Morgunblaðið - 16.12.2007, Blaðsíða 69

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 16. DESEMBER 2007 69
ég Sveinbjörn sem sat þar við borð
og hann kallar til mín og segir:
„Sestu hérna hjá mér vinur, þá
verður þú ekki fyrir ónæði.“ Fórum
við síðan að spjalla saman og upp
frá þessu má segja að hann hafi tek-
ið mig undir sinn vendarvæng og ef
einhver kom að borðinu hjá okkur,
þá bað hann viðkomandi kurteislega
að fara. Þrátt fyrir baráttu sína við
Bakkus var Sveinbjörn alltaf mjög
snyrtilegur til fara og bar höfuðið
hátt og vakti athygli margra fyrir
glæsileik. Hann var traustur maður
og sannur vinur vina sinna.
Það eru komnir nokkrir mánuðir
síðan ég hitti hann síðast og þá
sagði hann mér að nú hefði líf sitt
heldur betur breyst. Hann væri
hættur allri drykkju og ætlaði sér
að leggja rækt við sína edrú-
mennsku og hafði ég aldrei séð
hann jafn hamingjusaman og
ánægðan. Ég gat þá einnig sagt
honum að ég væri líka hættur allri
drykkju og þá tók hann utan um
mig og faðmaði og sagði: „Við
stöndum saman félagi og höfum
samband.“ Nokkrum sínum töluð-
um við saman í síma og alltaf lá
jafnvel á mínum manni. Hann sagði
mér að nú færi hann brátt að flytja í
sína eigin íbúð og eignast loksins
sitt eigið heimili og þá gæti hann
farið að eyða meiri tíma með börn-
um sínum, sem honum þótti greini-
lega mjög vænt um. Ég fékk af og
til fréttir af Sveinbirni og vissi að
hann stóð sig eins og hetja í barátt-
unni við Bakkus. Hann tók á því
verkefni eins og öllu öðru sem hann
tók sér fyrir hendur. Allt varð að
gera á sem bestan og fullkominn
hátt. Ég sakna þess mikið að hafa
ekki átt þess kost að hitta hann áð-
ur en yfir lauk en úr því verður ekki
bætt úr þessu. En í minningunni
mun ávallt lifa myndin af þessum
stóra, myndarlega og hrausta
manni. Jafnvel í óreglunni var hann
stór og mikill og höfðingi. Hann
bauð ávallt af sér góðan þokka og
var alltaf mjög snyrtilega klæddur.
Í okkar síðasta samtali fann ég að
þessi góði vinur minn hafði fundið
hamingjuna og framtíðin birtist
björt. En svo allt í einu er þessi góði
drengur kallaður brott á besta
aldri. Eftir sitja ótal spurningar. Af
hverju? Hvað skeði? Hvers vegna?
Þeim spurningum verður seint
svarað, ef eitthvert svar er þá til.
Ég ætla að enda þessar fátæklegu
línur með því að votta börnum
Sveinbjörns og öðrum ættingjum
samúð mína. Guð styrki ykkur í
sorginni. Hvíl í friði minn kæri vin-
ur. Við eigum kannski eftir að hitt-
ast á öðrum og betri stað. Við áttum
eftir að ræða svo margt. Minn-
inguna um þig mun ég ávallt geyma
í hjarta mér. Hún fer ekki.
Jakob Kristinsson.
Ég kynntist Ólafi fyrst á 8. ára-
tugnum, þá í gegnum foreldra mína.
Hann var í góðu sambandi við þau
meðan þau lifðu og engum treystu
þau betur en Óla ef kaupa þurfti
heimilistæki eða gera við, og var
Ólafur Sigurðsson
✝ Ólafur Sigurðs-son fæddist á
Saursstöðum í
Haukadal í Dala-
sýslu 14. maí 1923.
Hann lést á hjúkr-
unarheimili Hrafn-
istu á Vífilsstöðum
4. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Helga Ólafsdóttir,
f. 18.1. 1896, d.
28.1. 1929 og Sig-
urður Ásgeirsson, f.
22.9. 1892, d. 31.7.
1971. Bræður Ólafs eru Ásgeir
múrari, f. 1919 og Þorsteinn, f.
12.6. 1927, d. 28.11. 2007.
Ólafur starfaði hjá Eimskip hf.
í yfir 40 ár, en áður starfaði
hann m.a. hjá Símanum og H.
Ben.
Útför Ólafs fór fram frá Foss-
vogskapellu 22. nóvember í kyrr-
þey.
hann því tíður gestur
á mínu heimili.
Eftir að þau létust
var Óli ennþá í sam-
bandi við þau og þá í
gegnum drauma og
hafði hann oft sam-
band við mig til að
koma skilaboðum frá
þeim til mín og sagði
að þau fylgdust vel
með mér. Mér til
undrunar pössuðu
þessi skilaboð oftar en
ekki við það sem ég
var að gera þá stund-
ina, en Óli tjáði mér að hann haft
haft skyggnigáfu allt frá barnsaldri.
Óli var viðkvæmur og þurfti mað-
ur að umgangast hann af nærgætni.
En erfið bernska og móðurmissir
strax á barnsaldri hefur eflaust sett
sitt mark á hann.
Hann mátti ekkert aumt sjá og
var ávallt tilbúinn að hjálpa. Þegar
faðir minn lést fyrir 6 árum tjáði ég
Óla að ég ætti í miklum vandræðum
með að fara í gegnum allt það dót
sem hann lét eftir sig, ekki síst full-
an bílskúr á 2 hæðum, af munum
ýmiss konar í mismunandi ástandi,
og ég kannski ekki í standi til mik-
illa stórræða. Óli sagði að ég skyldi
ekki hafa áhyggjur af þessu og bað
hann mig að sækja sig daginn eftir.
Þar var hann mættur í bláum vinnu-
galla tæplega áttræður maðurinn og
var þarna á hverjum degi og stjórn-
aði framkvæmdum þangað til verki
var lokið og jafnvel ofn settur upp.
Ekki vildi Óli taka greiðslu fyrir
þetta en hann fann þarna hefilbekk
o.fl. sem hann gat notað.
Ekkert fannst Óla skemmtilegra
en að gramsa í raftækjum og að-
gerðaleysi var honum ekki að skapi.
Ég kom oft við hjá honum með
magnara og aðrar græjur og áttum
við margar góðar stundir við að
koma þessum tækjum í lag í kjall-
aranum að Bergstaðastræti 34 B, og
oftast urðu þessi tæki sem ný í
höndum Óla, jafnvel þau sem höfðu
verið dæmd ónýt – ekki hafði Óli
neina menntun á þessu sviði.
Við vorum ávallt í góðu sambandi
en í haust hafði ég ekki heyrt í Óla í
langan tíma en sá að stór norskur
skógarköttur, góður vinur Óla, lá
ekki lengur fyrir framan hurðina
hjá honum. Hann var þá kominn á
spítala og lést stuttu síðar.
Óli var með gott hjartalag og
þrátt fyrir mótlæti, eins og bilaðan
fót eftir vinnslys fyrir allmörgum
árum og slæma heyrn síðustu ár,
var alltaf stutt í húmorinn hjá hon-
um.
Blessuð sé minning hans.
Guðjón Ingi.
Bak við heiðríkan
himinblámann, einhvers staðar í
upphæðum, bíða englar með útrétt-
ar hendur og bjóða faðminn. Til þess
albúnir að fylgja næstu sálarveru til
skapara síns. Lillý, eins og hún var
alltaf kölluð, hefur nú kvatt sitt jarð-
neska tilverustig og haldið til fundar
við hinn háa herra. Það er vitað mál
að hún þarf ekki að kvíða þeim fundi,
með sitt sálarregistur fullt af ein-
tómum plúsum. Manngæska og góð-
semi var hennar aðal, ósérhlífni og
dugnaður hennar sterkasti eðlis-
þáttur og ræktarsemi hvers konar
var henni eins og í blóð borin. Og
það er ekki ofsögum sagt að þessara
mannkosta hennar fengum við,
frændsystkinin á Sleitu, að njóta
ríkulega gegnum tíðina. Hún hélt
góðu sambandi og kappkostaði að
vitja æskustöðvanna með reglu-
bundnum hætti. Í minningunni
keyrir hún í hlaðið á hvítum farar-
skjóta og með vorið í augum sér,
eins og segir í ljóðinu. „Þó líði dagar
og líði nætur, má lengi rekja gömul
spor.“ Alltaf var það takmarkið að
koma í öll húsin og heilsa fólkinu.
Þetta gat tekið heilan dag og ekki
var aftur snúið fyrr en því verkefni
var lokið. Þarna átti hún sínar ræt-
ur, hafði att kappi við forlögin með
þeim hætti að það líf sem henni hafði
verið gefið var næstum frá henni
tekið aftur þegar henni var bjargað
sem ungbarni á síðustu stundu út úr
brennandi íbúðarhúsinu. Þar ólst
hún upp í faðmi ástríkra foreldra,
steytti á þúfnakollum og eltist við
ljámýs þegar heyannir vóru og
hjálpaði síðan mömmu að bera kaffið
og bakkelsið til vinnufólksins á eng-
inu. Dæmigert sveitalíf fyrir unga
heimasætu. Þegar fram liðu stundir
átti það síðan fyrir henni að liggja að
taka við búsforráðum og húsmóður-
hlutverki á Framnesi í Blönduhlíð,
því hlutverki sem hún skilaði með
fullri sæmd. Þau hjónin eignuðust
fimm mannvænleg börn og stóran
Arndís Guðrún
Óskarsdóttir
✝ Arndís GuðrúnÓskarsdóttir
(Lillý) fæddist á
Sleitustöðum í Kol-
beinsdal 28. júlí
1941. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks laug-
ardaginn 1. desem-
ber síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Miklabæjarkirkju í
Akrahreppi 8. des-
ember.
hóp barnabarna sem
öll halda sæmdar-
merki þeirra á lofti.
Og það fór ekkert á
milli mála hvað hún
var stolt af þeim.
Þannig bauð hún okk-
ur og mörgum fleiri
sem til þekktu að
koma og hlusta á
glæsilegan flautu-
konsert dótturdóttur
sinnar í Salnum í
Kópavogi í fyrra. Eða
á ættarmótinu síðasta
heima á Sleitustöðum
þar sem sonarbörnin komu fram
með skemmtilegt atriði. Gleðin og
stoltið leyndi sér ekki í svipnum. Það
var sú stund sem lengdi líf hennar,
án nokkurs vafa. Samt var hún þá
orðin illa haldin af þeim veikindum
sem að lokum báru hana svo ofurliði.
Við, fjölskylda Jóns á Sleitustöð-
um, eigum fyrir svo margt að þakka.
Nefni sem dæmi allar jólagjafirnar
sem okkur börnunum bárust frá
Framnesi um hver einustu jól.
Við sendum Brodda og börnunum
og fjölskyldunni allri, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð gefi þeim
gleðileg jól þrátt fyrir þessar sorg-
arstundir.
F.h. fjölskyldu Jóns Sigurðssonar,
Reynir Þór Jónsson.
Í dag kveðjum við Arndísi Guð-
rúnu Óskarsdóttur, Lillý. Minning-
arnar hafa hrannast upp undanfarna
daga. Vorið sextíu og fjögur fór ég,
þá nýorðinn tíu ára, í sveit á Fram-
nes. Lillý og Broddi höfðu hafið bú-
skap á Framnesi fyrir tæpum tveim-
ur árum, í sambýli við foreldra
Brodda. Það var mikið um að vera
og nóg að gera fyrir ungan mann
sem var ákveðinn í að standa sig. En
þetta voru líka mikil viðbrigði frá því
heima í Bústaðahverfinu, viðmiðin
öðruvísi, væntingarnar aðrar, í raun-
inni var sveitin allt annar heimur.
Lillý þekkti aðstæður á báðum stöð-
um og átti svo gott með að útskýra,
og að hlusta, sem er og var svo mik-
ilvægt. Hún var góð við okkur far-
fuglana sem komum að vori og fór-
um að hausti svo miklu reyndari.
Fimm næstu vor kom ég á Fram-
nes daginn eftir síðasta skóladag og
fékk að vera fram yfir réttir. Eftir
sumrin fimm tóku önnur verkefni
við en ég hélt uppteknum hætti að
mæta á Framnes á vorin með nýjar
hugmyndir eftir veturinn og ræða
þær við Brodda og njóta kræsing-
anna hjá Lillý, en fátt fannst henni
skemmtilegra en að taka á móti
fólki. Eitt vorið kom ég svo með Ásu
mína en við höfðum byrjað að vera
saman um veturinn. Síðan höfum við
komið tvö og iðulega með krakkana
með okkur.
Eldhúsið var Lillý, þar voru málin
rædd og mikið hlegið, þar var hjart-
að í húsinu. Alltaf var ljós, sama
hvað klukkan var. „Ég verð með
eitthvað smávegis“ þýddi í raun að
veisla var í vændum. Alltaf var pláss
til að gista, svona hefur þetta bara
verið síðan sextíu og fjögur. Og við
erum búin að koma oft og stoppa
bæði stutt og lengi.
Í seinni tíð var Lillý farin að láta
það oftar eftir sér að koma suður og
líta á börnin og barnabörnin. Hún
hafði gaman af því að ferðast og tók
vel eftir því sem á vegi hennar varð.
Eitt skiptið er hún var í bænum
skrapp hún með okkur Ásu smá út-
úrdúr frá bænum. Við fórum austur í
Vík og komum við á safninu að Skóg-
um. Hún vissi ótrúlega mikið um
sveitirnar á Suðurlandi. Hún var
skemmtilegur ferðafélagi sem naut
þess að vera á ferðalagi.
Erfiðum veikindum síðustu ára
tók Lillý af miklu æðruleysi, „var
bara svo ómöguleg“ eins og hún vildi
stundum afgreiða málið. Við rædd-
um oft lengi saman og alltaf var
Lillý að spyrja um fólkið mitt,
hvernig því liði og að koma með gjaf-
ir fyrir bæði stóra og smáa. Þannig
var Lillý og ég mun alltaf minnast
hennar með miklu þakklæti og hlýju.
Það er mikill missir að Lillý fyrir
samfélagið hennar, og mestur er
missirinn fyrir Brodda að sjá á bak
lífsförunaut sínum svona allt of
snemma og missir fyrir börnin
þeirra og barnabörn. Ég votta þeim
mína dýpstu samúð og bið Guð að
blessa þau og styrkja í sorginni.
Þröstur Einarsson.
Skólasystir mín og vinkona Arn-
dís Guðrún Óskarsdóttir, Lillý er nú
horfin á braut.
Leiðir okkar lágu saman í Hús-
mæðraskólanum Ósk á Ísafirði vet-
urinn 1959-1960.
Lillý var sveitastúlka úr Skaga-
firði og komst ekki heim til sín um
jólin en dvaldi hjá góðum hjónum
Freyju og Ólafi í góðu yfirlæti yfir
hátíðarnar. Hún kom líka út í Hnífs-
dal að heimsækja mig. Dvölin á Ísa-
firði reyndist henni sem ævintýri og
hún heillaðist mjög af bænum og
langaði alltaf að koma þangað aftur.
Mér þykir leitt að hún gat ekki þegið
boð okkar hjóna í fyrrahaust þegar
við ætIuðum að fara með hana vest-
ur. Hún var orðin svo lasin að hún
treysti sér ekki að sitja í bíl svona
langa leið. Lillý hélt mikilli tryggð
við skólasystur sínar og hringdi oft-
ast þegar hún kom suður og spurði
„hvort það væri ekki saumaklúbb-
ur“. Stelpurnar í Reykjavík hafa
haldið saumaklúbb í öll þessi ár og
við, ég frá Akranesi og skólasyst-
urnar frá Keflavík stundum komið
líka. Svo höfum við hist á 5 ára fresti
þess á milli. Það var líka stundum
farið í kaffihús þegar hún var á ferð-
inni. Lillý giftist ung honum Brodda
sínum og þau fóru að búa á Fram-
nesi í Blönduhlíð.
Þótt heimilið væri stórt hafði Lillý
alltaf tíma til að taka á móti gestum.
Ég man sérstaklega eftir að ég ætl-
aði bara að kíkja við með fjölskyld-
una, að þá var settur upp pottur með
hangikjöti og ekki að tala um annað
en við gistum þar um nóttina. Ég
flyt henni kærar þakkir frá mínu
fólki. Skólasysturnar senda líka góð-
ar kveðjur og þakkir fyrir allt.
Hennar verður sárt saknað.
Brodda, börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Jóna Kristrún Sigurðardóttir.
Elsku amma mín.
Það var fallegt sólarlagið yfir
Blönduósi þegar við komum út úr
kirkjunni eftir jarðarförina þína á
mánudaginn 3. des. sl. Vesturhim-
inninn bókstaflega logaði yfir okkur
þar sem við stóðum og kvöddum þig
í síðasta sinn. Nú ertu horfin burt
úr þessari veröld, amma mín, og við
sem eftir lifum þurfum að láta okk-
ur nægja minningarnar um þig.
Aldrei er maður tilbúinn þegar
dauðinn kallar. Ég vissi að heils-
unni hefði farið hrakandi á þessum
síðustu mánuðum, en ekki datt mér
í hug þegar ég hringdi í þig síðast,
einhvern tíma nú í haust, að við
ættum ekki framar eftir að talast
við.
Þær eru ljúfar, minningarnar um
þig sem ég geymi í brjósti mér, þó
svo að við höfum kannski ekki eytt
svo mörgum stundum saman þegar
á allt er litið. Oft voru höf á milli
okkar, bæði meðan ég var að alast
upp í Svíþjóð og nú þennan síðasta
áratug sem ég hef búið vestanhafs.
Það var samt alltaf gott að sækja
ykkur afa heim, bæði fyrir norðan
og eins hér fyrir sunnan á síðari ár-
um. Það er merkilegt hvernig lykt-
arskynið virðist oft minnugast, þeg-
ar ég hugsa til Oddagötunnar á
Skagaströnd þá eru það einna helst
það sem vaknar: kaffiilmurinn í eld-
húsinu (að ekki sé minnst á signa
ýsu, nú eða einhverja sæta súpu),
lyktin af kyndingarolíu niðri í kjall-
ara (og fiskiflugur suðandi í glugga-
kistunni) og sjávarseltan og fjöru-
lyktin þegar komið var út á
tröppur.
Helena Ottósdóttir
✝ Helena MarthaOttósdóttir
fæddist í Pirna í
Saxlandi í austur-
hluta Þýskalands
14. september 1923.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Blönduósi 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Útför Helenu var
gerð frá Blönduós-
kirkju 3. desember
sl.
Það sem mér mun
þó alltaf verða minn-
isstæðast er ferðin
sem við fórum nokkur
saman á æskustöðvar
þínar í Austur-Þýska-
landi sumarið 1989.
Það var ógleymanleg
reynsla að fá að kynn-
ast þessum slóðum
með þinni leiðsögn.
Við Suzanne fórum
svo aftur til Pirna og
Dresden sumarið
2004 og eflaust eiga
þær eftir að verða
fleiri „pílagrímsferðirnar". Ekki var
síður dýrmætt að kynnast þarna
ákveðinni hlið á þér sem hafði verið
mér nánast sem lokuð bók fram að
því. Eftir ferðina 1989 áttaði ég mig
fyrst á því hvílík afrekssaga líf þitt
hefur í raun verið og hve mikinn
styrk, hugrekki, þrautseigju og
áræði þú hefur sýnt um ævina.
Saga þín er lærdómsríkt fordæmi
sem ég mun ávallt reyna halda að
stelpunum mínum; kannski er það
besta leiðin til að halda lifandi
minningunni um þig.
Á þessum síðustu árum, þegar
MND-sjúkdómurinn var farinn að
segja til sín, dáðist ég alltaf jafn-
mikið að lífskraftinum og
ákveðninni í þér og eins því hve allt-
af var stutt í glettnina. Það ætti svo
sem ekki að koma neinum á óvart
sem eitthvað þekkti til þín. Þeir eru
nú sjálfsagt heldur ekki margir sem
taka upp á því að fá sér fartölvu og
fara að fikta við tölvupóst og ver-
aldarvefinn á níræðisaldri! Eins
þótti mér vænt um hve innilega þú
tókst á móti Suzanne allt frá þeirri
stundu er ég kynnti ykkur fyrst, þið
náðuð einhvern veginn saman og
þar virtist litlu skipta þótt þú tal-
aðir litla ensku og hún litla ís-
lensku.
Elsku amma mín, ég þakka þér
innilega fyrir allar þær stundir sem
ég hef verið svo lánsamur að eiga
með þér um ævina. Við Suzanne,
Elísabet og Yrsa Kristín eigum eft-
ir að sakna þín.
Þinn ömmustrákur,
Gunnar Ólafur.