Skinfaxi - 01.04.1939, Síða 10

10
SKINFAXI
stássstofuborðuin undir nafninu „íslenzkir askar“.
Margir kunna að meta gamlar eirkolur og þær eru
vissulega fallegir lilutir. Eu það voru einnig notaðar
járnkolur víða a. m. k. í fjósum og útihúsum, og þær
ber einnig að vernda frá glötun.
Og við inegum ekki gleyma því að á þessum breyt-
ingatímum eru marir hlutir algengir í dag, en ófáan-
legir eftir nokkur ár. Það eru ekki mörg árin síðan
allir austur Skaplfellingar áttu langleiðir i lcaupstað.
Þá voru melreiðingar á hverjum bæ, en þeir voru
reiðinga beztir í langferðir, Nú þarf varla nokkur
austur Skaptfellingur að klakka vöru úr kaupstað, og
í fyrrasumar spurðist eg árangurslaust fyrir um mel-
rciðinga i endilangri sýslunni; livergi voru þeir lil í
sæmilegu standi. Eg gat að endiugu náð í gamlan karl,
sem tók að sér að stanga nýjan melreiðing fyrir mig.
f æsku minni — og bún er sannarlega ekki löngu
liðin — vissi eg til þess, að ljáir þeir, sem einjárnungar
eða spíluir nefndust, voru notaðir við heyskap á stöku
afdalabæjum - en þessir ljáir voru eingöngu notaðir
bér á landi áður en Torfi í Ólafsdal flutti inn skozku
ljáina. Nú hygg eg, að erfitt yrði, ef ekki ómögulegt,
að hafa upp á slíkri spik, þótt leitað væri um allt land.
Uppi á vegg í herberginu minu hanga gripir, sem eg
hefi miklar mætur á. Það eru istöð úr horni. Annað
þeirra fannst í skemmukrók á bæ einum í Hornafirði.
Hitt fannst í ruslahaugi fyrir utan túngarð. Mér var
sagt, að fyrir skömmu hefði og fundizt annað ístað
þsr á bænum, en þau istöð var nú hvergi að finna.
Hornístöð — er eg lít þessa gripi sé eg i svipleiftri
baráttu liðinna kynslóða við eld- og ísaár, einangrun
og einokun; það var ætíð í annálum talið til harðinda-
merkis, að þá notuðu menn hornístöð. Margir kannast
sjálfsagt við gamla húsganginn: