Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Blaðsíða 3

Badeni var þakklátur fyrir, að sér skyldi sýnd
slík tillitssemi.
Svo þegar hann dró upp bréfið og útskýrði
tilgang þess fyrir Tandabantu, gekk allt eins
og í sögu: Badeni bað um fimm pappírspen-
inga fyrir fimm gullpeninga. Hvers vegna ekki
að fá einn £5 pappírspening? Það myndi verða
léttara í pósti, svo hann sparaði sér aukafrí-
merki. £5 pappír væri vitanlega öðruvísi útlits
en £1 pappír, svo fólk yrði ekki blekkt og
ruglað.
Badeni samþykkti þessa tilhögun og lagði
fimm gullpeninga á borðið. Tandabantu náði
í lítinn, brúnan kassa með ótrúlegum býsnum
af peningum. Út úr málmpeningahrúgunni dró
hann pappír, sem hann rétti Badeni og sagði
að væri fimm-punda seðill. Á blaðið var máluð
mynd af þriflegum kvenmanni, sem hvíldi lysti-
lega á nægtarhorni og hélt á kornbundini í
feitum faðminum, á meðan fólk lagði ýmis-
konar góss, ómetanlegt að verðmæti, fyrir fæt-
ui henni. Fyrir ofan myndina var áletrun: „50
La Corona 50. Gran Manufactura de Esquisitos
Tabacos". Innan á loki kassans var límd mynd,
í alla staði eins og sú, sem Badeni hélt á, að
því undanskildu, að einhver listamaður hafði
látið frúnni í té mikið, snúið yfirvararskegg og
geithafurshökutopp. Badeni sá ekki þá mynd.
Hann leit dálítið efasemdarlega á blaðið, sem
hann hélt á, og hafði löngun til að spyrja nokk-
urra spurninga varðandi það, en Tandabantu
var önnum kafinn að sinna öðrum viðskipta-
vinum. En hann hafði, hvað sem öðru leið,
talað mjúkt og góðlega; auðvitað var hann al-
gerlega falslaus. Badeni braut blaðið saman
með hægð, lét það í umslagið og fór út úr búð-
inni.
Á leiðinni til pósthússins rifjaði hann upp
fyrir sér og endurskoðaði málið. Skrifarinn
hafði sagt honum, að bréf með peningum í
skyldi merkt með bláum krossi og fyrir það
ætti að borga fjögur pens aukalega. Þetta var
ekki einasta heimskuleg peningasóun, heldur
myndu og bláu strikin segja fólki, að innihald
bréfsins væri fémætt; þau myndu draga að sér
athygli þjófa. Það skyldu engin slík merki
koma á þetta bréf, og enginn myndi vita, að í
því væru peningar.
Hann fann til töluverðrar sjálfsánægju, þegar
hann ýtti bréfinu til sinnar „einlægu eiginkonu"
inn um mjóu rifuna, sem myndaði dularfullan
sambandslið milli Gullborgarinnar og litlu póst-
afgreiðslunnar í kaupmannsbúðinni í heim-
kynnum hans.
Bréfið frá konunni var hið fyrsta, sem Bad-
eni hafði fengið á ævinni, og svarbréfið var
hið fyrsta, er hann hafði látið frá sér fara.
Það var notalegur spenningur samfara þessari
nýju reynslu, og auðvitað nefndi hann þetta
við félaga sína í námunni.
„En hvernig fórst þú að skrifa bréf ?“ spurði
einn. „Þú kannt ekki að skrifa".
„Ég skrifa ekki mjög vel“, svaraði Badeni
hógværlega, „svo ég fékk skrifarann til að
hjálpa mér með erfiðustu staðina í bréfinu.
Á sumum stöðum varð ég að leggja skrifar-
anum ráð um það, hvernig konan mín skyldi
ávörpuð. I sameiningu skrifuðum við bréf, sem
mér fannst að lokum nógu gott. Það var ég,
sem setti í bréfið efni, sem skrifaranum hafði
sézt yfir, þó hann telji sig slunginn í að búa
til bréf“.
Á tilskildum tíma komst bréfið til síns
áfangastaðar. Það var fengið Mamtolo í búð-
inni kaupmannsins. Hún tók við því kæruleys-
islega, leit gagnrýnandi á umslagið og stakk
því síðan í böggulinn með þeirri óveru, sem
hún hafði keypt. Þegar hún var komin heim,
lagði hún af stað til kennarans með bréfið vel
geymt í höfuðklútnum. Hún hitti kennarann
og heilsaði honum virðulega og tók síðan að
rabba við hann um daginn og veginn og færði
sig smám saman nær efninu — sendibréfinu.
„Já“, sagði hún, „fólk skrifar bréf og setur
þau í póst. Fólk tekur við bréfum og les þau“.
„Þannig er það“, sagði kennarinn kurteis-
lega. „Bréf eru send og bréf eru móttekin“.
„Ég hafði næstum gleymt að minnast á“,
hélt Mamtolo áfram, „að ég fékk bréf í morg-
un, og mér datt í hug, að þér mynduð vilja sjá
það“. Hún leitaði í pilsvasanum, í barminum
á blússunni sinni og víðar að bréfinu, vel vit-
andi hvar það var. „Jiní!“ sagði hún. „Ég
hlýt að hafa gleymt því heima eða misst það
á leiðinni".
„Hvað er þetta hvíta í höfuðklútnum yðar?“
spurði kennarinn.
Mamtolo dró bréfið út úr höfuðbúnaði sínum,
opnaði það, rétti kennaranum það hátíðlega og
kom feitum líkamanum fyrir í stól og beið með
ánægjulegri eftirvæntingu. Kennarinn las bréf-
ið og skoðaði fylgiskjalið. „Þetta eru ekki pen-
ingar“, sagði hann. „Það er bara mynd og eitt-
hvað um tóbak“.
„Það er ekki neitt slíkt", svaraði Mamtolo.
„Hvernig geta það ekki verið peningar? Þér
sjálfur hafið lesið í bréfinu, að maðurinn minn
lét £5 með því“.
„Ég segi samt, að það séu ekki peningar",
svaraði kennarinn.
Mamtolo fór aftur með bréfið í búðina. „Ég
hef fengið bréf frá manninum mínum, og hann
VÍKINGUR
261