Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Side 27
und smálestir. Mér sýnist það vera eitt af skip-
um Vesturindíufélagsins".
Stýrimaðurinn hafði þegar ákveðið stefnuna.
„Átta strik á stjórnborða". sagði hann, og með-
an hásetinn við stýrið endurtók skipunina og
sneri stýrishjólinu, hljóp hann sem fætur tog-
uðu niður stigann.
Skipstjórinn glennti upp augun, þegar stýri-
maðurinn kom þjótandi inn í káetuna til hans.
„Er hann skollinn á?“ spurði hann, um leið
og hann settist upp og smeygði handleggjunum
í treyjuermarnar.
„Nei, ekki ennþá, en hann getur komið á
hverri stundu. En það er stórt gufuskip með
neyðarmerki, stjórnlaust á reki svo sem fimm
mílur fyrir norðan okkur“.
„Nú?“
„Ég stefndi á það, og kom svo niður til þess
að segja þér frá því. Ég býst við, að þeir þurfi
að láta draga sig til einhverrar hafnar".
„ó, drottinn sæll“, sagði skipstjórinn. „Er
nú tækifærið komið eftir tuttugu ára bið? Á
ég nú að fá feitt skip í slagtog og sleppa við
fátækraheimilið þrátt fyrir allt? Segðu mér
ekki, að þetta sé einhver gamall vöruflutningar-
dallur, Llewellen“.
„Ég sendi mann upp á bramseglsrána, og
hann hélt, að það væri eitt af skipum Vestur-
indíufélagsins“.
Skipstjórinn hljóp upp í brúna/„Vesturindíu-
félagsins?" endurtók hann. „Við skulum sjá,
hvaða mánaðardagur er í dag? Já, alveg rétt!
TamTpico ætti einmitt að vera á þessum slóðum
núna. Og þeir ættu að vera með gull um borð,
og áttatíu farþega, býst ég við, fyrir utan póst
og vörur. Ef þeir liggja þarna hjálparlausir,
með þetta veður í aðsigi, hlýt ég að fá þúsund
sterlingspund af björgunarlaununum, ef ég
dreg þá í höfn, og að minnsta kosti fimm
hundruð pund í samskotum frá farþegunum,
þegar ofviðrið er búið að skjóta þeim ærlegan
skelk í bringu. Ó, drottinn sæll! Að hugsa sér
það. En það er engin hætta á, að ég verði svo
heppinn. Ég trúi því ekki. Ég fæddist á mánu-
degi“.
Paraguay sigldi upp að nauðstadda skipinu.
„Llewellen!“ æpti skipstjórinn. Það er Tamp-
igo, sem ég er lifandi maður. Og Vaughan er
skipstjóri á því núna, sá sami, sem vitnaði á
móti mér og spillti fyrir mér í árekstrarmálinu
forðum. En nú skal svei mér koma annað hljóð
í strokkinn. Skrepptu niður til 1. vélstjóra og
segðu honum, að hann eigi að vera sjálfur við
stjórn í vélarrúminu næstu — ja, guð veit,
hvað lengi. Og vektu fyrsta stýrimann um leið
og biddu hann að sækja nýja tíu tomma kókos-
trefjakaðalinn í geymsluna og koma með hann
aftur í skut. Halló, Tampico!“
Svarið kom frá svartri þústu á stjórnpalli
hins skipsins. „Gleður mig að sjá yður, skip-
stjóri. Hvaða skip er þetta?“
„Vöruflutningaskipið Paraguay. Þurfið ,þér
á aðstoð að halda? Þið hafið marga farþega um
borð, sé ég er“.
„Það brotnaði öxullinn hjá mér. Hvað viljið
þér fá fyrir að draga mig til Port Royal á
Jamaica?“
„Er þetta Vaughan skipstjóri, sem talar?“
„Já“.
„Jæja, ég er Owen Morgan, skipstjóri, og ég
býst ekki við, að það hafi neina þýðingu, að við
séum að þjarka hér. Þó að við kæmum okkur
saman um björgunarlaun, yrðu þau bara ógilt
síðar meir. Fáið þér mér bara dráttartaugina,
skipstjóri, og svo skulum við láta dómstólana
skrifa reikninginn, þegar þar að kemur. En það
er bezt að hafa hraðann á, því að hvirfilbylur-
inn getur skollið á okkur á hverri stundu".
„Jæja, segjum það“ sagði skipstjórinn á
Tampico og fór að gefa skipanir sínar.
Samstundis var kveikt á þremur blysum við
borðstokkinn. Þau helltu neistunum niður í
svartan sjóinn og vörpuðu hvítum og drauga-
legum bjarma á andlit mannanna, sem héldu á
þeim, og óttasleginna farþeganna, sem stóðu í
þyrpingum við borðstokkinn. Morgan skipstjóri
horfði á þá og brosti í kampinn. Hann ætlaði
að leggja líf sitt og skip í hættu, og þessir far-
þegar skyldu fá að borga honum ríflega fyrir
það. Því hræddari sem þeir yrðu, því höfðing-
legri yrði gjöfin, og skipstjórinn á Paraguay
óskaði þess heitt og innilega, að ofviðrið, sem
í vændum var, yrði það versta, sem þeir gætu
mögulega lifað af. Hann var fátækur maður,
Morgan skipstjóri, skuldum vafinn barnamaður,
sem aldrei hafði fengið slíkt tækifæri í lífinu.
Og það mátti ganga út frá því sem gefnu, að
hann mundi ekki fá það aftur. Draumur allra
vöruflutningaskipstjóra er feitt skip í slagtogi
og nóg af kolum, en flestir þeirra deyja áður
en hann rætist. Og hér voru tvö hundruð þús-
und sterlingspund á reki, reiðubúin að gefa af
kvæmt.
Björgunarbátur Tampicos hékk tilbúinn í
davíðunum á bakborða, með áhöfn í luralegum
björgunarbeltum. Um leið og blysin brunnu út,
rann báturinn niður á sjóinn með háu skvampi.
Hásetarnir losuðu hann og ýttu honum frá skip-
inu, um leið og það hófst upp á ölduhrygginn.
Árarnar teygðu sig út eins og fætur á einhverju
skríðandi skordýri, og lömdu sjóinn hver af
annarri. En smám saman náðu hásetarnir ára-
VÍKINGUR
ZB5