Morgunblaðið - 20.12.2007, Blaðsíða 45

✝ Sigurður Þórð-ur Valdimars-
son fæddist á Hlíð í
Álftafirði í Súða-
víkurhr. í N-Ís. 23.
maí 1941. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
við Hringbraut 12.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Valdimar Vet-
urliðason, f. 1. júlí
1909, d. 21.
sept.1986 og Guð-
rún Kristjánsdóttir,
f. 11. júní 1902, d. 8.júní 1907.
Systkini sammæðra: Kristján
Hólm Friðriksson og Guðmundur
Björn Friðriksson, báðir látnir.
Alsystkini: Fríða Hólm, Ari,
Helga, Finnur Ingólfur (látinn),
Finnur, Gunnar (látinn), Pétur,
Haraldur og Þórdís. Sigurður
ólst upp í Hlíð í Súðavík til 7 ára
aldurs en þá flutti fjölskyldan til
Ísafjarðar. Um fermingaraldur
hóf Sigurður að stunda sjóinn og
sigldi víða. Hann var ráðinn sem
stýrimaður 19 ára gamall á bát í
Ólafsvík þar sem hann kynntist
1996, og Alma Dís, f. 2001. Sonur
Sigurðar og Aðalbjargar Níels-
dóttur er Níels Pétur, f. 1961,
kvæntur Hrefnu Kristmunds-
dóttur, f. 1966, börn þeirra Aðal-
björg, f. 1984, maki Sveinn Guð-
mundsson, börn þeirra Hrefna
Rán og Telma Ósk, f. 2006, Rakel
Sif, f. 1988, og Ásgeir Aron, f.
1996.
Sigurður var stýrimaður og
skipstjóri á hinum ýmsu bátum
áður en þau hjón fóru að gera út
sjálf. Fyrst keyptu þau bátinn
Gust 1963, síðan bátinn Svan
1969 ásamt þremur öðrum og
áttu hann til ársins 1971. Þá
keyptu þau bátinn Skálavík
ásamt öðrum aðila og gerðu
hann út til ársins 1978. Árið 1979
keyptu þau bátinn Sigurvík sem
þau gerðu út til ársins 1988. Þau
áttu og ráku fiskverkun 1987–
1991 og voru með smábátaútgerð
1991-1994. Árið 1994 keyptu þau
Gistiheimili Ólafsvíkur og ráku
það til ársins 2001. Árið 2001
fluttu þau í Kópavoginn þar sem
þau héldu heimili að Ársölum 3.
Þau hafa alltaf haldið tryggð við
Snæfellsnesið en árið 1986
keyptu þau jörðina Slitvindastaði
og hafa undanfarin sumur dvalið
þar í sumarbústað sínum.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Vídalínskirkju í Garðabæ í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.
eiginkonu sinni Guð-
rúnu Þuríði Sigurð-
ardóttur, f. 11. maí
1936, frá Slit-
vindastöðum í Stað-
arsveit á Snæfells-
nesi. Börn þeirra
eru: 1) Una Jóna, f.
1961, maki Niels
Kirschberg, sonur
hennar og Jóns Sig-
urðssonar er Daði
Rúnar, f. 1982,
kvæntur Gróu Þor-
geirsdóttur, sonur
þeirra Þorgeir, f.
2007. 2) Sigurður Steinar, f.
1963, d. 1988, maki Guðrún Sig-
urðardóttir, f. 1969, d. 1988. 3)
Guðlaugur Kristján, f. 1964,
kvæntur Önnu Maríu Jónsdóttur,
f. 1965, börn þeirra Halldóra
Lind, f. 1988, Guðrún Helga, f.
1990, og Jón Atli, f. 1997. 4)
Kristín Guðbjörg, f. 1969, gift
Bjarna Arnarsyni, f. 1967, börn
þeirra Atli Steinn, f. 1991, og
Eva Rós, f. 1997. 5) Valdimar
Gunnar, f. 1974, maki Rannveig
Hildur Kristinsdóttir, f. 1974,
börn þeirra Sigurður Steinar, f.
Það er margs að minnast. Föður
mínum kynntist ég best þegar ég fór
til sjós með honum fimmtán ára
gamall. Áður hafði ég unnið í kring-
um útgerðir hans í landi við beitn-
ingar og netavinnu. Pabbi gerði
miklar kröfur til þeirra sem störfuðu
fyrir hann en ekki síður til sjálfs sín.
Vera mín með honum á sjónum herti
mig fyrir lífstíð. Hann kenndi mér að
bíta á jaxlinn og gera það sem þurfti
að gera. Sex daga vikunnar vakti
hann okkur Steinar heitinn kl. 5.30
með því að rífa upp hurðina og kalla:
ræs. Þá var eins gott að vera fljótur
að koma sér á fætur og niður í bát.
Pabbi var farsæll skipstjóri og
fiskinn oft með afbrigðum enda hug-
urinn allur við það sem hann tók sér
fyrir hendur hverju sinni. Oft furð-
aði ég mig á því hversu veðurglögg-
ur hann var. Ég man þegar hann fór
út í vitlausu veðri með áhöfnina
hundfúla, stímdi í klukkutíma og þá
slotaði veðrinu. Hann vissi þá að
lægðarmiðjan var innan seilingar, í
henni fiskuðum við og náðum að
draga megnið af þeim netum sem við
höfðum. Skyndilega hætti hann að
draga þótt fá net væru eftir og dreif
sig til baka. Þegar við nálguðumst
land aftur var veðrið orðið snarvit-
laust en við með drjúgan afla og deg-
inum hafði verið reddað. Það skiptir
miklu máli fyrir þá sem byggja af-
komu sína á sjósókn í landi þar sem
veður eru válynd að menn kunni að
lesa í veðrið og sæta lagi.
Á sumrin þegar við vorum nokkra
daga í einu á sjónum var ekki rokið í
land þótt farið væri að vanta ým-
islegt matarkyns um borð. En ef
pabbi varð sígarettulaus var hann
fljótur í land.
Þótt pabbi hafi verið breyskur
maður mátti hann ekkert aumt sjá.
Hann átti það til að munstra menn á
sjó sem höfðu komist upp á kant við
lögin. Þegar við bræður höfðum á
orði hvort þetta væri skynsamlegt
sagði hann að menn verðskulduðu
annað tækifæri og að það væri alltaf
eitthvað gott í öllum mönnum. Þetta
gerði það að verkum að lífið um borð
gat orðið ansi skrautlegt þótt yfir-
leitt hafi hvert rúm verið skipað góð-
um mönnum. Sumum þessara
manna hefur vegnað vel í samfélag-
inu og þeir áttu sannarlega annað
tækifæri skilið. Þessi fáu ár sem ég
var til sjós með pabba sitja í huga
mér, mörg gullkornin féllu og marg-
ar skemmtilegar sögur voru sagðar.
Nú er pabbi farinn, það verður
tómlegt án hans.
Kveðja,
Guðlaugur (Gulli).
Elsku pabbi minn. Núna er bar-
áttu þinni lokið og veit ég að þú barð-
ist eins og þú mögulega gast til loka-
dags við þennan hræðilega sjúkdóm
sem ekki var hægt að sigra. Ég mun
minnast þín sem fiskimanns sem var
farsæll á sjónum. Ég gleymi aldrei
sögunni sem þú sagðir mér af þér og
Valdimari afa, þegar þið lentuð í
mokfiski á Víkinni. Þessi veiðiferð
stóð alltaf upp úr þegar þú varst að
hugsa til liðinnar tíðar á sjónum þótt
þú hafir oft veitt meira og verið með
fleiri í áhöfn. Sennilega mun ég segja
börnum mínum sögur af okkur
tveimur á sjónum mörgum sinnum
þangað til þau kunna þær utan að
eins og ég kann þínar.
Auðvitað eru það góðu stundirnar
sem við upplifum í lífinu með okkar
nánustu sem skipta okkur mestu
máli þegar upp er staðið. Samskipti
okkar snerust mest um vinnuna þar
sem ég fékk frá unga aldri að taka
þátt í því sem þið mamma voruð að
gera. Æskuminningar mínar um þig
og mömmu eru þegar við fórum á
kvöldin eftir að þú komst í land að
skera af netum og hringa teina. Því
má með sanni segja að lífið hafi verið
saltfiskur lengi framan af. Ég mun
alltaf vera þakklátur fyrir það traust
sem þú sýndir mér þegar ég var far-
inn að fara með þér til sjós og þegar
þú tókst þér frí og leyfðir mér að róa
einn aðeins 17 ára gamall. Sjó-
mennskan var þér alltaf mikils virði
og þú hafðir alltaf sterkar skoðanir á
fiskveiðistjórnunarkerfinu sem fékk
þig alltaf til að verða heitt í hamsi ef
það var rætt. Þú varst talsmaður
þess að hafa dagakerfi frekar en
kvóta og varst oftast lítið hrifinn af
ákvörðun fiskifræðinganna. Förum
ekki lengra út í þessar pælingar, ég
skynja það nú þegar að einhver er
orðinn rauður í framan.
Síðustu 10 ár hafa samverustundir
okkar verið öðruvísi en hin árin á
undan þar sem við höfum hist meira
í frítíma en vinnu og hafa þær stund-
ir sem við höfum átt með þér og
mömmu í sveitinni og heima verið
okkur Ranný og krökkunum mikils
virði. Draumar þínir og hugmyndir
sem þú hafðir um sveitina veit ég að
gáfu þér mikla lífsfyllingu og voru
hugmyndirnar oft margar en verkin
færri. Í sumar lést þú hendur standa
fram úr ermum þótt heilsan væri
ekki góð og fékkst smiði til að að-
stoða þig við að byggja stærðarinnar
hús á jörðinni. Það var þér mikils
virði að hafa eitthvað til að hugsa um
í veikindum þínum og hugmynd þín
var alltaf sú að húsið myndi nýtast
fjölskyldunni í framtíðinni. Vonandi
tekst okkur sem eftir lifum að klára
það verk sem þú byrjaðir á í sveit-
inni og skíra húsið Sigurbrekku eftir
þér.
Það verður skrýtið að geta ekki
hringt í þig og spurt þig ráða eins og
ég var vanur. Þess í stað mun ég
hugsa til þín og vonast eftir að þú
vísir mér réttan veg í gegnum lífsins
þrautir.
Mitt skip er lítið, en lögur stór
og leynir þúsundum skerja.
En granda skal hvorki sker né sjór
því skipi, er Jesús má verja.
(Þýð. Vald. V. Snævarr)
Þakka þér fyrir þær góðu stundir
sem við höfum átt saman.
Þinn sonur
Valdimar.
Það er komið að leiðarlokum.
Tengdafaðir minn, Siggi Valda, er
látinn. Veikindum sínum tók hann af
karlmennsku, bar sig ætíð vel þó að
hann á slæmum dögum segðist vera
orðinn svoddan ræfill. Hann stóð
meðan stætt var og lagðist svo í
rúmið þegar hann gat ekki meir.
Siggi var athafnamaður og var
með eigin útgerð og síðar fiskverkun
í Ólafsvík um árabil. Hann var far-
sæll skipstjóri og afladrjúgur. Hann
söðlaði svo um kominn á sextugsald-
ur og rak gistiheimili og veitingasölu
í Ólafsvík ásamt Gunnu konu sinni í
nokkur ár. Hann var stórhuga mað-
ur sem bar sig alltaf vel og var með
hugann við framkvæmdir til hinstu
stundar.
Siggi fylgdist vel með þjóðmála-
umræðunni og hafði sterkar skoð-
anir á mönnum og málefnum. Hann
hafði gaman af að hitta annað fólk og
spjalla um málefni líðandi stundar,
Sigurður Þórður
Valdimarsson
enda ávallt gestkvæmt á heimili
þeirra hjóna og allir alltaf velkomnir.
Þau hjón hafa aldrei flokkað fólk eftir
stétt eða stöðu og hafa tekið öllum
eins og þeir eru. Uppskafningshátt
eða snobb var ekki að finna í þeirra
fari. Mér hefur alltaf fundist þau hafa
átt auðvelt með að ná til fólks og hafa
ánægju af því að heyra um líf og störf
annarra. Þegar ég kom inn á heimili
þeirra fyrir rúmlega tuttugu og fjór-
um árum var mér strax tekið eins og
einni af fjölskyldunni og þannig hefur
það verið alla tíð síðan. Fjölskylda
Sigga er stór og samhent og þær eru
ófáar samverustundirnar í Ólafsvík,
hér í bænum og eins í sveitinni þar
sem Siggi og Gunna veittu af rausn-
arskap sínum. Hann hafði gaman af
því að taka á móti fólki og var höfð-
ingi heim að sækja.
Siggi var mjög veðurglöggur eins
og þeir sem eiga sitt undir veðri kom-
ið. Oft hringdum við Gulli í Sigga og
ráðfærðum okkur við hann um veð-
urspána og hann sagði okkur hvar
besta veðrið yrði hverju sinni, enda
ekki tilviljun að við ferðuðumst með
tjaldvagn í mörg sumur í fínu veðri.
Það var aðeins þegar hann var í sum-
arbústað þeirra hjóna á Slitvinda-
stöðum að okkur fannst hann ekki al-
veg lesa rétt í veðrið. Þar var alltaf
þvílík veðurblíða nema þegar við
komum þá var veðrið rétt að breyt-
ast. Það lýsir því kannski best hversu
vel honum leið þar.
Hjartans þakkir fyrir liðna tíð –
hvíl í friði.
Anna María Jónsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2007 45
Elsku afi minn, við söknum
þín. Þú varst svo skemmti-
legur og góður og öllum
þykir svo vænt um þig og
þér þótti svo vænt um alla.
Það var alltaf svo gott að
koma til þín og ömmu í Ár-
sali að spila.
Við skemmtum okkur svo
vel þegar við vorum að
spila saman.
Ég elska þig og mun
aldrei gleyma þér.
Þín
Alma Dís
Ég sakna þín, elsku afi
minn.
Það var alltaf svo
skemmtilegt að veiða með
þér í sveitinni og spila í Ár-
sölum og fara á rúntinn
með þér. Það var svo gam-
an að koma í sveitina ykkar
ömmu og sjá hvað ykkur
leið vel þar saman. Ég
elska þig og mun alltaf
hugsa til þín.
Þinn
Steinar.
HINSTA KVEÐJAsveit. Þar náðum við þeim merka
áfanga að plata hann með okkur á
fund í höfuðstöðvum breska íhalds-
flokksins í London sem mikið var
skotið á hann lengi á eftir.
Lárus var sniðinn í skipstjórastarf-
ið á Herjólfi, það þarf sérstakan mann
til að stilla saman strengi við Eyja-
menn og farþega Herjólfs, Lárus var
sérstakur, vinsæll og traustur maður.
Uppruninn og veðurfarið mótaði
hann, en Lárus kom frá Þórshöfn á
Langanesi, stór og þéttur á velli,
hnarreistur með hökutopp sem mér
fannst ég alltaf horfa uppundir þegar
ég stóð andspænis honum og spjallaði
við hann. Lalli á Herjólfi var mikil-
fenglegur í skipstjórauniforminu,
borðalagður með kaskeiti, en líkaði þó
best að vera á skyrtunni í brúnni á
sínum heimavelli þar sem hann gaf
skipanir um stefnu og hraða, en fékk
sér þó stundum kaffibolla með einum
og einum farþega sem slæddist þar
inn, alltaf klár í spjallið. Ég sé það
núna í hendi mér að Lalli hefði verið
flottur í gervi jólasveins, jafn djúp-
raddaður og góður kall og hann var.
Sjóhræddir fundu traust í fari hans,
en þeir sem ætluðu að rífa kjaft við
áhöfnina sneiddu hjá honum, hann
gat verið ískaldur eins og borgarís-
jaki, landfastur við Langanes.
Kæru farþegar, velkomnir í Frið-
arhöfn, gæti Lárus hafa sagt við lok
sinnar hinstu ferðar, þar sem sigla
himinfley og öldur Atlantshafsins víðs
fjarri og lítil hætta á því að landfestar
slitni í soginu, en Lárus hefur nú
bundið bagga hildar.
Eiginkonu hans, sonum og fjöl-
skyldu votta ég samúð mína.
Ásmundur Friðriksson.
Okkur langar að minnast Lárusar í
örfáum orðum. Við vorum svo lánsöm
að kynnast Lárusi og Gurru fyrir um
þrjátíu árum. Aldrei bar skugga á vin-
áttu okkar. Lárus stjórnaði Herjólfi
til margra ára. Hann var einstaklega
farsæll og öruggur skipstjóri. Sjaldan
féllu ferðir niður á hans ferli. Við lit-
um oft við í kaffi á Heiðarveginum og
var það endurgoldið. Alltaf voru sagð-
ar sögur, grínast og mikið hlegið.
Við minnumst heimsóknarinnar
sem við fengum kvöldið sem tvíbur-
arnir okkar voru skírðir. Gurra hjálp-
aði til við að undirbúa litlu drengina
fyrir svefninn, Örn hitaði pelana og
lagaði til í eldhúsinu eftir skírnar-
veisluna en Lárus tók allt upp á
myndband og grínaðist óspart yfir því
hvað Örn var búinn að steypa sér út í
og hvað hann stóð sig vel við kvenna-
störfin. Um svipað leyti keyptum við
saman litla íbúð í Kópavogi. Íbúðin
var mikið þarfaþing fyrir okkur,
börnin okkar sem og aðra vanda-
menn.
Lárus hugsaði með tilhlökkun um
að dvelja í sumarbústaðnum við Þing-
vallavatn og húsinu á Þórshöfn á eft-
irlaunaárunum. Heilsan var ekki al-
veg nógu góð og stefndi hann á
úrbætur á því en þá kom annar sjúk-
dómur í ljós sem ekki var við ráðið.
„Svona er það bara“, sagði Lárus þeg-
ar Örn heimsótti hann á sjúkrahúsið,
„enginn veit hver er næstur“.
Við heimsóttum hann á sjötugsaf-
mælinu, þar var glatt á hjalla þó sorg-
in svifi yfir. Öll stórfjölskyldan hans
samankomin þar sem Lárus var mið-
punkturinn. Á hverju hausti í mörg ár
töluðum við vinirnir, Eddi og þú um
að halda okkur sviðaveislu, en lítið
varð um efndir í þeim málum. Fyrir
mánuði síðan, þegar við komum allir
þrír saman, sast þú einn að þinni
sviðaveislu. Fannst okkur það tákn-
rænt um hugmyndina sem aldrei varð
að veruleika. Geymdu aldrei til morg-
uns það sem þú getur gert í dag eru
orð sem aldrei verða of oft sögð. Við
sáum vel hvað Gurra hugsaði vel um
Lárus og hvað það var þeim báðum
mikils virði að hann var heima. Gurra
talaði um hve störf heimahjúkrunar
eru mikils virði. Við viljum enda þessi
minningarorð með tilvitnun: „Þegar
þola þarf þjáningar, gerir kjarkurinn
meira gagn en kunnáttan, svolítil
samúð er hjálplegri en hugrekkið og
hið smæsta brot af kærleika Guðs
gerir meira gagn en allt hitt“. (C.S.
Lewis 1898-1963).
Gurra mín, Guð gefi þér og fjöl-
skyldunni kjark, samúð og ríkulegan
kærleika til að vinna úr sorginni.
Hrefna og Örn.
Okkur þykir alveg
óraunverulegt að
vera að skrifa minn-
ingargrein um þig,
elsku Rabbi, þar sem er ekki svo
langt síðan við skrifuðum minning-
argrein um móður okkar, sem þú
hélst mikið uppá og hún hélt líka
mikið uppá þig, við vonum bara að
hún hafi komið til þín og leitt þig í
ljósið.
Það er alveg satt að slys gera
ekki boð á undan sér. Við kynnt-
umst þér þegar þú byrjaðir að búa
með Ellu frænku okkar fyrir 12 ár-
um, það var gaman að sjá hvað hún
Ella var ánægð eftir að þið kynnt-
ust. Þið bjugguð hér heima um
tíma og svo fórum þið út til Noregs
Rafn Einarsson
✝ Rafn Einarssonfæddist í
Reykjavík 11. jan-
úar 1956. Hann lést
í vinnuslysi í Svíþjóð
5. nóvember síðast-
liðinn.
Útför Rafns var
gerð frá Grens-
áskirkju 5. desem-
ber sl..
og enduðuð í Svíþjóð
þar sem þið bjugguð
til ykkar heimili.
En þið voruð bæði
hér síðustu jól og
áramót og var mjög
gaman hjá okkur öll-
um, sér í lagi um ára-
mótin þar sem við
komum heim og feng-
um okkur miðnætur-
kaffi og kökur. Þú
gerðir Ellu ham-
ingjusama þó að þið
hafið gengið í gegn-
um súrt og sætt sam-
an. Þú varst nýbúinn að fá fasta
vinnu og kauphækkun og lífið var
allt að verða svo gott hjá ykkur.
Það verður erfitt næsta systkina-
mótið hjá okkur þar sem þú og
mamma verðið ekki til staðar. En
við vonum að þið verðið þar í anda.
Elsku Rabbi, við vonum að þér líði
vel.
Elsku Ella okkar, Guð gefi þér
styrk í þinni sorg og einnig vottum
við sonum hans og systkini okkar
dýpstu samúð.
Jónína (Nóný) Ingibjörg
(Inga) og Katrín (Kata).