Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1987, Qupperneq 98

Tónlist
Hcroéni'l
Andrea
Jónsdóttir
98 VÍKINGUR
Hið sínýstárlega
sukk Reykjavíkur
Skúladóttur fógeta
hinnar móðurlausu.
Ég verö alltaf dálítið ein-
kennilegri eftir langvarandi
skammt af Megasi, og kannski
veldur lofthræðsla mín því að
Loftmynd hans verkar jafnvel
enn frekar þann veg á mig en
aðrir titlar hans hafa gert —
veldur þannig tilfinningasvima
að erfitt er að átta sig á hvort
mann langar í glas eða hvort
maður á að slást í hóp Megasar
o.fl. sem hafa lagt það fræga
glas á hilluna . . . Megasi tekst
nefnilega að draga fram, án
þess að segja það berum orð-
um, tvær öndverðar hliðar
sukksins: þegar sakleysið læt-
ur heillast af borgarljósunum
og öllum þeim spennandi og
hættulega skemmtilegu
meðölum sem þar eru notuð til
að öðlast sælustundir, sem
verða þó æ skammvinnari eftir
því sem stærri skammtar eru
teknir. . . og svo er hins vegar
Ijótleikinn við líf sukkarans,
sem hefur að baki sakleysis-
tímabiliö og lætur Ijótleikann,
sem hann hefur orðiö fyrir og
smitast af, bitna miskunnar-
laust á börnum konunnar sem
hann leggur net fyrir í Glæsibæ
með þeim árangri að hann sest
upp hjá henni og býöur þangað
í ofanálag til vetursetu „vinum“
af Hlemmi.
Og enn á ný tekst Megasi að
tvinna saman á plötu fortíð og
nútíð, eins og tíminn sé ekki til
(sem er líklega rétt niðurstaða)
. . . Sögubrot af Skúla fógeta,
Innréttingunum og fransós
renna eðlilega saman við sögu
bóndasonarins, sem missirátt-
ir í villuljósum borgarinnar og
hefur upp úr krafsinsu pestina,
nýjustu drepsótt mannkyns —
„aids“. Lagið um þann síðar-
nefnda finnst mér reyndar það
fallegasta á plötunni og textinn
alveg skolli vel geröur og með
þeim hlýlegri frá Megasi, sem
oftastnær grípur til kaldhæðn-
innar. Þó er hann persónulegri
miklum í ástarljóðinu til fílahirð-
isins frá Súrim — einlægasti
kveðskapur sem ég man eftir
frá Megasi, sem yfirleitt bregð-
ur sér í allra kvikinda líki svo að
erfitt er að henda reiður á pers-
ónu hans sjálfs... ég hef meira
að segja oft velt því fyrir mér
hvort það einkennilega álit sem
margur hefur á Megasi sem
persónu sé ekki sprottið af
þeim „vafasömu" en sann-
verðugu persónum sem hann
hefur leikið á plötunum sínum,
svo vel aö fólk telur hann þar
sjálfan lifandi kominn . . . En,
sem sagt, hvort sem það er vel-
líðan mín yfir að halda að ég
hafí séð örlítið af tilfinninga-
semi í Megasi eftir allt flóðið af
kaldhæðnum og oft kaldrana-
legum kveðskap, reyndar alltaf
verulega snjöllum, þá held ég
bara að ég taki svo stórt upp í
mig að segja aö þetta sé besta
plata Megasar til þessa, a.m.k.
hvað það varðar, að maður
hlustar á hana í heild, frá upp-
hafi til enda, í Ijúfri ánægju.
Ég var að tala um hvað Meg-
as sameinar vel fortíð og nútíð
og sakleysi og spillingu og
langar til að nefna annað sem
undirstrikar þetta enn frekar,
hvort sem það var nú ætlun
hans eða ekki — það eru
skemmtilegar raddir systranna
Bjarkar og Ingu Guðmunds-
dætra á bak við drafandi rödd
skáldsins (sem ber þann titil
reyndar með meiri sóma en
margur og vel það sem gefur
kveðskap sinn út á sérstökum
bókum).
P.S.: Ég veit ekki hvort ég á
að fara að tíunda undirleikinn ..
Ég var búinn að heyra sögur
um að hvert hljóðfæri hefði
verið tekið upp út af fyrir sig og
sumir voru því svartsýnir á út-
komuna, hræddir um að hún
yrði vélræn . . . Það er þó ööru
nær og upptökumeistarinn
Brian Pugsley, „þriðja eyrað"
Guðlaugur Óttarsson gítarleik-
ari og Megas hafa svo í pottinn
búið að ágætir hljóðfæraleikar-
ar blandast vel saman — og
notalega hljómar í mín eyru
orgelleikur Kalla Sighvats,
trommur Sigtryggs Baldurs-
sonar og bassi Halla Þorsteins
(örlítið í ætt við Pál nokkurn,
enda Halli bítlavinur besti). Og
fleiri mætti telja, en kaupið bara
plötuna og lesið sjálf á umslag-
ið, og svo auðvitað textablaðið.