Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 50

50
SICINFAXI
ar út meðal þjóðarinnar og Irufla störf þau, er ung-
mennafélögin vilja inna af liendi. Það cr því ekki al-
veg að ástæðulausu, þótt lijá hugsandi ungmennafélög-
um vakni ósjálfrátt þessar spurningar: Eiga félögin
að lialda sér framvegis við höfuðatriðin í stefnuskrá
sinni og láta þjóðernismálin skipa öndvegið? Væri ekki
heppilegra fyrir þau, að kasta „barnatrúnni“ og sniða
sér ávalt stakk eftir vexti samtíðarinnar?
Til að geta svarað þessu, ber fyrst að líla á, liver
sé hin raunverulega þýðing ungmennafélaganna. En
hún hlýtur ávalt á öllum tímum að vera sú, að æsk-
unni lærist af reynslunni að meta gildi sameiningar
og samstarfs á þroskabraut mannlífsins. Að einstak-
lingarnir geti vegna veru sinnar í þeim félagsskap
gengið að lífsköllun sinni þroskaðri i mannfélagsdygð-
um en ella. En lífsköllun hvers einstaklings miðast
fyrst og freinst við þarfir og lífskjör þess þjóðfélags,
sem hann er borgari í. Þjóðlífinu má líkja við akur,
sem allir borgarar þjóðlifsins vinna á. Gróðurinn, sem
vex á akrinum, er þjóðmenningin. Sá gróður fer eftir
]ivi, bvers konar fræjum er sáð, hvernig þeim er sáð
og hversu vel er blúð að gróðrinum sem vex. En með-
al liinna góðu frækorna, sem bera menningarlegan
ávöxt, vex ával! illgresi ómenningarinnar. Ilin sanna
þjóðrækni er i þvi fólgin, að slíta þetta illgresi upp,
en lilúa að þeim gróðri, sém ávöxtinn her. Straumar
tíinans h'eiinta, að nýjum fræjiun sé sifellt sáð í akur-
inn. Vandinn er því fyrir sáðmennina, að velja ])au
frækorn, sem útlit cr fyrir að geli vaxið og borið ávöxt
í jarðvegi akursins, þ. e. íslenzkum jarðvegi, liinum
á að kasta. Og takist það ckki slrax, þá ber að vera
á verði um að láta ekki illgresið vaxa, lieldur slita það
upp áður en það nær að kæfa hinn heilbrigða gróður.
Allir góðir fslendingar vilja eiga sinn þátt í að hlúa
að gróðri þjóðmenningarinnar, færa honum ný frjó-
efni, en aðeins þau, sem líkleg eru að gela orðið lion-