Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 59

Nei, nei, svaraöi Pétur aö
bragði; Við erum alltaf að fá
páfa, en þú ert fyrsti lögfræó-
ingurinn.
Stebbi var búinn aö vera á
sjónum lengur en allir mundu.
Geröi ekkert annað en að stíga
ölduna á landi og undi sér illa
nema um borö. Átti þó konu og
börn.
Þegar elsta dóttirin átti sitt
fyrsta barn, ungan svein, vildi
hún endilega skíra í höfuðiö á
Stebba og í takt við tíðarand-
ann láta afa halda nafna sínum
undir skírn.
Stebbi gengur að skírnar-
sánum eftir bendingu með-
hjálpara, en eitthvað var hann
nú vanari trollvírum og netum,
því prestur kemur einhvern
veginn hvergi höndum að kolli
hvítvoðungsins. Stebba var allt
umhendis og barnið sneri öfugt
og hvað eina.
Verður úr þessu fálm og
vandræðagangur og prestur
farinn að byrsta sig við redding-
arnar.
Allt þar til skipsfélagi Stebba
kallar til hans af kirkjubekk;
Stebbi, snúðu stefninu upp í
hávaðann!
Þá gekk allt sem í sögu.
Trúarráðstefna mikil var
haldin í Sviss. Komu þar menn
víða að, rabbínar frá ísrael, ka-
þólikkar og mótmælendur víða
að og fleiri og fleiri. Var setið á
rökstólum í nokkra daga og
varð þar vel til vina tveimur
mótmælendaprestum svissn-
eskum og rabbína frá ísrael.
Eftir ráðstefnuna bjóða þeir
innfæddu þessum nýja vini sfn-
um með sér að renna fyrir sil-
ung í fögru fjallavatni á heið-
skírum degi.
Þeir voru á bát skammt frá
landi og svo fer, að annar
prestanna festir færið í botni.
Hafði hann engin orð um það,
en gekk á vatninu að þeim stað
og losaði. Settist svo aftur á
þóftuna og hélt áfram að renna
fyrir silunginn.
Rabbíninn glennti upp aug-
un, sagðiþó ekkert, en auðsjá-
anlega mjög hlssa, því ekki er
það Gyðingatrúnni samkvæmt
að viðurkenna Jesúm sem
Krist og frelsara.
Festir nú hinn presturinn ekki
fjarri þeim sama stað og áður.
Hann stendur líka upp úr bátn-
um, gengur á vatninu og losar
færið. Enn sagði rabbíninn ekk-
ert, en hissa var hann og það
mjög.
Nú festir raþbíninn og býr sig
undir að gera sem hinir. Stfgur
út fyrir borðstokkinn og hverfur
á bólakaf í ískalt vatnið.
Um lelð og hann hverfur und-
ir yfirborðið súpandi hveljur
sem aðrir dauðlegir menn, seg-
ir annar presturinn við hinn:
Æ, við hefðum átt að segja
honum frá steinunum, sem við
stígum alltaf á!
Það var verið að jarða í
gamla kirkjugarðinum við Suð-
urgötu í Reykjavík alveg úti við
háan steinvegginn.
í miðri athöfn heyrðist hátt og
hressilegt bölv og ragn handan
veggjar, sem yfirgnæfði hina
geistlegu samkomu syrgjandi
fólks.
Prestur geröi því hlé á at-
höfninni, gekk að veggnum,
steig upp á bekkinn og sá þá
mann undir veggnum hinum
megin að sveifa bíl í gang.
Gekk það illa og honum því
heitt í hamsi.
Prestur ávarpar manninn,
sem bregður að sjá skrýddar
herðarnar á presti þar upp fyrir
vegginn.
Við erum að jarða hérna
megin veggjar og líkar illa
munnsöfnuðurinn og tungutak-
ið, segir prestur.
Ég ætti kannski að biðja Guð
almáttugan um að bílskrattinn
fari í gang, svarar hinn að
bragði.
Ja, hv( ekki?, spyr prestur.
Jæja þá, góði Guð, ég bið í
auðmýkt að bíllinn minn fari í
gang, hreytti hinn út úr sér.
Og viti menn, bíllinn í gang á
kvartsnúning.
Þá gall í presti: Ja, hvur and-
skotinn!
Einu sinni í sjávarplássi var
meðhjálpari að afskrýða prest-
inn sinn eftir messuhaldið.
Jæja, séra minn, þá er nú
sjómannadagurinn næsta
sunnudag.
Hver fjárinn, svaraði prestur
óðamála, þá hef ég gleymt
hvítasunnunni!
Biskupinn og
leikkonan
Prestur í skrúða var á leið til
messu og kom að börnum í
drullumalli.
Jæja börnin mín, hvað eruð
þið að búa til?
Þeim brá, er þau sjá þrestinn
skrýddan standa þar breiðan.
Við erum að búa til kirkju.
Ætlið þið þá ekki að búa til
prest líka?
Nei, við höfum ekki nógu
mikla drullu!
VÍKINGUR 59