Skinfaxi - 01.04.1939, Qupperneq 41

SKINFAXI
41
með alvöru oí» áhuga og stefndi markvisst að ákveðnu
iakmarki. Vinnubrögð lians voru frábrugðin þvi, sem
eg liefi kynnzt hjá öðrum kennurum, og hæfleikar
hans í bessum efnum voru að ýmsu levti aðdáunar-
verðir.
Eins og áður er sagt, hafði hann kynnt sér starfsemi
danskra lýðháskóla, liallaðist ákveðið að stefnu þeirra
i kennslumálum og lagaði starfshætti sína noklcuð eftir
þeim.
Hann leil svo á, að markmið alþýðuskóla vorra ætti
ekki að vera það fyrst og fremst, að veila nemöndum
ákveðinn skerf vissra fróðleiksatriða, heldur hitt, að
vekja þá til iliugunar um vandamál iífsins, hjálpa þeim
lil að skilja þau, glæða áliuga þeirra, víkka sjóndeildar-
liringinn og efla alhliða þroska þeirra; eigii aðeins
þroska vitsmunanna, heldur einnig annarra þátta sálar-
lifsins. Hann leit svo á, að með vaxandi áliuga kæmi
löngunin eftir meiri þekkingu i þeim efnum, scm álmgi
væri á. Fræðastagl og sundurlausir þekkingarmolar
væru lítilsvirði i samanburði við það, ef takast mætti
að vekja göfugar tilfinningar, trú, mannkærleika, ætt-
jarðarást og fegnrðartilfinningu, og stvðja þær til
þroska. Hvaða námsgreinar teknar væru til meðferðar
væri aukaatriði. Sérhver kennari yrði i því efni að velja
og hafna, og taka það helzt, sem Iiægast væri fyrir hann
að vekja álmga nemenda sinna með, bezta útsýn veitti
yfir hin margvíslegu svið lifsins, og líklegast væri til
að átta sig eftir á stefnu þess, þvi að betra væri „að
vísa Ieið eftir vörðunum en smásteinunum“. — Hann
hafði því litla trú á lexíulestri og utanbókarlærdómi,
og henti jafnan á, að þetta tveggja velra nám við al-
þýðuskólana væri svo stutt, að vonlaust væri að kom-
ast nolckuð áleiðis eftir þeirri hraut, og þessum tak-
markaða tima væri betur varið til annarra lífrænni
starfa. Þi’átt fvrir þennan námstima hlyti aðalþekking
alþýðumanna eftir sem áður að byggjast á sjálfsriámi.