Skinfaxi - 01.04.1939, Qupperneq 44

44
SKINFAXI
tæk að reynslu og óhörðnuð, komin úr fabrevtilegu
umhverfi íslenzkra dala, fjarða eða útskaga. Lifið lá
framundan okkur eins og óráðin gáta, þó að sumum
okkar liafi ef til vill sýnzt liilla undir lönd æfintýranna
úli í ósæi framtíðarinnar, og aðrir liefðu hugann fullan
af fyrirætlunum. Við glímdum við ráðgátur iífsins af
öllum mætti ótamins huga, eins og gengur, og allt þetta
gerði hugi okkar gljúpa og móttækilega, þrátt fyrir
aldur, sem í fjölbreytilegra umhverfi vafalaust hefði
verið búinn að gera okkur fastari í sniðum og harðari
lil mótunar; og enda þótt í þessum hópi væru fáeinir,
sem misjöfn reynsla hafði sett merki sín á.
Á þessa leið var efniviðurinn, sem Blöndal fékk þetta
haust, og eitthvað svipað þessu nnm hann jafnan hafa
verið. Blöndal skildi aðstöðu okkar og hann skorti
hvorki vilja né hæfileika til að verða okkur að liði.
Við kynntumst honum fljótt. Áður en varði litum við
á hann sem persónulegan vin okkar, sem við treystum
fvllilega. Hann var mikill mannþekkjari og vissi bráð-
Iega meira um okkar innri mann, en okkur sjálfuin
var Ijóst. Flestum fellur illa, ef aðrir menn skyggnast
inn í hug þeirra, þótt í smáu sé. Gagnvart Böndal horfði
])etta öðruvísi við. Við vissum, að hann skorti hvorki
viðsýni til að skilja okkur, umburðarlyndi með ]>vi, sem
áfátt kynni að vera, né viljann til að leiðbeina, ef þess
þurfti með. Meðal þeirra hundraða, sem kynntust
Blöndal, annáðhvort sem nemendur hans eða á annan
hátt, eru vist æði margir, sem eiga honum eittlivað að
þakka sérstaklega, fram yfir það, sem nemendur eru
olltaf skuldbundnir góðum kennara.
Blöndal var ekki kennari aðeins i kennslustundunum.
Hann umgekkst nemendur sína þannig, að öll hin hvers-
dagslegu kynni, sem við liöfðum af honum, voru
])roskavænleg. Þau hjón áttu mikið bókasafn, — það
stærsta, sem eg enn hefi séð í einstaklinga eigu. Við
nemendur höfðum aðgang að því. Þau livöttu okkur