Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Side 92

Helgi
Hálfdánarson
Frásögn þessi var
flutt af Helga Hálf-
dánarsyni sjó-
manni og síðar
netagerðarmanni á
skemmtikvöldi hjá
félagi aldraðra á
Akureyri. Guð-
mundur Björnsson
hjá Ú.A. kom frá-
sögninni til Hall-
dórs Hallgrímsson-
ar skipstjóra sem
kom þessu að lok-
um til Víkingsins.
Næst tekur viö
Pentiandsfjöröur
með allri sinni
dýrð af vitum á
bæöi borð.
92 VÍKINGUR
SfÐASTA
FERÐIN
Patreksfjaröartogarinn
„LEIKNIR“ lá viö bryggju i
heimahöfn tilbúinn aö sigla til
Englands og átti að selja í
hafnarborginni Hull. Skipið var
meö góöan afla.
Skip þetta var smiðað i
Þýskalandi 1921 fyrir hlutafé-
lagið Sleipnir i Reykjavik og
hét þá „GLAÐUR". Var skipt
um nafn á því er Ólafur Jó-
hannesson & Co. á Patreks-
firði keypti það og það skýrt
„LEIKNIR". Var skipiö af svip-
aðri stærð og flestir íslenskir
togarar frá þessum tíma, eða
um 300 brúttólestir.
Nítján manna áhöfn var á
„LEIKNI“ i þessari ferð.
Skipstjóri var Ingvar Vil-
hjálmsson, en stýrimaður Árni
Árnason, sonur Árna frá
Höfðahólum. Vaktir voru tvær,
Árni fyrir annarri, en ég Helgi
Halfdánarson fyrir hinni, en ég
var bátsmaður. Fyrsti vélstjóri
var Eyjólfur Eyjólfsson, en
loftskeytamaður Adolf Hall-
grimsson. Ennfremur er getið
hér tveggja háseta, þeirra
Friðriks Magnússonar og
Daviðs Davíðssonar, en dóttir
Davíðs, Sigurlína, sést á sjón-
varpsskjánum oft i hverri viku.
Frá bryggju var haldið og
segir ekki af ferðum skipsins
fyrr en komið var til Hull 15.
nóvember og fiskurinn seldur
daginn eftir fyrri 2.400 sterl-
ingspund, sem þá þótti góð
sala. Nóttina áöur en þessi
sala fór fram skemmtu dreng-
irnir sér við vin og fagrar meyj-
ar og drógu ekki af sér eins og
gefur að skilja með hrausta Ís-
lendinga.
Nú rann upp 17. nóvember
og skipið aö verða klárt til
heimferðar. Um kvöldið er lagt
af stað til Íslands. Var skipið
drekkhlaðið af kolum, allar
lestar fullar og mikið á dekki,
svo miðdekkið var í kafi, á fer-
lausu skipi. Var síðan haldið
niöur Humberfljót að vitaskip-
inu og leiðsögumanni skilað,
og þar meö var heimferðin
hafin.
Fyrst er siglt eftir Norðursjó.
Við siglum fram hjá Kinnairds
Head og þar er tekin miðun.
Næst tekur svo við Pentlands-
fjörður með allri sinni dýrð af
vitum á bæði borð. En fjörður-
inn er milli Skotlands og Orkn-
eyja. Þar eru straumar svo
harðir aö skip hafa skrúfast
niður eða misst stjórn á sér.
Fyrsti viti á bakborða á heim-
leið er Duncansby Head en á
stjórnborða Pentland
Skerries, og er þá komið i
Pentilinn. Svo kemur Stroma á
bakborða og Dunnet Head á
stjórnborða. Síðan er Swona
þegar Dunnet Head er þvert á
bakborða, og er þá loks komið
út úr Pentlandsfirðinum á opiö
haf. Næsti viti er Sule Skerry
og frá honum er stefna sett til
norðlægrar áttar áleiðis til Ís-
lands.
Er hér var komið voru komin
8—10 vindstig með frosti og
snjókomu, sem sagt ofsaveð-
ur. Öll dekklestin var horfin,
þilfarið hvitskúrað, blindhrið
svo ekki sást í hvalbakinn.
Það var eins og Ægisdætrum
væri skemmt við að misþyrma
þessu litla fleyi, þvi, sem sagt,
var aldrei nema miöjan upp úr,
því brotsjóir gengu yfir skipið
alla leiðina yfir hafiö og aldrei
lát á barsmíðinni. Það var eins
og skipið fyndi á sér ætlun
Ránardætra og það braust um
og stundi eins og þetta væri
þess hinsta raun, enda feigðin
á næsta leiti. En áfram var
haldið með braki og brestum
með fullri ferð eins og skipið
þoldi og meira en þaö. Út i
svarta myrkur og ekkert að sjá
nema hvítflyssandi brotsjóa
sem biðu eftir bráð sinni.
Að öllum likindum átti skipið
að vera komið nærri landi.
Þann 20. nóvember kl. 4 e.h.
eftir enskum tima var stoppað
og dýpið mælt meö blýlóði,
sem var með holu upp í end-
ann, en í þessa holu var sett