Morgunblaðið - 20.12.2007, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2007 47
stök, og hjarta þitt var stórt, þar var
pláss fyrir alla.
Og hláturinn þinn, hann er ógleym-
anlegur, og gladdi alla sem kynntust
þér.
Heimili ykkar Sigga stóð öllum op-
ið, allir voru alltaf velkomnir, þeim
var tekið opnum örmum, jafnt á nóttu
sem degi.
Það er gott að eiga frænku eins og
þig, Magga mín, og hugheilar þakkir
fylgja þér fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman.
Ég votta Sigga og börnunum ykk-
ar, tengdabörnum og öllum afkom-
endum dýpstu samúð, en hugga mig
við að góðar minningar um þig fylgja
þeim. Elsku Magga, Guð geymi þig,
og blessi þig og þína.
Þín frænka
Þórunn.
Það er árið 1967 í lýðháskóla í Sví-
þjóð. Systa systir sem var þar við
nám fær tilkynningu um „paket fra
Island“. Forvitni grípur um sig á
heimavistinni og pakkinn er tekinn
upp að mörgum nemendum sjáandi.
Pakkinn reynist vera frá nágranna-
konu okkar, Margréti Jóhannsdótt-
ur, sem við höfum alltaf kallað Möggu
á móti. Þegar pakkinn hafði verið
opnaður kom í ljós græn klessa sem
þó mátti greina að hafði verið pönnu-
kökur nokkrum dögum áður.
Þarna hafði Magga sent Systu sín-
ar rómuðu pönnukökur en sennilega
hefur gleymst að biðja um flugpóst.
Nemendurnir stríddu Systu í fram-
haldinu á því að senn væri von á heit-
um kaffibolla frá Íslandi. En enginn
vafi leikur á því að sendingunni fylgdi
sá hlýhugur sem Magga sýndi okkur
systkinunum alla tíð.
Við ólumst upp í enda Njörvasunds
og gatan var í þá daga umlukt mýrum
og móum sem náðu alla leið niður í
fjöru. Þar voru leiksvæði okkar
krakkanna. Og Magga var eins og
foreldrarnir í götunni ómissandi hluti
af veröldinni.
Við systkinin vorum sex en Mar-
grét og Sigurður áttu sjö börn og má
segja það hafi verið kapphlaup um
barneignir á milli húsanna. Steininn
tók úr í því kapphlaupi þegar Magga
eignaðist tvíburastelpurnar 1. janúar
1963 og mamma svaraði í febrúar
með okkur tvíburastrákunum. Þá var
kapphlaupinu hætt.
Magga og Siggi á móti voru vinnu-
samt fólk og minningar um þau eru í
takt við það. Sigurður var jafnan úti í
bílskúr að smíða og flautaði og
Magga var inni í húsi að baka kleinur
því hún rak kleinuverksmiðju á heim-
ilinu og seldi þær kaupmönnum bæj-
arins. Minningin um Möggu blandast
því lykt af kleinubakstri sem við feng-
um oft að njóta góðs af. Og Þórdís
móðir hennar bjó í kjallaranum og
var hún einnig iðin við heimilisiðnað-
inn því hún prjónaði í gríð og erg og
afköstin voru það mikil að það mynd-
uðust staflar af nýprjónuðum lopa-
peysum.
En minningar um Möggu tengjast
líka ættarslóðum hennar í Þjórsár-
dal. Okkur bræðrum var boðið með í
útilegu með fjölskyldunni og var farið
að Skriðufelli á Cortínunni og gist í
tjaldi.
Þjórsárdalurinn fannst okkur dul-
arfullur staður; þar hafði heil sveit
grafist undir ösku í fyrndinni og sag-
an um Gauk á Stöng var týnd líka.
Gugga systir var í sveit á Skriðufelli
sumarið sem Hekla gaus og það
fannst okkur ekki minna spennandi.
Við fengum að sjá leiði afa Margrétar
úti í skógi en þar lá hann við hliðina á
reiðhestinum sínum eins og fornmað-
ur. Svo bættist við að afi sagði okkur
að Þórdís gamla væri af huldufólks-
kyni austan úr Reyðarfirði þannig að
okkur fannst ýmislegt dularfullt í
kringum Möggu á móti sem gaf
ímyndunaraflinu lausan tauminn.
Fyrir hönd mömmu og okkar
systkina viljum við senda Sigurði og
fjölskyldunni allri samúðarkveðjur
og þakka fyrir allt gamalt og gott.
En tímarnir líða og tækniframfar-
irnar eru þannig að það er á öllu von.
Kannski verða einhvern daginn
komnar póstsamgöngur yfir móðuna
miklu og þá er aldrei að vita nema
það komi sending frá Möggu á móti.
Það verða pönnukökur úr Paradís,
rjúkandi heitar og óskemmdar.
Arinbjörn og Þórhallur.
✝ Jón KristinnGíslason frá
Grímsgerði í
Fnjóskadal fæddist
á Skógum í
Fnjóskadal 17.
október 1923. Hann
andaðist á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
12. desember síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Þórey Jóhann-
esdóttir, f. 1891, d.
1988, og Gísli Jóns-
son, f. 1891, d.
1982. Þau bjuggu í Grímsgerði í
Fnjóskadal.
Systkini Jóns eru: 1) Sigrún
Friðbjörg, f. 1920, d. 1942, 2)
Sigríður Gunnlaug, f. 1926, d.
1974, húsfreyja á Hjalteyri, gift
Agnari Þórissyni sjómanni, þau
eignuðust sjö börn, og 3) Jóhann-
es Helgi, f. 1930,
fyrrverandi bóndi í
Grímsgerði, kvænt-
ur Ásgerði Lilju
Hólm, þau eign-
uðust fjóra syni.
Jón kvæntist
hinn 26.12. 1958
Jónínu Helgadóttur
frá Vopnafirði, f.
1931. Foreldrar
hennar voru hjónin
Helgi Gíslason og
Guðrún Óladóttir.
Jón vann lengi
hjá Vegagerð rík-
isins, fyrst sem vélamaður og
síðan sem verkstjóri. Svo fór
hann í Iðnskólann og lærði húsa-
smíði og vann við smíðar til
starfsloka.
Útför Jóns verður gerð frá Ak-
ureyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Jón móðurbróðir okkar er látinn,
84 ára gamall. Andlát hans kom okk-
ur nokkuð á óvart, því hann hafði
ætíð verið hraustur, fylgdist vel með
og var virkur til síðasta dags. Hann
var húsasmiður að mennt og fylgdist
vel með öllum framkvæmdum í bæn-
um og heimsótti gjarnan einn bróður
okkar sem vann við byggingariðnað-
inn, til þess að fá fréttir af gangi
mála.
Á bernskuheimili okkar voru þau
hjónin tíðir aufúsugestir og komu
oftast færandi hendi. Jónína fór
gjarnan með okkur krökkunum á
skauta á tjörninni yfir vetrartímann
og oft var líf og fjör í kringum þau.
Mörg okkar systkina bjuggu hjá
þeim yfir vetrartímann, ýmist í fram-
haldsnámi eða í vinnu og í góðu yf-
irlæti. Jón fylgdist vel með ungling-
unum og passaði upp á að komið yrði
heim á tilsettum tíma. Þegar við urð-
um fullorðin og stofnuðum okkar eig-
in fjölskyldur voru þau hjónin dugleg
að koma í heimsóknir og fylgdust vel
með systkinafjölskyldunum. Jón var
natinn maður og bar hag okkar
systkina fyrir brjósti, hann var ætíð
tilbúinn að rétta okkur smiðshönd og
ófá handtökin átti hann á heimilum
okkar. Jón og Nína voru mikið úti-
vistarfólk og unnu náttúrunni, þau
voru mjög dugleg að fara í berjamó
og tóku okkur systur gjarnan með í
þær ferðir, þau vissu hvar bestu
berjalöndin voru. Jón var mjög sjálf-
stæður í hugsun og vildi ætíð keyra
sjálfur, þrátt fyrir að vera orðinn
þetta aldraður, og keyrði með ung-
um stíl en ekki sem aldraður maður
og þótti okkur stundum nóg um.
Þegar faðir okkar varð ekkill á
miðjum aldri reyndust þau honum
mjög vel og héldu tryggð við hann
alla tíð og voru dugleg að bjóða hon-
um heim og heimsækja hann. Fyrir
það erum við þakklátar og erum
einnig þakklátar fyrir að hafa fengið
að eiga Jón að sem frænda, því hann
var góður og traustur maður. Ófárra
matarboðanna höfum við og fjöl-
skyldur okkar fengið að njóta á
heimili þeirra en Jónína er mikil og
góð húsmóðir og ber heimili þeirra
því vitni.
Við kveðjum góðan frænda með
söknuð í huga og vottum Nínu samúð
okkar og biðjum guð að styrkja hana
á þessum erfiða tíma.
Þórey og Jórunn.
Fallinn er frá móðurbróðir minn,
Jón Kr. Gíslason, á 85. aldursári.
Miðað við andlegt og líkamlegt at-
gervi Jóns átti ég ekki von á öðru en
að fá að njóta samvista við hann í
mörg ár enn, en dagar lífs okkar eru í
hendi Guðs, eins og Davíð konungur
segir í sálmi 139:16:
Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað
efni, ævidagar voru ákveðnir og allir skráð-
ir í bók þína, áður en nokkur þeirra var til.
Það var auðvelt að gleyma aldri
Jóns, svo ungur var hann í anda, og
til í alla hluti. Jón hafði einlægan
áhuga á útiveru og hverskonar veiði-
skap og slarki, var í raun náttúru-
barn, og deildum við þar sameigin-
legu áhugamáli. Ég fór með Jóni í
hans síðustu ferð fram á Flateyjar-
dal sumarið 2004, og er mér sú ferð
minnisstæð, þótt af mörgu sé að
taka. Við undum okkur þar daglangt
í góðu veðri, við veiðar, og keyrðum
um vegaslóða, sem Jón þræddi af
mikilli hæfni á nýja jeppanum sínum.
Við þessar aðstæður breyttist Jón í
tvítugan ungling, þar sem sérhver
hindrun á vegi okkar varð að áskor-
un. Við komum þreyttir, en ánægðir
heim að kvöldi, eftir fengsælan og
skemmtilegan dag. Jón var hvers
manns hugljúfi, og man ég ekki eftir
að hafa séð hann skipta skapi um
dagana. Alltaf hvetjandi og jákvæð-
ur, og tilbúinn að hjálpa, þar sem
hjálpar var þörf.
Fram á síðasta dag fylgdist Jón
grannt með þjóðmálaumræðu allri,
og hafði brennandi áhuga fyrir fram-
förum til lands og sjávar, og ekki síst
í heimahéraði. Hann byrjaði ungur
að vinna á jarðýtum og vegavinnu-
tækjum, og lagði vegi um Fnjóska-
dal, og víðar. Síðar meir lærði Jón
smíðar, og vann við það meðan
starfsævin entist, og nutu margir
góðs af hagleik hans á því sviði.
Um leið og ég kveð kæran frænda
með trega og þakklæti votta ég eft-
irlifandi eiginkonu, Jónínu Helga-
dóttur, dýpstu samúð. Blessuð sé
minning góðs drengs.
Þórir P. Agnarsson.
Jón Gíslason var kvæntur ömmu-
systur minni, Jónínu Helgadóttur.
Nína og Jón hafa alltaf verið mér
eins og amma og afi, og nú í seinni tíð
hafa þau reynst minni litlu fjölskyldu
alveg sérstaklega vel. Jón var mér
alltaf góður, sýndi því sem ég var að
fást við í lífinu áhuga og hvatti mig
áfram á sinn glettna hátt.
Þegar ég var yngri er mér ógleym-
anlegt þegar Jón elti mig út í haga
þar sem ég var að ná í kýrnar fyrir
mjaltir og keyrði mig á eftir þeim
heim að Háteigi. Þetta þótti mér al-
veg sérstakur heiður og þvílíkt góður
díll, að spara nokkur spor og setjast í
fínan bílinn í fjósafötunum!
Ég hef alltaf átt gott skjól á
Hvannavöllunum hjá Nínu og Jóni,
gripið í spil með Nínu og fengið höfð-
inglegar móttökur ævinlega. Seinni
ár höfum við Þorvaldur heimsótt þau
hjón reglulega, þeir félagar spjallað
um þjóðlífið, kvótann og virkjanir og
við svo fengið það albesta kaffi sem
um getur.
Ég bið Guð að styrkja Nínu mína
sem hefur reynst mér svo vel. Megi
Jón hvíla í friði.
Ólöf Ása Benediktsdóttir.
Jón Kristinn
Gíslason
✝ Ólöf Metúsal-emsdóttir fædd-
ist í Tunguseli á
Langanesi 4. febr-
úar 1923. Hún lést á
Sundabúð á Vopna-
firði 14. desember
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Metúsalems Gríms-
sonar bónda í
Tunguseli, f. 22.
október 1888, d.
1924 og Bjargar
Ólafsdóttur hús-
freyju frá Vopna-
firði, f. 4. júlí 1894, d. 30.sept
1967. Ólöf var yngst þriggja
systra og voru hinar; Guðrún f.
16. júlí 1916, d. 30. nóvember
2005 og Hólmfríður f. 17. sept-
ember 1917, d. 3. febrúar 2003.
Björg giftist síðar
Ragnari Sigurðs-
syni, fóstursonur
þeirra er Guðjón
Sigurðsson, f. 13.
júní 1936.
Ólöf giftist Ber-
tila Nikulássyni frá
Vopnafirði, f. 17.
september 1921, d.
5. september 1999,
og stofnuðu þau
heimili og bjuggu æ
síðan á Vopnafirði.
Síðustu æviár
þeirra hjóna dvöldu
þau í þjónustuíbúð í Sundabúð.
Síðustu mánuðina dvaldi Ólöf á
hjúkrunardeild.
Útför Ólafar verður gerð frá
Vopnafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja kæra móðursystur okk-
ar, Ólöfu Metúsalemsdóttur sem
lést eftir erfið veikindi 14. des. sl.
Ólöf fæddist í Tunguseli á Langa-
nesi 4.2. 1923, dóttir hjónanna
Metúsalems Grímssonar og Bjarg-
ar Ólafsdóttur frá Vopnafirði. Hún
var yngst þriggja systra og voru
hinar Guðrún f. 1916, d. 2005 og
Hólmfríður f. 1917 og d. 2003. Á
fyrstu búskaparárum þeirra í
Tunguseli voru berklar í algleym-
ingi og veiktist Metúsalem og lést
árið 1924. Stóð þá ekkjan ein uppi
með 3 dætur sem hún fór með til
Vopnafjarðar en varð að láta þær
frá sér tímabundið í fóstur. Þegar
Ólöf var 9 ára kom hún aftur til
móður sinnar sem þá var gift
Ragnari Sigurðssyni og dvaldi þar
hjá þeim ásamt fósturbróður sínum
Guðjóni Sigurðssyni.
Ung giftist Ólöf Bertila Nikulás-
syni frá Vopnafirði og stofnuðu þau
heimili og bjuggu þar æ síðan fyrir
utan þann tíma er Bertila stundaði
nám í Iðnskólanum á Akureyri en
hann var í smíðanámi hjá bróður
sínum Róbert sem rak trésmíða-
verkstæði á Tanganum. Ólöf og
Bertila voru barnlaus en Árni Ró-
bertsson bróðursonur Bertila var
þeim einstaklega kær og litu þau á
hann sem nokkurs konar uppeld-
isson. Þegar ellin fór að segja til
sín hjá þeim hjónum reyndist Árni
þeim mikil hjálparhella. Ólöf og
Bertila voru ákaflega gestrisin og
nutu þess að fá ættingja og vini í
heimsókn til Vopnafjarðar og var
ekkert til sparað að gera dvölina
þar sem ánægjulegasta. Þess nut-
um við ríkulega systrabörn Ólafar
á Akureyri enda var ákaflega náið
samband milli systranna. Á hverju
sumri var farið til Vopnafjarðar og
alltaf var mikil tilhlökkun að sjá of-
an í fjörðinn fallega frá Burstafell-
inu vitandi af öllum kræsingunum
sem biðu á borðinu hjá Ólu í Dags-
brún. Síðustu æviár þeirra hjóna
dvöldu þau í þjónustuíbúð í Sunda-
búð og eftir að Óla varð ekkja árið
1999 hrakaði heilsu hennar og síð-
ustu mánuðina dvaldi hún á hjúkr-
unardeild. Við systkinin viljum
koma á framfæri þakklæti til Bald-
urs læknis sem reyndist henni ein-
staklega vel, svo og starfsfólks
Sundabúðar fyrir góða umönnun.
Að leiðarlokum viljum við þakka
fyrir samfylgdina og biðjum Ólu
Guðs blessunar.
Ragna, Finnur og Jóhanna.
Nú er öldruð vinkona mín Ólöf
Methúsalemsdóttir fallin frá eftir
erfið veikindi. Ég kynntist henni á
fullorðinsárum og stóð vinátta okk-
ar fram á síðasta dag. Hún var ein-
hver sú hlýjasta manneskja sem ég
hefi kynnst. Umfaðmaði alla sem
til hennar komu og vildi öllum gott
gera af þvílíkri rausn sem þessari
kynslóð var eiginlegt.
Hún var smábarn yngst af þrem
systrum þegar þær misstu föður
sinn. Ólöf fór þá tímabundið í fóst-
ur en fór síðan til móður sinnar
Bjargar þegar móðir hennar giftist
Ragnari Sigurðssyni. Hún minntist
oft á æsku sína, var minnug og
sagði vel frá.
Sem unglingur fór hún snemma í
vist á Akureyri og á Vopnafirði.
Hændi hún þar allsstaðar að sér
börnin á heimilunum enda mjög
barngóð.
Giftist hún Bertila Nikulássyni
og stofnuðu þau heimili og byggðu
síðan húsið Dagsbrún. Heimili
þeirra hjóna var sérstaklega hlý-
legt og fallegt. Óla, eins og hún var
kölluð, hafði yndi af að skipuleggja
og fegra í kringum sig. Ekki stóð á
gestrisninni enda komu margir inn
til þeirra hjóna. Þau voru barnlaus.
Óla átti við heilsuleysi að stríða
frá unga aldri en sýndi ótrúlega
seiglu. Vann lengi í frystihúsinu
þar sem við síðan kynntumst. Hún
var létt í skapi og gamansöm og
var oft glatt á hjalla í kringum
hana. Ég var ánægð að fá hana til
okkar hjóna á aðfangadagskvöld
eftir að hún varð ekkja, þó svo hún
væri lasburða. Hún naut þess vel
þó svo hún vildi yfirleitt ekki fara
mikið út úr sinni íbúð. Við keyrðum
svo um þorpið og skoðuðum ljósin.
Það fannst henni mjög gaman. Að-
ventan var hennar tími og ef til vill
var gott að kveðja þá.
Ég hef ekki þekkt meira jóla-
barn. Hún byrjaði snemma að und-
irbúa jólin og hvergi hef ég séð
meiri natni og áhuga á að hafa allt
sem fallegast og ekki gleymdust
góðgerðirnar.
Hún veiktist í sumar, fékk blóð-
tappa og missti mál en náði sér svo
að hún gat gengið í grind og var
ótrúlega glöð og æðrulaus. Hún
fylgdist vel með þar til hún veiktist
mikið og langþráða kallið kom.
Ég sat hjá henni um stund síð-
asta daginn. Hún svaf og var ró yf-
ir henni. Mér fannst þetta myndi
vera okkar kveðjustund, sem það
varð. Hún lést um kvöldið.
Blessuð sé minning þessarar
góðu komu sem ég þakka fyrir að
hafa kynnst. Guð blessi hana.
Þú vakir, faðir vor,
og verndar börnin þín,
svo víð sem veröld er
og vonarstjarna skín,
ein stjarna hljóð á himni skín.
(Sigurbjörn Einarsson)
Valgerður Friðriksdóttir.
Ólöf
Metúsalemsdóttir