Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Blaðsíða 28

laginu, og báturinn mjakaðist yfir að Paraouay.
Hann dró á eftir sér tveggja tommu kaðal, sem
festur var við hring í skutnum, og tveir hásetar
á framlyftingunni á Tampico gáfu út kaðalinn
jafnóðum og báturinn nálgaðist hitt skipið.
Kaðalendinn var tekinn um borð í Paragsway
og borinn að afturvindunni, og björgunarbátur-
inn flýtti sér til baka, eins hratt og óttaslegin
áhöfnin gat róið honum. Eldrák hafði breiðzt
yfir hafið í fjarska og nálgaðist skipin óðfluga.
Vindan á Paraguay hamaðist svo að þilfarið
skalf undan henni, og á Tampico rann þykkur
vírkaðallinn út, svo að neistarnir flugu úr renn-
unni.
Hvirfilvindurinn skall á þá, áður en vindan
var búin að hala vírkaðalinn yfir borðstokkinn,
og hófst með hagléli. sem lamdi mennina eins
og skothríð. Vindan gekk áfram, en kaðallinn
rann út af keflinu, af því að höglin, sem voru
á stærð við dúfuegg, hröktu mennina frá vinnu
sinni. En haglélið stóð ekki nema hálfa mínútu.
Næst kom vindhviða, þung eins og veggur, og
hrakti gufuskipin tvö á undan sér eins og upp-
blásna belgi. Björgunarbáturinn frá Tampico
fór fyrstur. Eldingarnar sýndu, hvar hann
hoppaði á bárukömbunum, með árarnar foknar
úr höndum hásetanna, sem sátu ráðalausir og
eins og í leiðslu. Og hvar í Karabíska hafinu
hann hefur grafið mennina, getur enginn sagt
um nema þeir. Vélvindan á Paraguay skrölti
áfram, eins og ekkert hefði í skorizt, og dró
vírkaðalinn upp að festlunum. Þar var hann
festur vel og rækilega, og síðan var skipstjór-
anum gert aðvart um, að allt væri tilbúið.
„Það var heldur ekki seinna að vænna", sagði
Morgan. „Það mátti ekki tæpara standa“. Svo
hringdi hann vélarsímanum áfram, fyrst á
hálfa ferð og síðan fulla.
Síðustu skipunina ítrekaði hann tvisvar, og
tók síðan sjálfur við stýrinu. Þar var betra að
hafa taugarnar í lagi, því að ef skipið hvikaði
handabreidd út af réttri stefnu og stöðvaðist
af öldu, sem ekki tefði jafnmikið fyrir hinu,
sem á eftir var, þá yrði tilgangslaust að rífast
um smáatriði. Tampico mundi þá steypast yfir
Paraguay, og skipin mylja hvort annað sundur
á nokkrum sekúndum.
Nú voru öldumar ekki lengur hægar og slétt-
ar. Stormurinn feykti ölduhryggjunum burt og
þeytti þá upp í ólgandi froðu. Annars sáu menn-
irnir lítið af því, sem gerðist utan við borð-
stokkinn, því að fjúkandi sælöðrið blindaði þá.
Það var sjálfsmorð að hleypa undan vindinum,
svo að Morgan skipstjóri tók stóra beygju og
stefndi beint upp í storminn. Á eftir kom Tamp-
ico og virtist oftar en einu sinni ætla að hvolfa.
Oftast sást ekki meira af Paraguay en möstrin,
reykháfurinn og brúin, og þegar það flaut að
lokum upp, hafði það mikinn hliðhalla á stjórn-
borða, frammastrið var horfið með rá og reiða,
og borðstokkurinn brotinn framarlega á lægra
þilfarinu. Morgan skipstjóri spýtti saltvatninu
úr munninum og ætlaðist á, hve mikið samskot
farþeganna mundu hækka við þetta.
Annar stýrimaður kom upp og öskraði í eyra
hans: „Dallurinn er að liðast sundur. Festlarnir
gefa eftir eins og þeir séu festir í kítti, og
vindan er laflaus“.
„Styrkið þið hana með meiri köðlum“, æpti
skipstjórinn. „Náðu í nýja fimm tommu kaðal-
inn og vefðu honum utan um lúkugatið. Það
ætti að duga“.
Llewellen tók til starfa, og skipstjórinn stýrði
skipinu áfram upp í vindinn. Þegar vélarnar
voru á fullri ferð, gerði hann ráð fyrir, að
skipið ræki svo sem fimm sjómílur aftur á bak
á klukkutíma. Tuttugu mílum fyrir aftan skipin
var skerjagarður, sem engin leið var að komast
fram hjá, ef stormurinn hrekti þau alla leið
þangað. Eitt sér hefði Paraguay getað forðazt
skerin, haldið sér nokkurn veginn á sama stað,
en Morgan kom ekki til hugar að sleppa Tamp-
ico. Hann óskaði, að farþegarnir fengju að vita
um þessi sker, en engin hætta var á, að Vaug-
han skipstjóri segði þeim frá þeim. Þegar hon-
um varð hugsað til þess, fannst honum, að verið
væri að svíkja sig um miklar upphæðir af pen-
ingum.
Paraguay tók upp á því að beygja út á bak-
borða, og þótt Morgan sneri stýrinu eins langt
á stj órnborða og unnt var, gat hann varla kom-
ið því aftur á rétta stefnu. Rétt í þessu fékk
það yfir sig brotsjó, sem hreinsaði framþilfarið
niður að beru járninu og virtist ætla að taka
brúna með. Borðstokkurinn var brotinn á bak-
borða, fermiásamir horfnir og segldúkurinn
fleginn ofan að lúkuhlerunum. Hliðarhallinn
færðist yfir á bakborða og jókst að mun.
Llewellen öslaði aftur' upp á brúna. „Einn
festillinn enn er farinn“, sagði hann, „og drátt-
artaugin færðist út á bakborða. Það er hún,
sem dregur skipið út af stefnunni. Hún sópaði
tveimur mönnum fyrir borð og handleggsbraut
fyrsta stýrimann. Okkur finnst tími til kominn
að sleppa Tampico. Þeir geta ekkert vitað um
það — þó að þeir komist einhvers staðar í höfn
til að gefa skýrslu. Þeir halda bara, að taugin
hafi slitnað".
„Taktu eftir því, sem ég segi“, sagði Morgan.
„Þetta er fyrsta tækifærið, sem ég fæ í lífinu,
og ég fæ það aldrei aftur. Líttu þarna niður
á framlúkuna. Ef sjóirnir ná góðu taki á henni,
2B6
VÍKIN G U R