Skinfaxi - 01.04.1935, Qupperneq 13

SKINFAXI
13
þýðublaðið, segir hann, ef einhver í húsinu verður hans
var. Svo fer hann aftur út á götuna. Mórauða blússan
hans með rennilásnum er visl orðin nokkuð gömul;
hún gúlpar öll sitt á hvað í mittið, því að teygjan er
líklega alveg farin úr beltinu. Buxurnar eru líka farn-
ar að trosna að neðan, þótt þær nái ekki nem niður á
linéð, en þar fyrir neðan taka við mórauðir sokkar,
unnir úr islenzkri ull; þeir eru hlýir og mjúkir og falla
vel að hinum bústnu kálfum stráksins. —- Hún gaf mér
þá, konan, sem eg var hjá i sveitinni, mundi hann svara,
ef nokkur væri svo forvitinn, að spyrja um sokkana
hans. Annars er hann ekkert að hugsa um sveilina
núna eða veru sína þar. Og fáum hefði víst dottið í hug,
þó að þeir tækju eftir þessum berhöfðaða og bústna
strák, sem öslar þarna i krapinu, að hann væri eigin-
lega um noklcuð að hugsa. Samt er því nú svona varið,
þó að ólrúlegt sé. — Nú eru bráðum komin jól. Hátið
barnanna.
Ef til vill er liann þá að hugsa um Jesúbarnið, sem
fæddist á jólunum og var lagt í fjárhúsjötu? Nei, hon-
um hefir ekki einu sinni dottið það í hug. — Enginn
skyldi þó halda, að hann kannist ekki við þá sögu.
— Þessi strákur. — Hann hefir meira að segja fyrir
löngu síðan lært Faðirvorið alveg upp á sína tiu fing-
ur og heilmikið af fallegum bænum, sem mamma hans
kenndi honum. Og ekki nóg með það. Hann fann sem
sé upp alveg sérstaka aðferð til þess að muna bænirnar
sínar í réttri röð, nefnilega: Láta hara aftur augun,
byrja svo á faðirvorinu, það er alveg eins og fara inn
löngu, dimmu göngin í gamla bænum i Ási, þar sem
hann hefir verið undanfarin sumur. Svo koma innri
göngin, þar sem eldavélin stendur, þar eru hlessunar-
orðin. Síðan eru dálítil þ r e p til beggja handa. Til
hægri er gengið inn í hjónaherbergið en til vinstri í bað-
stofuna, þar sem allt hitt heimafólkið sefur. Þarna eru
bænirnar, ein við hvert rúm, en við bjónarúmið eru