Skinfaxi - 01.04.1933, Blaðsíða 13

SKINFAXI
13
um hans. I kvæðuin fyrstu bókarinnar kemur hann
hvað eftir annað með einlægar trúarjátningar og hefir
mikla tilbeiðsluþörf. Hátíðarljóðin lýsa þessum tilfinn-
ingum, þar sem sálmaskáldið hirtist. Seinni kvæði höf.
])era vott um leitandi anda, sem eigi sætlir sig við bók-
stafshundinn guð, sem skreppi út á milli lína guðsorða-
bókanna og sé þá að ejns nálægur.
„Opið bréf“ er i senn ádeila og hreinskilin játning.
En í þvi kvæði kemur fram maðurinn, sem gengið lief-
ir gegnum hreinsunareld efans og séð aldurhniginn
kirkjunnar guð falla. Þá hrópar skáldið á þann guð,
sem er mátturínn, fegurðin, kærleikurinn, ljósið og
lífið. Minna nægir ekki frjálsum anda. Seinasta erindi
þessa kvæðis hljóðar svo:
Ö, ungi, ókunni guð!
Þú, sem æskuna gefur og enn ert að skapast,
og aldrei vilt hörfa, hve mikið sem tapast,
þú, sem enn ekki liefir til almættis liafizt
— eg óttast það mest hvað þú hefir tafizt!
Ilinir friðlausu Ijiða eftir frelsi þínu,
— þeir finna eitthvað hyltast í hjarta sínu,
er deilir á blekkingu dauðra orða
í draumum þess lýðs, sem varð hungurmorða.
Ert það þú?
Skiptar skoðanir munu verða um þessa síðustu bók
Jóhannesar úr Kötlum. En ekki verður fram hjá því
gengið, að skáklið liefir stækkað stórum og gengið
djarft og glæsilega fram i röð hinna fremstu skálda
islenzkra. Stormurinn skellur á þeim er í fylkingar-
hrjósti standa. En glæsilegt er að standa í fylkingar-
brjósti heilbrigðrar æsku með blaktandi vorsins fána.
Þar stendur Jóhannes nú.
Gunnar M. Magnússon.