Morgunblaðið - 20.12.2007, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2007 49
Það verður skrítið að vera á Vest-
urvangnum á jóladag þar sem eng-
inn afi Stenni verður. Við munum
reyna eftir bestu getu að halda fast
í þá hefð og ekki má gleyma bin-
góinu fræga. Það mun alltaf minna
okkur á þig.
Á þessum erfiðu tímum finnst
mér gott að hugsa um þessi ágætu
orð: „Lífið verður aldrei svo illt að
ekki sé vert að lifa því og aldrei svo
gott að auðvelt sé að lifa því.“
Með söknuði kveð ég þig, elsku
afi Stenni.
Þóra.
Sjá vindurinn þýtur og veröldin snýst
já vegurinn styttist við dauða þú býst
og fyrr en þú veist af þá blæs um þín bein
og bárurnar gutla við stein
Það tekur því ekki að tryllast og þreytast
tímarnir líða og breytast.
Sjá tíminn er liðinn sem tórði í gær
og tíminn á morgun nú færist oss nær
já einn er að fæðast er annar burt fer
því að eilíf nýjungin er.
Það tekur því ekki að tryllast og þreytast
tímarnir líða og breytast.
(Hörður Zophaniasson.)
Þessar ljóðlínur sem við í „Lítið
eitt“ sungum svo oft, fyrir um þrjá-
tíu og fimm árum síðan, við lag Bob
Dylans koma upp í hugann þegar ég
hugsa til kærs frænda sem við nú
kveðjum hinsta sinni. Það er merki-
legt hve dauði vina og frændfólks
kemur manni alltaf í opna skjöldu.
Farsíminn gellur í fjarlægri heims-
álfu, góður frændi kynnir sig og
segist hafa fréttir að færa úr fjöl-
skyldunni. „Pabbi lést í svefni í
nótt.“ Kanski átti maður að vera
betur undirbúinn, hjartað hans var
orðið veikt og langvarandi veikindi
að baki. En hugurinn var alltaf svo
sterkur þegar við hittumst.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
rúmum fimmtíu árum. Systkinasyn-
ir í stórri föðurfjölskyldu. Samferða
á yngri árum í stórum söngelskum
og hláturmildum fjölskylduboðum
þar sem söngur, sögur og brandarar
flugu. Tekið í spil og barið í borðið
svo undir tók í húsinu. Árin liðu og
Stenni frændi varð endurskoðandi
og það var einhvern veginn svo
sjálfsagt og eðlilegt fyrir okkur
hjónin að leita til skrifstofunnar
hans og barna hans, þegar þurfti
ráðgjöf og ráðleggingar í sambandi
við ákvarðanatöku um rekstur, bók-
hald og fjármál.
Hann gaf okkur góð ráð og var
heiðarlegur fram í fingurgóma. Við-
ræðugóður, með hárfínan, dillandi
húmor og glettni í augum.
Nú er þessari samfylgd okkar
lokið og eftir lifa góðar minningar
og mikið þakklæti fyrir öll árin sem
við áttum saman. Þau eru góður og
dýrmætur fjársjóður til þess að
leita í og miðla áfram til þeirra sem
á eftir koma.
Steinþór Einarsson
og Sylvie Primel.
Hann Stenni frændi lést í svefni
aðfaranótt miðvikudagsins 12. des.
síðastliðinn án nokkurs fyrirvara,
aðeins tæplega 69 ára að aldri. Við
slík tíðindi setur mann hljóðan, en
síðan sest söknuðurinn að og minn-
ingar leita á hugann.
Móðurbróðir minn, Þorsteinn
Kristinsson, var yngstur fjögurra
systkina. Þau þrjú eldri, Ásta, Lilja
og Hörður eru öll látin, Stenni var
langyngstur og skildu 10 ár milli
hans og Harðar. Móðir mín Lilja
hafði mikla ást á litla bróður sínum.
Amma sagði mér oft að fólk vissi
ekki alltaf hvað væri því til heilla.
Tók hún þá sem dæmi, að hún hefði
talið sig vera of fullorðna til barn-
eigna þegar hún varð ófrísk af
Stenna. En Stenni varð henni sann-
kallaður gleðigjafi og reyndist
hennar stoð og stytta á efri árum.
Ég er fædd á heimili afa og
ömmu í húsinu Bergen við Lækinn í
Hafnarfirði og þá er Stenni átta ára.
Honum hefur áreiðanlega þótt það
sértök upplifun að fylgjast með lít-
illi frænku sinni á fyrstu dögum
hennar. Frá uppvaxtarárum á ég
margar góðar minningar frá sam-
verustundum fjölskyldunnar á
Langeyrarvegi. Ein skemmtileg
minning kemur í hugann þegar jóla-
sveinninn kom til mín í hús afa og
ömmu færandi hendi en hafði tekið
gúmmískóna hans Stenna trausta-
taki mér til mikillar undrunar.
Stenni hélt ætíð góðu sambandi við
móður mína eftir að við fluttum til
Reykjavikur og pabbi og hann voru
góðir félagar. Mikill samgangur var
á milli heimila allra systkinanna og
við stórfjölskylduna. Eftir að pabbi
dó langt um aldur fram, var Stenni
mömmu innan handar um margt,
gerði alltaf fyrir hana skattaskýrslu
og fylgdist ætíð vel með hennar
högum allt þar til hún lést síðast-
liðið vor. Fyrir það vil ég færa hon-
um bestu þakkir. Það er undarlegt
til þess að hugsa að svo stutt skyldi
milli kveðjustunda þeirra, einungis
átta mánuðir þó hann væri 12 árum
yngri. Þau kveðja með sama hætti
systkinin, í svefni án nokkurs fyr-
irboða og í fullri þátttöku daglegs
lífs.
Stenni var hlýr persónuleik,
kankvís og glettinn og einnig um-
hyggjusamur og traustur. Hann var
góður eiginmaður, faðir og afi og
hann var góður frændi. Þar er góðs
manns sárt saknað.
Ég sendi Döggu og fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðjur
María Jóna Gunnarsdóttir.
Vinur minn, Þorsteinn Kristins-
son eða Stenni í Bergen, er látinn
langt um aldur fram. Hann átti
heima á efri hæð húss á horni
Brekkugötu og Lækjargötu. Þetta
hús hét Bergen. Ég var alinn upp
við Brekkugötuna, fyrir neðan
Flensborgarskólann. Í næsta húsi
fyrir ofan Bergen bjó frændi minn,
Eyfi, nú Eyjólfur Haraldsson lækn-
ir. Eyfi var einu ári yngri en við
Stenni. Leikvöllur okkar var gjarn-
an Hamarskotshamarinn.
Við byrjuðum 6 ára í barnaskóla,
einu ári fyrr en skyldan kallaði.
Kennari okkar var Hákon J. Helga-
son. Þarna kynntumst við heilum
bekk af krökkum, sem við höfum
haldið nánu sambandi við fram að
þessum tíma, þ.e. í tæp 65 ár. Gunn-
ar Markússon var aðalkennari okk-
ar í nokkur ár. Jóhann Þorsteins-
son, faðir Kjartans, skólabróður
okkar, kenndi okkur stærðfræði á
tímabili. Jóhann sagði mér ein-
hverju sinni, að hann teldi Stenna
hafa alla burði til þess að verða mik-
ill stærðfræðingur.
Ýmislegt minnisstætt er frá þess-
um árum. Við vorum í landafræði-
prófi. Yfir okkur sat kennarinn Há-
kon J. Ég var að fara yfir
spurningarnar og sé eina þar sem
spurt er um höfuðborg Búlgaríu.
Ég veit ekki fyrr en ég segi yfir
bekkinn: „Stenni, hvað heitir hún
mamma þín.“ Hann svarar djúpri
röddu: „Soffía.“ Hákon sussaði á
okkur, en svarið var komið. Hall-
steinn Hinriksson var íþróttakenn-
ari okkar og leysti oft aðra kennara
af í veikindum. Er dró að vori, spil-
uðum við oft í frímínútum badmin-
ton á svæði bak við barnaskólann. Í
næsta tíma benti Hallsteinn okkur
á, að við ættum heldur að spila
handbolta eða fótbolta. Badminton
væri aðeins fyrir kvenfólk og gam-
almenni.
Stenni þroskaðist snemma líkam-
lega. Það þótti gott að hafa hann í
liði. Hann var sterkur í bændaglímu
og öðrum íþróttum.
Ég vann með Soffíu, móður Þor-
steins, hjá Bæjarútgerðinni á mín-
um yngri árum. Hún vaskaði salt-
fisk, umstaflaði honum, vann við
skreið o.fl. Hún var dugleg og vin-
sæl af samstarfsfólki. Kristinn var
sjómaður, á togurum, m.a. hjá Bæj-
arútgerðinni og var formaður á
fiskibátum. En sjórinn tók sinn toll
hjá þessari fjölskyldu. Eldri bróðir
Þorsteins, Hörður, var loftskeyta-
maður og fórst með togaranum Júlí
á Nýfundnalandsmiðum árið 1959.
Hópurinn fór áfram og í Flens-
borg en tvístraðist síðan. Þorsteinn
endaði í Samvinnuskólanum og síð-
an tók brauðstritið við. Hann lærði
endurskoðun og vann m.a. á skrif-
stofu tengdaföður míns, Ragnars
Ólafssonar hrl. og löggilts endur-
skoðanda. Síðan stofnaði hann sína
eigin endurskoðunarskrifstofu.
Sambandið varð minna eftir því
sem árin færðust yfir, fólk var kom-
ið með fjölskyldur, en það var samt
alltaf sterkt. Skólabróðir okkar,
Helgi Maríasson, bjó í áratugi í
Noregi. Hann var primus motor í að
kalla hópinn saman. Hann hringdi
oft með 2ja vikna fyrirvara og til-
kynnti bekkjarkvöld ákveðið kvöld
og skipaði fólk í nefnd til þess að sjá
um þau. Helgi lést fyrir nokkrum
árum og hafa þessi kvöld dottið nið-
ur.
Nú er Þorsteinn horfinn. Við
minnumst góðs og trausts vinar. Við
Oddný vottum fjölskyldunni samúð
okkar.
Hrafnkell Ásgeirsson.
Við vissum að hann gekk ekki
heill til skógar. En skapið var létt
sem fyrr og fögnuður yfir góðum fé-
lagsskap á glöðum degi, gleði yfir
lífinu og því sem það hafði fært hon-
um. Birtan í augunum þegar göml-
um félaga var heilsað var ósvikin og
ógleymanleg, handtakið þétt og
hlýtt.
Í okkar huga hét hann ekki Þor-
steinn nema í einhvers konar nafna-
kalli og utan á umslög. Annars var
hann Stenni. Þetta var eitt það
fyrsta sem árgangur 1959 lærði
þegar nýr bekkur kom saman til
náms í Samvinnuskólanum í Bifröst
haustið 1957.
Fyrir hálfri öld.
Stenni lét aldrei mikið yfir sér.
Samt var oftast hópur í kring um
hann og létt yfir hópnum. Hann var
liðtækur spilamaður og kannski hef-
ur hann líka teflt, ég man það ekki.
En ég veit að hann hafði gaman af
að stilla upp í orðaskák, hafði af-
dráttarlausar skoðanir á þjóðmálum
og gaman af að fá tækifæri til að
reyna að snúa öðrum til þeirra
sömu skoðana – því meira gaman
sem hann mat andmælandann
meira. Nákvæmur, rökvís og fastur
fyrir en um leið sveigjanlegur og
sanngjarn – eiginleikar sem nýttust
honum vel í starfi endurskoðanda.
Samvinnuskólinn var á þriðja
starfsári í Bifröst þegar við sett-
umst þar inn. Hefðir og venjur að
byrja að mótast; tækifæri til að hafa
áhrif á þær. Þetta með öðru treysti
hópinn og kjarni hans hefur alltaf
staðið þétt saman, hist reglulega og
farið saman í ferðir, sumar langar,
aðrar styttri. Stenni lét þar ekki sitt
eftir liggja eftir því sem hann hafði
krafta til. Þótt hjartaáfall takmark-
aði að nokkru hvað hægt var í þeim
efnum hélt hann samt áfram að vera
með eftir því sem mögulegt var.
Fyrir fáum vikum hélt hópurinn
upp á að 50 ár voru liðin frá því
hann hittist fyrst. Við fórum í góða
reisu um Grikkland og eyjarnar.
Sumt var of strembið fyrir Stenna
en hann breytti því sér í hag. Hann
fékk gjarnan húsnæði nærri inn-
gangi gististaðanna og þá mátti með
góðra manna hjálp stofna Stennab-
ar þar sem húsráðendur dvöldu dyr-
um utar og stöðvuðu félagana jafn-
óðum og þeir tíndust aftur til
aðseturs og svo var hlegið og skraf-
að yfir glitrandi glasi og staldrað við
meðan sól seig til hins gríska viðar.
Glaðastir allra gestgjafarnir Stenni
og Dagga (Dagbjört), hjálparandi
hans, lífsförunautur og hægri hönd
allar götur síðan í Bifröst þar sem
leiðir okkar allra lágu saman.
Nú er sól Stenna endanlega
gengin til viðar. Samkvæmt lögmáli
lífsins fækkar vinum hérna megin
en fjölgar að sama skapi hinum
megin. Sjö af þrjátíu manna hópn-
um sem hóf nám saman í Bifröst
1957 eru horfin sjónum okkar um
sinn. Það er sárt að sakna vinar en
gott að minnast góðs drengs og fé-
laga. Og hver veit, þegar hvert eitt
okkar sem eftir erum stígur að lok-
um á lífsins land – hver veit nema
þar verði fyrir maður ekki hávaxinn
en þéttur á velli með bros í augum
og biðji okkur að staldra ögn við á
Stennabar?
Hafi Þorsteinn A. Kristinsson
heila þökk fyrir samfylgdina. Döggu
og fjölskyldu þeirra biðjum við
blessunar.
Fyrir hönd bekkjarfélaga í SVS,
árgangs ’59,
Sigurður Hreiðar.
✝
Elskulegur vinur og frændi,
FRIÐJÓN GUÐMUNDSSON,
bóndi og veðurathugunarmaður
frá Sandi í Aðaldal,
lést í Dvalarheimilinu Hvammi á Húsavík aðfaranótt
sunnudagsins 16. desember.
Aðstandendur
✝
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
BERGÞÓRA JÓNSDÓTTIR
frá Litla-Dal,
Lönguhlíð 5 C,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli aðfaranótt fimmtu-
dags 13. desember.
Jarðsungið verður frá Akureyrarkirkju föstudaginn
21. desember kl. 13:30.
Þórdís Ingvadóttir, Torben Kinch
Anna Þóra Kinch, Jesper Lillelund Fisker,
Jakob Kinch.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, systir, amma,
langamma og langalangamma,
JÓNA HALLFRÍÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Árbakka,
Dalvík,
sem lést á Dalbæ 13. desember verður jarðsungin
frá Dalvíkurkirkju föstudaginn 21. desember
kl. 13:30.
Jarðsett verður í Upsakirkjugarði.
Kristinn Antonsson, Elínborg Elísdóttir,
Áslaug Sigurjónsdóttir,
Flóra Antonsdóttir,
Felix Antonsson, Monika Sveinsdóttir,
Ingvi Antonsson, Elín Guðjónsdóttir,
Ragnhildur Antonsdóttir, Guðbjartur Björnsson,
Sesselja Antonsdóttir, Bergur Höskuldsson,
Jónas Antonsson, Anna Stella Marinósdóttir,
Guðlaug Kristjánsdóttir,
barnabörn og langömmubörnin.
✝
Elskuleg systir mín og mágkona,
GUÐBJÖRG STEFÁNSDÓTTIR,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
sem lést 14. desember síðastliðinn, verður
jarðsungin frá Áskirkju föstudaginn 28. desember
kl. 15.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Soffía Stefánsdóttir, Páll Gíslason.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞRÁINN VALDIMARSSON,
fyrrverandi framkvæmdastjóri,
Álftamýri 56,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 18. desember.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Elise Valdimarsson
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
SÍMON WAAGFJÖRÐ
frá Garðhúsum í Vestmannaeyjum,
til heimilis að Boðahlein 8 í Garðabæ,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 13. desem-
ber. Útförin fer fram frá Vídalínskirkju föstudaginn
21. desember kl. 13:00.
Elín Jóna Jóhannsdóttir,
Símon Þór Waagfjörð, Kolbrún Hjörleifsdóttir,
Kristín Sigríður Vogfjörð,
Jóhanna Waagfjörð,
Jónína Waagfjörð, Gunnar S. Sigurðsson,
og afabörn.