Sjómannablaðið Víkingur - 01.06.1973, Síða 28

skutum við loftinu á hana, en
hún hreyfðist ekki. Það heyrðist
eins og hviss þegar loftið lak
niður með stimplunum, það voru
allir hringir fastir og óþéttir.
Það var farið upp í Isaga og náð
í loft, og meira loft og loks eftir
margvíslega meðhöndlun með
efni, sem við kölluðum grænolíu,
þá loksins fór hún í gang, og
vélarskellirnir frá henni Angelíu
lömdu Kleppsvíkina með þungum
dyn. Ég hafði lítið látið sjá mig
ofandekks á meðan á þessu stóð
og nú fór ég til skipsstjórans
og sagði honum, að nú gætum við
reynt að koma þessu inn til
Reykjavíkur.
Á.rni Hinriksson seig inn í
stýnshúsið, hár og herðibreiður,
opnaði gluggann og lagði hendi
sína á stýrishjólið, brúnaþungur,
augun hvöss og stingandi. Seinna
þegar ég hafði kynnst honum
betur, spurði ég sjálfan mig
hvers vegna mér hafði fundist
hann svo harðlegur yfirlitum.
Þá sá ég ekkert nema góðvildina,
sem var svo einkennandi fyrir
hann og birtist í hverjum drætti
andlitsins.
Við slepptum baujunni og ég
skipti vélinni áfram og kúplaði
að, seildist í olíugjöfina og jók
ferðina, vélarhljóðið varð skarp-
ara og hraðara og Angelía ösl-
aði út víkina; ég vissi að hún
hafði verið keyrð allt að fjórtán
mílur. Hún var líka í sænsku
strandgæslunni í dentíð.
I vélarúminu var gamla Skand-
ian aftur farin að gegna hlut-
verki sínu og það vældi í óþéttum
loftventlum.
Við náðum sundinu, beygðum
inn á milli garðanna og lögðumst
vestur við Grandann. Toggi tók
verkfærin sín og fór alfarinn.
Árni Hinriksson sagði mér að
búið væri að auglýsa eftir mann-
skap og búið að ráða. I fyrra-
málið byrjuðu þeir að vinna, og
þar sem síldardekkið væri ennþá
uppstillt síðan um sumarið, þá
væri það ekki nema nótin og bát-
arnir. Kannski kláraðist það á
morgun. Þá yrði hægt að lögskrá
næsta dag og fara svo að kveldi.
228
Ámi gekk hratt upp Grandann
og hvarf fyrir hornið á Kaffi-
vagninum.
Ég fór niður í vél og hélt
áfram athugunum mínum, ég
fékk mér sæti á bekknum niðri í
vél. Ahgelía var engan veginn
sjófær það mundi vera mánaðar-
vinna að taka allt í gegn. Vélin
var óþétt og margt úr sér gengið.
Ljósatæknin var einn dýnamór
við aðalvélina og geymar sem
voru útdauðir tíu mínútum eftir
að vélin var stöðvuð. Þar með
ríkti myrkur á skútunni.
En síldin beið upp í Hvalfirði,
og enginn átti víst að hún biði
lengi. Það var enginn tími til að
gera neitt, annað hvort að fara
eða vera.
Ég var kominn of langt til þess
að snúa við. Ég mundi sjá fyrir
endann á þessu, hver svo sem
hann yrði. Það sögðu líka allir
að þetta væri engin sjósókn;
svona rétt eins og að fara út í
bæjardyrnar að kveldi dags, en
ég hafði lesið það í gömlum bók-
um og kannski vissi ég það áður,
að það var ekki alltaf logn í
Hvalfirðinum. Það höfðu víst
farizt menn undir Kjalarnes-
töngum. Ég reis upp, stoppaði
vélina og gekk frá öllu, það pass-
aði, þá voru ljósin orðin dauf,
ég slökkti og fór í land.
Við efstu bryggjuna hjá Kaffi-
vagninum, var síldarbátur að
leggjast að, hann var þrauthlað-
inn, en bar sig vel með hvalbak,
brú, bátapall og báta í davíðum.
Díselvélarhljóðið skar sig úr í
kvöldkyrrðinni. Þetta var nýi
tíminn, fallegur bátur Andvari
og sjómennirnir settu fast með
hörðum og snörum handtökum.
Ég kom við í „Vagninum“ og
fékk mér kaffi. Einnig þar hafði
síldin haft sín áhrif; birgðir sem
hefðu enzt lengi í rólegheitunum,
þær hurfu um daginn eins og
dögg fyrir sólu, svo var sótt
meira. Stúlkan í „Vagninum"
var úrvinda af þreytu og það var
síldarhreistur á gólfinu.
Þegar ég kom fyrir hornið á
fiskiðjuverinu morguninn eftir,
sá ég strax að eitthvað var að,
þama við bryggjuna, þar sem
Andvari lá kvöldið áður, þar var
nú enginn bátur aðeins stórvaxið
fuglager. Nokkrir menn stóðu á
bryggjunni og horfðu ofan í djúp-
ið. Andvari hafði sokkið um
nóttina, síldin flaut um allt og
skipshöfnin stóð hnípin á bryggj-
unni og horfði á brúarvænginn,
sem stóð upp úr. Æ, ósköp voru
þeir eitthvað andvaralausir. Ég
hélt áfram. Árni var kominn um
borð og eitthvað af mönnunum.
Ég fór ofan í vélarúm og tók að
bjástra við óþétta loka.
Það var komið fram undir há-
degi þegar þeir komu með bátana,
stóra þunga nótabáta af einhverj-
um togara, þeir höfðu staðið uppi
í porti hjá Alliance, enginn vissi
hve lengi, en af gróðrinum í botn-
inum á þeim mátti sjá að það var
orðin nokkuð langt og nú flutu
þeir þarna. Síldarbátarnir voru
að tínast inn fram undir hádegi,
drekkhlaðnir eftir góða nótt í
Hvalfirðinum og þeir voru komn-
ir með kranabíla og allskonar út-
búnað á bryggjuna, þar sem And-
vari hafði sokkið. Það þurfti ekki
að gá, hann var dæmdur úr leik.
Eftir hádegi fóru þeir að sækja
nótina og um kvöldið voru þeir
búnir að ganga frá henni í bát-
unum. Það var lítið gagn 1 henni
og ekki var hún fyrirferðamikil í
þessum stóru bátum, mér leizt
ekki á þetta dót; hvað vissi ég
um það? Aldrei hafði ég verið á
vetrarsíldveiðum í Hvalfirðinum,
þetta var kannski það sem pass-
aði þar.
Við vorum lögskráðir morgun-
inn eftir, ég var síðbúinn og sá
eftir hinum upp hjá Fiskiðjunni.
Þegar ég kom upp á bryggjuna,
rölti ég í hægðum mínum austur
eftir, mér fannst alltaf eitthvað
við þessa lögskráningu, ekki eins
og gifting, en þó eitthvað í þá
áttina. Vorum við ekki dæmdir
til að vinna saman einhvern tíma
og mundum við ekki þola saman
súrt og sætt og í sveita okkar
andlits mundum við brauðs okkar
neyta. Við mundum umbera skap-
lyndi hvers annars og það var
rétt einstaka sinnum, ef einhver
VIKINGUR