Skinfaxi - 01.04.1933, Blaðsíða 63

SKINFAXÍ
63
A meðan við vorum að ganga frá bátnum var Hall-
dór þögull og var auðséð, að honum leið ekki vel.
Svo dró hann vetlinginn af liægri hendinni og
smeygði gullhringnum fram af fingrinum og gekk
ákveðnum skrefum þangað, sem Brynhildur stóð. Nii
vissi eg hvað liann ætlaði sér. Mig langaði til að kalla
til Iians, en það var eins og eg kæmi engu orði upp,
sökum skelfingarkvíða, sem gagntók sál mína.
Þegar Halldór kom til Brynhildar, rétti liann henni
hringinn og sagði í málrómi, sem eg kannaðist ekki
við:
„Þarna er liringurinn. Nu skilja leiðir okkar. Eg á
ekki þá konu, sem ögrar unnusta sínum og' fleiri
mönnum rit í lífsháska að þarflausu. Bara af duttlung-
um eða hégómaskap. Vertu sæl.“
Eg' bjóst við, að hún mundi leita sátta eða hiðja
hann fyrirgefningar. En það var ekki.
Hún rétti fram liendina og tók við liringnum. Svo
strauk liún sinn hring fram af fingri sér og fleygði
svo háðum hringunum af afli fram í sjóinn. Þar liurfu
þeir niður í æðandi hrimlöðrið.
Svo sneri hún sér við og gekk föstum skrefum heim
að Hvammi.
Halldór gisti hjá foreldrum mínum í Kotinu nótt-
ina eftir.
Hvað á að gera?
(Skinfaxi leggur engan dóm á stjórnmálaskoðanir þær, sem
koma fram í grein þessari, né á stjórnmál yfirleitt).
I jjjóðlífinu cr kyrrstaða og dauði. Kreppan kyrldr
framfarir og gróður og skilur eftir myrk spor og ill.
Við höfum að vísu ekki séð samlanda okkar hniga
vegna fæðuskorts og afleiðinga hans. En við liöfum