Skinfaxi - 01.04.1933, Síða 47

SIÍINFAXI
47
ingjum og andans stórmeniuun, seni gerðust lýsandi
vitar sinnar kynslóðai-, blés þjóðinni í brjóst sívaxandi
áhuga á því að reisa ættjörðina sifellt bærra og
iiærra. Og jió róðurinn væri stundum þungur, þá var
þó unuinn liver stórsigurinn fram af öðrum, sem gaf
þjóðinni byr í seglin, að stýra skútu sinni lengra. Þcssi
vaxandi framþróun leiddi til jiess að um og eftir síð-
ustu aldmót er liægt að segja að sjálfstæðiseldur þjóð-
arinnar logi mjög skært. Þá fer að vcrða vart almenn-
ari álniga en áður, á málefnum þjóðarinnar, og þá
fyrst virðist ylurinn af eldinum ná verulcga inn að
bjarta æskunnar í landinu. Þjóðin átti þá því láni að
fagna, að eiga mjög þróttmikil skáld, sem létu ekki
sitt eftir liggja að lclja kjark í þjóðina, og voru sum
ljóð þeirra sérstaklcga vel fallin til að vekja ábuga
æskulýðsins. Eða bvað segja menn t. d. um þessa vísu
Hannesar Hafsteins:
„Fjallkonan unga, yngst af Norðurlöndum
óininn fær Iieyrt af dáð frá systra ströndum;
bíður með þrá sem ástmey örmum þöndum
eftir jieim svein, er leysi bana af böndum.“
Öefað liefir margur æskumaður þess tíma viljað
verða sveinninn sem leysti ánauð fjötranna af fjall-
konunni kæru, a. m. k. eiga sín liandtök í þvi viðfangs-
mikla slarfi. Og æskan tók að lilusta eftir „óminum“
af menningarstraumum frændsystranna. Hún leitaði og
fann. Þcgar bin merkilegu tímamót urðu i sögu ís-
lenzku æskunnar árið 1906, þá var jiað m. a. fyrir þá
sök, að til Iiins „unga íslands“ bafði borizt þýður „óm-
ur af dáð frá systra strönd“. Ábrif norsku ungmenna-
félaeanna böfðu borizt til landsins með efnilegum æsku-
mönnum,sem liöfðu kynnt sér þann félagsskap. Og þessi
ábrif komu á lientugum tima til að gela komið þjóð-
inni að notum. Eldmóður æskunnar, tendraður af þeim