Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Síða 25

Hið ægilega villidýr, sverðkötturinn, var ein þeirra dýrategunda, sem fórust í asfaltsýkjunum í Los Angeles.
ryðjast fram hjá og í sömu andrá sat allur hópurinn
fastur. Örvingluð barátta hófst, tryllt öskur bárust
langt út yfir sléttuna, meðan ærð dýrin sukku dýpra
og dýpra í seiga jörðina.
Og nú fóru rándýrin að hafa sig á kreik. Stór hópur
af úlfum réðist á þá. Mörg hinna gráðugu dýra hlutu
sömu örlög og bráð þeirra, hin voru brátt hrakin út
í svarta leðjuna af stórum sverðketti, sem kom stökkv-
andi mitt á meðal þeirra og þeytti þeim til allra hliða.
En einnig þessi óttalegi ræningi varð eftir í valnum,
nokkur stór, rauðfext ljón komu í námunda við hann,
og enda þótt þau stæðu á kjöteyjum, lentu þau brátt
í grimmilegum bardaga um bráðina, og hvert af öðru
misstu fótfestuna og soguðust niður í svarta dauða-
leðjuna. Og enn réðust úlfar og villihundar á dauða
fíiana, unz þeir köfnuðu sjálfir í asfaltinu.
Þannig má ráða, af fjölda og afstöðu beinagrind-
anna, að þessir hræðilegu atburðir hafi gerzt. Á sama
hátt og fílarnir hafa einnig aðrar jurtaætur, svo sem
úlfaldar, lamadýr, hestar og antilópur beðið dauðann.
Rándýrin, sem eru langflest, hafa hér náð í auðvelda
bráð, en orðið að gjalda fyrir með lífu sínu.
Ein mannsbeinagrind hefur einnig fundizt, en þar
eð hún stafar frá miklu seinni tíma, skiptir hún litlu
máli í þessu sambandi.
Síðasti eigandi Raucho La Brea, hr. Haucock, sem
var gæddur vísindaáhuga, gaf asfaltfenin ásamt um-
hverfi borginni Los Angeles, sem síðan lét gera mikla
uppgrefti. Beinagrindasafnið af fortíðardýi-um er
geymt í Los Angeles, og á ekki sinn líka í veröldinni.
Asfaltíenin voru umgirt lágum steinvegg og í Haucock
Park í Los Angeles voru settar nákvæmar eftirlík-
ingar af merkilegustu dýrunum.
J Ó N REPP
Hinn 6. okt. 1879 birtist í Þjóðólfi eftirfarandi dán-
arfregn (Matth. Jochumsson skáld var þá ritstjóri
Þjóðólfs):
Jón Repp. — Þetta einfalda en áreiðanlega góð-
menni, sem svo oft og lengi gekk á milli góðbúa lands-
ins með bréf og boðskap hinna beztu manna, sýnandi
sig öllum ávallt „Jón sama“: ljúfan og lítilþægan,
dyggan og drottinhollan, vandaðan til orða og verka
— hann er nú ekki lengur á lífi; og að vísu á hann
eins og aðrir skilið að fá andvani að fylla fáein smá-
línubil í blaði Sunnlendinga, til þess að flytja sínum
mörgu vinum og vellunnurum sína síðustu kveðju.
Jón sál. Repp andaðist að Lambhaga í Leirársveit,
og var lík hans flutt til Leirár og þar jarðað að
kirkju; var það allgöfugur greftrunarstaður; lá þar
fyrir mikið safn merkilegra beina, fyrir því að á
Leirá hafa lengi lifað (og dáið) stórir höfðingjar, lög-
menn, amtmenn, sýslumenn, stúdentar og stórbændur.
Repp var á sextugsaldri, er hann lézt, en hálffertugur
fékk hann nafnið Repp; hét hann áður Jón og ekki
annað. En er lát hans spurðist í Rvík, kvað einn af
vinum hans vísu þessa:
Frómur sem Plató,
falslaus sem Kató,
með öndu ljúfa
sem einföld dúfa,
flaug á herrans hrepp
vor heiðvirði Repp.
V í K I N □ U R
2B3