Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 95

Síðasta
vera um borð með skipstjóra,
ef hann vildi biða „ÆGIS“.
Hófst nú björgun aftur, en
skipið var nú komið upp i fjöru
og hentist meira til en áður og
versnaði aðstaða til björgunar
við þaö. Nú drógust menn
meira i sjónum en áður. Við
bundum okkur fasta á hval-
baknum og þegar ólögin riöu
yfir skipið og maður var i körf-
unni, var hún bundin i snatri
við rekkverkið, og við á hval-
baknum köstuðum okkur nið-
ur i skjóli við spilið. Körfunni
var ekki sleppt í land fyrr en
brotsjórinn var fallinn upp á
sandinn og útsogiö byrjað. En
allir voru þeir hressir er i land
kom og lítið meiddir. Var farið
með þá til bæja jafnóðum og
þeir komu í land. Björgunar-
menn höfðu tjaldað á sandin-
um og þar fengu skipbrots-
menn fyrstu hressingu, þvi
þeir höfðu hvorki fengið þurrt
né vott frá þvi deginum áður,
þvi allt var orðið ónýtt um þorð.
Nú voru allir komnir i land
nema skipstjórinn, loftskeyta-
maðurinn, 1. vélstjóri, ég og
Árni. Þessir menn fóru nú í
land nema skipstjórinn og ég.
Bauð ég þá skipstjóra að fara í
land á undan mér, en Ingvar
þáði það ekki.
Ég hafði staðið á hvalbakn-
um allan tímann meðan björg-
un fór fram og var mjög erfitt
verk að draga körfuna í gegn-
um brimgarðinn fram að skip-
inu. Ég fór svo i land en lánaði
skipstjóra hnif að skilnaði, svo
hann gæti losað stólinn frá
skipinu. Þennan hníf hafði
Ingvar svo ætið á skrifborði
sínu upp fráþví.
Viðtökurnar sem skipbrots-
menn fengu hjá björgunar-
mönnum voru frábærlega
góðar. Var skipbrotsmönnum
skipt niður á bæina og hlúð að
þeim og allt gert til þess að
þeim mætti líöa sem best.
Undir miðja nótt herti mjög
veðrið og gerði foráttubrim við
sandinn. Hefði skipið þá borið
aö landi er óvist hvort um
nokkra björgun hefði orðið að
ræða.
Aðkoman var heldur ömur-
leg á strandstað er menn fóru
þangaö í eftirlitsferð daginn
eftir. Skipið var sokkið í mar-
bakkann og hafði lagst á hlið-
ina. Var það orðið fullt af sjó
og sandi og þrúin brotin af að
mestu leyti. Báðir björgunar-
bátarnir voru mölbrotnir.
Varðskipið „ÆGIR" lá úti fyrir
strandstaðnum, en auðséð
var að það gæti ekkert að-
hafst og hélt það því brátt frá
aftur.
Næstu daga var svo unniö
að mætti að björgun úr skip-
inu. Var það erfitt verk og
áhættusamt, þar sem skipið
var sokkið þaö djúpt að heita
mátti að þaö færi i kaf i hverj-
um sjó. Náöist þó dálitiö af
kolum og veiðarfærum.
Nokkrum dögum siðar gerði
svo aftur mikið brim við sand-
inn og brotnaði „LEIKNIR" þá í
tvennt. Bar brimið framhluta
skipsins langt upp í fjöru og
hefur hann til skamms tima
staðið þar upp úr sandinum.
Nú vikur sögunni aftur að
skipbrotsmönnum. Þarna var
mikið af ungum og fallegum
stúlkum. Voru sumir af að-
komumönnum farnir að líta
þær mjög hýru auga. Eitt ball
var haldiö fyrir skipbrotsmenn
og veit enginn hvað þar gerö-
ist, en ástarsorg var mikil þeg-
ar tilkynning kom um aö þeir
ættu að fara i kassabíl til Vík-
ur.
Til Vikur var haldið eftir 5
daga dvöl. Þar fóru fram sjó-
próf og var svo haldið til
Reykjavikur og þaðan til
Patreksfjarðar.
Ástvinir skipbrotsmanna
fögnuðu þeim mjög og ástir úr
Álftaverinu gleymdar.
Ég hefi stiklað á stóru þvi
ekki er hægt að lýsa öllu í litilli
frásögn, enda sumt í
gleymsku fallið eftir svo lang-
an tíma, en alltaf siðan hugsa
ég til Álftverja með þakklæti
og hlýhug.
Sjómenn þurfa hraustar hendur
hættan mörg en fleyin veik
ólgubrim viö íslands strendur
olli mönnum háskaleik.
Dugar betur drengjum sönnum
dýrmæt reynsla en hærri laun
skilarbetri og meiri mönnum
móöir jörö úr hverri raun.
Flutt af Helga Hálfdánarsyni
starfandi á togurum um árabil,
siðast netagerðar meistari hjá
Útgerðarfélagi Akureyringa í
mörg ár.
Guðmundur Björnsson.
... og þegarólögin
riðu yfir skipið og
maður var í körfunni,
varhún bundin í
snatri við rekkverkið
og við á hvalbaknum
köstuðum okkur
niður í skjóli við
spilið.
Eittball varhaldið
fyrir skipbrotsmenn
og veit enginn hvað
þargerðist, en
ástarsorg þegar...
VÍKINGUR 95