Morgunblaðið - 30.09.2006, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 30. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Inga Björk Hall-dórsdóttir fædd-
ist í Borgarnesi 20.
febrúar 1943. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Fellaskjóli í
Grundarfirði 23.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Hall-
dór Kristinn Sigur-
björnsson, f. 17.12.
1920, d. 7.12. 1979,
og Anna Pálína
Jónsdóttir, f. 14.7.
1922, d. 30.1. 2006.
Systur Ingu Bjarkar eru Jenný
Svana, Ása Helga og Sigurbjörg.
Inga Björk giftist Markúsi
Benjamínssyni 1963. Þau skildu
1987. Börn þeirra eru a) Anna
Dóra, f. 7.12. 1965, maður hennar
er Jón Bjarni Þor-
varðarson. Börn
þeirra eru: Markús
Ingi, Saga Björk og
Þorvarður. b) Benja-
mín, f. 19.1. 1970,
sambýliskona Anna
María Hedman, son-
ur hans Stefán
Helgi, dætur þeirra
Anna Björk og Kar-
in Inga. c) Kristín, f.
2.3. 1976.
Inga Björk bjó og
starfaði fram til 53
árs aldurs í Borgar-
nesi, síðustu 10 ár bjó hún hjá
börnum sínum og barnabörnum í
Grundarfirði.
Inga Björk verður jarðsungin
frá Borgarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín, þó að það sé
virkilega sárt að þurfa að kveðja þig
núna er mér það huggun og léttir að
þú sért loks orðin frjáls eftir að vera
föst í líkama sem þú réðst ekkert við í
mörg ár. Það hefur ekki verið auðvelt
að horfa upp á þig kljást við sjúkdóm
sem hindraði þig í að lifa lífi sem þú
sannarlega áttir svo skilið að lifa.
Hví ligg ég svo lágt?
Eg ligg, því mig vantar í fæturna mátt.
Þolinmóð verð eg að þreyja,
það dugar sízt að láta kjarkinn deyja.
Inni kyrrt er allt og hljótt,
eins og væri um miðja nótt.
Klukkan tifar títt og ótt,
telur dagsins stundir.
Alein sit eg inni hér,
ekki skemmtir lífið mér.
Byrgður gleðigeisli hver,
gamlar svíða undir.
Samt eg brosi við og við,
við mér opnast draumasvið.
Eg fer að komast fætur á,
fjarri sorgum verð eg þá,
ef mér batnar, eins og eg veit,
og eg kemst um blómareit.
Lífið draumur ávallt er,
sem eilífiðinni fljótt að ber.
Gaman verður að vakna þá
og vera laus við drauma, er þjá,
líða frjáls um loftin blá,
laus við jarðarkífið.
Því hef eg jafnan hugann á,
er harðast finnst mér lífið.
(Eva Hjálmarsdóttir.)
Ég hugga mig við það að þú verður
nú alltaf hjá mér á ferðum mínum um
þennan heim.
Þú varst í huga mér um daginn
þegar ég labbaði langan dal í Wyom-
ing. Með þungan bakpoka og sára
fætur byrjaði ég allt í einu að flauta til
að dreifa huganum. Þú áttir það til að
gera það sama þegar við löbbuðum
saman gangana í Fellaskjóli. Ég
hugsaði þá með mér „ég flauta eins og
mamma“.
Viltu vera sólin mín
og skína á mig
þegar kuldinn sígur í sálina –
Viltu vera regnið mitt
og rigna á mig
þegar ég skrælna –
Viltu vera hviðan mín
og blása á mig
þegar ég rykfell
(Eyvindur Pétur.
Ég er þakklát fyrir þann tíma sem
við áttum saman síðastliðna tvo vetur,
sundferðirnar, nammiferðirnar og ís-
ferðirnar. Þú varst algjör sælkeri,
sem var gott fyrir mig því mér fannst
það nú ekki verra að fá mér sælgæti
með þér. Það var nú venja hjá okkur,
sérstaklega ef ég lá veik heima, að þú
fórst og náðir í videospólu og nammi
til að stytta stundirnar. Og margar
urðu nú bíómyndirnar sem við horfð-
um á. Mér verður líka hlýtt hugsað til
allra þeirra ferða sem ég fór með þér í
laugina í Borgarnesi þegar ég var lítil.
Ég man eftir því að hafa hangið á bak-
inu á þér meðan þú syntir yfir laug-
ina. Þvílíkt fjör hjá mér, svo var það
það besta að fara heim og fá heitt
kakó og ristað brauð. Margar aðrar
minningar koma í huga mér nú og
mun ég geyma þær nálægt hjarta
mínu alla mína tíð.
Fyrir hönd okkar systkina vil ég
senda þakklæti og hlýhug til starfs-
fólks Fellaskjóls, starfsfólks og systr-
unum á Sjúkrahúsi Stykkishólms,
fyrir alla þá hjálp sem þið veittuð
móður minni og okkur undanfarin ár.
Með sorg í hjarta kveð ég þig nú,
mamma mín, litli bróðir verður feginn
að fá þig loks til sín.
Fljúgðu frjáls og dansaðu!
Þín
Kristín.
Jæja elsku Inga mín, nú er komið
að kveðjustund.
Þegar ég hugsa um æskuárin á
Kjartansgötunni kemur alltaf upp í
huga minn Anna Dóra dóttir þín og þá
ert þú alltaf með í þeirri mynd. Þú tal-
aðir alltaf við okkur eins og við vær-
um jafnöldrur þínar og vildir fá að
fylgjast með, t.d. í hverjum við vær-
um skotnar þá og þá stundina. Einnig
hafðir þú gaman af því að segja okkur
frá þínum æskuárum og þótti Önnu
Dóru stundum of mikið sagt en ég
naut þess þá að sitja lengur hjá þér að
spjalla þegar hún var búin að fá nóg
og yfirgaf okkur. Þú varst alltaf svo
góð og viljug að baka stríðstertur
handa okkur, þessar góðu tertur fékk
ég hvergi annars staðar. Þú varst
mjög dugleg að taka myndir af okkur
vinkonunum og kom það berlega í ljós
í fertugsafmæli Önnu Dóru í desem-
ber sl. Oft komstu heim eftir langan
vinnudag þar sem við vinkonurnar
vorum búnar að leika lausum hala um
húsið svo stórsá á. Kom þá nú fyrir að
þú varðst ansi pirruð, enda kannski
ekki skrýtið.
Alltaf man ég eftir brúðkaups-
myndinni af ykkur Markúsi, þið voruð
svo ung og falleg að mér fannst eins
og þið væruð Hollywood-stjörnur.
Inga, svo veiktist þú og þurftir að
berjast við þennan sjúkdóm, svo
lengi, en ég veit að nú tekur Guð á
móti þér og læknar.
Elsku Anna Dóra, Benni, Kristín
og fjölskyldur, ég votta ykkur samúð
mína.
Guð gaf og Guð tekur, það vitum
við öll.
Sofðu vært hinn síðsta blund,
unz hinn dýri dagur ljómar,
Drottins lúður þegar hljómar
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Svana.
Í dag fylgjum við elskulegri systur
okkar, Ingu Björk, til grafar.
Nákvæmlega 8 mánuðir eru síðan
móðir okkar andaðist. Við sitjum eftir
dofnar og tómar. Æðri máttarvöld
hafa tekið í taumana og veitt henni
hvíld sína og frið.
Inga Björk var elst af okkur fjórum
systrum. Hún greindist með parkin-
sonsveiki aðeins 45 ára að aldri eða
fyrir 18 árum. Hún var yndisleg systir
og geymum við allar minningar okkar
um hana í hjarta okkar.
Þakklæti er okkur efst í huga að
hafa fengið að eiga þig fyrir systur í
þessi ár. Þrátt fyrir sjúkdóm þinn var
alltaf stutt í hlátur þegar við hittumst
og svo sungum við saman og það gaf
þér og okkur sannarlega mikla
ánægju.
Seigla og kraftur þinn þegar við
fylgdum móður okkur til grafar er
sannarlega einstakur. Þú tókst ekki
annað í mál en að ganga á eftir kist-
unni þótt sjúkdómurinn segði annað
en þú, þessi hetja, gerðir það.
Já, svona var Inga Björk.
Elsku Anna Dóra, Benni, Kristín
og fjölskyldur, við þökkum ykkur
þann dugnað og kraft sem þið veittuð
móður ykkar í veikindum hennar. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð og
megi góður guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Við, systur þínar, viljum með þess-
um fáu orðum þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gefið okkur af kærleika,
þrótti og dugnaði þínum í gegnum líf-
ið. Við söknum þín og syrgjum og þú
verður ávallt í minningu okkar. Við
vitum að mamma og pabbi hafa tekið
þér opnum örmum.
Megir þú ávallt hvíla í guðsfriði.
Við elskum þig.
Þínar systur
Jenný Svana, Ása Helga
og Sigurbjörg.
Inga Björk
Halldórsdóttir
✝ Kristín HannaJóhannsdóttir
fæddist á Stokkseyri
24. ágúst 1922. Hún
andaðist á hjúkr-
unarheimilinu Eir
miðvikudaginn 20.
september síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jóhann
Markús Vilhjálms-
son, f. 13. júlí 1893,
d. 23. júní 1967, og
kona hans Lilja
Hannesdóttir, f. 23.
júní 1899, d. 19. apríl
1964. Systir Hönnu er Gerður
Hulda, f. 3. mars 1926, maki Egill
Baldur Sigurðsson, f. 30. okt. 1935.
Hanna giftist 29. ágúst 1941 Sig-
urði Guðmundssyni, f. 23. júní
1920, d. 25. maí 1981. Foreldrar
hans voru Guðmundur Gísli Sig-
urjónsson, f. 5. okt. 1889, d. 12.
nóv. 1948, og eiginkona hans Guð-
ríður Adolfína Jónsdóttir, f. 5. des.
1898, d. 16. júní 1992. Börn Hönnu
og Sigurðar eru: 1) Lilja, f. 26. júní
1942, og 2) Guðrún, f. 16. janúar
1951, maki Valur Þorvaldsson, f.
15. apríl 1945. Börn þeirra eru: a)
Hanna Lilja, f. 22. apríl 1975, gift
Gísla Kristbirni
Björnssyni og eiga
þau soninn Þorkel
Val, b) Sigríður
Þóra, f. 9. mars
1977, gift Ingólfi
Kristjáni Guð-
mundssyni, c) Sig-
urður Már, f. 2.
ágúst 1982, unnusta
Dröfn Helgadóttir.
Hanna ólst upp í
Vestmannaeyjum og
stofnaði þar heimili.
Samhliða húsmóð-
urstörfum vann hún
í fiski en tók einnig að sér ýmiss
konar hannyrðastörf. Árið 1956
flutti fjölskyldan til Reykjavíkur.
Þar vann Hanna fyrst við ræst-
ingar, en síðar sem starfsstúlka á
Kleppsspítala. Árið 1980 fluttu þau
hjónin til Selfoss, þar sem Sig-
urður andaðist árið 1981. Um ára-
bil starfaði Hanna á vistheimilinu
Kumbaravogi á Stokkseyri. Frá
árinu 1985 bjó Hanna í Æsufelli 4 í
Reykjavík, þar til hún flutti á
hjúkrunarheimilið Eir í júní 2006.
Útför Hönnu verður gerð frá
Stokkseyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Kristín Hanna Jóhannsdóttir
tengdamóðir mín hefur nú kvatt okk-
ur södd lífdaga. Síðustu ár voru henni
erfið vegna heilsubrests og ljóst að
dauðinn var kærkominn. Hún hafði
búið við fjölþætt heilsuleysi alla ævi,
og sérstaklega voru síðustu 25 árin
henni erfið, allt frá því að eiginmaður
hennar Sigurður Guðmundsson
kvaddi þennan heim svo ótímabært
vorið 1981. Hjónaband og samlíf
Hönnu og Sigurðar var svo óvenju-
lega náið og kærleiksríkt, frá því þau
mættust fyrst ung að árum, að annars
þeirra verður ekki minnst án hins.
Fráfall Sigurðar var Hönnu óbætan-
legur missir og lífið gat ekki orðið
samt eftir það. Þessu gat ekkert
breytt. Í fallegri ljóðakveðju Sigurðar
til Hönnu á gamlársdag árið 1940,
þegar hún var aðeins átján ára en
hann tuttugu, er eftirfarandi erindi,
sem lýsir svo vel þeim gildum sem
voru einkennandi fyrir þau og samlíf
þeirra alla tíð:
Það var á þessu Herrans horfna ári
að hugir okkar mættust fyrsta sinn.
Með Guð í hjarta og gull í hverju tári
geymir þína minning hugur minn.
Með eljusemi og ráðdeild tókst
þeim Sigurði og Hönnu að koma sér
vel fyrir og njóta lífsins saman, þrátt
fyrir heilsubresti beggja, sem þau
tókust á við saman með aðdáunar-
verðum hætti. Með ómældri vinnu
komu þau sér upp glæsilegu heimili
og sumarbústað þar sem þau áttu
saman góðar stundir. Þau voru mjög
ræktarsöm og höfðu af því sérstaka
ánægju að bjóða til sín ættingjum og
vinum og veittu af rausn. Þegar þarna
var komið sögu, fyrir 35 árum, kom ég
inn í þessa litlu fjölskyldu og varð eina
tengdabarnið og börnin okkar Guð-
rúnar einu barnabörnin. Þetta voru
miklir hamingjudagar. Samband okk-
ar varð náið og ljúft og fyrir það vil ég
þakka sérstaklega nú að leiðarlokum.
Eftir að Hanna varð ekkja starfaði
hún allmörg ár á vistheimilinu Kumb-
aravogi á Stokkseyri. Hún undi þar
hag sínum þar vel og myndaði náin
tengsl við vistfólkið. Gaman var að
heyra, þegar hún kom aftur til starfa
eftir frí, hve ákaflega henni var þá
fagnað. Á þessum árum gerði hún
nokkuð víðreist um heiminn. Hún fór
nokkrar ferðir til útlanda með ætt-
ingjum og vinum og dvaldi um tíma
með okkur Guðrúnu í Bandaríkjun-
um. Einnig dvaldi hún tvo vetrar-
parta hjá Lilju dóttur sinni meðal
frumstæðra þjóða í Afríku. Síðustu
árinn bjó Lilja hjá móður sinni og
hjúkraði henni og veitti mikilvægan
stuðning, þar til hún vistaðist á Eir í
júní sl.
Hanna dvaldi mjög oft hjá okkar
Guðrúnu um lengri og skemmri tíma.
Við nutum öll þeirra samvista vel og
var sérstaklega kært með henni og
barnabörnunum og nú síðast einnig
langömmustráknum Þorkeli Val.
Meðan geta leyfði vildi hún hjálpa til
við húsverkin af sinni kunnu atorku
og fullkomnu reglusemi hvenær sem
færi gafst. Lærðist mér þá fljótt að
sleppa ekki hendi af kaffikollunni
minni. Hvergi fannst henni lífið dælla
síðustu árin en í sólskini á bæjarstétt-
inni á Minna-Mosfelli. Hún var sól-
skinsbarn, raunar sólarfíkill, og þarna
gat hún legið langtímum saman með-
an nokkra sólarglætu var að hafa.
Hún tókst þá bara á við norðanáttina
með því að láta dúða sig og var þá oft í
svefnpoka eða kuldagalla og með
mörg teppi yfir sér, og fyrir kom að
hún var með plastyfirbreiðslu ef hann
gekk á með skúrum.
Hanna tengdamóðir mín var
óvenjulega vel af Guði gerð, trygg og
trú og kostum búin umfram flesta
menn. Þegar ég skrifa þessi orð eru
heilræðavísur Séra Hallgríms við
hendina, og mér finnst að hún, – „með
Guð í hjarta og gull í hverju tári“ –
gæti sem best hafa verið fyrirmyndin.
Valur.
Þeim fækkar óðum gömlu fáguðu
heimilunum þar sem húsmóðirin var
heima með börnin sín og hélt öllu
hreinu og ól þau sjálf upp í guðrækni
og góðum siðum. Frú Hanna sem hér
er kvödd var ein þeirra. Hún var ung
stúlka gefin fyrir handavinnu og dýra
dúka en fékk heilabólgu á unglings-
árum og gat ekki snert á nál eða
prjónum eftir það en alla húsmóður-
vinnu gat hún unnið. Enda var heimili
hennar og Sigurðar manns hennar
ævinlega eins og undirbúið fyrir jól.
Fyrir vinskap minn við frú Gerði,
yfirkennara Húsmæðraskóla Suður-
lands, kynntist ég þeim hjónum
Hönnu og Sigurði. Hann var smiður
góður og mun hafa verið að lagfæra
eða smíða fyrir skólann. Þá voru
þarna uppkomnar dætur þeirra, Lilja
í menntaskóla en hélt til hjá frænku
sinni og Guðrún, afbragðsstúlkur.
Guðrún var þá trúlofuð afbragðs-
manninum Val Þorvaldssyni leiðbein-
anda í landbúnaði. Síðan hafa þau
ungu merkishjón verið vinir mínir.
Ég hafði þá ánægju eitt sinn að
heimsækja þau hjón á þeirra fagurpó-
leraða heimili, þar var áberandi inni-
leiki og samvinna þeirra hjóna, ætt-
arböndin voru sterklega rækt og
smiðurinn lét aldrei bíða ef sitthvað
bilaði sem í hans umsjá var. Þar sat
heimilið aldrei á hakanum. Þetta kom
sérlega fram þegar Hanna varð fyrir
þeirri sorg að missa eiginmann sinn.
Þau voru alla tíð mjög samhent og
unnu saman að öllu því sem hægt var.
Svo Hönnu fannst hún svo einmana
eftir að hún missti hann. Þá minnir
mig að Lilja sem lærði bæði ljósmóð-
ur og hjúkrunarstörf væri enn trú-
boði úti í Afríku þegar faðir hennar
dó.
Eftir tíu ára veru í Afríku kom
Lilja aftur heim til móður sinnar en
bjó sér og fór að vinna á sjúkrahúsi
hér heima. Stundaði hún þá fyrst í
stað að eyða miklu af tíma sínum fyrir
samþjóna sína, giftar konur, svo að
þær gætu notið t.d. jóla og páska með
börnum sínum. Þessi mikla fórnfýsi
fór með heilsu hennar.
Í seinni tíð bjuggu þær mæðgur
saman og hlúðu hvor að annarri og
héldu heimilinu fáguðu með veikum
kröftum. Og það var sýnishorn af hin-
um sterku ættartengslum fjölskyld-
unnar þegar Hanna var síðast komin
á sjúkrahús að frú Gerður systir
hennar var hjá henni þegar hún dó.
Það hafði háð Hönnu hvað mest eftir
heilabólguna að hún fékk afar lítinn
svefn. Hún var nokkrum sinnum hjá
mér þegar maðurinn minn var veikur
og vildi hjálpa mér en sérlega til að
sjá um að ég væri ekki ein með hann.
Þótt hún svæfi háskalega lítið var hún
alltaf glaðleg og jafnlynd. Að lokum
tókst þó svo vel til að hún fékk svefn-
lyf sem dugði en heilsan var þá farin.
En frú Gerður lífgaði allt í kringum
sig eins og léttur stormsveipur. Þær
frú Jensína Halldórsdóttir, forstöðu-
kona Húsmæðraskóla Suðurlands á
Laugarvatni, voru óviðjafnanlegar
konur.
Hér er lokið þungu lífsstríði sem
lifað var í þolinmæði og ótrúlegri
seiglu. En gott er að kveðja þann sem
á góða heimvon hjá Kristi. Innileg
samúðarkveðja til aðstandenda.
Sjáumst inni á sólarengi guðsríkis.
Rósa B. Blöndals.
Hanna Jóhannsdóttir
Sofnar drótt,
nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt,
hvíldu rótt.
Guð er nær.
Þökkum góðar sam-
verustundir.
Svannasveitin Fjólur.
HINSTA KVEÐJA