Morgunblaðið - 16.12.2007, Blaðsíða 70

70 SUNNUDAGUR 16. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Góður nemandi
minn, Ingibjörg Árna-
dóttir, er fallin frá
langt um aldur fram.
Ingibjörg stundaði leikfimi í íþrótta-
húsi Háskóla Íslands til margra ára.
Ég taldi víst að Ingibjörg hefði
skroppið til útlanda, þar sem hún
mætti ekki í tvo íþróttatíma í röð, en
lífið breytist fljótt.
Þegar Ingibjörg gekk um ganga
íþróttahússins gustaði af henni og
hún kom stundum á hlaupum inn í
salinn. Hádegistíminn var vel nýttur.
Ingibjörg átti ákveðinn stað í salnum
og sendi mér oft bros, mismunandi
glatt, eftir því hvernig henni líkuðu
æfingarnar. Íþróttahópurinn þakkar
Ingibjörgu fyrir áratuga hvatningu
og samveru í svita og puði. Nærvera
Ingibjargar var alltaf góð og söknum
við hennar sárt.
Við sendum fjölskyldu hennar okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum algóðan guð að styrkja þau.
Margrét Jónsdóttir,
íþróttakennari.
Ingibjörg Árnadóttir
✝ Ingibjörg Árna-dóttir fæddist á
Grenivík 23. nóvem-
ber 1941. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans 9.
nóvember síðastlið-
inn og var jarð-
sungin frá Nes-
kirkju 20. nóvem-
ber.
Snöggt fráfall Ingu
gerir mér erfitt að
hugsa skýrt. Við höfð-
um mælt okkur mót
þegar ég kæmi heim
frá Afríku. Ég hafði
verið að hugsa til henn-
ar, vissi að hún ætti af-
mæli brátt.
Dýrmætt er mér
spjall okkar í lok októ-
ber. Þar var farið um
víðan völl eins og alltaf,
en endað á að tala um
barnabörnin okkar
góðu og fallegu. Inga
var fyrst og fremst fjölskyldukona.
Þau Hrafn voru afar samrýnd. Börn-
in voru í fyrsta sæti sem og barna-
börnin, sem Inga dáði. Hún var ólöt
við að hjálpa til og naut þess. Hún
vann á Háskólabókasafni og hafði
gert til ára eftir að hún lauk námi í
bókasafnsfræði – til mótvægis við
lögfræðina sagði hún í gríni.
Við vorum mikið saman fjórar
bekkjarsystur í MA í sjötta bekk.
Ella og Nína búa erlendis. Endur-
fundir voru eins og í gamla daga og
við einhvern veginn alltaf sömu stelp-
urnar. Tryggð og vinátta í fyrirrúmi.
Þannig var Inga, hlý og skemmtileg,
kát og félagslynd. Hún var hrifin burt
í önn dagsins. Minningarnar eru
sterkar og ómetanlegar.
Hugur okkar Halldórs er hjá
Hrafni og öllum börnunum með inni-
legri hluttekningu.
Margrét Skúladóttir.
✝ Maggý Lárents-ínusdóttir fædd-
ist í Stykkishólmi
25. ágúst 1923. Hún
andaðist á St.
Franciskusspít-
alanum í Stykk-
ishólmi 19. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Lárentsínus
Mikael Jóhannesson
og Sigríður Bjarna-
dóttir, bæði látin.
Maggý var elst af 9
systkinum, eru nú 7
á lífi.
Maggý giftist árið 1952 Ágústi
Bjartmars húsasmíðameistara, f.
13. janúar 1924. Börn þeirra eru:
a) Petrína Rakel, f. 1952, gift
Sumarliða Bogasyni, synir þeirra
Guðni, f. 1991 og Sæþór, f. 1995.
Sonur hennar er Ágúst Jensson,
kvæntur Dagbjörtu Víglunds-
dóttur, dóttir þeirra er Rakel Dó-
rothea, f. 2006. b) Kristján, f.
1954, kvæntur Jóhönnu Rún
Leifsdóttur, börn þeirra, María
Kristín f. 1984 og Guðmundur f.
1987. c) Lárentsínus Helgi, f.
1958, kvæntur Erlu Leifsdóttur,
þau slitu samvistum. Dóttir þeirra
er Maggý, f. 1993.
Sambýliskona Lár-
entsínusar Helga er
Heiðrún Leifsdóttir.
Maggý bjó hún
alla sína tíð í Stykk-
ishólmi. Hún gekk í
Barna- og unglinga-
skóla Stykkishólms
og veturinn 1940-41
stundaði hún nám í
Héraðsskólanum á
Laugarvatni. Eftir
þann vetur fór hún
að vinna á sauma-
stofu Kaupfélagsins
og lærði þar herrafatasaum. Hún
vann sem talsímavörður hjá Pósti
og síma með hléum frá 1942-1979
en þá fór hún í fasta stöðu þar uns
hún lét af störfum 1988. Áhuga-
mál hennar voru söngur fyrst og
fremst og söng hún með Kirkju-
kór Stykkishólmskirkju frá 14
ára aldri, í rúm 50 ár. Einnig var
hún mikil hannyrðakona. Hún
starfaði lengi í Kvenfélagi
Hringsins, meðal annars sem for-
maður, hún var heiðursfélagi þess
til margra ára.
Útför Maggýjar var gerð frá
Stykkishólmskirkju 29. nóvem-
ber.
Kvatt hefur mæt kona Maggý
Lárentsínusdóttir, lífsgöngu hennar
er lokið eftir þungbær veikindi. Mér
finnst við hæfi að minnast hennar
með fáum orðum. Hún var starfs-
félagi minn til margra ára hjá Pósti
og síma í Stykkishólmi, en hún starf-
aði þar mestan hluta starfsævi sinn-
ar. Undirrituð varð þeirrar gæfu að-
njótandi að njóta leiðsagnar hennar
þegar ég hóf störf hjá Pósti og síma
1961.
Við vorum talsímakonur sem síðar
breyttist í talsímaverði þegar tölvu-
öldin skall á. Öll símavarsla var
handvirk, helst þurftum við að kunna
öll símanúmer utan að til að flýta fyr-
ir afgreiðslunni, þá þurftum við að
muna allar hringingar á hvern
sveitabæ á okkar þjónustusvæði.
Þær stöðvar sem höfðu stuttan af-
greiðslutíma þurftu að komast að, en
langlínur voru fáar og ekki til skipt-
anna oft á tíðum, og ekki voru allir
ánægðir sem von var að komast ekki
að, með sín símtöl. Annríki var oft
mikið, við tókum við öllum skeytum
og sendum skeyti, stundum gekk
mikið á en Maggý var röggsöm og
hjálpaði okkur sem vorum að byrja í
gegnum þennan frumskóg. Suma
viðskiptavini þurftum við að þéra,
það mátti ekki gleymast, en það
lagðist svo af er tímar liðu. Fljótlega
bættust við ný símanúmer eftir því
sem hagur fólks batnaði, en áður
þurfti að boða fólk með kvaðningu til
að mæta í símaviðtal. Þjónustusvæð-
ið var stórt og náði til margra stöðva
og eyja sem voru þá í byggð á
Breiðafirði. Talsímakonur voru fjöl-
menn stétt á þessum á þessum árum,
en nú hefur tæknin og tölvuvæðingin
lagt þessa stétt niður. Fáir skilja
lengur, að minnsta kosti ekki unga
fólkið í dag, að á þessum tíma þurfti
að mæla lengd símtala með því að
fara inn á símtalið og tilkynna við-
talsbil, hraðsímtöl gengu fyrir öðr-
um símtölum, og forgangshrað var
það að slíta samtali sem fyrir var, en
þá lá auðvitað mikið á.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
leiðsögn Maggýjar sem alltaf var
tilbúin að leysa úr öllu sem upp gat
komið í erilsömum störfum, en þó
voru ánægjustundir margar. Við
höfðum mikið og gott samstarf við
símafólk víðs vegar um landið og
þekktum raddirnar þótt sjaldnast
sæjum við fólkið á bak við þær. Ég
vil þakka Maggý fyrir frábær kynni,
og ég veit að ég mæli fyrir munn
allra þeirra talsímakvenna sem
störfuðu með henni í gegnum árin.
Takk fyrir gott spjall á heimili þeirra
hjóna yfir kaffi og veitingum, þar
sem minnst var liðina stunda á sím-
anum.
Maggý var mikill Hólmari og
gladdist yfir öllu sem til framfara
varð í bæjarfélaginu. Auk heimilis-
starfa og uppeldi barna sinna var
hún mjög virk í kvenfélaginu og for-
maður þess um tíma. Þá söng hún í
kirkjukór Stykkishólmskirkju frá
unga aldri í allt að 50 ár. Þakklæti er
mér efst í huga á þessum tímamót-
um. Þakkæti fyrir að hafa fengið að
starfa með henni í svo langan tíma.
Innilegar samúðarkveðjur færi ég
eiginmanni hennar, börnum systkin-
um og öllum sem stóðu henni næst.
Guð blessi minningu mætrar
konu.
Unnur Lára.
Maggý
Lárentsínusdóttir
Þessi orð mín um
Sigga koma frekar
seint en sorgin er langt
og erfitt ferli. Sá tími
sem við Siggi vorum
saman var góður. Hann tók stóru
börnunum mínum eins og sínum eigin
og bera þau sorg í hjarta. Fjölskyldan
skipti Sigga miklu máli og hann sýndi
mér hversu mikilvægt það er að halda
fjölskyldunni saman. Við heyrðumst
reglulega í síma og þið feðgarnir
spjölluðu mikið saman. Fyrir ári síð-
an hittust þið feðgarnir eftir margra
ára aðskilnað (nema í gegnum síma).
Það var yndislegt að sjá ykkur saman.
Þið fóruð saman í Kringluna og gafst
þú honum stóran Playmó-bíl og lengi
vel á eftir mátti enginn snerta bílinn
frá pabba. Það virtist allt vera að fara
á betri veg hjá þér, elsku vinur minn,
og þið feðgarnir áttuð að fara að hitt-
ast oftar en við ráðum engu um það
hvenær kallið kemur. Þegar prestur-
Sigurður Júlíus
Hálfdánarsson
✝ Sigurður JúlíusHálfdánarsson
fæddist í Reykjavík
8. september 1972.
Hann lést laugar-
daginn 22. septem-
ber síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 4. október.
inn kom og sagði mér
að þú værir látinn fór
hræðilegt sorgarferli í
gang og ég kom ekki í
jarðarförina þína, ég
treysti mér ekki og ég
veit að þú skilur það.
Ég bið fyrir þér á
hverju kvöldi í bænum
mínum. Það var mikil
sorg hjá vinum okkar í
blokkinni sem við
bjuggum í og Solla vin-
kona tók þetta mjög
nærri sér. Sonur þinn
trúir því ekki enn að þú
sért farinn frá okkur, segir að pabbi
sinn hafi verið svo ungur en ég sagði
honum að aldurinn skipti engu máli er
fólk verður bráðkvatt.
Þegar sorgin herjar á, fara margar
hugsanir á stjá, minningarnar góðu
um mig og þig frá hjartanu græta
mig.
Á milli okkar var sérstakur streng-
ur og af honum hlaust okkar yndislegi
drengur. Er ég horfi á hann sé ég þig í
sorg minni, það róar mig. Þú ert nú í
faðmi guðs og það er ósk mín og trú
að þú hafir loksins fundið frið, ég bið
ekki um meira.
Ég og börnin mín vottum fjöl-
skyldu Sigga samúð okkar og megir
þú hvíla í friði, vinur minn.
Rakel Guðfinns.
Elsku Mummi.
Orðið fjölskylda er
undarlegt hugtak.
Hvernig við skilgreinum fjölskyldu
okkar er oft ennþá skrýtnara. Ég er
þeirrar gæfu aðnjótandi að vera
hluti af fjölskyldu ykkar Elínar.
Tveggja ára gömul skreið ég yfir
götuna í heimsókn til góðu konunn-
ar og gamla mannsins. Að fá að
vaxa úr grasi hjá ykkur, þroskast,
dafna og blómstra sem ung kona
eru forréttindi. Blóm mitt hefði
aldrei verið jafn fagurt án kærleika
ykkar. Ég þakka guði fyrir að hafa
kynnst þér og fyrir þær óteljandi
stundir sem við áttum saman.
Hlustaðu á gamla manninn, sagði
Elín mér.
Viðbrögð þín og huggunarorð í
erfiðleikum mínum hjálpuðu mér
ómetanlega mikið. Þú varst aldrei
mjög margorður en þessi fáu orð
hugguðu mig mikið. Þau gáfu mér
styrk. Ekki aðeins til að halda
áfram heldur einnig til að skilja
betur lífið sjálft og heiminn sem við
lifðum í saman.
Elsku Mummi.
Hálf finnst mér hallærislegt að
kveðja þig, svona stórbrotinn og
vísan mann sem var mér svo kær,
með eins fátæklegum orðum og ég
geri í dag. Við þurftum aldrei að
nota mörg orð í samtölum okkar til
að vita upp á hár hvað við vorum að
tjá hvort öðru.
Guðmundur Jónsson
✝ GuðmundurJónsson söngv-
ari fæddist í Reykja-
vík 10. maí 1920.
Hann lést á Drop-
laugarstöðum að-
faranótt 5. nóv-
ember síðastliðins
og var jarðsunginn
frá Fríkirkjunni í
Reykjavík 14. nóv-
ember.
Guð geymi þig,
elsku Mummi. Við
höldum áfram að tala
saman í þögninni.
Þín
Guðrún María.
Fyrir á að giska 15
árum hitti ég góðan
og gamlan vin, Guð-
mund Jónsson, neðar-
lega í Bankastræti og
tókum við þar tal
saman. Eftir að hafa
rætt stuttlega um
landsins gagn, nauðsynjar og
ónauðsynjar lagði ég fyrir hann
spurningu sem virtist koma nokkuð
flatt upp á hann eins og ég reyndar
ætlaðist til, en hún hljóðaði svona:
„Hver er munurinn á þér og Rögn-
valdi Sigurjónssyni?“ „Það veit ég
ekki,“ svaraði hann um hæl. „Ég
skal þá segja þér hver hann er.
Rögnvaldur hætti við að verða
heimsfrægur, en þú nenntir því
ekki.“ „Og hver sagði það?“ spurði
hann iðandi af forvitni. „Ég sagði
það.“ Og mikið megum við Íslend-
ingar vera honum þakklátir fyrir
það eftir á að hyggja. Og hvers
vegna? Vegna þess að við nutum
þeirra ómetanlegu forréttinda að fá
að sitja svo að segja einir að óvið-
jafnanlegri list hans og reyndar
ekki aðeins henni heldur líka orð-
heppni sem var honum jafneðlislæg
og að draga andann.
Áður en lengra er haldið er rétt
að geta þess að á einum stað í hinni
bráðskemmtilegu viðtalsbók, Spilað
og spaugað, en þar ræðir Guðrún
Egilson við mág sinn, staðhæfir
Rögnvaldur að hann hefði áreiðan-
lega orðið heimsfrægur, ef hann
hefði sest að í Bandaríkjunum. Nú
fer þeim ört fækkandi námsmönn-
unum og listamönnunum sem
dvöldu í skemmri eða lengri tíma í
Los Angeles á fimmta tug síðustu
aldar. „Mínir vinir fara fjöld“
o.s.frv. kvað Bólu-Hjálmar. Ég á
gamla mynd af þeim Guðmundi og
Örlygi Sigurðssyni sem ég tók af
þeim fyrir framan húsið þar sem
Guðmundur bjó ásamt konu sinni,
Þóru Haraldsdóttur, og fleirum
eins og t.d. Sverri Runólfssyni og
Ingunni Blöndal (frænku Þóru) svo
aðeins tvö þeirra séu nefnd. Á ljós-
myndinni halda þeir á milli sín and-
litsmynd eftir Örlyg af söngvaran-
um.
Ef mig misminnir ekki þá hafði
Guðmundur umsjón með húseign-
inni, þessu líka stærðarinnar húsi,
gegn vægri húsaleigu fyrir sjálfan
sig. Af þessu má sjá að hann hafði
komið ár sinni vel fyrir borð, enda
var maðurinn Verslunarskólageng-
inn. Á efri hæðinni var fjöldi leigj-
enda, þar á meðal tveir Mexíkanar
sem Guðmundur átti einu sinni í
ansi spaugilegum brösum við út af
kvennastússi þeirra sem hér verður
ekki farið nánar út í svona í miðri
minningargrein.
Það var sama hvenær mann bar
að garði, alltaf var tekið á móti
manni opnum örmum af þessum
elskulegu hjónum. Mjög gest-
kvæmt var hjá þeim, einkum um
helgar.
Seinni konu Guðmundar, Elínu
Benediktsdóttur, komst ég fyrst í
kynni við mörgum árum síðar, þeg-
ar hún tók að sér sænskukennslu í
málaskóla mínum um nokkurn tíma
og leysti það starf af hendi með
mestu prýði.
Á sínum tíma átti Guðmundur úr
vöndu að ráða er dyr fremstu óp-
eruhúsa í heimi virtust standa hon-
um opnar. Eftir að hafa skoðað hug
sinn vel og vandlega ákvað hann að
taka „vorkvöld í Vesturbænum“
fram yfir væntanlega heimsfrægð,
sjálfum sér og okkur öllum til mik-
illar blessunar. Við hjónin sendum
Elínu og öllum nánustu ættingjum
okkar innilegustu samúðarkveðju.
Halldór Þorsteinsson,
skólastjóri Málaskóla Halldórs.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir
og amma,
MARGRÉT JÓHANNSDÓTTIR,
Þangbakka 10,
Reykjavík
lést á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ að morgni
föstudagsins 14. desember.
Útförin fer fram frá Langholtskirkju fimmtudaginn
20. desember. kl. 13.00.
Sigurður J. Sigurðsson,
Sigurður Sigurðsson, Lilja Sörladóttir,
Þórdís Sigurðardóttir, Gunnar Pétursson,
Ólafur J. Sigurðsson, Ólöf Ragnarsdóttir,
Þuríður R. Sigurðardóttir, Kristján A. Ólason,
Margrét Sigurðardóttir, Guðmundur Arason,
Hrafnhildur Sigurðardóttir, Barcley T. Anderson,
Berglind Sigurðardóttir, Ólafur Sigurðsson
og ömmubörn.