Morgunblaðið - 20.04.2007, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2007 43
þetta alltaf, það lá allt fyrir þér sama
hvort það þurfti að laga bílinn eða
smíða eitthvað úr járni. Seinna þeg-
ar við byggðum í Foldasmára stóð
þannig á hjá þér að þú varst í fríi frá
Ísal, þar sem þú vannst svo lengi, og
að sjálfsögðu varstu alla daga með
mér upp í húsi að hjálpa til.
Einnig þegar við fluttum nú um
síðustu áramót til Englands varstu
hættur að vinna og að sjálfsögðu
varstu að pakka með okkur og raða í
gáminn.
Ég minnist hversu glaður og
ánægður ég var þegar ég frétti að
von væri á þér, Kela og nafna þínum
í heimsókn til að sjá nýja heimilið
okkar í Reading og eins til að láta
gamlan draum rætast að fara á fót-
boltaleik á Englandi. Ekki skemmdi
fyrir að Reading átti leik við hitt
uppáhaldsliðið þitt sem var Man.
Utd. Ég setti allt á fullt til að redda
okkur öllum miða á leikinn og ekki
skemmdi fyrir að norska fjallalamb-
ið, eins og við kölluðum hann okkar á
milli, skyldi vera í liðinu hjá þeim
rauðu. Eftir leikinn, þegar við fórum
að hitta leikmennina, töluðum við um
að endurtaka þetta strax næsta
haust. Það verður ekki, því miður, en
ég veit að þú verður með mér á öllum
leikjum, allavega í hjarta mínu.
Elsku Hekla mín, Sigga Fanný og
Keli, megi Guð styrkja ykkur og fjöl-
skyldur ykkar í þessari miklu sorg
sem nú er.
Þinn tengdasonur,
Illugi.
Elsku afi okkar, það er svo erfitt
að þurfa að kveðja þig svona
snemma. Einhvern veginn höfðum
við ætlað þér að vera hjá okkur
miklu lengur. Það er varla hægt að
eiga betri afa en þig, þú varst alltaf
til staðar fyrir okkur hvort sem það
voru gleði-stundir eða erfiðar stund-
ir. Þegar við vorum litlar reyndirðu
að aga okkur til og beina okkur í
rétta átt. Hins vegar þegar við fórum
að eldast vorum við ofdekraðar, þú
gerðir ein-faldlega allt fyrir okkur.
Það var aðeins eitt símtal í afa og þú
gerðir það sem þú gast til að hjálpa
til, hvort sem það var að passa,
skutla, laga eitthvað, smíða húsgögn
eða fara með bílinn í smurningu.
Þegar Hekla Maídís veiktist og fjöl-
skyldan gekk í gegnum erfiða tíma
þá sýndir þú okkur ómetanlegan
stuðning. Það var alltaf gott að koma
til ykkar ömmu í Selbrekkuna og
gerðum við mikið af því enda höfum
við allar bú-ið þar hjá ykkur á mis-
munandi tímum í lífinu. Í dag kveðj-
um við þig með miklum trega elsku-
legi afi okk-ar, svo góðhjartaður,
skemmtilegur og yndislegur maður
sem þú varst, við söknum þín afar
sárt. Við þökkum Guði fyrir að hafa
átt þig að og fengið að kynnast þér
og elska þig. Við skulum styðja
ömmu eins vel og við getum því hún
á mjög erfitt núna. Guð geymi þig og
varðveiti þar sem þú ert nú.
Þínar afadætur,
Sirrý, Hekla Maídís
og Anna Fanný.
Elsku tengdapabbi.
Við óvænt fráfall þitt, elsku
tengdapabbi minn, sækja að mér ótal
hugsanir. Þegar ég horfi til baka þau
tuttugu ár sem ég hef tilheyrt fjöl-
skyldu þinni, eru hlýja, hjálpsemi og
vinátta ofarlega í huga. Minningar
sem tengjast húsinu, sem þú reistir
fjölskyldu þinni af vandvirkni og fyr-
irhyggju, eru mér nálægt. Þegar þér
þótti tímabært að flytja í minna hús-
næði flýtti það ákvörðun þinni þegar
ljóst var að óskin um að húsið þitt
myndi tilheyra fjölskyldunni áfram,
yrði að veruleika. Áramót og aðrar
fastar samverustundir fjölskyldunn-
ar, gætu verið haldnar áfram á þeim
stað sem þér var svo kær. Það voru
okkur ánægjulegir tímar þegar við
bjuggum öll saman á meðan nýja
húsið reis fljótt og vel. Áfram feng-
um við að njóta nærveru þinnar þó
að fluttur værir, okkur og börnunum
til mikillar gleði. Oftar en ekki komst
þú við í Selbrekkunni, hvort sem var
til að fá þér kaffibolla, eða nýta bíl-
skúrinn. Þó að fluttur væri varst þú
alltaf að passa húsið. Bílskúrinn sem
þú útbjóst af kostgæfni stóð þér
ávallt opinn, þó að annar væri risinn í
Garðabænum. Skúrinn var aðdrátt-
arafl margra vina okkar sem litu
gjarnan inn til skrafs og ráðagerða.
Þér var margt til lista lagt og mörg
verk eftir þig hönnuð frá grunni.
Viðgerðir og lagfæringar voru þér
auðvelt verk og ekki þörf á að leita
annað. Þá skipti engu hvort verk-
beiðni kæmi frá fjölskyldumeðlimi,
vinum þeirra eða kunningjum. Alltaf
varst þú tilbúinn að veita aðstoð þína
sem endaði reyndar oftast á því að
verkið varð þitt. Þannig fór þegar
öspin í garðinum var farin að
skyggja á okkur, eitt sumarið. Þá
þótti okkur ekkert því til fyrirstöðu
að nota tækifærið þó að húsbóndinn,
væri ekki á landinu. Það var nóg að
fá samþykki húsmóðurinnar. Fur-
urnar, sem skyggðu á útsýni yfir fló-
ann úr eldhúsglugganum, fengu að
fara líka. Drifkraftur þinn var ótrú-
legur. Þá komst þú með hellur til að
bæta við stéttina þar sem moldar-
beðið hafði ekki lengur tilgang. Þeg-
ar farið var í breytingar innandyra
sem utan þótti okkur við hæfi að þú
værir í fararbroddi. Það skipti okkur
máli að fá samþykki þitt svo þú héld-
ir áfram að gera þig heimakominn
hjá okkur, þegar þér hentaði. Mið-
punktur heimilisins var staðurinn
þinn við eldhúsborðið mitt. Þar áttir
þú þinn sess. Það verður einmana-
legt á frídögunum mínum að eiga
ekki von á þér í morgunkaffi, hádeg-
issnarl eða bara til að spjalla um allt
mögulegt, það fór okkur vel. Þeirra
stunda verður sárt saknað. Það hef-
ur gefið mér svo óendanlega margt
að hafa fengið að eiga þig að. Þú
reyndist mér sem hinn besti pabbi.
Ég fæ aldrei fullþakkað allt sem þú
hefur verið mér og börnunum mín-
um. Við munum leiða Heklu þína
eins vel og við getum um veginn sem
framundan er og heiðra minningu
þína í hvívetna.
Ég kveð nú elskulegan tengda-
pabba og kæran vin. Með innilegri
þökk og virðingu. Guð blessi þig og
minningu þína.
Þín tengdadóttir,
Ingunn.
Elsku afi minn.Þegar ég kom til
þín laugardaginn 17. apríl með bind-
ið mitt til að biðja þig að gera bind-
ishnút eins og ég gerði svo oft og til
þess að heilsa upp á ykkur datt mér
ekki í hug að það yrði í síðasta skipt-
ið sem við töluðum saman. Ég man
að við spjölluðum um fótbolta eins og
svo oft áður, við horfðum á enska
boltann og þú gerðir bindishnútinn
sem var alltaf svo flottur. Þú talaðir
um að þú værir orðinn eitthvað
slappur og værir kominn með hita en
ekki datt mér í hug að það myndi
enda svona ömurlega þar sem þú
varst alltaf svo hraustur. Þegar ég
hugsa til baka um allar þær góðu
stundir sem við áttum saman get ég
ekki annað en brosað, þegar bíllinn
var bilaður var alltaf hringt í þig og
alltaf var hægt að treysta á þig. Þeg-
ar manni leidd-ist kíkti maður oft á
ykkur ömmu bara til að spjalla og
alltaf kom maður brosandi út því þú
komst manni alltaf til að hlæja og
maður komst alltaf í gott skap bara
að vera í kringum þig en svona getur
nú lífið verið óréttlátt. Ég veit að við
munum hittast aftur og ég mun bera
nafnið þitt stoltur um alla ævi. Elsku
afi ég mun alltaf minnast þín og kem
til með að geyma myndina af þér í
hjarta mínu.
Ágúst Örn.
Þakklæti. Það er fyrsta orðið sem
kemur í huga minn er ég minnist
Ágústs Kristjánssonar, eða Gústa,
eins og hann var ávallt kallaður.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast honum og njóta samvista við
hann. Kunningsskapur og síðar vin-
skapur fjölskyldna okkar hófst þeg-
ar Ingunn systir mín hóf sambúð
með Kela, syni Gústa og Heklu í
kjallaranum á Selbrekkunni, heimili
þeirra hjóna. Síðan eru liðin um 20
ár. Við í fjölskyldunni fórum þá fyrst
að venja komur okkar þangað og var
okkur alltaf vel tekið. Vinskapur
Heklu og Gústa og foreldra minna
jókst eftir því sem árin liðu og þegar
pabbi dó fyrir um 10 árum var rækt-
arsemin hjá þeim hjónum mikil og
umhyggjan fyrir mömmu á hennar
erfiðu tímamótum verður seint full-
þökkuð. Alltaf var Gústi boðinn og
búinn að hjálpa henni, ef bíllinn var
með einhver aukahljóð var hann ekki
lengi að finna út úr því, enda bílar
eitt af hans áhugamálum. Einnig
fengum við systkinin oft aðstoð hjá
honum með okkar bíla og fleira, enda
Gústi einstaklega handlaginn og
hjálpsamur. Undanfarin áramót hef-
ur myndast sú hefð hjá okkur að
koma í Selbrekkuna og skjóta upp
flugeldum. Stór hluti skemmtunar-
innar var að fylgjast með Gústa á
þessum samkomum þar sem hann
yngdist um mörg ár og var ekki síður
áhugasamur en afabörnin í þessari
skemmtan. Gestrisni þeirra hjóna
var mikil og hlýjan sem frá þeim
streymdi fylgdi húsinu þegar Ingunn
og Keli keyptu Selbrekkuna fyrir
nokkrum árum. Ég og fjölskylda mín
höfum ófáar næturnar fengið gist-
ingu í Selbrekkunni frá þeim tíma
þegar leið okkar lá til höfuðborgar-
svæðisins. Í flestum heimsóknum
okkar hittum við Gústa sem kom
alltaf við í kaffi ef hann var í grend-
inni eða þurfti að hitta Kela, en sam-
band þeirra feðga var einstakt. Allt-
af tók á móti okkur hlýtt faðmlag og
hressilegt viðmót. Við söknuðum
hans mikið undanfarin skipti sem við
gistum, þá kom Gústi ekki við í kaffi
þar sem hann var kominn á spítal-
ann. Enginn átti þó von á að hans
spítalavist myndi enda með þessum
hætti. Minningarnar varðveitum við,
þær munu ylja okkur er við drekkum
kaffi í Selbrekkunni og lítum yfir
Fossvogsdalinn og horfum á Esjuna.
Gústi sagði alltaf að betra útsýni
væri varla hægt að hugsa sér og er-
um við honum hjartanlega sammála.
Fyrir hönd mömmu, systkina minna
og fjölskyldna vil ég biðja algóðan
Guð að leiða ykkur og styrkja í sorg-
inni, elsku Hekla, Keli, Ingunn,
Fanný, Illugi, Sigga, Siggi og fjöl-
skyldur. Guð blessi minningu þína,
kæri vinur.
Helga Sigurðardóttir.
Tengdapabbi minn, Ágúst Krist-
jánsson, er dáinn. Maður trúir þessu
varla enn, þetta gerðist svo snöggt.
En svona er lífið. Allir reyna eftir
besta megni að styðja hver annan í
þeirri miklu sorg, sem er í fjölskyld-
unni. Hann Gústi var alveg einstakur
maður á svo margan hátt. Ég kynnt-
ist dóttur Gústa og Heklu, henni
Siggu minni, fyrir 26 árum síðan og
var strax tekið afar vel af allri fjöl-
skyldunni. Það hefur alltaf verið
mikil samheldni í fjölskyldunni hjá
Gústa og Heklu, sama hvort um var
að ræða stórhátíðir eða önnur tilefni.
Hann Gústi var mikill fjölskyldu-
maður og bónbesti maður sem ég hef
kynnst. Það var ekki svo sjaldan sem
börnin, við tengdabörnin og barna-
börnin, leituðum til Gústa með eitt
og annað varðandi bílana okkar, eða
barnabörnin að biðja afa Gústa að
skutla sér eitthvað, eða passa Elísa-
beth Ýr, barnabarnabarn sitt í
Grindavík, með ömmu Heklu, alltaf
fann Gústi sér tíma til að gera þetta
allt. Fyrir sex árum nú í maí nk.
veiktist hún Hekla Maídís dóttir
okkar Siggu, af þeim alvarlega sjúk-
dómi heilahimnubólgu, og var ekki
hugað líf á tímabili. Þetta tók mjög á
hann Gústa og Hekla Maídís bjó hjá
afa sínum og ömmu í Selbrekkunni
ásamt systur sinni henni Sirrý, þeg-
ar þetta gerðist og við Sigga bjugg-
um í Danmörku. Gústi var samt al-
veg með það á hreinu að Hekla
Maídís kæmist yfir þetta og næði sér
og þetta gaf okkur Siggu og allri fjöl-
skyldunni aukinn styrk og trú á
þetta sama. Á meðan og eftir að
Hekla Maídís lauk endurhæfingu á
Grensás, þá var afi hennar alltaf til
staðar fyrir hana og okkur hin ef á
þurfti að halda. Ég þakka Gústa
tengdapabba mínum fyrir þennan
ómetanlega stuðning af öllu mínu
hjarta. Það var unun að fá að hjálpa
Gústa tengdapabba í bílskúrnum
þegar eitthvað var annaðhvort bilað
eða það var verið að smíða eitthvað
nýtt, þarna var hann á heimavelli og
undi sér vel. Alltaf var Gústi fyrsti
maður á staðinn ef maður þurfti eitt-
hvað að gera heimavið, hvort sem
það þurfti að mála húsið, gera við
þvottavélina eða eitthvað annað og
þessu reddað á mettíma. Gústi og
Hekla festu kaup á fokheldu raðhúsi
í Klettási í Garðabæ og vildu minnka
við sig, Gústi bað mig um að vera
byggingarstjóri sem ég var mjög svo
stoltur af. Þetta var mitt fyrsta
byggingarstjóraverkefni eftir að ég
fékk löggildingu. Það var gaman að
fá að taka þátt í því með Gústa og
Heklu að koma nýja húsinu í stand,
ásamt fleirum úr fjölskyldunni. Við
Sigga keyptum okkur einnig fokhelt
hús fyrir nokkrum árum í Hafnar-
firði og fyrsti maður á staðinn með
vinnuvettlinga og verkfæri var
Gústi. Þegar Gústi fellur frá þá erum
við ekki alveg búin að klára húsið og
meðal annars er bílskúrinn og
þvottahúsið í ákveðinni biðstöðu og
Gústi var vanur að segja þegar hann
kom í heimsókn til okkar og kíkti
inní bílskúr, „Þetta er allt að koma“
og ég veit að hann vildi svo gjarnan
koma og hjálpa okkur með þetta.
Hann verður núna með okkur á ann-
an hátt í að koma þessu í stand. Við
Sigga eyddum sumarfríum okkar
saman með Gústa og Heklu síðustu
tvö ár erlendis og erum við innilega
þakklát fyrir að hafa getað það.
Fyrst ferðuðumst við til Spánar 2005
með dætrum okkar Siggu og barna-
barni og síðan í stórfjölskylduferð til
Bandaríkjanna ásamt systkinum
Siggu og fjölskyldum þeirra, þar
sem við heimsóttum systur hennar
Heklu tengdamömmu, hana Nanný
og fjölskyldu hennar. Þetta voru
ógleymanlegar stundir sem munu
varðveitast í minningunni alla tíð.
Guð styrki Heklu tengdamömmu og
alla fjölskylduna á þessum erfiðu
tímum.
Hvíldu í friði, elsku tengdapabbi,
og takk fyrir allt.
Þinn tengdasonur,
Sigurður Ólafsson.
Elsku vinur minn.
Ég kveð þig með miklum söknuði.
Ég á eftir að sakna þess að hitta þig
ekki oftar, geta ekki skotist til þín í
smá kaffi þegar ég var á ferðinni og
spjallað við þig um alla mögulega
hluti og pælt í hinu og þessu.
Þú tókst mér strax vel um leið og
ég kom inn í fjölskylduna ykkar og
við urðum strax mjög miklir vinir.
Ég á eftir að sakna þess að þú hring-
ir í mig svona bara til að spjalla, þú
varst alltaf svo góður, vildir allt fyrir
alla gera. Það fá engin orð því lýst
hvað við eigum eftir að sakna þín
mikið. Ég vildi óska þess að ég væri
Guð, því þá værir þú hér ennþá hjá
okkur en þú verður alltaf í hjartanu
og þar geymi ég allar góðu minning-
arnar um þig mjög vel.
Börnin mín eiga sko eftir að heyra
oft um það hversu góður og
skemmtilegur maður þú varst.
Ég elska þig, minn kæri vinur.
Magnús Þór
Hjartkær vinur okkar er látinn,
allt of fljótt eins og öllum finnst við
andlát ástvina sinna. Fjölskyldur
okkar hafa verið bundnar vináttu- og
fjölskylduböndum um áratugaskeið.
Ágúst Kristjánsson reyndist okkur
hjálpsamur og traustur þegar til
hans var leitað. „Hvað er að, elsk-
an?“ eins og honum var svo tamt að
svara til. Svona var hann öllum sem
honum kynntust, glaðvær, glettinn,
tryggur og trúr. Svona minnumst við
þessa elskulega manns.
Elsku Hekla. Við Kristín og fjöl-
skyldur okkar vottum þér og öllu
þínu fólki, Fríðu systur hans og
hennar fjölskyldu okkar innilegustu
samúð. Megi kærleikur Guðs styrkja
ykkur í sorginni. Blessuð sé minning
hjartkærs vinar.
Kristín og Skúli.
Elsku Gústi, nú kveð ég þig með
söknuði og trúi því ekki að þú skulir
vera dáinn, það er svo sárt. Ég
kynntist þér þegar ég var lítil stelpa
og fékk að koma til ykkar í heimsókn
á Selbrekkuna og fékk oft að gista.
Þá bjugguð þið mjög þröngt á neðri
hæðinni en það var allt í lagi að bæta
frænku við. Það var ýmislegt sem við
frændsystkinin brölluðum og alltaf
varst þú svo góður við okkur. Svo
þegar við Fanný fórum í sveitina og
þú og Hekla keyrðuð okkur norður,
við aftur í og þú spilaðir BG og Ingi-
bjargar-kassettuna fyrir okkur og
við sungum alla leiðina og bíllinn
hossaðist. Og pakkarnir sem þið
senduðu okkur svo í sveitina, allar
kókosbollurnar. Það var allt svo
myndarlegt, ekkert slor. Og ég man
líka eftir útilegunni í Vaglaskógi,
yndislegar minningar. Svo liðu árin
og við frændsystkinin urðum fullorð-
in. Ég fór að vinna að handverki og
alltaf sýnduð þið Hekla því áhuga og
rákuð inn nefið bæði heima og á
vinnustofunni. Þú smíðaðir eitt og
annað fyrir mig sem ég er mjög stolt
af. Og þegar þú varst að byggja
Klettásinn og þið voruð flutt inn og
þú baðst mig að búa til öll ljósin, þú
veist ekki hvað það gladdi mig og
studdi í sköpuninni. Takk fyrir allt.
Guð blessi þig og varðveiti.
Kallið er komið, komin er nú stundin, vina-
skilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur
hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast, margt er hér að
þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast, margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi, glaðir vér megum þér
síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Elsku Hekla okkar, Sigga, Fanný,
Keli og fjölskyldur, ykkar missir er
mikill, Guð styrki ykkur í sorginni.
Innilegar samúðarkveðjur.
Ykkar
María og Jón.
Stirðnuð er haga höndin þín, gjörð til að
laga allt úr öllu ...
Þegar þjóðskáldið Jónas reit þess-
ar ljóðlínur fyrir hartnær tvöhundr-
uð árum og hafði hann örugglega
þúsundþjalasmiði á borð við hann
Gústa í huga. Fyrir ungan dreng var
alltaf jafn ævintýralegt að koma í bíl-
skúrinn hjá Gústa og sjá hann breyta
brotajárni í nytjatól, gera við sláttu-
vélina hans pabba á korteri eða
dunda sér við allt það annað sem
hann sýslaði við í skúrnum. Við grisl-
ingarnir vorum heldur aldrei annað
en aufúsugestir í skúrnum.
Japanskur málsháttur segir okkur
að lífið sé jafn langt hvort sem við
förum í gegnum það hlæjandi eða
grátandi, að lífið sé jafnframt auð-
veldara þeim hlæjandi en þeim grát-
andi. Flestum finnst líka auðveldara
að umgangast glaðværa fólkið en það
sem grætur. Ég man ekki eftir Gústa
öðruvísi en annað hvort brosandi eða
hlæjandi glöðum. Hann var gleði-
gjafinn í götunni, sem ávallt var
tilbúinn til að aðstoða granna sína og
vini. Í okkar litla heimi var Gústi
miðpunkturinn. Ég man eftir sögun-
um hans yfir kaffibollanum í eldhús-
króknum í Selbrekku 1 eða 9. Ég
man eftir honum snúa Heklu á stofu-
gólfinu á laugardagskvöldi. Ég man
bara eftir Gústa glöðum. Að sjá á eft-
ir snillingi með slíka náðargjöf er því
erfiðara en ella.
Gústi og Hekla voru mikilvægar
persónur í uppvexti okkar systkin-
anna og hafa ávallt umvafið okkur
ástúð og hlýju. Þó samskiptin hafi
eðlilega minnkað þegar fólk flytur í
burtu þá hafa þau bönd sem bundið
hafa fjölskyldur okkar saman aldrei
brostið og vináttan og væntumþykj-
an alltaf greinileg þegar við hitt-
umst. Elsku Hekla, Sigga, Fanný,
Keli og fjölskyldur, megi minningin
um drenginn góða vera ykkur hugg-
un á þessari erfiðu stund.
Elsku Gústi, megi ferðalagið þitt
inn í eilífðina vera jafn ljúft og sú
ljúfmennska sem þú auðsýndir þeim
heimi er þú nú kveður. Ég veit ég á
ekki í mínum fórum orð nógu ljúf til
að kveðja þig, þannig að ég kveð þig
með orðum þúsundþjalasmiðsins
Jónasar:
Við skulum sól sömu báðir hinzta sinn við
haf líta.
Létt mun þá leið þeim, er ljósi móti vini
studdur af veröld flýr.
Jónas Hallgrímsson
Barði Valdimarsson