Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Qupperneq 13

vestra, meðan menn voru enn ekki farnir að
nota gúmmístígvél á fæturna.
Sumt var aftur á móti ekki með yfirbragði
eins og það er algengast hérna. Hár allra var
svart, lint og slétt, misjafnlega vel hirt eins og
gengur, og munu Reykvíkingar að jafnaði láta
snyrta hár sitt oftar, nema þá þeir, sem eru
skáld eða listamenn. Augu flestra voru brún.
En það, sem mér fannst sameiginlegt með því
öllu, var þessi hátíðlegi, bældi svipur, sem var
á því, þegar danskir menn voru í námunda við
það.
Það er ekki hægt að segja með rétti um skyld-
leika þess við okkur, dæmt eftir útliti þess og
viðkynningu við nokkrar manneskjur. Til þess
þarf að rannsaka sögu þess og líkamsbygging-
arþróunina með hliðstæðum samanburði við þá
þróun, sem orðið hefur hjá okkur íslendingum
sjálfum. Vitanlega er þetta fólk eitthvað orðið
blandað Dönum í seinni tíð, en það erum við
Islendingar líka. Ef ég hefði haft tækifæri til
að ferðast um landið, kynnast fólkinu og læra
mál þess, hefði ég getað myndað mér fastari
skoðun um þetta. En þrátt fyrir það tel ég mér
óhætt að segja, að margir af þeim Grænlend-
ingum, sem ég sá þarna, hefðu ekki vakið sér-
staka athygli fyrir útlendingslegt yfirbragð, ef
þeir hefðu alizt upp hér heima og vanizt okkar
háttum og máli frá barnæsku.
Lokaofö.
Þótt svo illa tækist til, að íslendingar gerðu
ekki út til fiskveiða við Grænland síðastliðið
sumar, geri ég ráð fyrir, að svo verði ekki í
framtíðinni. Er vísast, að þangað muni sækja
íslendingar, sem aðrar þjóðir.
Það er því nauðsynlegt að við gerum okkur
ijósa afstöðu okkar til Grænlands og Grænlend-
inga. Okkur verður að gerast það ljóst, að við
verðum að sýna þeim vinsemd og hjálpfýsi í
öllu, sem við'getum.
Það væri mjög vel til fallið, að við gætum
boðið mörgum þeirra til dvalar með okkur, bæði
í skólum, og þó einkum til náms í verldegum
efnum við heppilegar aðstæður, þar sem þeir
gætu lært hagnýt vinnubrögð, sem mundu henta
þeim tíma, sem land þeirra verður að taka á
móti á næstunni, ef þeim á að verða fært að
lifa í landi sínu.
Ekkert fólk myndi taka vináttu íslendinga
betur en einmitt Grænlendingar.
Kennslukonan: — Fólk, sem hvergi á sér bólfestu,
en fer stað úr stað, er nefnt hirðingjar. Getur þú bent
mér á nokkra, sem lifa þannig, Emma mín?
Emma: — Vinnukonurnar hennar mömmu.
SJÓMANNASÖNGUR.
Næturhúmiö vík og voga,
vefur fast að barmi sér.
Yzt við hafsbrún eldar loga,
andar rótt við sand og sker
svefnlétt bára.
Vaknar ver.
Mjúkt um strengi strýkur boga
stillir vinda, er morgna fer.
Út á djúpið salta seiðir
syni fjarða ránar brá,
Opnast vegir, bjartir, breiðir,
brunar knörinn ströndum frá.
Fyllist segl
og svignar rá.
Sær um brjóstið fannhvítt freyðir,
fast er sótt á miðin blá.
Silfurlokka Ijósa hristir,
logns af blundi vakinn sær.
Ránarvörum votum kysstir
virðar rækja störfin kær.
Glettin alda
þiljur þvær.
Kotin lágu kvíðinn gistir
kaldur þegar stormur hlær.
Landsýn hverfur, hallar degi.
Herða flugið vindaský.
Heim er snúið hlöðnu fleyi.
Hrynur dröfn með þungum gný.
Stormur grípur
strengi i.
Synir fjarða um vota vegi
vinafundar leita á ný.
Reinhardt Reinhardtsson.
VÍ K I N □ U R
271