Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Blaðsíða 15

ið til sængur. Það var raunar ekki ný bóla, að
við leiddum hesta okkar saman í hálfkæringi,
átum venjulega hvort úr annars pokahorni, en
aldrei höfðu rimmurnar orðið grimmari en
þetta kvöld. Það varð stólparok, sem endaði
með því, að ýmislegt var rifjað upp, er áður
hafði legið í þagnarþey.
„Þú hefur alltaf verið bölvaður ræfill og
heybrók", sagði konan mín; og raddblær henn-
ar var baneitraður.
„Þetta hef ég aldrei heyrt áður, elskan mín“,
sagði ég og skælbrosti framan í hana.
„Þú hefur þá heyrt það nú, og mundu það
eftirleiðis", sagði konan mín.
„Getur verið að ég muni það, en ég trúi því
aldrei“, sagði ég.
„Þú skalt verða að trua sannleikanum um
sjálfan þig, þó að þér þyki hann gallbeizkur",
sagði konan mín.
„Þinn sannleikur er sonur syndarinnar",
sagði ég.
Þá hló konan mín óheillavænlega. Það var
eins og ískalt steypibað félli niður eftir hrygg-
lengjunni á mér, og þóttist þess fullviss, að
konukindin hefði snuðrað upp einhverja snögga
bletti, vissi mig í ýmsu berskjaldaðan, eins og
gerist og gengur, og það jafnvel með trúverð-
ugustu eiginmenn. Nú hugsaði hún sér víst gott
til glóðarinnar, að núa mér ósómanum um
nasir. Hún var svo sem komin í bardagaham,
blessuð friðardúfan.
„Manstu kvöldið, sem við spiluðum hjóna-
sængina, kvöldið, sem spilagæfan sneri við
þér bakinu, svo ólundin hékk utan á þér, svört
og andstyggileg, eins og ósflygsur af daunill-
um grútarkveik?" spurði konan mín.
„Jú, sennilega rámar mig eitthvað í þetta.
Var það ekki þá, þegar ég vann happdrættis-
vinning kvöldsins?" sagði ég háðslega.
„Já, þú vannst, bölvaður auminginn. En
hvernig vanstu? Með svikum, — já, með svik-
um, heyrirðu það?“ sagði konan mín. Og nú
var hún orðin þung á bárunni.
„Þú gafst, ég var í forhönd, fékk góð spil,
hafði vit á að tryggja mér sigurinn með glæsi-
legri spilamennsku, hef víst haft nasasjón af
því, að til mikils var að vinna“, sagði ég.
„Glæsilegri spilamennsku. — Þú gazt bók-
staflega ekki spilað öðruvísi en að álpast upp
í til mín. Ég ætti að vita það, engu síður en
þú. Þú hefur gott af því að kynnast sannleik-
anum, ef til vill minnkar þá í þér helvítis mont-
ið og rembingurinn. — Ég valdi þér þessi ágætu
spil. — Þið strákarnir voruð uppteknir við að
rífast. Það er alltaf kleift að fara á bak við
karlmenn, vefja þeim um fingur sér, eins og
heftiplástri, sem situr þar rígafstur, unz honum
er kastað í sorptunnuna".
Það varð nokkur þögn eftir þessa hvellhettu-
sprengingu konu minnar. Ég var ekki lengur
sigurstranglegur riddari, sem hafði brotið nið-
ur borgarmúrana, lokur höfðu verið dregnar
frá hurðum. Sú, sem barist var um, hafði lagt
sigurinn upp í hendur mínar. Og þegar ég
fylgdi henni heim um nóttina, veitti hún ekki
viðnám gegn ágengni minni við að gera sigur-
inn við spilaborðið raunverulegan í hvílunni.
Kossar hennar voru langir, og blóðhiti í arm-
lögunum.
„Ekki hafa hinir strákarnir verið burðugir,
fyrst þú tókst mig fram yfir þá“, sagði ég.
„Það var ekki um neitt val að ræða — ég
kenndi bara í brjósti um þig, heigulinn og hrak-
fallabálkinn“, sagði konan mín.
„Þú hefur alltaf verið hagsýn og sjálfri þér
samkvæm í orðum og athöfnum", sagði ég stork-
andi.
„Þú ert naut“, sagði konan mín.
„Sem þú valdir þér“, bætti ég við.
„Þú ert andstyggilegur — hypjaðu þig frá
augunum á mér, svona — svona — impótesar
eiga ekki að — að —“.
Konan mín var farin að snökta.
Ég lét hana ekki vísa mér tvisvar á dyr. Það
var eitthvað óþvegið, sem hún var að rausa.
Ég hlusta’ði ekki á hana, hljóp í nekt Adams
fram úr hjónasænginni og hreiðraði um mig
á dívangarmi uppi á hanabjálkalofti.
En það er áreiðanlega satt: „Sá hlær bezt,
sem síðast hlær“. Ég hefði betur verið svo lán-
samur að tapa síðasta spilinu í hjónasænginni
hérna um árið. Þá hefði ég hlegið í kvöld.
£malki
Kaupmaður nokkur bauð húslækni sínum til mið-
degisveizlu, sendi þjón með boðin og beiddist svars.
Læknirinn skrifaði svarið í flýti á lyfseðil og fékk
þjóninum. Það er alkunnugt hvað læknar skrifa illa,
og kaupmaðurinn gat ekki með nokkru móti lesið
hrafnaspark það, sem á lyfseðlinum stóð. Hann skauzt
þá yfir í næstu lyfjabúð og sagði við lyfsalann:
— Getið þér ekki gert svo vel og lesið þetta fyrir
mig?
Lyfsalinn brá sér með seðilinn í næsta herbergi,
kom að vörmu spori aftur með vænt lyfjaglas.
— Það kostar 8 krónur og 50 aurji.
★
Tveir ferðamenn á ftalíu mætast. Annar segir:
— Hvernig leizt þér á rústir Pompeji-borgar?
Hinn svarar: — Rétt svona og svona. Þær eru svo
hroðalega af sér gengnar.
V í K I N G U R
273