Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Síða 26

Bj örgunarlaun
Saga eftir C. J. Cuteliffe-Hyne
Það var molluhiti og kyrrt í veðri þetta kvöld,
en talsverð undiralda úr norðaustri eftir margra
daga blæjalogn. Sjórinn logaði eins og rosaljós,
og heitur, svartur himininn glampaði eins og
maurildi. Þegar skipið stakk stefninu niður í
öldudal, hamaðist skrúfan í vatnsborðinu og
þeytti upp eldhjóli aftan við skutpallinn.
1 káetu sinni lá skipstjórinn ofan á rúmföt-
unum, í skyrtu og baðmullarbuxum og með húf-
una á höfðinu. Bússurnar hans og olífötin lágu
tilbúin í hrúgu á gólfinu. Hann svaf af mikilli
ástundun og bjó sig undir það, sem koma skyldi.
Á stjórnpallinum stóðu annar stýrimaður og
norskur háseti og héldu gufuskipinu Paraguay
á stefnunni. Þeir voru báðir á varðbergi, og á
stundarfjórðungs fresti þrammaði hásetinn nið-
ur stiga-nn og leit íbygginn á loftvogina í káetu-
ganginum. Og í hvert skipti, sem hann lcom aft-
ur upp, bölvaði stýrimaðurinn lágum rómi, en
af mikilli tilfinningu.
Einn maður enn af skipshöfninni var sjáan-
legur ofanþilja. Ha-nn gekk þegjandi fram og
aftur á framlyftingunni, renndi augunum til
og frá út í nóttina, alltaf sama hringfjórðung-
inn, og á hálftíma fresti, eftir að bjallan hringdi,
tilkynnti ha-nn dimmum rómi, að allt væri í
góðu gengi. Auk þess heyrðist stöðugt marr,
eins og í nýjum skóm, svo að menn hefðu getað
haldið, að fleiri væru á ferli. En þetta hljóð
kom frá skipinu sjálfu. Það var komið til ára
sinna, og öldurnar voru brattar, og við hverja
dýfu ískruöu hnoðnaglamir og börmuðu sér.
Bjallan hringdi, klukkan var hálf-tólf, og ann-
ar stýrimaður hugsaði með sér, að eftir þrjá-
tíu og fimm mínútur skyldi hann vera farinn
að hrjóta í koju sinni, hvað sem öllum hvirfil-
vindum liði. Senn var ábyrgð hans og skyldum
lokið, og þá yrði hann frjálsari maður. Hann
var að ganga fram og aftur um brúna eins og
venjulega, upp eða niður í móti, eftir því sem
skipið veltist á öldunum, þegar hann snarstanz-
aði frama-n við kompásskýlið og sneri sér snögg-
lega á hæli. Eins og flestir sjómenn hafði hann
þann undarlega eiginleika, að hann virtist sjá
með hnakkanum, og nú fannst honum sem ljós
hefði stigið upp úr sjónum langt úti í myrkr-
inu. Ljósið í kompásskýlinu blindaði hann, og
hann gekk út á enda stjórnpallsins, teygði höf-
uðið út yfir stormhlífina og horfði þangað út
í myrkrið. Eldingarnar glömpuðu á himninum,
og maurildin glóðu á sjónum, en annað var ekki
að sjá.
Þá sneri hann sér við og kallaði: „Varðmaður,
sástu nokkuð á vindborða fyrir svo sem mínútu
síðan?“
„Nei, ég hef ekkert séð“, svaraði varðmað-
urinn á framyftingunni með syfjulegri rödd.
„Jæja“, tautaði annar stýrimaður við sjálfan
sig. „Það hefur líklega verið stjörnuhrap". Samt
hélt hann áfram að stara út yfir stormhlífina,
og eftir nokkra stund blístraði ha-nn hátt og
sagði: „Hvert í logandi! Hvað var þetta?“
Eldingarnar höfðu rénað í bili, og í myrkrinu
fyrir framan hann steig bogamynduð eldrák
hægt í loft upp, unz hún va-rð að bjartri sól,
sér átta- þúsund í björgunarlaun lögum sam-
sem sundraðist í ótal örsmáar stjörnur.
Annar stýrimaður beið ekki boðanna. Hann
stakk flautu milli tannanna og blés, þangað til
háseti kom skjögrandi út úr horninu, þar sem
hann hafði legið og mókað. Stýrimaðurinn gaf
lionum skipanir sína-r, og eftir hálfa mínútu
voru þær framkvæmdar. Paraguay svaraði með
eldflugu, sem þaut hvæsandi upp í loftið.
Eins og aðeins hefði verið beðið eftir þessu,
steig önnur eldfluga úti í myrkrinu, og síðan
sú þriðja, og enn fleiri. Auk þess fékk stýrima-ð-
urinn aðrar upplýsingar, sem tóku af allan vafa
um, hvað að væri. Paraguay va-r með briggskips-
reiða, og stýrimaðurinn hafði fengið hásetanum
næturkíki og sent hann upp á bramseglsrána
til þess að vita, hvort nokkuð meira sæist þaðan.
Kallið kom tafarlaust: „Þrjú rauð ljós, hvert
upp af öðru, á stjórnborða“. Og skömmu síðar:
„Nú sést það í eldingunum. Þetta er stórt gufu-
skip, og veltist stjórnlaust í ölduganginum, svo
sem fimm mílur í burtu. Það er svartmálað, og
ég gæti trúað, að það væri hér um bil sex þús-
2B4
V í K I N G U R