Skinfaxi - 01.04.1933, Blaðsíða 64

64
SKINFAXI
borizt með fjöldanum inn í þá bölheima, þar sem vilji
til átaka og aflrauna nýtur síu ekki vegna fjárliags-
legra örðugleika. Atvinnulífið er hættulega lamað. Nú
spyrja þjóðirnar, livað þær eigi að gera til að vinna bug
á þessu. Og við íslendingar, þó að kotþjóð séum, liöf-
um þar fyllstu tækifæri til að varða vegi, ef við gætum.
En þau svör, sem fengizt liafa við þessari þýðingar-
miklu spurningu, hafa verið mjög sundurleit. — Svo
mun lengur verða. — Oftast liefir þó svörin algerlega
brostið. Það er eins og við, mörg okkar, þorum ekki
að mynda okkur skoðanir um alvörumál nútímans.
Það er eins og við séum svo dáðlaus að halda, að við
getum ekkert lagt af mörkum til að skapa framiíð.
Rústir þess, sem er og hefir verið, stela frá okkur
kjarki og trú á framhaldið.
Það er eðlilegt, að þeir, sem hafa barizl undanfarna
áratugi með þeirri sannfæringu, að þeir væru að hefja
þjóðina lil gæfu og vegs, missi trúna á viðreisn, þegar
þeir sjá flest verk sín verða engisvirði og jafnvel oft
til bölvnuar. En við, unga kynslóðin, sem eigum að
taka við landinu i eyðilegum forarfenjum skulda og
öngþveitis, verðum að skunda yfir torfærurnar, sem
kaldliæðni örlaganna og þó öllu heldur skammsýni
feðra og mæðra liafa búið okkur. Ef vel á að fara má
þar ekki vera fálm og liik — engin hálfvelgja. Áður en
við byrjum, verðum við að liafa gcrt okkur svo ljósa
mynd sem kostur er, af því sem við viljum vinna fyrir.
Stjórnmálin eru mjög á dagskrá alþjóðar. Um þau
er deilt. Sannir dómar og rangir ern felldir. Mannkynið
er að leita eftir festu og samræmi i skipulagsmálunum.
Sá þorsti verður aldrei slökktur — draumarnir, hug-
sjónirnar lieilla alltaf lengra og lengra. Breytingar flytja
þjóðirnar „annaðhvort aftur á bak eða þá nokkuð á
leið“. Reynslan sker úr um gildi og galla nýrra strauma
— samtíðin er oftast blind með eða móti.
Við tökum nú helzt eftir nýrri elfu, sem veitt er í