Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Side 11

HöfuncLurinn situr þarna sjálfur mitt í liópi sumra
hinna ungu, grænlenzku vina sinna eins og ,,ajun-
_ gilaq atátarpait“. Móðirin, aS minnsta kosti sumra
þeirra, stendur hjá og sýnist' ekki vansæl á svipinn.
(Myndirnar, sem birtar hafa verið með þessum
greinum, eru teknar af höf., nema tvær þær síðustu).
hliðar aftanvert, svo honum hvolfdi ekki.
Júnat var miklu hæglátari en Lars.
Svo komu stúlkurnar. Sú elzta hét Kathrine,
16 ára, l.iós með dökkt hár, mjög lagleg en fá-
tæklega klædd. Hún var nokkuð feimin. Var
hún miög í áliti hjá löndum mínum fyrir fegurð
sína. Hinar hétu Sína og Aníta, ærslabelgir,
8 og 10 ára, að mig minnir. Lítill bróðir þeirra
hét Jakob, 6 ára, sólbrenndur og dökkur. öll
reyktu þau og urðu fegin sígarettum, sem við
gáfum þeim. Eitthvað áttum við af súkkulaði,
sem við skiptum á milli þeirra líka.
Ég var með litla kassa-myndavél og fékk að
taka myndir af þeim. Virtust þau hafa mjög
gaman af að láta mynda sig.
Þegar við vorum búnir að dvelja þarna stund-
arkorn, komu til okkar þrjár grænlenzkar stúlk-
ur, ein þeirra mjög ljós og lagleg, með dökkt
og mikið hár. Hinar höfðu útiteknari litarhátt,
en hefðu þó allt eins getað verið íslenzkar vinnu-
konur upni í sveit um aldamót hvað yfirbragð-
inu viðvék. Ég spurði þá laglegu, hvort hún
talaði dönsku. „Lidt“, svaraði hún. Ég spurði
þá hvort ég mætti taka af þeim mynd og sýndi
henni myndavélina mína. „Namik", sagði hún
þá og talaði hún grænlenzkuna hljómfegur en
hinar. Ég sneri mér þá að þeim og spurði hvort
ég mætti ekki taka mynd af þeim að gamni
mínu og hlógu þær og sögðu loksins „áp“. Þá
sagði ég þeim að stilla sér upp við vegginn
móti sólinni. En, svo sem til að sýna mér glettni,
sneru þær að mér bakinu allar þrjár. Ég sagði
þeim að mér þætti hin hliðin viðf elldnari, og létu
þær sér þá segjast og voru hinar kátustu. En
rétt þegar ég var búinn að ná af þeim mynd-
inni, komu til okkar tveir danskir menn. Urðu
þær þá allt í einu eins og sneyptar og tóku
sprettinn í burtu. Ég komst að því seinna, að
þær unnu við spítalann.
Fjölskyldurnar tvær, sem við hittum þarna,
voru mjög alúðlegar. Þær voru Juliane og Abel
Lúkasen og Morthen Mathæussan (faðir
Kathrine að ég held). Veit ekki hvað konan
hans hét eða hvort hann vár giftur. Morthen
var 47 ára gamall, lítill og nettur. Hann kenndi
mér seinna nokkur orð í grænlenzku, nöfn á
ýmsum hlutum, sem ég er nú búinn að gleyma
hveriir voru. Hann var oft úti á kajak sínum
og alltaf eitthvað að dunda eða sýsla. Mér varð
starsýnt á hve öll veiðitæki hans voru snotur-
lega með farin, og skinnstakk, gegnverkaðan
með lýsi og af sömu gerð og sniði, sem ég man
eftir úr æsku, sá ég hann með, sem hann vafði
mjög snyrtilega saman.
Með þeim var 69 ára gömul kona, sem ég
man ekki hvað hét. Ekki var hún nú dáfríð,
en mikið held ég að hefði verið gaman að geta
talað við hana. Það var auðheyrt á henni, að
hún myndi hafa haft gaman af að segja frá því,
þegar hún var ung. Hún var sú eina, sem hafði
hárið bundið í topp að gömlum sið.
Þetta fólk kom eitt sinn seinna í heimsókn
til okkar um borð í Súðina og leysti Steindór
og fleiri það út með gjöfum. Hafði hann t. d.
látið sauma buxur úr fötum af sér á þá bræð-
urna Lars og Júnat og sýndust þeir hinir
hreyknustu. Meðal þeirra, sem heimsóttu okkur,
var gamla konan og ein þeirra þriggja, sem
ég tók myndina af og ég gat um hér á undan.
Þær höfðu með sér lítið, gullfallegt barn og vel
búið. Þær komust ekki upp úr bátnum (það
er að segja gamla konan), svo ég fékk kaffi á
ketil og kex með og bolla og færði þeim niður
í bátinn. Sína litla og Aníta voru einnig í
bátnum og Jakob. Átti ég einhvern súkkulaði-
mola, sem ég tók með og fékk þjónustunni,
þeirri af spítalanum, og sagði henni að gefa
börnunum. Sagði ég það á einhverskonar græn-
lenzku, og sá ég að þær litlu skildu það, því
þegar konan bjó sig ekki strax til að gefa
þeim „smekk“, skildi ég, að Aníta litla, sem
var yngri, minnti hana á það og skildist mér
konan segja að þeim lægi ekkert á. Gömlu kon-
unni gaf ég sígarettupakka. Ég skenkti þeim
nú kaffið, og var gamla konan eitt gleðibros,
þar sem hún söng og hampaði barninu í kjöltu
sinni. Fékk ég svo að taka mynd af þeim, og
hagræddi hún litla anganum, svo ég gæti náð
sem beztri mynd af honum.
Ég reyndi nú að babla við þær, og spurði
hvort þær kynnu ekki dönsku. Þjónustan gat
V I K I N G U R
269