Skinfaxi - 01.04.1935, Síða 51

SKINFAXI
51
Og æskan sér skipaði i öflugar sveitir
í alhring um þjóðarhag.
Hún krafðist liðsauka um landið gjörvallt,
hnn leitar hans enn i dag.
Og félagið „Hvöt“, sem er veikur visir,
vonhlýr, en kraftasmúr, —
i skjóli hins þróttmikla þjóðarmeiðs
hefir þróazt í tiu ár.
Eg finn, að eg lxefi svo margs að minnast
og margt að þakka í dag.
ÖIl samhygðarefnin eg séð hef hér binda
systra- og bræðra-lag.
Oft hefi eg fundið þú orku, sem geymir
æskunnar hlýi blœr,
sem mannsandans næmustu hörpu Iirærir
og hugþekka strengi slær.
Þótt úformum hafi hér eflaust skeikað,
skal engum það gefið að sök.
Við höfum ei grundvallað húa múra
né hafið nein Grettistök.
í keðjur, sem vefja skal viðfangsefnin,
vantar oss tiðum hlekk.
Og aðstaðan skipar svo oft til sætis,
æskunni, ú þröngan bekk.
En afl þótt oss skorti á við gamla Gretti,
sem glímdi í jötunmóð,
við ættum að minnast afreksmannsins
sem undi 'ei við brunna glóð.
Ilann hirti lítt um þótt hamingjan brygðist
og hopaði aldrei um fet.
Hann synti lil lands og sótti eldinn
og setli hið fyrsta met.
Oss sýnist oft torvelt að sækja föngin
og sundin öll djup og breið.
Það vantar á ströndina vila húan,
að visa okkur rétta leið.
En við ]skulum reyna að reisa þann vita,
sem roða á höfin slær,
og brennur til leiðsögu komandi kynslóð,
er keppir — og sigri nær.
4*