Morgunblaðið - 20.04.2007, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2007 47
MINNINGAR
✝ RósamundaIngimarsdóttir
fæddist í Fremri-
Hnífsdal í N-
Ísafjarðarsýslu 16.
september 1915.
Hún lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 12. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ingimar Bjarnason
frá Tannanesi í Ön-
undarfirði, skip-
stjóri, útvegsbóndi
og oddviti í Fremri-
Hnífsdal, f. 8. maí 1877, d. 9. júní
1949, og Halldóra Margrét Hall-
dórsdóttir, húsfreyja frá Fremri-
Hnífsdal, f. 30. apríl 1874, d. 25.
ágúst 1933. Systkini Rósamundu
eru börn þeirra Sigurður Guðni og
Guðbjörg Rósa og barnabörnin
sex. 2) Ingimar lögfræðingur, f.
18. maí 1945, kvæntur Sigrúnu
Guðnadóttur líffræðingi og eru
dætur þeirra Guðný Rósa, Álfheið-
ur og Halldóra og barnabörnin
sex. 3) Halldór rafeindavirki, f. 26.
júlí 1953, kvæntur Jónínu Þ. Stef-
ánsdóttur matvælafræðingi og eru
börn þeirra Berglind Rósa, Hug-
rún Jórunn og Bjarni Guðni.
Rósamunda ólst upp í Fremri-
Hnífsdal og í Hnífsdal eftir lát
móður sinnar. Hún stundaði nám
við Héraðsskólann á Laugarvatni
að skyldunámi loknu. Hún flutti til
Reykjavíkur um tvítugt og starf-
aði þar við sauma en lengst af hjá
sælgætisgerðinni Nóa-Síríusi hf.
uns hún eignaðist sitt fyrsta barn.
Eftir það sinnti hún húsmóð-
urstörfum. Rósamunda dvaldi á
Hjúkrunarheimilinu Skógarbæ við
mjög gott atlæti síðustu árin.
Útför Rósamundu verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
voru Elías Kjartan
forstjóri, f. 1903, d.
1965, Halldór skip-
stjóri, f. 1905, d.
1971, Bjarni skip-
stjóri, f. 1909, d.
1988, Margrét hús-
móðir, f. 1911, d.
1998, og Ingimar
skrifstofumaður, f.
1912, d. 1978.
Rósamunda giftist
hinn 24. maí 1941
Sigurði G. Ísólfssyni
úrsmíðameistara og
organista, f. 10. júlí
1908, d. 31. júlí 1992. Þau eign-
uðust þrjá syni. Þeir eru: 1) Ísólfur
viðskiptafræðingur, f. 5. febrúar
1944, kvæntur Áslaugu Guð-
björnsdóttur bankastarfsmanni og
Í dag verður til moldar borin hjart-
kær tengdamóðir mín, Rósamunda
Ingimarsdóttir. Hún lést nýverið í
hárri elli, á nítugasta og öðru aldurs-
ári.
Rósa var Vestfirðingur í húð og
hár, fædd og uppalin í Fremri-Hnífs-
dal, yngst sex systkina, en þar
bjuggu foreldrar hennar og áður
móðurforeldrar. Faðir hennar hafði
ýmsu að sinna, var skipstjóri, útvegs-
bóndi og oddviti Eyrarsveitar um
langt skeið, auk þess sem hann sinnti
uppfræðslu ýmissa, einkum sjó-
manna, en þar var hann brautryðj-
andi. Hann var einnig mikill baráttu-
maður fyrir bættum kjörum
alþýðunnar og var stofnandi og for-
maður fyrsta verkalýðsfélagsins í
Hnífsdal, sem var eitt fyrsta félag
sinnar tegundar. Viðhorf Rósu til
þjóðfélagsmála voru mjög mótuð af
þeim uppvexti.
Rósa stundaði hefðbundið nám
fyrir vestan en fór síðan til náms við
Héraðsskólann á Laugarvatni. Ekki
varð skólagangan löng en hún minnt-
ist alla tíð hinna góðu daga á Laug-
arvatni og henni var mikið í mun að
afkomendurnir stæðu sig vel í öllu
sem þeir tækju sér fyrir hendur og
helst að þeir öfluðu sér góðrar
menntunar.
Þegar ég kynntist þeim hjónum,
Rósu og Sigurði, bjuggu þau í Eski-
hlíð 11. Bar heimili þeirra vott snyrti-
mennsku og myndarskapar Rósu
sem bar hitann og þungann af heim-
ilishaldinu, enda tengdapabbi bæði í
fullu starfi sem úrsmíðameistari Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og með eig-
ið úrsmíðaverkstæði heima, auk þess
sem hann var organisti Fríkirkjunn-
ar í á fimmta áratug.
Auk sona þeirra þriggja voru oft-
sinnis hinir ýmsu gestir, skyldir sem
óskyldir, þar í heimili um lengri eða
skemmri tíma; þar sem er hjartarúm
er alltaf húsrúm.
Þegar við hjónin bjuggum hjá
þeim milli íbúða um nokkurra vikna
skeið með elstu dóttur okkar á fyrsta
ári var ekki við það komandi að ég
tæki nokkurn þátt í heimilishaldinu,
ég hefði víst nóg að gera og það mun-
aði engu fyrir Rósu þótt við værum
þarna þrjú aukalega. Eins var það
þegar við fjölskyldan fórum í náms-
dvöl til Svíþjóðar. Amma mín var þá
á níræðisaldri og inniliggjandi á
sjúkrahúsi og hafði ekki vísa dvöl á
elliheimili að því loknu. Rósa tók ekki
í mál að við breyttum okkar plönum
heldur sagði: „Þið haldið bara ykkar
striki, ef hún verður send heim getur
hún bara komið hingað.“ Svona var
Rósa, alltaf tilbúin til að bjóða fram
hjálp.
Hún hafði gaman af að taka í spil
og eru þeir ófáir Maríasarnir sem við
höfum spilað í gegn um tíðina.
Hún missti mikið þegar tengda-
pabbi féll frá og urðu dagarnir þá
langir.
Síðustu tíu árin bjó hún á hjúkr-
unarheimilinu Skógarbæ við einstakt
atlæti og umönnun sem ég vil þakka
af heilum hug.
Blessuð sé minning Rósu með
þökk fyrir allt og allt.
Sigrún.
Sól fer eldi
um svanatjarnir
og silfurvoga,
rennir sér bak við
reginhafið
í rauðum loga.
Söknuð vekja
síðustu geislar
sólarlagsins.
En svefnveig dreypir
í sálir jarðar
systir dagsins.
Bregður á landið
brosi mildu
frá blómi og stráum.
Vornóttin laugar
vængi sína
í vogum bláum.
Fegurstu perlur
fjaðra sinna
hún foldinni gefur.
Aldan niðar
við unnarsteina,
og Ísland sefur.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Fallin er frá elskuleg amma okkar,
Rósa. Hún fékk hinstu hvílu í friði og
fegurð, sátt við Guð og menn eftir
farsæla ævi. Hjá henni var ætíð hver
gestur sem kóngur um stund. Til
hennar mátti sækja birtu í bernsku,
þrótt á unglingsárum og ástúð alla
tíð. Við afkomendurnir vorum henni
allt og markmið hennar að fá okkur
til að blómstra.
Stuttu eftir andlát afa þegar ein
okkar kom í heimsókn heilsaði hún
þeim báðum, hló svo við og sagðist
fullviss þess að hafa séð afa fylgja
henni inn um dyrnar. Nú fylgja þau
okkur bæði. Ástúð þeirra er okkar
styrkur. Lífssýn þeirra okkar mark-
mið.
Við kveðjum ömmu Rósu í auð-
mýkt með ævarandi þakklæti.
Fegurð og góðvild
þetta tvennt og eitt
hvað er umkomulausara
í rangsnúnum heimi
Og þó mest af öllu
og mun lifa allt
(Snorri Hjartarson.)
Guðný Rósa, Álfa,
Halldóra og fjölskyldur.
R-ó-s-a-m-m-a (Rósam.) Las ég,
nýorðin læs, á skiltinu á hurðinni í
Eskihlíðinni fyrir rúmum 20 árum
síðan. Ekki hvarflaði að mér, þar sem
ég stóð á tánum að reyna að sjá inn
um bréfalúguna hvort einhver væri
að koma til dyra, að m-ið væri
skammstöfun fyrir eitthvað annað.
Þú varst amma Rósa og ekki vit í
öðru en að merkja hurðina nákvæm-
lega þannig.
Það var svo gaman að koma í Eski-
hlíðina. Oftar en ekki þurftum við að
hleypa okkur sjálfum inn þar sem þú
varst of upptekin við að leggja kapal
við stofuborðið með útvarpið örlítið
of hátt stillt til að heyra í bjöllunni.
Alltaf tókstu brosandi á móti okkur.
Þú varst alltaf svo kát og glöð.
Þegar ég kom í pössun í Eskihlíð-
ina mátti vart á milli sjá hver var að
hafa ofan af fyrir hverjum, enda
marías spilaður út í eitt. Það var allt-
af mikið kappsmál að teikna nýja
mynd til að eiga nýjustu myndina á
veggnum undir lampanum í stofunni
og glamra á píanóið til að sýna ykkur
afa hvað ég hafði lært í tónlistarskól-
anum. Það hafa varla þótt ljúfir tónar
á heimili organistans, en þið voruð
alltaf jafn hrifin. Fyrir kaffitímann
gegndi ég svo því ábyrgðarfulla hlut-
verki að fara út í búð og kaupa inn
fyrir kaffið. Mikið fannst mér ég stór.
Þó eflaust hafi oftast allt verið til, en
þú fullvissaðir mig um að það vantaði
eina köku, appelsín eða opal í viðbót.
Alltaf áttirðu appelsín og opal. Enn
þann dag í dag finnst mér hálfgert
svindl að kaupa þessa hluti sjálf úti í
búð. Það er svo margt sem er ekki
ekta nema hjá ömmu Rósu. Í hvert
skipti sem ég sé rauðan ópal, appels-
ín, ísblóm eða jólaköku, í hvert skipti
sem ég spila marías, og í hvert skipti
sem ég á eftir að hlaupa aftur inn í
íbúð til að athuga hvort ég hafi ekki
örugglega slökkt á hellunum eða læst
hurðinni, á ég eftir að hugsa til þín.
Elsku amma, þið afi gáfuð okkur
svo stóra og yndislega fjölskyldu sem
mér þykir svo óendanlega vænt um.
Þið óluð upp fyrir mig besta pabba
sem völ er á í heiminum, og ef ég næ
að gera hálft eins vel í framtíðinni
verð ég sátt. Það er ofboðslega sárt
að þú sért farin, en gott að vita að þér
líður betur. Ég geymi minninguna
um fallegu, brosandi og kátu ömmu
Rósu með spilastokk í hönd þangað
til að við hittumst aftur.
Elsku amma, Guð geymi þig.
Berglind Rósa.
Nú ertu farin úr þessum heimi,
elsku amma okkar, og þrátt fyrir há-
an aldur og að komið hafi verið að
leiðarlokum á þinni lífsleið, er
kveðjustundin ekki auðveld. Á slíkri
stundu verða allar minningarnar sem
við eigum úr Eskihlíðinni, með þér og
afa, ljóslifandi. Þú varst viljasterk og
ákveðin kona og hafðir góða reglu á
öllu. Við bræðrabörnin vorum þér
hugleikin, og var okkur ætíð fagnað í
hvert sinn sem við komum til ykkar.
Ófá voru skiptin sem við komum í há-
degismat til ykkar, eða gistum hjá
ykkur, þegar við fylgdum eftir skóla-
göngu okkar, eða þurftum að eiga af-
drep hjá ykkur. Þú hafðir mikinn
áhuga á skólagöngu okkar allra, og
hvattir okkur til að stunda skólann.
Oft hafðirðu orð á því að við ættum
að fara í læknisfræði eða stærðfræði,
en þrátt fyrir að ekkert okkar hafi
ratað í það, höfum við öll orðið að
manni og ræst vel úr okkur öllum, og
er það efalaust í okkar huga að sú
ástúð og umhyggja sem þið afi sýnd-
uð okkur hafi gert okkur að betri og
sterkari einstaklingum en ella.
Barnabarnabörnin eru orðin 12 og
hafðir þú alltaf ánægju af þeim og þá
sérstaklega í seinni tíð, þrátt fyrir að
minnið væri kannski ekki eins og það
var fyrir nokkrum árum.
Ánægjan skein úr andliti þínu þeg-
ar við komum með börnin okkar í
heimsókn til þín, og varstu jafnan
spurul um þau og við þau. Þú hafðir
einstaklega gaman af því að spila.
Þar var Marías í sérstöku uppáhaldi,
og oftar en ekki settumst við niður og
tókum nokkur spil, og ef það hallaði á
annan aðilann að spili loknu, voru oft
tekin nokkur spil til viðbótar til að
jafna leikinn.
Þú varst einstaklega lagin við að
rækta fjölskyldutengslin. Öll að-
fangadagskvöldin sem haldin voru í
Eskihlíðinni, þar sem öll fjölskyldan
kom saman, líða okkur seint úr
minni. Einnig minnumst við allra
ferðanna í Munaðarnesið, Varma-
hlíðina og allra fjölskylduboðanna.
Hjá ykkur hjónum var jafnan gest-
kvæmt og alltaf tekið vel á móti öll-
um. Þið voruð góð heim að sækja og
vinamörg og kynntumst við mörgum
skemmtilegum og hugljúfum ein-
staklingum fyrir vikið.
Kæra amma, nú ert þú farin á vit
nýrra ævintýra og komin yfir á ann-
að tilverustig. Okkar helsta ósk er að
þú hittir fyrir afa og að saman eigið
þið ljúfar stundir á nýjum stað.
Takk fyrir allar minningarnar og
samverustundirnar sem þú hefur
gefið okkur. Minningarnar eru ljúf-
ar, við minnumst þín með söknuði og
erum þakklát fyrir allar stundirnar
sem þú hefur gefið okkur.
Þín elskandi ömmubörn,
Guðbjörg Rósa Ísólfsdóttir og
Sigurður Guðni Ísólfsson.
Rósamunda Ingimarsdóttir ólst
upp meðal fimm eldri systkina sinna.
Börnin í Fremri-Hnífsdal þurftu
að fara þó nokkra vegalengd til þess
að komast í barnaskóla. Í þá daga,
löngu fyrir tilkomu skólabíla, var það
ekki talið neitt tiltökumál, þótt börn
þyrftu að leggja það á sig að fara
daglega fótgangandi til að sækja
skóla og þá í misjöfnum veðrum, sem
oft verða á Vestfjörðum. Þetta var
hluti af lífsbaráttunni, sem börnin
tóku þátt í.
Rósamunda var glæsileg og vel
gefin kona. Hún stundaði nám við
Héraðsskólann á Laugarvatni. Hún
giftist árið 1941 Sigurði G. Ísólfssyni,
sem fæddur var þann 10. júlí 1908.
Með þeim í heimili á fyrstu hjúskap-
arárum þeirra hjóna var Sigríður
Magnúsdóttir, ljósmóðir frá Vota-
mýri á Skeiðum. Hún dvaldi hjá þeim
á meðan hún lifði. Sigríður var fóst-
urmóðir Sigurðar. Í þá daga var það
mun algengara en síðar varð, að fleiri
kynslóðir byggju saman á heimili.
Rósamunda og Sigurður eignuðust
þrjá syni. Afkomendur þeirra eru nú
orðnir 23.
Sigurður var gæddur ríkum tón-
listarhæfileikum, sem komu fram
strax á bernskuárum hans. Hans
verður lengi minnst sem organista
við Fríkirkjuna í Reykjavík. Því
starfi sinnti hann í um 44 ár. Sig-
urður lést 31. júlí 1992.
Það var á árinu 1948, að ég und-
irritaður, þá tólf ára, kynntist fyrst
þeim hjónum, Rósamundu og Sig-
urði. Þau kynni héldust óslitið meðan
þau lifðu. Einnig hafa góð kynni mín
og samskipti við syni þeirra og fjöl-
skyldur þeirra viðhaldist í gegnum
árin. Á því ári hóf ég nám hjá Sigurði
í píanóleik. Á þessum tíma var ekki
til píanó á heimili foreldra minna,
heldur var þar lítið orgelharmóníum.
Sem dæmi um þá hjálpsemi og þann
velvilja sem þau hjón sýndu mér
strax við fyrstu kynni, vil ég fá að
segja frá því hér, að þau opnuðu
heimili sitt og buðu mér að koma til
að æfa mig á það píanó sem þar var.
Sigurður tók því ekki aðeins að sér að
vera kennari minn í píanóleik, heldur
opnuðu þau hjónin líka heimili sitt til
þess að ég gæti æft mig þar undir pí-
anótímana. Sigurður var góður tón-
listarkennari. Hans ljúfleiki og upp-
örvandi framkoma þeirra hjóna hafði
góð áhrif á mig. Eftir að hafa verið í
píanónámi hjá Sigurði í tvö til þrjú
ár, hóf ég hjá honum orgelnám.
Rósamunda bjó Sigurði og sonum
þeirra vistlegt og hlýlegt heimili. Það
fór ekki fram hjá neinum, sem sótti
þau heim, að á heimili þeirra ríkti
gagnkvæm virðing og hlýja, þeirra í
milli. Þau voru góð og gestrisin heim
að sækja og vildu öllum hið besta.
Það var gott að leita til þeirra um álit
og góð ráð, þegar taka þurfti ákvarð-
anir í mikilvægum málum. Ég tel, að
það hafi verið eitt mitt mesta gæfu-
spor í lífi mínu að fá að kynnast þeim
hjónum og fá að njóta þeirrar við-
kynningar við þau í áraraðir. Þau litu
á mig sem einn meðlim í fjölskyld-
unni. Fyrir þetta allt vil ég þakka af
öllu hjarta.
Sonum þeirra hjóna, mökum
þeirra, börnum þeirra og mökum, og
barnabörnum votta ég samúð mína
og bið góðan Guð að blessa þau öll
ríkulega.
Guðmundur E.
Erlendsson.
Í dag verður lögð til hinstu hvíldar
frú Rósamunda Ingimarsdóttir hús-
freyja, fyrrum að Eskihlíð 11,
Reykjavík, ekkja Sigurðar Ísólfsson-
ar, organista og tónskálds. Með
henni er gengin ein glæsilegasta hús-
freyja Reykjavíkur 20. aldarinnar,
sem stjórnaði og rak ásamt manni
sínum alkunnugt menningar- og tón-
listarheimili í höfuðstað landsins til
fjölda ára. Hún hét Rósamunda fullu
nafni og komin af merkisfólki af
Vestfjörðum, frá Fremri Hnífsdal,
en notaði oft aðeins fyrrihluta nafns
síns og þannig varð hún, jafnvel í
munni nauðkunnugra, Rósa – rós
þessa glaðværa heimilis þar sem
gestrisni og tónlistarlíf var ríkjandi
flestum stundum. Það leiddi óhjá-
kvæmilega af starfi eiginmanns Rósu
sem organista við aðra aðalkirkju
landsins, að heimili þeirra var jafnan
sem opið hús ótal tónlistarmönnum,
sem sóttu þangað bæði til nauðsyn-
lega æfinga, fróðleiks og skemmtun-
ar og það á fleiri sviðum. Sigurður
var ekki einungis hámenntaður org-
anisti og tónskáld, heldur einnig út-
lærður úrsmiður og bráðflinkur við
margs konar handverk önnur þar
sem listræna tækni þurfti til. Í þess-
um efnum voru þau Rósa mjög sam-
hent og samtaka enda mátti segja að
heimili þeirra væri jafnan í „spariföt-
unum.“ Sá sem pikkar hér á tölvu
kynntist þeim Rósu og Sigurði ekki
fyrr en við, – synir þeirra – urðum fé-
lagar og vinir og sönglíf dró okkur æ
meir saman. Þau kynni urðu sífellt
nánari sem lengra leið. Frá mér og
mínum eru því að lokum fluttar al-
úðarþakkir fyrir löng og ógleyman-
leg kynni langrar vináttu og samúð-
arkveðjur til þeirra sem syrgja.
Egill Jónasson Stardal.
Rósamunda
Ingimarsdóttir
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum,
sem er feitletraður, en ekki í minningargreinunum.
Minningargreinar