Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Qupperneq 5

„Saklaus", sa!gði Badeni ósjálfrátt.
„Yður er stefnt fyrir sakamálaréttinn í Jó-
hannesborg í sambandi við innbrot og þjófnað",
sagði lögreglustjórinn.
„Aldrei á ævi minni“, svaraði Badeni, „hef
ég brotizt inn í hús né stolið né ætlað að stela“.
„Enn hefur engin kæra komið fram á hendur
yður“, sagði lögreglustjórinn í embættistón.
„Yður er aðeins stefnt til að bera vitni í máli
manns, sem ákærður er fyrir innbrot í búð og
þjófnað".
„En ég veit ekkert um neitt slíkt“, sagði
Badeni. „Ég hélt þeir ætluðu að spyrja um
brennivín —“.
„Það er ekkert um brennivín í málinu“, greip
lögreglustjórinn fram í, Badeni til mikils hug-
arléttis. „Þér eigið að bera vitni í innbrotsmáli
og þér eigið að leggja fram blaðið, *sem þér
senduð konu yðar í bréfi. Yður verður skýrt
frá öllu þessu, þegar til Jóhannesborgar kem-
ur“.
Því var ekki að neita, að Badeni leit á þessa
bróun málanna sem kærkomið hlé á erfiðu og
þreytandi ástandi. í sambúð beirra hjónanna
voru orðnar meira en litlar viðsjár. Hún hafði
rekið framan í hann bréfið og myndina, sem
hann sagði að væri peningur. „Ef þú getur
kevnt fyrir þennan pening, þá farðu og gerðu
það“, sagði hún hvatskeytlega. „Það vill eng-
inn láta mig fá svo mikið sem merkimiða fyrir
það“. Hún hafði skýrt frá reynslu sinni af
..bankaseðlinum". og dag eftir dag hafði hún
hvað eftir annað vikið talinu að þessu efni
á hinn ergilegasta og ósvífnasta hátt. Badeni
var að verða viti sínu fjær. Hann átti í strangri
baráttu við þá freistingu að taka prik og jafna
með því sakirnar við konu sína. Það var ein-
ungis sú hótun hennar að segja hinum kon-
unum hvernig hann hefði látið leika á sig og
gera hann hlægilegan, sem aftraði honum.
Þegar hann kom heim frá lögreglustöðinni,
sagði hann konu sinni svo mikið af viðtalinu,
sem hann áleit hana hafa gott af að heyra.
Hann ætlaði til Jóhannesborgar, sagði hann, í
sambandi við mikilvægt mál varðandi annað
fólk. Hann ætlað að taka blaðið með sér og
skipta því þar fyrir aðra peninga.
Hann gerði sér reyndar ekki ljóst, hvernig
hann ætti að fá þessi 5 pund, en þessi fyrir-
sláttur myndi nægja til að þagga niður í kerl-
ingunni um sinn.
Innbrotsmálið kom fyrir réttinn í Jóhannes-
borg á tilskildum tíma. Tandabantu þekkti muni
sína, er fundust í fórum hins handtekna manns.
Þegar hann var spurður, hvernig hann gæti
þekkt vindlakassann, benti hann á skeggið og
hökutopp frúarinnar, og sagðist hafa prýtt
hana þannig sjálfur sér til dundurs. I kassanum
var stór bunki af samskonar myndum.
Þegar Badeni var spurður, þóttist hann
þekkja kassann. „Bréfpeningurinn“, sem hann
sýndi, hafði komið úr kassanum, sagði hann.
Hann var í þann veginn að halda áfram sögu
sinni um viðskipti sín við kaupmanninn, þegar
þaggað var niður í honum, honum til mikillar
furðu.
Málinu lauk, sekt innbrotsþjófsins sannaðist
og hann var dæmdur til langrar fangelsisvistar.
Tandabantu var á leiðinni út úr réttarsaln-
um með sína endurheimtu muni, þegar lög-
regluþjónn lagði hönd á öxl honum. „Þér eruð
hérmeð tekinn fastur“, sagði hann, „ákærður
um svik“.
Þegar málið kom fyrir rétt, var Badeni aftur
leiddur sem vitni. Enn á ný sýndi hann „bréf-
peninginn". Hann var borinn saman við mynd-
irnar í kassa Tandabantus og reyndist sömu
tegundar. Fingraför Tandabandus fundust á
myndinni, meðal annarra. Badeni skýrði frá
því, hvernig hann hefði fengið blaðið í skiptum
fyrir fimm gullpeninga, og kaupmaðurinn var
dæmdur í 30 punda sekt eða þriggia mánaða
hegningarvinnu ella. Af sektunum fékk Badeni
5 pund í skaðabætur. Af einhverjum misgán-
ingi lögreglunnar fékk hann einnig vindlakass-
ann.
Nú þegar málum hans var lokið, var Badeni
á lausum kili í Jóhannesborg, og þar eð hann
hafði verið færður þangað á kostnað ríkisins,
ákvað hann að spára sér ferðapeninga með því
að taka upp sitt fyrra starf í námunni. Auk
þoss hafði hann einhvernveginn á tilfinning-
unni, að fjarvera hans mvndi skerpa ástina.
Hann hugsaði sem svo, að tilfinningar konu
hans myndu mildast meðan hann væri í burtu.
Að minnsta kosti þurfti hann tímann fyrir sér
til að hugsa upp sennilega sögu til að segja
henni um skiptin á ,,bankaseðlinum“.
Hann fékk kunningja sinn til að skrifa heim
fyrir sig og segja, að hann myndi dvelja nokkra
mánuði í námunum. Hann lét þessa einnig getið,
svona hinsegin: „Ég hef fengið peninga fyrir
seðilinn, þú veizt“.
Eftir nokkra mánuði hélt Badeni heim. I
farangri hans var vindlakassi. Honum hafði
vegnað vel, og hann gat fengið konu sinni álit-
lega peningafúlgu. Hann varaðist að geta um
„bréfpeninginn", sem hann hafði farið með til
Jóhannesborgar til að fá skipt. Hann vonaði,
að kona sín hefði gleymt því, svo hann þyrfti
ekki að gefa skýringu á þeim viðskiptum. En
eiginkonur gleyma ekki svo auðveldlega, og dag
VÍ K I N □ U R
263