Skinfaxi - 01.04.1935, Side 71

SKINFAXI
71
íþróttahvöt.
(Flutt á skemmtisamkomu við sundlaug Súgfirðinga 5. ágúst
1934). —
„Heilir hildar til, heilir liildi frá koma hermenn vorgróð-
•urs íslands."
Sundlaug Súgfirðinga er sigurtákn súgfirzkrar æsku og
stærsta menningarspor Súgfirðinga hin síðustu ár. íþróttafé-
lagið „Stefnir" með þróttmikla æsku og vorhug þeirra, sem
<eldri eru, er mátturinn, sem að haki stendur.
Súgandafjörður er girtur háum hamrabeltum, sem byrgja
sólarsýn. En við vitum, að sólin á kraftinn, sem öldurnar
reisir og máttinn, sem þokuna leysir og vekur til lífsins allt,
sem lifir, andar og hrærist. Við vitum einnig, að þar sem
sólin sendir sína heitustu geisla, getur verið eyðimörk. Gróð-
urinn er oft kjarnbeztur, þar sem skilyrðin eru nokkuð örð-
ug; svo er einnig um mannlifið. Mennirnir, sem njóta hinnar
mestu sólar á vorri jörð, eru menningarsnauðir og fákunn-
andi. Beztu löndin eru þau, sem skapa beztu mennina; bezt-
ar þjóðirnar, veita börnum sinum strangan aga, kenna þeim
að horfa, stefna og hugsa í sólarátt. —
„Að lifa er starfa, að starfa er lifa“, scgið góðskáldið. Verk-
efnin eru óþrjótandi, sem biða hugsandi og starfandi manna,
því að „lífið yrkir þrotlaust, en botnar aldrei braginn, en
breytir fyr en varir um rím og ljóðaklið.“
Framtíðin er æskunnar, og hin göfugustu störf eru þau,
sem skapa æskunni skilyrði til bjartara og betra lifs, „en
víða eru i byggðunum björg og keldur enn, sem biða ykkar
starfsglöðu vegabótamenn". Mannsæfin er sem leiftur í timanna
■djúpi, en skyldan, sem einum og sérhverjum manni er í blóð
borin, er sú, að greiða veginn þeim, sem á eftir koma. Sagan
er reynslan; dómur hennar hinn trausti grundvöllur þess, sem
verða skal, framtimans starf. —
Við kunnum mörg æfintýri um menn, sem hafa orðið berg-
numdir, hafa lifað með tröllum alla æfi, eða þvi sem næst,
nema einhver ung og fögur stúlka, ímynd fegurðar og hrein-
leika, hafi getað heillað þá og valcið aftur til mannlegs lifs.
Mér detta í hug í þessu sambandi, þeir menn, sem glatað hafa
sjálfum sér, — sem fallið hafa fyrir freistingum lífsins, eit-
urnautnum og ódyggðum; þeir menn, sem með aðgerðarleysi
og skilningsskorti láta brotna á sér hverja menningarviðleitni,
án þess að rumska. Það eru steingjörfingar; það eru menn,