Morgunblaðið - 20.04.2007, Blaðsíða 38

38 FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ ValgerðurÓlafsdóttir
fæddist í Neskaup-
stað 6. september
1919. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 13. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Jó-
hanna María Jó-
hannsdóttir, f. á
Hlíðarenda í Breið-
dal í Suður-
Múlasýslu 15. des-
ember 1889, d. 23.
september 1946 og
Jónas Þorsteinsson, f. í Skuggahlíð
á Norðfirði 11. apríl 1853, d. 16.
október 1921. Strax á fyrsta ári
var hún ættleidd af hjónunum
Helgu Gísladóttur, f. 1877, d. 1945
og Ólafi Þórðarsyni, f. 1885, d.
1960. Alsystkin hennar voru Ljós-
unn, f. 1915, Þorsteinn, f. 1917 og
Líney, f. 1921, öll látin. Hálfsystkin
hennar sammæðra voru Hlífar Sig-
urðsson, f. 1911, Lárus Ingólfsson,
f. 1925, d. 1987, Friðrika Sigurveig
Eyjólfsdóttir f .1926, d. 1979, Páll
Eyjólfsson, f. 1928, d. 1997 og
Kristinn Kjartan Einarsson, f.
1930. Hálfsystkin hennar samfeðra
1999 og Kári Hrafn, f. 2006. c)
Jóna Harpa, f. 15. október 1971,
maki Þráinn Haraldsson, f. 6.
ágúst 1971, börn þeirra eru: Sig-
ursveinn, f. 1994, Bára Kristín, f.
2000 og Arna Rut, f. 2002. 3) Óla
Helga, f. 25. september 1947, maki
Guðmundur Lýðsson, f. 5. ágúst
1938. Fyrri maður hennar var Sig-
urður Fannar Guðnason, f. 27. júní
1949, d. 21. ágúst 2001. Börn
þeirra eru: a) Vala Vigdís, f. 10.
september 1968, d. 15. júlí 1987. b)
Guðný Björg, f. 15. apríl 1976,
sambýlismaður Þorsteinn Birkir
Sigurðarson, f. 5. janúar 1975, son-
ur þeirra er Kormákur Daði, f.
1997. c) Sigfinnur Fannar, f. 5.
október 1978, sambýliskona Taryn
Hall, f. 4. júni 1985. Valgerður lauk
barnaprófi á Norðfirði, fór síðan 1
vetur í Héraðsskólann á Laug-
arvatni. Hún var félagslynd og var
í áratugi virkur félagi bæði í Kven-
félagi og kvennadeild Slysavarna-
félagsins í sinni heimabyggð. Sem
ung stúlka spilaði hún handbolta
og hélst almennur áhugi hennar á
íþróttum langt fram eftir aldri.
Hún var tónelsk og hafði gaman af
söng og var í kórum bæði á yngri
árum og svo síðar með eldri borg-
urum.
Útför Valgerðar verður gerð frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
voru Elías, f. 1881, d.
1961, Guðríður, f.
1882, d. 1961 og Guð-
rún, f. 1884, d. 1945.
Valgerður giftist
31. desember 1938
Sigfinni Karlssyni, f. í
Neskaupstað 19.
febrúar 1915, d. 7.
maí 2004. Börn
þeirra eru: 1) Jón
Baldvins, f. 10. sept-
ember 1938, d. 3.
ágúst 1961, maki
Lára Ólafsdóttir, f.
30. apríl 1942. Dóttir
þeirra er Salgerður, f. 23. ágúst
1960, maki Ólafur Ásmundsson, f.
14. september 1957 börn Lára Vig-
dís og Guðjón Valur, f. 8. desember
1987. 2) Viggó, f. 8. desember
1940, maki Edda Clausen, f. 23.
maí 1939, börn þeirra eru: a) Sig-
finnur Valur, f. 1. apríl 1967 maki
Þorbjörg Kristjánsdóttir, f. 14.
október 1968, börn þeirra eru Val-
gerður, f. 1993, Edda Sigríður, f.
1995 og Kristján Viggó, f. 2003. b)
Ólafur Þröstur, f. 4. október 1969,
sambýliskona Sesselja Jónsdóttir,
f. 27. mars 1974, börn þeirra eru:
Freyja Mist, f. 1996, Rakel Anna, f.
Í djúpum míns hjarta er örlítið leynihólf
innst,
sem opnast af skyndingu þegar mig varir
minnst,
og hugskotsins auga með undrun og
fögnuði sér.
Eitt andartak birtist þar mynd síðan
forðum af þér.
(jh)
Þá mynd ætla ég að halda í og
muna, mamma mín, en ekki sjúku
konuna sem líkami þinn geymdi síð-
ustu árin.
Þau voru okkur fjölskyldu þinni
erfið og ég get ekki hugsað þá hugs-
un til enda hversu hræðileg þau hafa
verið þér. Þú sem naust þess að vera
innan um fólk, syngja, spila og
ferðast. Allt þetta var frá þér tekið
og fátt kom í staðinn. Þú misstir svo
mikið þegar pabbi veiktist.
Á einu kvöldi misstir þú alla fót-
festu í lífinu og raunar öll völd yfir
sjálfri þér.
Ég ætla að kveðja þig, mamma
mín, með kvæði eftir Láru Sigríði
Sigurðardóttur.
Vertu sæl, elsku mamma mín,
milda höndin og brosin þín,
geymast í þakklátum huga.
Á kærleikans braut gekkstu göfga sál,
og glæddir hjá mér trúarmál,
sem best mun í heimi duga.
Þó höfug tár hylji augun mín,
mun Herrann lækna öll sárin þín,
það er vissan trúa og sanna.
Nú sefurðu rótt hinn síðsta blund,
svo vaknarðu í fögrum Edenslund,
Guð blessi sál þína, mamma.
Guðmundur, Guðný, Steini, Kor-
mákur, Sigfinnur og Taryn senda
þér þakkarkveðjur.
Þín dóttir
Óla Helga.
Valgerður Ólafsdóttir
✝ GuðmundurTómas Hjart-
arson fæddist á
Litla-Fjalli í Borg-
arfirði 1. nóvember
1914. Hann and-
aðist föstudaginn 6.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Pálmína Sig-
ríður Guðmunds-
dóttir frá Hólmlátri
á Skógarströnd, f.
26.3. 1890, d. 6.5.
1976 og Hjörtur
Þorvarðarson frá
Leikskálum í Haukadal, f. 22.11.
1876, d. 4.6. 1937. Guðmundur
Tómas er einn af sjö systkinum,
fjögur þeirra eru látin, í ald-
ursröð eru systkinin eftirfarandi:
1) Anna Pálmey húsmóðir, f.
29.1. 1910, 2) Þuríður Hugborg
verslunarmaður, f. 20.9. 1911, d.
10.5. 2000, 3) Guðmundur, f.
istaflokksins frá 1946-1956,
forstöðumaður Innflutnings-
skrifstofunnar frá 1956-1960, frá
1960 vann hann ýmis störf fyrir
Sósíalistaflokkinn, hann var í
kosningabandalagi Alþýðu-
bandalagsins og gegndi mörgum
ábyrgðarstöðum frá stofnun Al-
þýðubandalagsins, og tók virkan
þátt í stofnun Samfylking-
arinnar. Hann var einn af stofn-
endum Sigfúsarsjóðs (Sigurhjart-
arsonar) árið 1952. Guðmundur
sat í bankaráði Búnaðarbankans,
var í stjórn K.R.O.N. (Kaupfélag
Reykjavíkur og nágrennis) og
Áburðarverksmiðju ríkisins.
Hann var formaður bygging-
arstjórnar Seðlabanka Íslands
frá 1982 til 1988. Guðmundur
var seðlabankastjóri í 10 ár, frá
1974 til 1984.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
11.6. 1913, d. 28.7.
1913, 4) Guðrún
matráðskona, f. 6.1.
1917, d. 22.3. 1999,
5) Margrét, f. 4.11.
1919, d. 18.12. 1920
og 6) Emil hús-
gagnasmíðameistari,
f. 25.5. 1921.
Guðmundur
kvæntist hinn 26.
mars 1951 Þórdísi
Þorbjarnardóttir frá
Neðra-Nesi í Staf-
holtstungum, f. 12.4.
1916, d. 13.1. 1994.
Foreldrar hennar voru Þórdís
Halldórsdóttir, f. 16.10. 1884, d.
7.1. 1976 og Þorbjörn Sigurðsson
bóndi á Neðra-Nesi, f. 26.8. 1875,
d. 24.7. 1942.
Guðmundur fluttist til Reykja-
víkur árið 1939. Hann var lög-
regluþjónn í Reykjavík frá 1942-
1946, starfsmaður Sósíal-
Elsku frændi minn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Efst í huga mér er þakklæti fyrir
allar samverustundirnar sem við átt-
um, það voru forréttindi að fá að
vera með þér, allt sem þú hefur
kennt okkur í hugsun og fram-
kvæmd. Við eigum eftir að halda
áfram að spyrja okkur „hvernig ætli
Guðmundur hefði tekið á þessu?“ því
vitrari og framsýnni mann höfum við
ekki hitt. Það voru forréttindi að fá
að vera með þér í sveitasælunni
þinni, þar sem þú varst búinn að
skapa þér vin. Þar sem enginn hafði
trú á tókst þér að rækta skóg og
gera yndislegan sælureit. Þú kennd-
ir okkur að umgangast náttúruna og
njóta útivistarinnar. Við munum
halda áfram að rækta jörðina í þína
minningu og njóta þar verunnar í
þínum anda.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Blessuð sé minning þín, elsku
frændi.
Fjóla og Haraldur.
Það er ekki oft um ævina sem
maður er svo lánsamur að kynnast
fólki sem maður getur lært jafn mik-
ið af og við höfum öll lært af þér og
erum við því einstaklega þakklát fyr-
ir það að hafa fengið að kynnast þér
og eyða með þér þessum yndislegu
stundum sem við höfum átt saman.
Við höldum sérstaklega upp á all-
ar góðu minningarnar sem við eigum
úr Hólabóli. Sýn þín á landslagið og
náttúruna var alveg einstök og það
var svo gaman að hlusta á þig tala
um fuglana sem komu í heimsókn
auk þess að kenna okkur að lesa veð-
ur næsta dags út frá Skarðsheiðinni.
Ég held að við höfum líka öll öðlast
nýja og bætta sýn á birki og munum
í framtíðinni líta birkiskóga landsins
öðrum augum um leið og við hugsum
til þín.
Elsku frændi, loksins hefur þú
fengið hvíld. Við erum viss um það
að þið Dídí eruð saman núna, eflaust
gangandi um uppi í Hólabóli og
þannig munum við ávallt hugsa til
ykkar.
Við kveðjum þig með söknuði.
Guðrún Edda, Viðar Þór
og Fjóla Guðrún.
Mínar fyrstu minningar um Guð-
mund Hjartarson, frænda minn,
voru heima hjá ömmu í Skaftahlíð í
jólaboði. Hann vildi nefnilega hafa
hangikjötið, kartöflurnar og upp-
stúfið allt stappað saman, eins og ég.
Það var mér mikil huggun þá, að ég
væri ekki sá eini með skrýtnar sér-
þarfir í boðinu. Ekki fylgdi það sög-
unni hvort hann hefði séð hvað ég
væri feiminn við að stappa matinn
minn í boðinu og vildi sýna mér
stuðning en þetta var mér mikill létt-
ir.
Þegar við systkinin vorum yngri
man ég að það var mikil samkeppni
hjá okkur er við eignuðumst pen-
ingaseðil um það hvort áritun Guð-
mundar væri á honum, það var mikið
kapp hjá okkur um það hvort okkar
ætti fleiri seðla með áritun hans á.
Ég man að það var mikið stolt sem
uppfylltist hjá okkur er við sögðum
frá Guðmundi frænda og að eigin-
handaráritun hans væri á peningun-
um.
Þvílíkt ævintýri það var að fara
með ömmu í berjamó að Litla-Fjalli í
Borgarfirði, ég gleymi því seint er
við heimsóttum Guðmund og Dídí, er
við áttum leið um Borgarfjörðinn
eftir að hafa verið í berjamó, upp í
Hólaból. Keyrandi upp með Hvít-
ánni á slóðanum, sem þá var veg-
urinn að bústaðnum, var eitt ævin-
týri út af fyrir sig. Ekki man ég
hversu lengi við vorum þarna en
minningarnar eru sterkar, þar á
meðal um laxana og bleikjurnar sem
þau hjónin voru með í kælikistunni í
dæluhúsinu niður við á.
Kæri Guðmundur, hin síðari ár
eru minningarnar skemmtilegar um
þær stundir sem við áttum öll saman
upp í Hólabóli. Við söknuðum þín
síðasta sumar er við fórum í sveitina,
núna hins vegar er ég viss um að þú
komir með okkur í vor er við förum.
Enn á ég eftir að sanna það fyrir þér
að hægt sé að krækja í Lax á rauðan
franchise niðri á heimakletti, það
mun ég þó vonandi gera fyrr en síðar
og verður sá lax tileinkaður þér. Við
munum aldrei fara í Hólaból án þess
að hugsa til þín.
Ekki síður man ég eftir umræðum
okkar á nokkrum laugardags- og
sunnudagsmorgnum, þó sérstaklega
veturinn 2002 - 2003, þegar ég var á
fyrsta ári í viðskiptafræðinni í HR og
var að læra þjóðhagfræði. Það voru
skemmtilegir vinklar og önnur sjón-
arhorn sem komu inn í þær umræð-
ur hjá okkur og þá sérstaklega er
pólitíkinni var blandað inn, þar sem
eflaust rautt og blátt mættust en þó
fremst var það skilningur þinn á
þjóðfélaginu.
Þegar þú hélst á Maríu Ólöfu í
fyrsta sinn vorum við Bryndís sam-
mála um það að þar hafi verið stoltur
maður á ferð, þú áttir þitt í þeim litlu
frænkunum Maríu Ólöfu og Fjólu
Guðrúnu.
Kæri frændi, þakka þér kærlega
fyrir góðar stundir, það voru forrétt-
indi að fá að þekkja þig og hafa þig
svona lengi hjá okkur, ég veit að þér
líður vel núna og ert eflaust hvíldinni
feginn enda kominn til Dídíar. Ég
mun minnast þín sem mikils merk-
ismanns og góðs frænda.
Með kærri kveðju,
Jóhann Friðrik Haraldsson
Guðmundur Hjartarson var
bankastjóri Seðlabanka Íslands í ell-
efu ár frá ársbyrjun 1974. Hann
sinnti meðal annars starfsmanna-
málum og almennum rekstri bank-
ans auk þess að hafa með fjárhirslur
og útgáfu seðla og myntar að gera.
Hann beitti sér fyrir bættum orlofs-
húsakosti starfsmanna og hafði sjálf-
ur yndi af því „að sækja Ísland
heim“. Hann rækti störf sín af sam-
viskusemi og trúmennsku, var hóg-
vær í fasi og þótti góður og alþýðleg-
ur yfirmaður. Fyrir hönd bankans
sat hann í stjórn Reiknistofu bank-
anna og studdi dyggilega þá vélvæð-
ingu sem þar átti sér stað til hags-
bóta fyrir viðskiptalífið í landinu.
Þau ár sem Guðmundur sat í
bankastjórn Seðlabankans er
lengsta skeiðið í sögu bankans þegar
engin breyting varð á skipan banka-
stjórnar. Þeir sem fylgdust með pen-
ingamálum þessi ár muna eflaust
hina miklu verðbólgu sem þá var og
alla þá ókosti sem henni fylgdu. Guð-
mundur hafði mikinn áhuga á því að
raunvextir væru jákvæðir. Í sam-
skiptum mínum við bankastjórnina á
þessum árum skynjaði ég mikla
samstöðu um stefnuna í vaxtamálum
og þá þætti sem Seðlabankanum var
falið að sinna í sambandi við verð-
tryggingu fjárskuldbindinga. Um-
bæturnar sem urðu á fyrri hluta ní-
unda áratugarins í þeim efnum áttu
ugglaust mikinn þátt í að skilningur
breiddist út á mikilvægi þess að
kveða niður verðbólgu og að svo-
nefnd þjóðarsátt náðist á vinnu-
markaði við lok áratugarins.
Þegar bygging Seðlabankahúss-
ins hófst árið 1982 varð Guðmundur
formaður byggingarstjórnar. Þegar
hann lét af störfum sem bankastjóri
fyrir aldurs sakir í árslok 1984 varð
að ráði að hann yrði áfram formaður
byggingarstjórnar enda hafði stjórn
verksins verið með ágætum og allt
skipulag til fyrirmyndar. For-
mennskunni gegndi Guðmundur þar
til framkvæmdum lauk árið 1988 og
húsið var komið í fulla notkun. Seðla-
bankinn nýtur góðs af því starfi.
Guðmundur lagði metnað sinn í að
byggt yrði vandað hús án íburðar.
„Það skal vanda sem lengi á að
standa“ eru orð sem koma í hugann
við þessa upprifjun.
Fyrir hönd bankastjórnar Seðla-
banka Íslands færi ég aðstandend-
um Guðmundar Hjartarsonar sam-
úðarkveðjur.
Eiríkur Guðnason.
Guðmundi kynntist ég árið 1952.
Það ár lést faðir minn, Sigfús Sig-
urhjartarson, fimmtugur að aldri.
Sósíalistar vildu minnast hans
myndarlega og þeir völdu Guðmund
til þess að skipuleggja landssöfnun í
sjóð, sem heitir Sigfúsarsjóður og
hefur enn það verkefni að tryggja
flokkum jafnaðarmanna húsnæði
eða styrkja þá með öðrum hætti. Ég
dáðist að vandvirkni og eljusemi
Guðmundar í þessu starfi, en vinnu
hans fyrir sjóðinn lauk ekki á einu
ári. Hann var máttarstólpi sjóðsins
svo lengi sem heilsa og aldur leyfði.
Guðmundur átti óvenju auðvelt
með að skynja möguleika í stjórn-
málum hverju sinni og samherjum
hans þótti gott að heyra mat hans á
vandasömum verkefnum. Ég veit
t.d. að ráðherrar Alþýðubandalags-
ins á vinstristjórnarárunum, þeir
Lúðvík Jósepsson og Magnús Kjart-
ansson, fengu hann oft til fundar við
sig.
Sjálf naut ég þess að vinna með
honum í flokksfélögum í Reykjavík
að því ævarandi verkefni að sameina
alla jafnaðarmenn á Íslandi í eina
fylkingu til þess að bæta stöðu
þeirra, sem minnst bera úr býtum í
samfélagi okkar. Við litum alltaf svo
á að við værum að starfa í hreyfingu
sem ætti að stækka og flokksheiti
var ekkert aðalatriði í okkar augum.
Við störfuðum í Sósíalistaflokknum
og Alþýðubandalaginu og að lokum
varð Samfylkingin flokkurinn okkar.
Krafa Guðmundar til sjálfs sín og
annarra var fyrst og fremst vand-
virkni og heiðarleiki. Hann leitaði
alltaf til færustu sérfræðinga þegar
um var að ræða verk, sem lengi
skyldu endast. Virtur hæstaréttar-
lögmaður gekk frá samþykkt um
Sigfúsarsjóð og virt verkfræðistofa
sá um húseignir, sem hann bar
ábyrgð á.
Margs er að minnast frá löngum
og ströngum fundum. Það gekk mik-
ið á þegar Alþýðubandalagið var
stofnað sem kosningabandalag. Það
kom í minn hlut að tala fyrir lögum
kosningabandalagsins og menn voru
síður en svo sammála. Meðal and-
mælendanna var sá snjalli rökræðu-
maður Brynjólfur Bjarnason. Hann
sagði: Hún talaði og talaði en ég
heyrði engin rök. Ég hef líklega ver-
ið orðin þreytt og mæðuleg í sæti
mínu, þegar Guðmundur gekk, eins
og af tilviljun, framhjá og hvíslaði:
Hann heyrir aldrei rök. Málið var
þar með leyst, ég vissi hvernig ég
átti að byrja mína lokaræðu. Við
sigruðum í atkvæðagreiðslunni og
Alþýðubandalagið var stofnað.
Það er líka margs að minnast frá
góðum samkomum og glæsilegum
ferðalögum, en þar ber hæst ferða-
lag á 17 rútum um uppsveitir Suður-
lands.
Guðmundur Hjartarson