Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Blaðsíða 6

Stúllmr við síldarsöltun.
einn kom Mamtolo honum á óvart með beinni
spurningu:
„Hvernig fórstu að fá peninga fyrir blaðið.
Ailt fólk hér sagði mér, að það væri einskis
virði“.
„0, það, ertu að spyrja mig um blaðið?“ svar-
aði Badeni til að tefja tímann sér til umhugs-
unar.
„Já, ég hefði gaman af að heyra nánar um
það“, sagði Mamtolo.
„Þekkir þú banka?“ spurði Badeni. „Bankar
eru staðir, þar sem allskonar peningar eru
geymdir. Fólk fer þangað með pappír og fær
hvíta peninga eða gula peninga (silfur eða gull)
í staðinn. Ég fór með pappírinn í bankann, og
þar gáfu þeir mér strax £5 fyrir hann. Það
eru margir slíkir pappírar í bankanum, og ég
sá fólk oft kaupa í búðum fyrir pappírspeninga,
alveg eins og ég sendi þér. Þeir, sem heimsækja
stórborgirnar, verða oft fyrir ýmsu, sem fávísu
fólki hér heima finnst merkilegt", sagði hann
og beindi með lagni talinu að einfaldari efnum,
og þar með féll málið niður.
Svo sem viku seinna, þegar Badeni kom heim
frá bjórdrykkju, tók kona hans á móti honum
æs.t í skapi. „Meðan þú varst í burtu", sagði
hún, „fór ég að leita að eldspýtum í fórum þín-
um, og þar fann ég þennan kassa. Sjáðu, það
er pappírspeningur límdur innan á lokið!“
„Við tölum ekki um það“, sagði Badeni hvat-
skeytlega, þreif kassann af konu sinni og fleygði
honum í eldinn.
— Hann söng dásamlega; söngui’ hans kom beint frá
hjartanu.
— Já, en það er nú bara leiðinlegt, að tónarnir
skyldu endilega þurfa að koma út í gegnum nefið.
★
A: — Geturðu lánað mér 20 krónur?
B: — Nei, ég á aðeins 10 krónur sjálfur.
A: — Jæja, lánaðu mér þessar 10 krónur, hinar get
ég átt hjá þér.
★
A: — Það var maðurinn yðar, sem fyrstur tók til
orða í samsætinu í gærkveldi.
B (glöð): — Nú, um hvað talaði hann?
A: — Hann sagði: Hvar í skrambanum er tappa-
togarinn?
264
VÍKINBUR