Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 25

SKINFAXl
25
fólkið auðvitað manndóm til að neita sér um ýmislegt,
sem algengt er til nautna og munaðar, en gerir þó eng-
an meiri, betri né sælli. F r a m t í ð islenzkrar
þ j ó ð a r b y g g is t á sjáfsafneitun u n g r a
m a n n a.
Lifskjör alþýðunnar bafa mikið batnað undanfarna
áralugi. Þau geta enn þá breytzt til bóta. Ekki eru þau
fullkomin og ekki eru gæði landsins notuð til þrautar.
Ekki get eg að þvi gert, að eg rengi Skúla Guðjóns-
son á einum stað. Það er þar, sem bann segist sækja
rökin fyrir því, „að óskir mannsins lmíga fyrst og
síðast í þá átt, að eignast sem mest af tímanlegum gæð-
um, nokkuð aftur i tímann, vegna þeirra, sem frekar
kjósa að beina augunum til fortíðarinnar en kryfja við-
fangsefni nútímans til mergjar“. Eg Iiekl að rökin liafi
legið lausust fyrir lionum þar og liann liafi því gerl
þetla fyrir sjálfan sig. Það er vilanlegt, að fólk, sem
lifir við hungur og barðrétti, getur gleymt öllum löng-
unum öðrum fyrir matarlystinni. Því er það fals, að
sækja þangað rök um liugarfar nútimafólks.
Það þýðir ekkert að vitna í gömul orð, sem enn þá
lifi í málinu, og lialda því fram, að þau liafi uppliaf-
lega merkingu og ástæður þær, sem þau spruttu af,
séu enn fyrir hendi. Engum dettur í hug að segja, að
vörur séu ófáanlegar allan veturinn, þó að gamalt fólk
tali um vorbragð af kaffi, þegar það er dauft. Það orð-
læki lifir, síðau kaffi fékkst ekki að vetrinum lieldur
en önnur verzlunarvara, en haust-úttektin var svo litil,
að spart þurfti á að halda, þegar fram á kom. Engum
dettur i hug, að íslenzk kauptún standi upp á hóluni
og bæðum, þótt við köllum þau þorp. Og Þorskfirðing-
ar Iialda áfram að kalla bæinn Skóga, þó að landið sé
bert og örfoka í kring.
Unglingar, sem alizt liafa upp án þess að þola tilfinn-
anlegan skort á nauðsynjum, kunna að meta fleira en
matinn. Ekki verða allar þeirra þrár og hneigðir að