Skinfaxi - 01.04.1933, Síða 12

12
SKINFAXl
Mér hægist um hjartasláttinn,
mér liægist um andardráttinn,
er æskan rís eins og öldufaldur
og æðir fram — til að vinna,
— áköf og fær í flestan sjó, —
að fyllingu drauma sinna.
Mér opnast framtimans álfur,
— það er eins og skaparinn sjálfur
sé kominn að blása ást sinni i efnið,
er æskan gengur að verki,
björt eins og dagur, brosheit og hrein,
með hlaktandi vorsins merki.
Mér heyrist sem fjötrar lirynji,
mér heyrist sem dauðinn stynji,
mér lieyrist sem eilífðin undir taki,
er æskan jörðina blessar,
— og heilagur andi himnum frá
í hásalnum bláa messar.
Eg hylli hiklausa sporið. —
Eg hylli æskuna og vorið,
— þvi þar er öll von minnar þjökuðu jarðar
og þar er öll framtið míns lands,
ástin, trúin, eldurinn, krafturinn
og — andi sannleikans.
Eg hygg, að æskunni hafi sjaldan verið framhorin
-göfugri trúarjátning en þessi. Æskan getur sótt sólskin,
kraft og þor í slík ljóð.
Mannadýrkun Jóh. kemur sjaldan fram um einstaka
menn. Þó eru það kvæðin um séra Magnús Helgason
„Sjötiu ljóðlínur“ og „Goði íslands“, um dr. Helga
Pjeturss, sem eru full af lotningu og aðdáun á anda
þeirra, er um ókominn tíma vinna göfuga sigra.
Guðsdýrkun skáldsins er mjög merkur þáttur í verk-