Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 45

SKINFAXI
45
Getur það lalizt sæmandi, að þjóðfélagið starfræki tó-
bakssölu? Yið skulum athuga þetta nánar. Yið vitum
sannað, að tóbaksnautn hafi i för með sér aukin útgjöld
ríkisins til heilbrigðis og dómsmála, og þar með þegna
þess, bæði beint og óbeint. Við vitum sannað að tóbak
er þröskuldur i vegi einstaklinga til að lifa eins og sið-
uðum mönnum sæmir. Og mín skoðun er sú, að við
verðum fyrst og fremst að gera þá kröfu lil þjóðl'c-
lagsins að það sé fyrirmynd einstaklinganna, en elcki
gagnkvæmt, eins og á sér stað i þessu tilfelli. Sama sag-
an endurtekur sig i sölu áfengis, en tíminn leyfir ekki,
að út í það sé farið að þessu sinni.
Það má vera að það þyki firn mikil og fjarstæða að
talað skuli vera um að banna aðflutning á tóbaki, og
eg veit að jietta eru mörgum viðkvæm mál. En ekkert
gagn er að hlifast við að taka á Iiláköldum veruleikan-
um fyrir því. Að dylja sannleikann fyrir sjálfum sér
er ekki til neins nema ills. Og það ætti til dæmis fyrir
löngu að vera búið að banna með lögum, að nokkur
tóbaksmaður tæki barnakennarapróf. Eins liitt: Enginn
tóbaksmaður ætli að geta verið embættismaður ríkis-
ins. En til að berjast fyrir því, befir enginn maður liaft
menningu, og livað þá heldur að flytja það á Alþingi.
Líklega verður þess langt að bíða, af ótta við almenn-
ingsálitið. Eg veit að ykkur óar við baráttunni. Eg veil
að dýrkendur tóbaksins eru fleiri en þeir sem vilja það
úr landi. En minnist þess sem á undan er gengið. Minn-
ist baráttunnar sem feður okkar háðu fyrir sjálfstæð-
inu. Baráttunnar sem þeir háðu þcgar þeir sóttu rétt.
sinn i hendur Dönum, þeim margfalt fjölmennari og
voldugri þjóð.
Minnist baráttunnar fyrir aðflutningsbanni á áfengi.
Við íslendingar höfðum tækifæri til að losna við áfeng-
ið fyrir fullt og allt. Til að lögfesta bannlög, meiri en
að nafninu til. Það er ekki þeirra sök, sem fyrir mát-
inu börðust, að því tækifæri var sleppt, og' þappirslög-