Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Side 19

VEIÐIFERÐ A HAMBORGARTOGARA
Fiskimenn eiga, eins og við vitum, flest sameigin-
legt. Það skiptir ekki máli undir hvaða flaggi þeir sigla,
brezku, hollenzku, frönsku, norsku eða einhverju öðru.
Þeir verða allir að horfast í augu við hættur úthafsins
og heyja harða og miskunnarlausa baráttu til afla sér
lífsviðurværis með fiskveiðum.
Það er ávallt mikil samvinna meðal sjómanna, án til-
lits til þjóðernis. Það kemur jafnvel fyrir, að þýzkur
skipstjóri reynist hjálpsamari skipi frá Hull, heldur en
samlanda sínum. Skipstjóri eins skips getur stundum
gefið öðrum skipstjóra mikilvægar og gagnlegar upp-
lýsingar, t. d. um veiðihorfur á þessu eða hinu veiði-
svæðinu. Upplýsingar um hafís, veðurástand o. m. fl.
Einn af Hamborgarskipstjórum mínum er i nánu
sambandi við marga Hull-skipstjóra og segir mér af
aflabrögðum, jafnvel þótt hann sé hundruð mílna frá
viðkomandi veiðisvæði. Hann talar um Joe, skipstjór-
ann á Sapphier og Willie, skipstjórann á Emerald, eins
og hann hafi þekkt þá langan tíma. Raunverulega hef-
ur hann aidrei hitt þá.
Þegar litli togarinn Astrid frá Hamborg bjargaði 8
brezkum sjómönnum í janúar 1949, skipti það engu
máli fyrir skipstjórann, hann John von Helm, hverrar
þjóðar hinir nauðstöddu sjómenn voru. Þegar fiski-
menn geta hjálpað öðrum fiskimönnum eða sjómönn-
um, spyrja þeir einskis, heldur hraða sér á vettvang.
Ég fór einu sinni eina veiðiferð ásamt hr. Chiswell,
frá matvæla- og landbúnaðarupplýsingaráðinu í Ham-
borg, á einum hinna stærri Hamborgartogara, Este.
Eitt skipanna, er við höfðum samband við í ferðinni,
var frá Hull. Skipstjórinn þar sagði okkur fréttir frá
ýmsum fiskislóðum og við gáfum honum einnig nokkr-
ar upplýsingar. En eitt atvik vakti þó sérstaklega eftir-
tekt okkar. Eitt sinn, er hann kom mjög nálægt okkur,
hljóp skipstjórinn aftur í skut skips síns og kastaði
vögnunum, nokkuð, sem ekki er hægt að líta
á öðruvísi en undarlega glettni örlaganna: Úr
nýjum þrumuskúr sló eldingu niður í eyki kjör-
furstavagnsins, svo bæði hestar og knapar féllu
flatir til jarðar, en kjörfurstinn sat óskaddaður
í vagninum! Náfölur reikaði hann inn í höll-
ina, mjög hugsandi um það, hversu nærri hefði
legið, að stjörnuspádómur hans yrði til að valda
dauða hans.
um borð til okkar, af mikilli leikni, tveimur dósum af
sígarettum og hrópaði um leið: „Mér er sagt, að þið
hafið ekki mikið að reykja í Þýzkalandi". Hann vissi
ekki að um borð í Este voru tveir brezkir yfirmenn,
annars hefði hann kannske kastað tveimur dósum til
viðbótar.
Síldveiði með botnvörpu er veiðiaðferð, sem stunduð
hefur verið frá Þýzkalandi í s.l. 20 ár. Bretar nota
mest reknet við slíkar veiðar. Hugsaðu þér langa og
djúpa girðingu af netjum. A nóttunni kemur síldin
upp í sjó og ánetjast. En botnvarpan, sem Þjóðverjar
nota, er svipuð að gerð og sú, sem notuð er við þorsk
og annan stærri fisk, þeir veiða síidina við botninn, og
þeir veiða mikið. Árið 1948 veiddu 39 togarar fi'á Ham-
borg yfir 30.000 smálestir af síld, frá júní til nóvember.
Óhreinasta og versta kollait.
Við sigldum af stað laugardagsmorgun, með nóg af
mat og miklar vonir, vitandi að við vorum um borð í
óhreinustu kollunni í Hamborg. Er við komum út í
Norðursjó og höfðum farið fram hjá Cuxhaven, byrjaði
skipið að velta í norðaustan kvikunni og benti allt til
þess, að ferðin yrði mjög slarksöm. Veiðisvæðið á þess-
um tíma var Flatigrunnur, ca. 100 mílur austur og
norðaustur af Aberdeen. En skipstjórinn vildi samt
reyna eitt hol á Doggerbank og köstuðum við vörpunni
ca. 80 mílur austur af Flamborough Head. Það bar
þó lítinn árangur, og héldum við áfram norður eftir
á sunnudagskvöld. — Um hádegi á mánudag vorum
við komnir á hið rétta veiðisvæði og byrjuðum að toga,
en í fyrsta holinu var veiðin lítið betri, eða ca. 20
körfur af síld. í næsta holi komu upp 100 körfur og
þar næsta yfir 200 körfur, eða í kringum 12 smálestir
af fiski.
Um kl. 11 að kvöldi drógum við síðasta holið. Með
dimmunni tók fiskinn undan og við hættum veiði þang-
að til mgð birtingu næsta dag. Eftir tveggja daga veiði
höfðum við aðeins fengið 400 körfur, en skipið rúmaði
4000. Allan þriðjudaginn toguðum við, en veiðin var
aðeins í meðallagi. Það var oft kyrrt í sjóinn. Aldan
hafði horfið, sjórinn var sléttur og kyrr, enginn vind-
ur. Það var of mikið logn fyrir síldina, henni líkaði
betur hreyfing á sjónum.
Aflinn hjá hinum.
Allan þennan tíma hlustuðum við eftir hvernig hin-
um togurunum reiddi áf. Þrisvar daglega gaf loft-
skeytamaðurinn skýrslu um aflabrögðin til miðstöðvar-
VIKINGUR
277