vetrum og eign-
aðist síðar trillubát. Hann keypti sér
vörubíl í byrjun bílaaldar í Breiðdal.
Þá stukku menn ekki á verkstæði
með bílinn ef eitthvað bilaði heldur
urðu þeir að treysta á sjálfa sig í við-
gerðum. Fljótlega þróuðust mál
þannig að hann stofnaði viðgerðar-
verkstæði sem menn sóttu til af æ
stærra svæði, Hafsteinn stjórnaði
húsbyggingum í þorpinu og víðar og
gerðist einnig vegaverkstjóri. Fyrst
í Breiðdal og síðar á Hornafirði. Það
var áreiðanlega engin tilviljun að
bæði í Breiðdal og á Höfn var hann
kosinn til hreppsnefndarstarfa og
endurkjörinn.
Mér finnst ég búa að því enn að
hafa unnið margsinnis undir stjórn
Hafsteins við hin fjölbreytilegustu
verk, svo sem í vegavinnu, bygginga-
vinnu, sjómennsku og mörgum öðr-
um störfum sem hér verður sleppt í
upptalningu.
Þegar ég sit nú í kvöldkyrrðinni
og pikka þessar fátæklegu minning-
ar mínar um þennan vin og sam-
sveitung, fljúga í gegnum hugann
endalaust, svipmyndir frá liðnum
samverustundum: – Rútuferðir í U
43, „stund milli stríða“ á verkstæð-
inu eða í vegagerðinni, uppskipun
um nótt í óveðri eða útengjahey-
skapur í blíðviðri í Gilsárstekks-
skógi, svo eitthvað sé nefnt.
Ég mun aldrei gleyma því hve
fljótur hann var að átta sig og grípa
mig, tíu ára guttann og henda mér
niður í skurð þegar þýsk flugvél, á
stríðsárunum, tók að senda banvæna
vélbyssukúlnahríð yfir litla kauptún-
ið á Breiðdalsvík.
Ein fyrstu kynni mín af Steina á
Höskuldsstöðum, eins og hann var
þá nefndur manna á milli, var á
skammdegiskvöldi skömmu fyrir
1940. Þá knúðu dyra heima hjá mér
tveir vaskir piltar; þeir Steini og Ás-
geir á Ásunnarstöðum, göngumóðir
eftir langa dagleið í vetrarófærð.
Báðir báru harmoniku á baki og báð-
ust gistingar. Erindi þeirra var að
fara í nágrannabyggðarlag og spila
þar fyrir dansi næsta kvöld. Eftir
góðgerðir notuðu þeir kvöldið til að
æfa sig á harmonikurnar fyrir kom-
andi dansleik. Þeir tónleikar sem þá
fóru í hönd urðu til þess að gera
þessa heimsókn mér ógleymanlega.
Þeir stóðu úti í horni stofunnar og
þöndu nikurnar frammi fyrir flestu
heimilisfólkinu nema hvað sum ung-
mennin stigu dans frammi á gangi.
Nú finnst mér langt um liðið síðan
hann lagði frá sér nikuna og skrúf-
lykla en í minningunni sé ég ætíð
fyrir mér starfsama ljúfmennið sem
aldrei virtist sleppa verki úr hendi.
Aðstandendum sendi ég dýpstu
samúðarkveðjur.
Heimir Þór Gíslason.
Borinn er til hinstu hvílu í dag öð-
lingurinn Hafsteinn Jónsson sem um
langt árabil var rekstrarstjóri Vega-
gerðarinnar á Höfn í Hornafirði.
Hafsteinn var fæddur á Selbakka
á Mýrum A-Skaft. 25. janúar 1919.
Foreldrar hans fluttust frá Selbakka
vegna vatnaágangs að Höskulds-
stöðum í Breiðdal og þar ólst hann
upp. Hann var ungur að árum þegar
hann keypti sinn fyrsta vörubíl og
stundaði akstur með varning og fólk
og við vegagerð. Hafsteinn vann
mikið við vélaviðgerðir og setti á
stofn og starfrækti vélaverkstæði á
Breiðdalsvík.
Árið 1962 er Hafsteinn ráðinn til
að hafa umsjón með vegagerð á Suð-
Austurlandi, frá Streitishvarfi sunn-
an Breiðdals, suður um Lónsheiði og
Austur-Skaftafellssýslu, með búsetu
á Höfn í Hornafirði. Áður hafði
gegnt þar starfi Kristján Jóhanns-
son og hafði Hafsteinn byrjað hjá
honum sem verkstjóri árið áður.
Hafsteinn starfaði hjá Vegagerð-
inni í 28 ár eða til ársins 1989 þegar
hann lét af störfum fyrir aldurs sak-
ir. Hafsteinn upplifði gríðarmiklar
breytingar sem líkja má við byltingu
í samgöngumálum. Þegar hann hóf
störf hjá Vegagerðinni voru vegir
víða einungis ruddar slóðir, lækir
opnir og margar ár óbrúaðar. Árið
1974 var svo komið að einum læk var
enn ólokað á Hringveginum öllum en
það var Núpslækur á Berufjarðar-
strönd. Hann var vatnsmikill og talið
að byggja þyrfti á hann brú, en fjár-
veiting var ekki fyrir hendi. Við Haf-
steinn ræddum það oft hvort ekki
ætti að taka áhættu og henda ódýr-
um hólki í lækinn, en kjarkinn
skorti. Þá var Villi okkar á Brekku
menntamálaráðherra og þurfti að
leysa samgönguráðherra af í nokkra
daga og fyrirskipaði strax að setja
skyldi hólk í lækinn. Hafsteinn brást
skjótt við og hólkurinn hefur dugað
vel og lengi.
Mikil breyting varð í upphafi átt-
unda áratugarins við undirbúning á
lagningu vegarins um Skeiðarár-
sand sem rauf einangrun Austur-
Skaftafellssýslu og Austurlands og
byrjað var á sérstöku framkvæmda-
átaki í nýbyggingum vega á Austur-
landi, svokallaðri Austurlandsáætl-
un, sem hófst með framkvæmdum á
Berufjarðarströnd og Jökuldal og
sem voru með fyrstu og mestu verk-
um sem Vegagerðin hafði boðið út á
landsbyggðinni.
Í tíð Hafsteins voru brúuð stór-
fljót eins og Hornafjarðarfljót 1961,
Jökulsá á Breiðamerkursandi 1967
og árnar á Skeiðarársandi 1974.
Vegur um Lónsheiði var mikill far-
artálmi vegna bratta og illviðra og
var hann því mikill baráttumaður
fyrir því að færa Hringveginn út fyr-
ir, um Hvalnes- og Þvottárskriður
sem var mikil samgöngubót, þótt nú-
tímakröfur og breyttar aðstæður
kalli aftur á færslu vegarins til Lóns-
heiðar og nú með jarðgöngum undir
heiðina. En svona eru kröfur og að-
stæður fljótar að breytast. Haf-
steinn var einstakur áhugamaður
um vegagerð, útsjónarsamur og öt-
ull baráttumaður um framfarir á
sínu svæði og skildi vel hina brýnu
þörf fyrir bættum samgöngum.
Kona Hafsteins var Rósa Þorsteins-
dóttir og vann hún ávallt við hlið
hans og sá um bókhalds- og fjár-
hagsmál Vegagerðarinnar á Horna-
firði og voru þau mjög samhent í
öllu. Þau hjón voru mjög gestrisin og
áttum við vegagerðarmenn sem er-
indi höfðum við Hafstein margar
góðar stundir á heimili þeirra og oft
var boðið í hring á golfvellinum en
þau hjón bæði voru þar á meðal ann-
arra í forystu um byggingu hins frá-
bæra golfvallar þeirra Hornfirðinga.
Rósa lést 7. maí 2005. Við vegagerð-
armenn minnumst þeirra ágætu
hjóna Hafsteins og Rósu fyrir langt
og ánægjulegt samstarf og kynni og
vottum aðstandendum innilega sam-
úð okkar.
Einar Þorvarðarson.
Hafsteinn Jónsson
✝ Gunnar Krist-inn Hvanndal
fæddist á Húsavík
12. desember 1930.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 18. september
síðastliðinn. Móðir
hans var Elísabet
Steinþóra Krist-
insdóttir, húsfreyja
á Skúmsstöðum á
Eyrarbakka, f. í
Syðri-Tungu á
Tjörnesi 22. febr-
úar 1909, d. 10. febrúar 1995.
Systkini Gunnars sammæðra eru
Elsa Kristinsdóttir, f. 9. maí
1934, Páll Kristinsson, f. 18. des-
ember 1935, Unnur Krist-
insdóttir, f. 29. maí 1941, Guð-
björg Kristín Kristinsdóttir, f.
20. nóvember 1942, d. 27. maí
2003, Jón G. Kristinsson, f. 24.
maí 1945, og Loftur Kristinsson,
f. 3. september 1946.
Frá 3 ára aldri ólst Gunnar
upp hjá ömmu sinni og afa á
Húsavík, þeim Guðbjörgu Ind-
íönu Þorláksdóttur, húsfreyju á
Húsavík, f. í Hlíðarhaga í Skútu-
staðasókn 31. janúar 1871, d. 21.
maí 1954, og Kristni Guðmundi
Tómassyni, f. í Hraunshöfða í
Öxnadal 19. ágúst 1858, d. 2.
febrúar 1957. Eftir
lát þeirra hélt
Gunnar heimili á
Húsavík með móð-
ursystur sinni Guð-
rúnu allt þar til
hún lést. Eftir það
bjó Gunnar einn.
Gunnar hélt ávallt
góðum tengslum
við móður sína og
hálfsystkini þrátt
fyrir að hafa ekki
alist upp með þeim.
Gunnar lauk
hefðbundnu barna-
og unglingaskólanámi á Húsa-
vík. Hann byrjaði ungur að
vinna fyrir sér og vann m.a.
nokkur sumur við fiskvinnslu og
sveitastörf í Flatey á Skjálfanda.
Árið 1954 lauk Gunnar fiski-
mannaprófi frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík og árið 1955
lauk hann farmannaprófi frá
sama skóla. Eftir það varð sjó-
mennska hans aðalstarfsvett-
vangur og var hann stýrimaður
á mörgum góðum aflaskipum.
Gunnar var vel liðinn og farsæll
í starfi. Hann var vel lesinn,
fróður og setti sig ávallt vel inn
í hluti.
Útför Gunnars verður gerð
frá Húsavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Kvaddur verður í dag frá Húsa-
víkurkirkju kær frændi minn, Gunn-
ar Hvanndal. Sælt er að eiga jafn-
góðar minningar og ég á um kæran
frænda. Öll sumur þegar ég var barn
voru sem ævintýri, þegar brunað var
norður á Húsavík til að heimsækja
frænda. Gestrisinn var hann alla tíð
og auðfengin gisting og hlaðborð af
hinum ýmsu kræsingum. Þeir bræð-
ur Gunnar og pabbi notuðu þá tæki-
færið og dyttuðu að Kvíabekk, fóru
rúnt á bryggjuna, höfðann eða fjall-
ið, og alltaf fékk ég að fylgja með.
Gunnar var listakokkur, nákvæmur
og vandvirkur í öllum sínum verkum.
Snyrtimennskan í fyrirrúmi.
Ógleymanlegar eru allar góðu stund-
irnar sem við áttum hjá þér kæri
frændi.
Guð geymi þig.
Bára.
Þegar ég kynntist Kidda frænda
þínum, varst þú frændinn á Húsavík.
Ég heyrði talað um þig af mikilli
virðingu, samt varst þú mér svo fjar-
lægur til margra ára að ég hélt
stundum að þú værir draumsýn eða
ævintýrapersóna.
Fyrir nokkrum árum tókum við
hjónakornin upp á því að taka sum-
arfrí. Það var lagt af stað í ferðalag
innanlands á gamla fjallabílnum með
pallhýsið á bakinu. Það var aldrei
spurning hjá Kidda mínum hvert för
væri heitið, til Húsavíkur sama hvort
vestur- eða austurleiðin væri valin.
Þar ætluðum við að heimsækja
frændgarðinn, loksins tími og loks-
ins frí.
Þú sýndir okkur svo mikla vináttu
og virðingu frá fyrstu heimsókn, þú
varst ekki lengur draumsýn heldur
varðst að stórum hluta í lífi okkar.
Takk fyrir fræðsluna sem þú út-
deildir til okkar um frændgarðinn,
staðina og allt sem tengir Kidda við
norðausturhornið.
Þú sýndir okkur mikinn samhug,
vináttu og tryggð.
Takk fyrir ómetanleg símtöl og
mikla ræktarsemi og stuðning í veik-
indum Kidda.
Kvöldið sem þú kvaddir þessa
jarðvist, hringdi ég í þig til að láta
þig vita að allt gengi nú betur hjá
okkur og þér þótti svo vænt um að
heyra það.
En þér leið ekki vel sjálfum og ját-
aðir vanlíðan þína, lofaðir mér að
hringja í lækni strax að afloknu sím-
tali sem og þú gerðir.
„Takk fyrir að hringja, vina, ég bið
að heilsa.“
Þú fórst sjálfstæður og engum
háður.
Minningin um þig, Gunnar, er
minning um góðan mann, góðan
frænda og góðan vin.
Takk fyrir ómetanlegar stundir.
Kristín Þorfinnsdóttir,
Selfossi.
Í dag kveðjum við kæran og
tryggan vin okkar Gunnar Hvanndal
og minningarnar koma hver af ann-
arri fram í hugann.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Þín vinartryggð var traust og föst
og tengd því sanna og góða,
og djúpa hjartahlýju og ást
þú hafðir fram að bjóða.
Og hjá þér oft var heillastund,
við hryggð varst aldrei kenndur.
Þú komst með gleðigull í mund
og gafst á báðar hendur.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín geta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Kærar þakkir fyrir liðnar sam-
verustundir, tryggð og vináttu alla.
Blessuð sé minning hans.
Jóhann, Hulda, Lára Sóley,
Jón Hafsteinn og
Benedikt Þór.
Gunnar Kristinn
Hvanndal